Τα ξεχασμένα Θύματα του Κορόνα ιού.

‍

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η “Μάστιγα του Θεού” στον αιώνα μας.
Αναστάτωσε κοινωνίες και επέφερε το χάος στις οικονομίες της Διεθνούς Κοινότητας. Το μεγάλο θύμα αυτού του “κοινωνικού τυφώνα”, για ακόμα μια φορά υπήρξαν οι κοινωνικά και οικονομικά αδύνατοι. Οι εργάτες, οι μικροεπιχειρηματίες, οι γεωργοί και πολύ περισσότερο οι “φτωχούληδες του Θεού”, τα άτομα με σωματικές και πνευματικές αναπηρίες.

‍
Τριάντα δύο εκατομμύρια άνθρωποι πάνω στον πλανήτη μας, αισθάνθηκαν το βάρος και τις συνέπειες της πανδημίας, οι περισσότεροι από αυτούς κατόρθωσαν να επιβιώσουν. Υπήρξαν, ωστόσο, και άλλα δέκα εκατομμύρια, όχι και τόσο τυχεροί που έχασαν την πολύτιμη ζωής τους, παλεύοντας με το τόσο επιθετικό μικρόβιο.

‍
Δίκαια οι κυβερνήσεις όλων των κοινωνιών του ανθρώπου πάνω στη γη, κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια να βοηθήσουν και προστατεύσουν κάθε άτομο της κοινωνίας τους, κυρίως όμως άτομα ευάλωτα στις ασθένειες και μεγαλύτερα στην ηλικία. Μέσα στα πλαίσια αυτών τους των προσπαθειών δεν φάνηκε να υπολόγισαν οικονομικές ζημίες και τους κρατικούς ισολογισμούς, προκειμένου να περιφρουρήσουν, κατά δύναμη τη ζωή των υποικόων τους.

‍
Και σε αυτή τους την προσπάθεια, άνοιξαν τα δημόσια ταμεία και διέθεσαν αφειδώς τον κρατικό πλούτο, σε μια προσπάθεια να ενθαρρύνουν και να τονώσουν το πεσμένο ηθικό των πολιτών τους.
Μεταξύ εκείνων που πραγματικά αισθάνθηκαν το στοργικό αγκάλιασμα της δημόσιας διοίκησης, ήταν και οι Καναδοί, καθώς τόσο η ομοσπονδιακή, όσο και οι επαρχιακές κυβερνήσεις και εκείνες των βορείων επαρχιών των αυτοχθόνων Καναδών, πραγματικά στάθηκαν βοηθοί και αγκάλιασαν στοργικά όσους είχαν ανάγκη, κατά την διάρκεια της μεγάλης δοκιμασίας.

‍
Η μοναδική εξαίρεση, δυστυχώς, ήταν και πάλι εκείνοι που πραγματικά και είχαν την μεγαλύτερη ανάγκη αυτής της στοργικής πολιτικής, τα άτομα με φυσικές και πνευματικές αναπηρίες, τα οποία, στη μεγάλη τους πλειοψηφία επιβιώνουν με ένα ελάχιστο κυβερνητικό επίδομα, το οποίο απλά τους στηρίζει για την συνέχιση μιας ζωής πόνου, πικρίας και στερήσεων. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα είναι οικογένειες με μικρά παιδιά, τα οποία είναι και τα μεγάλα θύματα της κάθε κοινωνίας.

‍
Ανεξάρτητα από την πολιτική φιλοσοφία που ακολουθούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, τα άτομα αυτά και τα μέλη της οικογένειας τους είναι τα μεγάλα θύματα μιας κοινωνικής αναλγησίας, που καθημερινά είναι υποχρεωμένα να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας τους.

‍
Είναι μια πραγματικότητα, την οποία οφείλουμε να θυμούμαστε. Τα άτομα αυτά αποτελούν μέρος από το κοινωνικό μας σύνολο, και έχουμε την ιερή υποχρέωση, σαν οργανωμένη κοινωνία, να δείχνουμε ανοχή και πρόνοια για αυτούς και τα μέλη της οικογένειας τους.

‍
Δεν θα πρέπει δε να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι με την επιστροφή της κοινωνίας στην όποια ομαλότητα, το άνοιγμα των σχολείων και των αγορών, θα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε κυβέρνηση να σταθεί αρωγός και προστάτης αυτών των “φτωχούληδων του Θεού” , των ξεχασμένων στους βαρύς ορίζοντες της δυστυχίας τους.  Ίσως για τους πολλούς από εμάς να φαίνεται σαν μια μικρή λεπτομέρεια, ασήμαντη και μη άξια φροντίδας. Για εκείνους, ωστόσο, που ζουν σε έναν παρόμοιο και διαρκή εφιάλτη, ένα μικρό χαμόγελο, μια κίνηση συμπάθειας και συμπαράστασης της υπεύθυνης διοίκησης θα τους προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να αισθανθούν ότι είναι μέλη μιας ανθρώπινης κοινωνίας, ενός πολιτιστικού συνόλου, το οποίο πραγματικά νοιάζεται και ενδιαφέρεται για αυτούς και κυρίως τα μικρά και αθώα παιδιά τους.

‍
Αποδεδειγμένα, ο Καναδάς είναι μια πλούσια κοινότητα, μια οικονομία από τις πλέον δυνατές της διεθνούς κοινότητας, είναι επόμενο καθώς μπορεί και οφείλει, κάτω από τις σημερινές πραγματικότητες, να σταθεί κοντά στους λίγους αυτούς προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και προσφέροντας μια, κάποια ευκαιρία καλύτερου μέλλοντος στα παιδιά τους.
Κάτι που πραγματικά το ευχόμαστε.

‍
“Πατρίδες”      

‍