Το Φρενοκομείο του Πολέμου.

Μέρες πονηρές αυτές που ζούμε το τελευταίο διάστημα, δεδομένου ότι τόσο ο πρόεδρος της Ρωσίας, όσο και εκείνοι των Ευρωπαϊκών πρωτευουσών με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, αφήνουν να γίνει κατανοητό ότι για άλλη μια φορά η διεθνής κοινότητα αντιμετωπίζει το φάσμα ενός σύγχρονου και φονικού πολέμου, εξ αιτίας των προθέσεων του Ρώσου προέδρου, να εισβάλει στρατιωτικά στην Ουκρανία.

‍

Από τη δική του πλευρά ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ξεκαθαρίζει τις δικές του προθέσεις  ότι σε παρόμοια περίπτωση θα επιβληθούν σκληρά οικονομικά και άλλα μέτρα εναντίον των Ρωσικών συμφερόντων και της κυβέρνησης Πούτιν. Κάτι που ο τελευταίος δεν φαίνεται να παίρνει και πολύ  σοβαρά. Αξιωματούχοι της Μόσχας σχολιάζοντας τις ειδήσεις υποστηρίζουν ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας και ότι εάν η Δύση προτίθεται να επιβάλει μέτρα, ας τα λάβει.

Κανένας, ωστόσο, δεν φαίνεται να σκέπτεται ότι πέραν αυτού του παιχνιδιού της πινακωτής, βρίσκονται άνθρωποι τους οποίους οι δύο πλευρές προτίθενται  να τιμωρήσουν χωρίς κανένα απολύτως λόγο.

Και όλα αυτά στις αρχές τις τρίτης χιλιετίας, η οποία διακρίνεται για τον “σεβασμό” των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και τις πολιτικές των όλων των κυβερνήσεων για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και δημοκρατία μέσα στα σύνορα της δικής τους δικαιοδοσίας.
Είναι πράγματι να απορεί κανείς. Η διεθνής κοινότητα έχει δημιουργήσει, μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου, τόσους οργανισμούς και σώματα ώστε να μην υπάρξει ποτέ πια η πιθανότητα ενός καταστροφικού πολέμου. Ενός πολέμου τον οποίο γνώρισε και έζησε με τις φοβερές συνέπειες του η γηραιά Ήπειρος.

Είναι δε επόμενο να διερωτάται κάποιος, ποιοι οι λόγοι μιας παρόμοιας σύγκρουσης, η οποία θα ξαναφέρει τις Ευρωπαϊκές κοινότητες στην κατάσταση που βρισκόταν τον περασμένο αιώνα, χωρίς ωστόσο να υπάρξουν καθαροί νικητές ή  ηττημένοι, στην περίοδο των πυρηνικών οπλοστασίων που διαθέτουν οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές.

Πέραν τούτου, οφείλουν να αντιληφθούν όλοι οι αντιμαχόμενοι ότι ο  σεβασμός των συνοριακών γραμμών της κάθε διοίκησης αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα σταθερότητας και ειρήνης. Η μοναδική χώρα που δεν θέλησε να τιμήσει αυτή την αρχή της σύγχρονης κοινωνίας είναι η Τουρκία, η οποία , ωστόσο, συνεχίζει να τιμά και να εφαρμόζει τις μεθόδους του βάρβαρου παρελθόντος της.

Με αυτές τις σκέψεις, σήμερα και εκφράζοντας τις σκέψεις και την επιθυμία όλων εκείνων που συμφωνούν μαζί μας, κάνουμε έκκληση προς όλες τις κατευθύνσεις για ψυχραιμία και λογική προκειμένου να βρεθεί μια μέση λύση η οποία θα ικανοποιήσει και τις δύο πλευρές.

Η αναγνώριση, ως ανεξάρτητων, διοικήσεων των επαναστατημένων περιοχών της Ανατολικής Ουκρανίας όχι μόνον δεν λύνει κανένα πρόβλημα, μα ακόμα περισσότερο περιπλέκει την κατάσταση ανοίγοντας τους “ασκούς του Αιόλου”, με όλες τις κακίες που αυτοί μπορούν να φέρουν στις σύγχρονες κοινότητες.

Ο σεβασμός και η αναγνώριση των οροθετικών γραμμών των κρατών οφείλει να αποτελέσει απαράβατο όρο, πάνω στο οποίο στηρίζεται η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η ισότητα όλων και η κοινωνική δικαιοσύνη.

‍

‍