Μετά
την καταστροφή...
Eντάξει,
ησυχάσαμε τώρα! Αφού το αρμόδιο
υπουργείο κήρυξε αναδασωτέες τις
καμένες εκτάσεις θα μπορούμε να
κοιμόμαστε ήσυχοι. Ο τυπικός
νεοελληνικός κύκλος έπειτα από κάθε
καταστροφή θα συνεχιστεί. Οι εργολάβοι
ήδη ελέγχουν την ετοιμότητα του
εξοπλισμού τους, ενώ υπάλληλοι
πολεοδομιών και άλλων ευαγών υπηρεσιών
ψάχνουν για τα βιβλιάρια των τραπεζικών
τους καταθέσεων. Ολα θα κινηθούν όπως η
παράδοση αρμόζει: φωτιά, εξαγγελίες
αναδάσωσης, χτίσιμο, καταγγελίες,
νομιμοποίηση αυθαιρέτων με την πρώτη
αναποδιά του προϋπολογισμού, και νέα
φωτιά (αν έχει απομείνει τίποτε). Οι
οικοπεδοφάγοι είναι η μόνη ίσως τάξη που
λειτουργεί στην Ελλάδα με
μεσοπρόθεσμους στόχους. Παίρνουν από
τώρα θέση για τη νομιμοποίηση που θα
έρθει στη συνταγματική αναθεώρηση του
2020. Οταν δηλαδή θα έχει διαμορφωθεί μια
άλλη οικιστική κατάσταση και η τότε
κυβέρνηση θα αναγκαστεί να
νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα.
Εχουν επισημανθεί πολλάκις οι
ανεπάρκειες και δυσλειτουργίες του
ελληνικού κράτους. Ορθώς έχει
στηλιτευτεί το γεγονός ότι η Ελλάδα του
2006 δεν έχει ακόμη κτηματολόγιο και
δασολόγιο. Εχουμε κραυγάσει επειδή κάθε
φορά στα αποκαΐδια φυτρώνουν βίλες και
παράγκες. Ενα πράγμα πάντα ξεχνάμε. Την
κτηματαγορά. Το γεγονός ότι κάθε μέτρο
γης στη χώρα αξίζει πλέον χρυσάφι
σημαίνει ότι η ζήτηση είναι
υπερπολλαπλάσια της νόμιμης προσφοράς.
Αυτές οι εξωφρενικά υψηλές τιμές
γίνονται κίνητρο για οικοπεδοποίηση των
καμένων εκτάσεων. Με άλλα λόγια, όταν τα
οικόπεδα στην Κασσάνδρα φτάνουν ώς τις
100.000 το στρέμμα(!) συμφέρει κάποιον να
κάψει, να λαδώσει, να χτίσει. Δέκα
στρέμματα καμένης γης είναι κάτι σαν το
τζακ ποτ στο ΛΟΤΤΟ.
Οπως έχει διαμορφωθεί η οικιστική
κατάσταση στη χώρα διαψεύδει κατʼ
αρχάς τα περί πτωχής πλην τιμίας Ελλάδος.
Το γεγονός ότι οι υψηλές τιμές δεν
αποθαρρύνουν τη ζήτηση αποδεικνύει ότι
έχει διαμορφωθεί μια μεσαία τάξη που
έχει λόγω της παραοικονομίας εισοδήματα
υψηλότερα απʼ όσα οι εθνικοί
λογαριασμοί δείχνουν. Αυτή η μεσαία τάξη
δημιουργεί τις οικιστικές πιέσεις, οι
οποίες αφού δεν μπορούν να εκτονωθούν
από τα νόμιμα κανάλια, δημιουργούν ένα
εκτεταμένο κύκλωμα καταπατήσεων.
Οι υπεραξίες στην αγορά γης δημιουργούν
και διαφθορά. Οπου υπάρχει η προσδοκία
τεράστιου κέρδους ανθεί η μαύρη
συναλλαγή. Σε όλα τα επίπεδα. Παράλληλα
ενισχύεται και το πολιτικό αλισβερίσι. Η
υψηλή ζήτηση με χαμηλή προσφορά στη γη
δημιουργεί χιλιάδες αυθαιρετούχους, οι
οποίοι πιέζουν πολιτικά τη νομιμοποίηση
της παρανομίας τους.
Ζούμε μια εντελώς παρανοϊκή κατάσταση.
Υπερπροστατεύουμε τη γη, ακόμη κι εκείνη
που στα χαρτιά είναι δασική, και κάθε
λίγο νέα αυθαίρετα χτίσματα ξεφυτρώνουν
μέσα στα πραγματικά δάση. Βγαίνουν
νομοθετήματα επί νομοθετημάτων και μετά
λίγα χρόνια ολόκληρες περιοχές είναι
άναρχα χτισμένες. Το αστείο είναι πως
όσο πολλαπλασιάζονται οι ρυθμίσεις τόσο
αυξάνονται μακροπρόθεσμα οι υπεραξίες.
Ο καταπατητής δεν καρπώνεται μόνο την
αξία της γης που καταπατά, φτιάχνει και
υπεραξία εξαιτίας της παρανομίας του.
Η κτηματαγορά δείχνει ότι υπάρχουν
τεράστιες οικιστικές πιέσεις στη χώρα. Σʼ
αυτές τις πιέσεις η Πολιτεία δεν θέλει
να απαντήσει για μικροπολιτικούς λόγους.
Ετσι τις ακυρώνει με διατάγματα, αλλά η
ζωή δεν ορίζεται από φιλόδοξα μέτρα
χωρίς καμιά αναφορά στην πραγματικότητα.
Η οικιστική πίεση κάπως πρέπει να
εκτονωθεί και καλά είναι να γίνει νόμιμα
και με κανόνες. Οχι άναρχα και αυθαίρετα.
Πρέπει να απελευθερώσουμε γη για να
χτίσουν οι άνθρωποι σύμφωνα με το νόμο,
όχι νύχτα και όπως καθείς δοκεί. Το
κυριότερο: να σπάσει το απόστημα της
υπεραξίας γης που ταλανίζει και την
ελληνική κοινωνία και δημιουργεί
ευκαιρίες διαφθοράς στη δημόσια
διοίκηση.
