Οι
αναιδείς της Δημοκρατίας
Του Χρήστου Κηπουρού
Είναι
αρκετά τα πολιτικά πρόσωπα της Γηραιάς
Ηπείρου, τα οποία αφού κατάφεραν να
σβήσουν τα αρνητικά των διαδρομών τους
από τη συνείδηση της κοινής γνώμης των
χωρών που κυβέρνησαν, στη συνέχεια
πέρασαν στην ιστορία σαν μεγάλοι. Οι
κοινωνίες βγάζουν το καπέλο σε όσους το
πέτυχαν. Μπορεί να μην είχαν ηθική, λένε
οι πολίτες, όμως είχαν άλλα προσόντα και
αρετές που τους έκαναν μεγάλους.
Αρτίστες
Μπορούν
αυτοί με μια λέξη να ονομαστούν αρτίστες.
Τα τέσσερα παραδείγματα που ακολουθούν
είναι ενδεικτικά. Δύο είναι από τον
σχετικά πρόσφατο Γαλλικό πολιτικό βίο,
και δυο από τον Ελληνικό. Ο Mitterand δεν είχε
και λίγα αρνητικά. Πέτυχε όμως να
διαγραφούν πριν κυβερνήσει και κάνει
δύο τρία πράγματα. Μπήκε στη χορεία των
αρτιστών της πολιτικής με το σπαθί του.
Όπως κι ο Στρατηγός De Gaulle. Ο Ανδρέας
Παπανδρέου ήταν κι αυτός ένας αρτίστας.
Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Για την κοινή γνώμη -και σωστά- ανήκει
στους μεγάλους. Όπως κι ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής. Από πουθενά πάντως δεν
προκύπτει ότι μπορεί να συμβεί κάτι
ανάλογο με το Nicola
Sarkozy.
Πόσο μάλλον, με τους Κώστα Καραμανλή και
Γιώργο Παπανδρέου.
Παλαιοπωλεία
Και
ναι μεν ο Sarkozy
επιχειρεί να καλύψει τα κενά του με
προτάσεις, σύμφωνα και με τις υποδείξεις
των ομοεθνών του διανοητών
συνδαιτημόνων, όμως οι δεξαμενές σκέψης
που υποτίθεται ότι συμβουλεύουν τους
εδώ επικεφαλής, είναι άδειες στέρνες,
όταν δεν είναι εταιρίες εισαγωγής
μεταχειρισμένων ιδεών, ή/και κλοπιμαίων
από δω, κι από κει, προτού καταλήξουν
στην αγορά.
Δεν
μας τιμά βέβαια, όταν από την κλασσική
ακόμη περίοδο, η Αγορά ήταν χώρος
Δημοκρατίας, είκοσι πέντε αιώνες
αργότερα, η Δημοκρατία να είναι χώρος
αγοράς. Να εκπέσει μάλιστα και σε
γιουσουρούμ. Ναι μεν, Δημοκρατία και
Εμπόριο δεν έχουν και λίγα αμοιβαία
οφέλη, όμως άλλο αυτό, και άλλο η
Εκκλησία του Δήμου να έχει γίνει
Μοναστηράκι, με τα μεγάλα του
παλαιοπωλεία, αλλά και τα μικρά, να
αυτοαποκαλούνται πολιτικά κόμματα.
Δηλαδή
από τους αλλαντοπώλες και τους
δερματοπώλες του Αριστοφάνη να έρθουμε
στους αναιδείς ιδεοπώλες. Στους
σκουπιδεοπώλες και τους κλοπιμαιοπώλες.
Μιλώ για την αιώνια μεν, κατάρα δε, του
δυισμού, και επέκεινα του δικομματισμού,
που όσο απογοητεύει και θλίβει τους
εναπομείναντες πιστούς των δύο μερών
του, άλλο τόσο συνθλίβει τους υπόλοιπους
πολίτες, ενσωματώνοντας τους. Γι’ αυτό
κάτι που θα παίξει καθοριστικό ρόλο
είναι να εφευρεθούν νέοι, κατά τη
διάρκεια της τετραετίας, τρόποι ελέγχου
της Δημοκρατίας από τους πολίτες.
