“Λέξεις και σκέψεις”
“Συνωμοσία Σιωπής” 4ο
του Θωμά Σ. Σάρας
Για τέσσερες ολόκληρες δεκαετίες, τόσο οι υπεύθυνες κυβερνήσεις των Αθηνών, όσο και οι διπλωμάτες των σε ολόκληρη τη υφήλιο, «γύριζαν το κεφάλι από την άλλη πλευρά» προκειμένου να μην υποχρεωθούν να απαντήσουν στο προπαγανδιστικό πανηγύρι της Άγκυρας, σε ολόκληρη την υδρόγειο.
Πρώτα, ξεπουλήθηκε η Κύπρος. Με μια πρωτοφανή αποδοχή της ηγεσίας του τότε πολιτικού κατεστημένου της Ελλάδας, και προκειμένου να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα του “κατ’ ευφημισμό”, δημοκρατικού τόξου, τουτέστιν των Καραμανλή, Μητσοτάκη και Ανδρέα Παπανδρέου, οι οποίοι συμφώνησαν απόλυτα στην αποδοχή της κατοχής του μισού νησιού από τις δυνάμεις του εισβολέα Τούρκου, αρκεί να έπεφτε η δικτατορία των συνταγματαρχών και να επέστρεφε η εξουσία στα χέρια των ιδίων και φυσικά και των παιδιών τους. Οι ίδιοι αυτοί, ήταν εκείνοι που βοήθησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν στο δημοψήφισμα για την κατάργηση της βασιλείας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κύριο μέλημά τους ήταν η κατάργηση της εξουσίας του συνταγματικού μονάρχη, έτσι ώστε να μη μπορεί κανείς να τους επαναφέρει στη τάξη, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούσαν “τσιφλίκι” τους το Ελληνικό δημόσιο και ιδιαίτερα τα ταμεία του κράτους. Περιέργως, ωστόσο, δεν φάνηκε να προβληματίζει κανέναν το γεγονός ότι ολόκληρη η τότε πολιτική ηγεσία, από άνεργα στελέχη, κατόρθωσε “μέσα σε μια νύχτα”, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, βρέθηκε να παίζει με περιουσίες εκατομμυρίων δολαρίων, παρά το γεγονός ότι μια ολόκληρη επταετία, όλοι τους βρισκόταν άνεργοι, “αυτοεξόριστοι” στην Ευρώπη, όπου βέβαια απολάμβαναν τις τιμές και τη φιλοξενία των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Παρ’ όλα αυτά, ωστόσο, ο “τόσο πολιτικά ώριμος” Ελληνικός λαός, τους υποδέχθηκε σαν ημίθεους και οργάνωσε τιμές και πανηγύρια προς τιμή τους, χωρίς ούτε έστω και μία φορά να βρεθεί κάποιος και να αναρωτηθεί, από που αλήθεια όλα εκείνα τα εκατομμύρια στα χέρια έκπτωτων πολιτικών στην εξορία για μια ολόκληρη επταετία.
Και μάλλον δεν πρέπει να έχει φανεί περίεργο ή και να προβληματίσει κανέναν από τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι εργάσθηκαν, τόσο φιλότιμα, για να τους επαναφέρουν στην εξουσία. Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε η αρχική συμφωνία του ΝΑΤΟ επί Λουνς, σύμφωνα με την οποία, και μάλιστα σύμφωνα με το απόρρητο έγγραφο του τότε Γενικού Γραμματέα, “η νέα γενιά των Ελλήνων πολιτικών”, συμφώνησε απόλυτα στην δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους της “Μακεδονίας”, καθώς επίσης και την παραχώρηση ορισμένων νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, τα οποία διεκδικούσε η Τουρκία, έτσι ώστε να ξεπεραστούν, επί τέλους, τα προβλήματα που ταλαιπωρούσαν τη συμμαχία όλα αυτά τα χρόνια.
Θυμάμαι, μάλιστα ότι όταν επισκέφθηκε το Τορόντο, ως πρωθυπουργός πλέον ο αρχηγός της πρώτης σοσιαλιστικής κυβέρνησης, Ανδρέας Παπανδρέου, τόσο ο ίδιος, όσο και η συνοδεία του έμενα στο πολυτελές ξενοδοχείο “Royal York”. Τις μέρες εκείνες λοιπόν μια μικρή ομάδα σλαβόφωνων συμπολιτών μας παρουσιάστηκε στους διαδρόμους του ξενοδοχείου κρατώντας ένα πανό το οποίο έγραφε: “Ανδρέα θυμήσου τις υποσχέσεις σου”. Δίκαια λοιπόν διερωτήθηκα, τι να εννοούσαν άραγε;.
