Μια πραγματικά σοβαρή εκκρεμότητα.

‍

Όπως είχαμε αναφερθεί και σε προηγούμενη έκδοσή μας το “Εθνικό Έλληνό-
Καναδικό Κογκρέσο”, αποτελεί έναν θεσμό τον οποίο αναγνώρισαν τόσο οι επαρχιακές, όσο και οι ομοσπονδιακές διοικητικές υπηρεσίες και κατ’ επέκταση και οι ενδιαφερόμενες κυβερνήσεις.
Με χαρά παρακολουθούμε, τις τελευταίες εβδομάδες τις διάφορες ενέργειες και παρεμβάσεις των οργάνων του Κογκρέσου προς τη Καναδική κυβέρνηση, τις σχετικές με τη Γενοκτονία των Ποντίων αδελφών, από τα Οθωμανικά ασκέρια, καθώς επίσης και του ενδεχομένως σοβαρού θέματος της μετατροπής του ιερού ναού της Αγίας Σοφίας, -το καύχημα του άλλοτε ποτέ Βυζαντίου-, σε Ισλαμικό τέμενος. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι και οι δύο αυτές παρεμβάσεις μας βρίσκουν σύμφωνους και τις επικροτούμε. Παρ’ όλα αυτά όμως παραμένουμε σκεπτικοί με την όλη διοικητική δομή του οργανισμού και τις δυνατότητες εκπροσώπησης του ολόκληρης της ομογένειας Καναδά, όπως τουλάχιστον θέλει να υποστηρίζει.

‍
Από ότι, μπορούμε να γνωρίζουμε σήμερα, ο οργανισμός αυτός περιήλθε στη δικαιοδοσία μιας μερίδας ομογενών εδώ και αρκετά χρόνια. Τα περισσότερα αυτών των στελεχών του, δεν γνωρίζουμε καν, εάν και ποιόν οργανισμό της ομογένειας εκπροσωπούν στο Εθνικό κογκρέσο.  Παρ’ όλα αυτά, έκτοτε τα άτομα αυτά συνεχίζουν να ανανεώνουν, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, τη θητεία τους μόνοι και ερήμην της μεγάλης οργανωμένης ομογένειας.

‍
Παρά το γεγονός ότι στις καταστατικές προβλέψεις του οργανισμού, το κογκρέσο, οφείλει να εκπροσωπεί ολόκληρη την ομογένεια, τη τελευταία δεκαετηρίδα βρίσκονται εκτός οργανισμού οι τρείς μεγαλύτερες κοινότητες της ομογένειας μας στο Καναδά, εκείνες του Τορόντο, του Μόντρεαλ και του Βανκούβερ, από κοινού με άλλες μικρότερες οργανώσεις και ακόμα  την διάσπαση του επαρχιακού κογκρέσου του Κεμπέκ και την αποχή εκείνου της Βρετανικής Κολομβίας από τις δραστηριότητες του εθνικού. Το βέβαιο είναι ότι  οι οργανώσεις αυτές παραμένουν ουδέτερες, σε μια διαμάχη η οποία όχι μόνον δεν βοηθά την ομογένεια, αλλά αντίθετα την αποδυναμώνει και την δυσφημεί.

‍
Την αποδυναμώνει, υπό την έννοια, ότι ένα μεγάλο μέρος, το μεγαλύτερο οργανωμένο κομμάτι του κορμού της, απουσιάζει από τα όργανα λήψης αποφάσεων του οργανισμού και επομένως δεν έχει κανένα λόγο ή και συνεισφορά στις τυχόν αποφάσεις και ενέργειες των σημερινών διοικήσεων, οι οποίες, ως εκ τούτου όπως είναι επόμενο, έχουν ελάχιστη επιρροή τόσο στη πλατιά ομογένεια, όσο και την οργανωμένη σε κοινότητες και πολιτιστικούς οργανισμούς. Οι λόγοι τόσο απλοί. Η απόλυτη έλλειψη άσκησης δημοκρατικής πρακτικής τόσο στον οργανισμό, όσο και τις εκλογικές του διαδικασίες. Μια λεπτομέρεια η οποία και του στερεί τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους οι οποίοι αναμφισβήτητα  θα τον βοηθούσαν να είναι πολύ ποιο δυναμικός και αποτελεσματικός. Σήμερα, ωστόσο  και κάτω από τις συνθήκες που αναφέραμε, το εθνικό κογκρέσο παραμένει αδύναμο έναντι των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σαν ομογένεια και ακόμα σαν έθνος.

‍
Ως απόγονοι, όμως, εκείνων που δημιούργησαν και πρώτοι εφάρμοσαν τις δημοκρατικές πρακτικές,  εδώ και χιλιάδες χρόνια, πραγματικά αισθανόμαστε θλίψη, για την αδυναμία των υπευθύνων να εξεύρουν κάποιο τρόπο συνδιαλλαγής και συνεννόησης, ο οποίος θα επέτρεπε τουλάχιστον στα παιδιά και τα εγγόνια μας να είναι περήφανα για τις κοινότητες και τις οργανώσεις της πολιτιστικής κοινότητας του Καναδά στην οποία ανήκουν.

‍
Σε μερικούς μήνες από σήμερα, ολόκληρο το έθνος ετοιμάζεται να πανηγυρίσει τη διακοσιοστή επέτειο του μεγάλου ξεσηκωμού, ενάντια στη καταπίεση των κοτζαμπάσηδων του Οθωμανικού συστήματος. Και ενώ θα διαλαλούμε την αποφασιστικότητα και τις θυσίες εκείνων που με τους δικούς τους αγώνες, μας χάρισαν το αγαθό της ελευθερίας, στο Καναδά, μια από τις πλέον φιλελεύθερες χώρες της πανανθρώπινης κοινότητας, δεν θα μπορούμε να εξηγήσουμε στους νεαρούς βλαστούς μας, ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της ομογένειας και γιατί αυτή συνεχίζει να σπαράζεται, εξ αιτίας της εγωπάθειας ορισμένων, οι οποίοι στη προσπάθεια τους να αναδειχθούν ηγέτες και αγωνιστές των συμφερόντων της ομογένειας, κατορθώνουν να την αδικούν και με τη στάση τους την αναγκάζουν να σταθεί μακριά από τη διακυβέρνηση των κοινών.

‍
Είναι όμως αυτό μέρος των πολιτιστικών μας παραδόσεων;
Αυτός  ήταν όμως  ο στόχος εκείνων  που διέθεσαν τις περιουσίες τους και τη ζωή τους ακόμα προκειμένου να ορθώσουν το πύργο ενός ελεύθερου, δυναμικού και δημιουργικού έθνους. Εάν ναι, τότε κάνουν καλά. Εάν όχι, το μόνο που απομένει είναι να σεβαστούν όλους μας και να τιμήσουν τις δημοκρατικές μας παρακαταθήκες.
“Πατρίδες”

‍