Νωπή
εντολή
Ναι
μεν οι κυβερνήσεις επικαλούνται τη
λαϊκή εντολή, στα πρώτα δε χρόνια της
κάθε τετραετίας, τη νωπή, όμως αυτή, κατά
τη δεύτερη ιδίως τετραετία, πόσο μάλλον
στην τρίτη, είναι σαν τα νωπά λαχανικά,
που μπαγιατεύουν αμέσως. Έτσι έγινε μετά
από τις εκλογές του 1985 και του 1996, πόσο
μάλλον του 2000. Έτσι και μετά από τις
εκλογές του 2007, με το ερώτημα για το
μεταξύ των εκλογών διάστημα και τους
νέους τρόπους ελέγχου της Δημοκρατίας
από τους πολίτες, να συνεχίζει να
περιμένει μια απάντηση, αλλά να μην τη
λάβει ποτέ. Και αυτό πότε; Όταν στο
γενέθλιο τόπο της Δημοκρατίας ενώ
μπορούσε να γίνεται Δημοψήφισμα κάθε
τέσσερα χρόνια, έχουν ήδη παρέλθει
τριάντα τέσσερα, και ακόμη δεν έγινε καν
το Δημοψήφισμα για το περιφερειακό {1}. Να
περνούσαμε δηλαδή από την Τρίτη
Δημοκρατία, τη λεγόμενη και
μεταπολιτευτική περίοδο, στην Τέταρτη.
Ισοκρατία
Γιατί
η Δημοκρατία στις επόμενες δεκαετίες,
δεν θα κριθεί στο αν το ταγιέρ της είναι
σκούρο μπλε ή πράσινο με ροζάκι, αλλά στο
μέσα της. Στο ζήτημα της ισοτιμίας των
περιφερειών -χώρες, είναι ο πιο σωστός
όρος- με την Αθήνα. Τουτέσιν θα κριθεί
στην Ισοκρατία, με πρώτο βήμα, την ιδέα
των χωρών της Ελλάδας {2}. Εφόσον δε οι νυν
εξαπάτησαν τους πολίτες με την αλά
Ελληνικά επανίδρυση, και από την άλλη, οι
πρώην, προ πολλού, έχουν ατιμάσει το
συμβόλαιο με τις περιφέρειες, ενώ
αμφότεροι συνεχίζουν να βαυκαλίζονται
ότι διαθέτουν σχέδιο, εγώ δεν θα μείνω
στα του έργου που έχουμε ξαναδεί. Ούτε
και ξέρω αν η επανάληψη της ιστορίας
είναι φάρσα.
Ξέρω
όμως ότι η επανάληψη μιας φάρσας
παραπέμπει σε φαρσέρ. Και ότι η φράση «έχουμε
σχέδιο», δεν είναι απλά μια ακόμη
υποκρισία, αλλά παραπέμπει σε αναιδείς.
Και αν αντιτείνει κανείς ότι αυτά που
λέω συνιστούν μιαν αναίδεια από την
ανάποδη, έχω να πω ότι ναι μεν μόνο με
αναίδεια -όπως γίνεται με τα εμβόλια-
καταπολεμείται η αναίδεια, όμως αυτό θα
ίσχυε, αν δεν υπήρχαν ιδέες, σαν αυτές
που προτείνονται, ώστε να
αντιμετωπιστεί η, κατά τον Ευριπίδη, «μεγίστη
των εν ανθρώποις νόσων πασών αναίδεια».
Αυτό το τελευταίο στάδιο της πολιτικής
ένδειας.