Θεωρώ απαραίτητο να δηλώσω, στο σημείο αυτό, ότι με την ευκαιρία και κατά την διάρκεια της ετήσιας συνέλευσης του ΝΑΤΟ στο Τορόντο, συναντήθηκα με τον τότε Γενικό Γραμματέα της συμμαχίας Λούνς εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να τον ρωτήσω τα περί “Μακεδονίας και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου”, ο τελευταίος το αρνήθηκε κατηγορηματικά, όταν, ωστόσο, του παρουσίασα αντίγραφο του δικού του “απόρρητου” εγγράφου προς τα μέλη της συμμαχίας, εκείνος διέταξε να με συλλάβουν, “επειδή είχα στα χέρια μου “παράνομα” αντίγραφο απορρήτου εγγράφου”. Για καλή μου τύχη την ώρα εκείνη περνούσε δίπλα μας ο Καναδός υπουργός Εξωτερικών Λόϋδ Αξγουώρθη ο οποίος δήλωσε ότι στον Καναδά οι δημοσιογράφοι δεν συλλαμβάνονται και είναι ελεύθεροι. Εάν υπάρχει κάποιος λόγος να συλληφθεί κάποιος θα πρέπει να αναζητηθεί ο υπεύθυνος της κλοπής του απορρήτου εγγράφου, και να τιμωρηθεί εκείνος, δήλωσε.
Χρόνια αργότερα, επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, συνήλθε στο Τορόντο η ετήσια συνέλευση των μελών της συμμαχίας. Υπουργός Άμυνας της Ελλάδας ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Με τον τερματισμό των εργασιών του συνεδρίου έγινε η καθιερωμένη αναφορά του τύπου, “Press Conference”, την οποία παρακολουθούσαν πέραν του υπουργού και οι Έλληνες διπλωμάτες, (πρέσβης της Ελλάδας στην Οτάβα την περίοδο εκείνη ήταν ο Γιάννης Θωμόγλου). Σε κάποια στιγμή λοιπόν που ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, μιλούσε με λόγια θριαμβευτικά για την ενότητα και συνεργασία των μελών της συμμαχίας, άρπαξα την ευκαιρία να θέσω υπ’ όψη του Αμερικανού υπουργού (David Kohen), ότι την ίδια μέρα, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, τα πολεμικά αεροσκάφη της Τουρκίας παραβίαζαν επί ώρες τον εναέριο χώρο της Ελλάδας στο Αιγαίο, ενώ παράλληλα η ίδια χώρα συνέχιζε να διατηρεί κατοχικά στρατεύματα στα εδάφη της άοπλης δημοκρατίας της Κύπρου. Ήταν τότε λοιπόν, που ο ομιλητής παραδέχθηκε ότι πράγματι υπήρχαν κάποια προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, πλην όμως, συμπλήρωσε, συμφώνησαν οι δύο πλευρές σε ορισμένες παραχωρήσεις προς τη Τουρκία, έτσι ώστε να ξεπεραστούν οι οποιεσδήποτε απαιτήσεις της τελευταίας και να “εμπεδωθεί η ειρήνη και συνεργασία στη περιοχή του Ανατολικού Αιγαίου”.
