Η Αίγυπτος οπισθοχωρεί προτού προελάσει.

‍

Του Κώστα Ράπτη

Η Αίγυπτος θα υποχρεωθεί να επέμβει ευθέως στη λιβυκή επικράτεια, εάν οι πιστές στην κυβέρνηση της Τρίπολη προελάσουν στη Σύρτη, προειδοποίησε επιθεωρώντας το Σάββατο μεγάλη στρατιωτική δύναμη συγκεντρωμένη στα σύνορα με τη Λιβύη ο Αιγύπτιος πρόεδρος Άμπτνελ Φάταχ αλ Σίσι, προκαλώντας πόλεμο δηλώσεων με την Άγκυρα.
Ωστόσο, η τουρκική πλευρά δεν εντυπωσιάστηκε. "Ο Σίσι δεν έχει τα κότσια να το επιχειρήσει αυτό” σχολίασε χαρακτηριστικά ο αναπληρωτής πρόεδρος του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, Γιασίν Ακτάι.

Και πράγματι, την Κυριακή ο Αιγύπτιος υπουργός Εξωτερικών Σάμεχ Σούκρι, ανέλαβε να σχετικοποιήσει το μήνυμα του προέδρου του, υποστηρίζοντας ότι τα λόγια του τοποθετήθηκαν εκτός συμφραζομένων και παρεμηνεύθηκαν.

"Η Αίγυπτος προωθεί την ενδολιβυκή συνεννόηση. Δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στην κρίση της Λιβύης” δήλωσε σε συνέντευξή του στο σαουδαραβικών συμφερόντων δίκτυο Al-Arabiya. Η ομιλία Σίσι, επέμεινε, ήταν έκκληση για ειρήνη και όχι πολεμικό σάλπισμα.

Το Κάιρο ανέλαβε όντως στις αρχές του μήνα πρωτοβουλία για την κατάπαυση του πυρός στη Λιβύη και την προώθηση μιας πολιτικής λύσης. Όμως η κίνηση αυτή, μολονότι βρήκε την στήριξη της Ρωσίας και εν μέρει των ΗΠΑ (δια στόματος Ντόναλντ Τραμπ), αγνοήθηκε από την κυβέρνηση της Τρίπολης και την προστάτιδά της Τουρκία, που δηλώνουν πιστές στην ήδη υφιστάμενη διαδικασία του ΟΗΕ και πάντως δεν έχουν λόγους να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προτού εκπληρώσουν την φιλοδοξία τους να καταλάβουν την Σύρτη και την γεωγραφική περιοχή της "ημισελήνου του πετρελαίου” που αυτή ελέγχει.
Στην πραγματικότητα, ο ανταγωνισμός Αιγύπτου και Τουρκίας έχει ευρύτερα στρατηγικά χαρακτηριστικά και η λιβυκή κρίση αποτελεί απλώς την κορυφή του παγόβουνου. Για το Κάιρο και τις αραβικές μοναρχίες που το στηρίζουν (Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) η απειλή που αντιπροσωπεύει ο άξονας Τουρκίας-Κατάρ είναι υπαρξιακή.

Δεν αφορά απλώς την άσκηση περιφερειακής επιρροής, όπως η πολυζητημένη αντιπαράθεση των ίδιων αυτών χωρών με το σιιτικό Ιράν, αλλά την ίδια τους την πολιτειακή συγκρότηση, καθώς Άγκυρα και Ντόχα έχουν "υιοθετήσει” την Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία και πέτυχε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της Αιγύπτου δια του Μοχάμαντ Μόρσι, από το 2012 μέχρι την ανατροπή του τελευταίου από τον στρατάρχη Σίσι την επόμενη χρονιά.

Το γεγονός ότι η Τουρκία και το Κατάρ αποδεικνύουν την ικανότητά τους να βρίσκουν κατά καιρούς κοινή γλώσσα με την Τεχεράνη απλώς καθιστά την "τουρκική απειλή” πολύ μεγαλύτερη.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η Τουρκία επιχείρησε να αποκτήσει στρατιωτικό αποτύπωμα και στην Ερυθρά Θάλασσα ενοικιάζοντας για την κατασκευή στρατιωτικής βάσης νησίδα του Σουδάν επί των ημερών του στρατηγού Ομάρ αλ Μπασίρ, ο οποίος λίγο μετά ανατράπηκε, με τη βοήθεια και των αραβικών μοναρχιών.

Οι Τούρκοι ιθύνοντες σχολιάζουν περιφρονητικά την ικανότητα του αιγυπτιακού στρατού να διεξαγάγει πόλεμο, πόσω μάλλον να τον κερδίσει. Έχουν προφανώς κατά νου τις πολλαπλές προκλήσεις οι οποίες αποδυναμώνουν την Αίγυπτο των 100 εκατ. κατοίκων.

‍