Αιρετά
Μέσα
Μια
άλλη ιδέα είναι να θεσπιστεί για όλους
χωρίς εξαίρεση τους Βουλευτές, το πέραν
των δύο τετραετιών ασυμβίβαστο. Μια
τρίτη δε, αφορά το τηλεοπτικό σίχαμα των
Αθηνών. Λέω λοιπόν ότι εφόσον το ζάπινγκ
συνιστά αυταπάτη, και τα οργανικά μέρη
του σιχάματος, οι γνωστοί προαγωγοί,
παρουσιαστές, και επιστημονικοί
υποβολείς, μετά των επιλεκτικά
προσκεκλημένων νομιμοποιητών εκ της
επίσημης πολιτικής, δεν λαμβάνουν υπόψη
τη γνώμη, τη θέληση, και τα δικαιώματα
των Πολιτών, όπως και τους Δημοκρατικούς
κανόνες, μια λύση υπάρχει. Από τα
αυθαίρετα Μέσα, να πάμε στα αιρετά. Όσο
για το πώς και τι, μπορεί να υπάρξει η
κοινωνική ετυμηγορία για την αξιολόγηση.
Επόμενα κι η εκλογή. Στις εκπομπές δε του
διαλόγου -που μόνο διάλογο δεν
περιλαμβάνουν- ας δοκιμαστεί η
συμμετοχή αιρετών εκπροσώπων των
πολιτών, με ασυμβίβαστο ως προς τα
υπόλοιπα αιρετά αξιώματα.
Σημ.{1},
Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία,
Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, Θράκη 2004,
Ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου
Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
Σημ.{2},
Ο. π., Οι χώρες της Ελλάδας, Κόσμος του
Επενδυτή, 13 & 14 Σεπτ.’08,
Υστερόγραφο
Περί
διαγραφών Βουλευτών
Ναι μεν
ο πρωθυπουργός ή ένας αρχηγός κόμματος
μπορεί να διαγράφει μέλος ή μέλη της
κοινοβουλευτικής ομάδας, όμως να μπορεί
και ο Βουλευτής να κρίνεται για την
πράξη του. Ακόμη και στην εκδίκαση των
ποινικών αδικημάτων, οι βαθμοί είναι δύο.
Γιατί λοιπόν στα κόμματα και τη
Δημοκρατία να υπάρχει μόνον ένας; Είναι
λογικό; Όταν μάλιστα, ως είθισται,
κυριαρχεί η επιβολή της ποινής του «θανάτου»;
Πως θα
εφαρμόζεται το νέο θεσμικό μέτρο; Με
συμπληρωματική πολιτική εκλογή στο
αμέσως, μετά από τη διαγραφή, διάστημα,
οπότε η ψήφος των εκλογέων της ίδιας
περιφέρειας θα δίδεται είτε στο
διαγραφέντα Βουλευτή είτε στον υποψήφιο
που θα βάζει -φυσικά μόνο το εν λόγω-
πολιτικό κόμμα. Αν μεν ο διαγραφείς
λάβει λιγότερο από το 50% των ψήφων, τότε
την έδρα θα την καταλάβει ο νέος
υποψήφιος. Αν λάβει περισσότερο, θα
μπορεί να διατηρήσει την έδρα του ως
ανεξάρτητος μέχρι το πέρας της
τετραετίας. Αν και το πιο λογικό είναι,
αν θέλει, να μπορεί να επανενταχθεί ώστε
να είναι και πάλι υποψήφιος στις
επόμενες εκλογές, με τα ίδια χρώματα.
Το
σκεπτικό είναι απλό. Όπως η ψήφος
εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση χρειάζεται
τη λήψη 50% +1 του αριθμού των Βουλευτών,
και λαμβάνεται όχι μόνο στην αρχή της
τετραετίας αλλά και ενδιάμεσα, είτε σε
περιπτώσεις μομφής είτε όταν τίθεται
από την ίδια την Κυβέρνηση, έτσι και σε
περίπτωση διαγραφών ή
ανεξαρτητοποιήσεων να θεσπιστεί η
δυνατότητα ενδιάμεσης ψήφου
εμπιστοσύνης και για το Βουλευτή. Η
οποία προφανώς οφείλει να είναι το 50% +1
των ψήφων των πολιτών της περιφερείας
που εκπροσωπεί.