Μέρες αργότερα, βρέθηκε στο Τορόντο ο τότε υπουργός εξωτερικών του Σημίτη, Γιώργος Παπανδρέου, κατά την διάρκεια συνάντησης του με τα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης, βρήκα την ευκαιρία να αναφερθώ στα λόγια του Αμερικάνου πολιτικού, ο υπουργός αφού μου άκουσε δήλωσε ότι “είναι προτιμότερο να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από ότι μας ανήκουν και να κοιμόμαστε ήσυχοι τη νύχτα, από το να διατηρούμε ότι μας ανήκει και να μη μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον φόβο ότι κάποιος κακόβουλος γείτονας μπορεί να μας επιτεθεί ξαφνικά”. Ομολογώ ότι πραγματικά ξαφνιάστηκα από την ομολογία του Έλληνα Υπουργού. Μάλιστα ήταν τέτοια τα συναισθήματά μου ώστε παραβιάζοντας κάθε δημοσιογραφική δεοντολογία ρώτησα εάν είχε ενημερώσει σχετικά τους Έλληνες ψηφοφόρους για αυτά του τα πολιτικά σχέδια. Όπως ήταν αναμενόμενο, με τη παρεμβολή των πιστών του κινήματος, η συζήτηση κόπηκε στο σημείο αυτό. Δυο μέρες αργότερα συμπτωματικά συναντήθηκα με τον τότε Έλληνα πρέσβη ο οποίος άφησε να φανεί “ο θυμός” του για τις ερωτήσεις μου. “Δεν συμπεριφέρονται έτσι σε ένα υπουργό,” μου είπε. “Πέρασαν πλέον οι εποχές που οι υπουργοί αποτελούσαν ταμπού. Στην δημοκρατία υπόκεινται σε έλεγχο από τον τύπο και τους πολίτες,” συμπλήρωσα.
Αναφέρθηκα στα παραπάνω γεγονότα λόγω των προβληματισμών που επιτρέπουν να δημιουργηθούν, οι πολιτικοί αναλυτές των Αθηνών. Όλοι τους σχεδόν προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα και τις ενέργειες του δικτάτορα της Άγκυρας, σύμφωνα με τη λογική του ακαδημαϊκού, κανείς τους, ωστόσο, δεν θέλησε ή και προσπάθησε να ερευνήσει τις αιτίες που δημιούργησαν τον “εξαγριωμένο Ερντογάν”. Έναν Ερντογάν ο οποίος είχε λάβει διαβεβαιώσεις ότι η ηγεσία του “δημοκρατικού τόξου” της Ελλάδας, ήταν έτοιμη για τις σχετικές παραχωρήσεις. Και βέβαια έτσι δημιουργήθηκαν οι “γκρίζες ζώνες” και οι απαιτήσεις πάνω στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Διερωτώμαι, ωστόσο, εάν μπορεί ο αναγνώστης να φανταστεί ότι την εποχή εκείνη ( 1980), η προπαγάνδα των διπλωματών της Αθήνας εναντίον μου έλεγε ότι “ήμουν πράκτορας αρχικά των σλαβόφωνων και αργότερα της Τουρκίας και ότι προσπαθούσα να χαλάσω τις σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας μεταξύ της Ελλάδας και των γειτόνων της Γιουγκοσλαβία και Τουρκίας.” Πέραν αυτού ορισμένοι γενικοί πρόξενοι των Αθηνών στο Τορόντο, καλούσαν την τότε ηγεσία των ομογενειακών συλλόγων και τους έδιναν εντολές να φροντίσουν να μη διοριστεί πουθενά ο Σάρας. Με άλλα λόγια, στο Τορόντο του Καναδά οι διπλωμάτες των Αθηνών είχαν δημιουργήσει τις ίδιες συνθήκες με εκείνες που αντιμετώπιζα στην Ελλάδα κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών.
Το 1990-1991, διαλύθηκε, ως γνωστόν, η πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία, από αυτήν την διάλυση ξεπετάχτηκαν οι ανεξάρτητες δημοκρατίες της Κροατίας και λίγο αργότερα της ΦΙΡΟΜ. Ακολούθησε ο πόλεμος της “Βοσνίας Ερζεγοβίνης” με όλες τις θλιβερές του συνέπειες. Για το οργανωμένο κίνημα των σλαβόφωνων της νοτιοσλαβικής επαρχίας ήταν ένα “δώρο εξ ουρανού”, κάτι που δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, άπαξ και μέσα σε μια νύχτα απόκτησαν δική τους πολιτεία, το όνειρο όλων των γενεών από το 1912 και εντεύθεν. Το πρόβλημα όμως που δημιουργήθηκε και πάλι ήταν εκείνο της ονομασίας. Τα ανέλπιστα γεγονότα της δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους, όπως ήταν επόμενο, με τη δύναμη του νεοφώτιστου άρχισαν μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία ενάντια σε κάθε ελληνόφωνο Μακεδόνα, δυνάμωσαν τον φανατισμό τους και τράνωσαν τη πίστη τους στο ότι αυτοί είναι οι νικητές. Έτσι δυνάμωσε ένα ρεύμα προσηλυτισμού των ομογενών από τα χωριά της Μακεδονίας. Η όλη κατάσταση ήταν πραγματικά προβληματική, γενικός πρόξενος στο Τορόντο ήταν κάποιος Σωτηρόπουλος, άτομο άσχετο με το πρόβλημα καθώς και την ιστορία του. Την περίοδο εκείνη σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ήταν πρώην στρατηγός ο οποίος ήλθε στο Τορόντο, σε μια προσπάθεια να συναντηθεί με την ηγεσία των σλαβόφωνων οργανώσεων στην αποδημία, για αναζήτηση λύσης στο ονοματολογικό.
