«Η Τραγωδία του να διοικείς την Ελλάδα».

‍

Ύστερα  από πέντε ολόκληρες δεκαετίες σκληρής προπαγάνδας περί των δήθεν Τουρκικών δικαίων στο Αιγαίο, και την τελεία αδιαφορία των υπευθύνων της Ελλάδας, οι οποίοι σε αντίθεση ακολούθησαν ένα πολιτικό σύνδρομο κάποιας "Συνωμοσίας Σιωπής”, τελικά ο παμπόνηρος ανατολίτης μπήκε στο στάδιο των επιτελικών επιχειρήσεων που διακήρυσσέ όλα αυτά τα χρόνια. Και για να γίνει ποιο πιστικός και να δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα των προθέσεών του, έστειλε μαζί με το ερευνητικό σκάφος του, να το συνοδεύσει ο μισός πολεμικός στόλος της Τουρκίας.

Και η Αθήνα, των μεγάλων λόγων και υποσχέσεων και διαβεβαιώσεων ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί σε καμία περίπτωση τη παραβίαση των συνόρων της, ούτε και να δείξει κάποια ανοχή σε απαράδεκτες ενέργειες “κακόβουλων γειτόνων” της, απλά αρκέστηκε να παρακολουθεί τους επίδοξους επιδρομείς, από μακριά, ίσως επειδή πίστεψε ότι λόγοι ευγένειας και καλής γειτονίας δεν θα επέτρεπαν σε κάποιο καλοθελητή να δημιουργήσει εμπόδια στο σοβαρό έργο των καταλυτών της έννομης τάξης και των αρχών του διεθνούς δικαίου.

Έτσι, για μια ακόμα φορά, η  θεοφύλακτη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, συνεχίζοντας τις ιστορικές παραδόσεις εκείνων που κυβέρνησαν την Ελλάδα, με μοναδικό γνώμονα τις δικές τους ιδέες και αντιλήψεις, και οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα στις μεγαλύτερες καταστροφές,  αρνήθηκε να συγκαλέσει το συμβούλιο των αρχηγών ολόκληρου  του πολιτικού κατεστημένου της χώρας, προκειμένου να συμβουλευτεί ή και να διαβουλευτεί, να ακούσει τις γνώμες όλων των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού και από κοινού να προχωρήσει στη λήψη αποφάσεων, σε ένα τόσο σπουδαίο και σοβαρό θέμα.

Η όλη υπόθεση, για μια ακόμη φορά έρχεται να μας θυμίσει την τραγωδία του Κυπριακού, όπου μέσα από τους λεονταρισμούς και τις μεγαλοστομίες της Αθήνας, ξαφνικά βρήκαμε τον εχθρό μέσα στα κάστρα, και μάλιστα χωρίς την παραμικρή αξιόλογη ή και οργανωμένη αντίδραση, σε αντίθεση με ότι υποσχόταν να κάνει η κρατική προπαγάνδα.

Τότε, όμως, θα μου πείτε ότι είχαμε δικτατορία και επομένως δεν συνέφερε στο “δημοκρατικό τόξο” να προστρέξει σε υποστήριξη των υπευθύνων τυράννων. Έτσι λοιπόν κατ’ ανάγκη φθάσαμε στο “Δεν ξεχνώ”.

Σαράντα έξι, ωστόσο, χρόνια αργότερα, σήμερα, δεν φαίνεται τίποτα να μας το θυμίζει. Με άλλα λόγια απλά “ το ξεχάσαμε”. Έτσι λοιπόν ο “βάρβαρος και δειλός” καταλύτης του διεθνούς δικαίου και νόμου, ξαναβρέθηκε μπροστά μας, τη φορά αυτή διεκδικώντας μια σειρά από νησιά, η Ελληνικότητα των οποίων διαφαίνεται από τα βάθη της ιστορίας. Η “υπερήφανη”, ωστόσο, κυβέρνηση του “δημοκρατικού τόξου”, σε καμία περίπτωση δεν φαίνεται να πίστεψε στην ανάγκη της εθνικής ομοψυχίας, της συνεννόησης, της κοινής διαβούλευσης όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, για την αντιμετώπιση ενός πραγματικά σοβαρού κινδύνου, όχι μόνον για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά και αυτήν ακόμα την ύπαρξη μας ως ελεύθερου κράτους.
Για άλλη μια φορά, όπως φαίνεται η “υπεύθυνη” κυβέρνηση της Αθήνας, στρέφεται προς τα έξω, ζητώντας τη στήριξη και προστασία της διεθνούς κοινότητας. Λησμονώντας ίσως τους στοίχους του εθνικού μας ποιητή: “Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή·
δεν είν' εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.. ” Και για μια ακόμη φορά φαίνεται ότι το ξεχάσαμε και αυτό. Ξεχάσαμε τα κατοχικά στρατεύματα πάνω στα αιματοβαμμένα χώματα της Κύπρου. Ξεχάσαμε τις πρόσφατες εμπειρίες των Ιμίων. Ξεχάσαμε την ταπείνωση  με την μετατροπή της μεγάλης εκκλησιάς μας σε Τζαμί. Ξεχάσαμε ότι σε όλα αυτά οι “ξένες θύρες” δεν θέλησαν καν να ασχοληθούν, και αντί να φροντίσουμε να δημιουργήσουμε ένα κάστρο εθνικής ομοψυχίας, συνεχίζουμε αμέριμνοι την άσκηση μιας καταστροφικής πολιτικής, με μόνο λόγο και αιτία κάποια κομματικά οφέλη για το μέλλον.

Και η Ελλάδα; ο Ελληνικός λαός; παραμένουν οι μεγάλοι δεσμώτες ανεύθυνων πολιτικών πειραματισμών, οι οποίοι εμπεριέχουν σοβαρούς κινδύνους  όχι μόνον για την ελευθερία του κράτους και το μέλλον του έθνους, αλλά και αυτού του ιδίου του “δημοκρατικού τόξου”, της ίδιας της δημοκρατίες μας, με άλλα λόγια.

Πραγματικά η όλη υπόθεση έρχεται να μας υπενθυμίσει, για άλλη μια φορά την αθάνατη ελληνική τραγωδία. Κάτι τέτοια βλέπει και ο Τούρκος και παίρνει θάρρος.
«Πατρίδες»

‍