Για δύο σχεδόν εβδομάδες, ο στρατηγός προσπαθούσε να κάνει επαφή με την ηγεσία των “Παγκόσμιων οργανώσεων των Μακεδόνων στην Αποδημία”, χωρίς ωστόσο καμία επιτυχία. Στην προσπάθεια αυτή βοήθησαν οι πάντες, από τους πιστούς του Σωτηρόπουλου, μέχρι και εκείνους της ηγεσίας της εκκλησίας. Τελικά προσέτρεξαν σε μένα και ζήτησαν τη συμβολή μου. Πράγματι, με από κοινού συνεννόηση με τον πρόεδρο του κινήματος Τζον Μπήτωφ, τους έφερα σε γύρω από ένα τραπέζι όπου και τελικά δέχτηκαν στην ονομασία “Σλάβο-Μακεδονία”, ήταν μια επιτυχία λίγων ημερών καθώς στην Αθήνα ο τότε υπουργός επί των εξωτερικών αρνήθηκε να στηρίξει τη πρόταση. Η συμφωνία κατέπεσε με αποτέλεσμα να απασχολήσει τις δύο πλευρές για δέκα οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ημέρα που η κυβέρνηση του Σύριζα αποφάσισε να δεχτεί την ονομασία “Βόρεια Μακεδονία”, κάτι που υπονοεί την ύπαρξη και Νότιας Μακεδονίας, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο την όλη υπόθεση.
Τον Αύγουστο του 2018, ήλθαν στα χέρια μου από επίσημη πηγή των ΗΠΑ, νέοι Τουρκικοί χάρτες με τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, για ακόμα μια φορά έστειλα ταχυδρομικά από ένα αντίτυπο στα υπεύθυνα υπουργεία της κυβέρνησης Τσίπρα, καθώς επίσης και στους αρχηγούς των λοιπών κομμάτων που συμμετείχαν στο κοινοβούλιο. Το μόνο που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι μέχρι σήμερα δεν άκουσα τίποτα απολύτως από καμία πλευρά.
Είμαι βέβαιος ότι αυτή η νοοτροπία των Ελλήνων πολιτικών είναι γνωστή στην Άγκυρα, οι διπλωμάτες της οποίας αρέσκονται να χαρακτηρίζουν την Ελληνική πλευρά ω “μπουνταλάδες” τους οποίου μπορούν και τους κουμαντάρουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Από ότι μπορώ να γνωρίζω, σήμερα η Άγκυρα, ύστερα από την επιτυχημένη καμπάνια της εναντίον της Ελλάδας σε σχέση με τα νησιά και τις θάλασσες του Ανατολικού Αιγαίου, επιμένει στην ανυποχώρητη θέση της για την διεκδίκηση των μισών φυσικών πόρων της περιοχής.
Παράλληλα, η πρόσφατες βόλτες της Τουρκικής αρμάδας στο Αιγαίο απλά έγιναν για να διαβεβαιώσουν την διεθνή κοινότητα ότι το Αιγαίο είναι ανοικτή θάλασσα για τη διεθνή ναυσιπλοΐα και ότι η Τουρκία απλά πασχίζει να διατηρηθεί αυτό το στάτους.
Το μόνο σημείο για το οποίο, ωστόσο, μπορώ να διαβεβαιώσω τους αναγνώστες είναι το γεγονός ότι οι μέρες του Ερντογάν στην εξουσία όλο και πλησιάζουν προς το τέλος τους και μαζί τους φέρνουν πανικό και καταστροφή για ολόκληρη τη δομή του Τουρκικού κράτους.
