Λόγια του καφενείου
Ο
Ανδρέας Καρκαβίτσας είχε γράψει εκείνη
την ανεπανάληπτη συλλογή διηγημάτων με
τον τίτλο «Λόγια της πλώρης» Μία
συλλογή διηγημάτων μέσα από τα οποία
περνούσαν οι όμορφες εικόνες από την
ελληνική θάλασσα, η ζωή των ναυτικών, τα
βάσανά τους και οι καημοί τους. Θα
προσπαθήσω από τούτη τη στήλη να σας
δίνω κάθε μήνα τα «Λόγια του
καφενείου» Έχουν και αυτά κάποια αξία αφού
μέσα από τα λόγια αυτά θα περνά η
καθημερινότητα του Έλληνα Ομογενή της
Νέας Υόρκης. Μία καθημερινότητα γεμάτη
από καημούς, βάσανα, όνειρα, χαριτωμένα
επεισόδια και πάντα γεμάτη από τη
νοσταλγία της πατρίδας.
Ν’αρχίσουμε
λοιπόν.
Το
καλοκαίρι ήδη μας έχει αποχαιρετίσει
και οι ελληνικές γειτονιές της Νέας
Υόρκης από μέρες τώρα έχουν αρχίσει να
υποδέχονται αυτούς που είχαν την τύχη να
επισκεφτούν την πατρίδα και να
απολαύσουν εκεί τις καλοκαιρινές
ομορφιές της. Τα «ομογενειακά στέκια»
στην Αστόρια, στο Μπρούκλυν και στο
Φλάσινγκ, τις μεγάλες γειτονιές της
Ομογένειας, έχουν αρχίσει σιγά σιγά να
γεμίζουν από τους θαμώνες ενώ κάθε μέρα
καταφθάνουν και οι υπόλοιποι ...τυχεροί
των διακοπών στην πατρίδα. Πιάνουν τη
θέση τους στο καφενείο και αρχίζουν τα
μιλάνε για τα όσα έζησαν τούτο το
καλοκαίρι εκεί κάτω. Κι’ οι άλλοι, αυτοί
που για πολλούς λόγους δεν είχαν την
τύχη να πάνε στο χωριό τους, στο νησί
τους, τους ακούνε με δέος και τους
βομβαρδίζουν με ερωτήσεις.
-Ακρίβεια
στην πατρίδα ρε φίλε. Έτσι:
-Άστα.
Μην τα ρωτάς. Τρία ευρώ ο καφές. Στην
αγορά οι τιμές φωτιά. Ούτε σαλάτα δεν
μπορούνε να φάνε.
-Για
μια στιγμή ρε φίλε, πετάγεται κάποιος
από το διπλανό τραπεζάκι. Και πως
γίνεται τα σκυλάδικα να είναι κάθε βράδυ
γεμάτα:
Εδώ
ο πατριώτης μάλλον δεν έχει τι να πει. Κι’
εμείς δεν έχουμε τι να πούμε.
Βέβαια
αυτοί που έμειναν εδώ δεν πέρασαν κάπως
άσχημα. Κάθε άλλο. Είχαν να ασχοληθούν με
πολλά, όπως πάντα. Και πρώτα-πρώτα με την
πολιτική. Το αιώνιο μόνιμο θέμα στις
ελληνικές συζητήσεις. Καθισμένοι εκεί,
στις καρέκλες του καφενείου, ώρες
ατέλειωτες διόρθωναν όλα όσα δεν
μπορούν να διορθώσουν οι Έλληνες
πολιτικοί. Ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις,
τοποθετούσαν πρωθυπουργούς, διόριζαν
υπουργούς, ξήλωναν υφυπουργούς. Και οι
ώρες περνούσαν ευχάριστα ρουφώντας το
φραπεδάκι. Το ελληνικό ούζο έχει
καταργηθεί από τις ελληνικές
συγκεντρώσεις.
-Αν
δεν φύγει η ΝΔ δεν θα δει προκοπή η
Ελλάδα, άρχιζε κάποιος.
-Ναι
ρε φίλε. Και νά'ρθει το ΠΑΣΟΚ για να μας
κάμει ακόμη χειρότερα, απαντούσε ο άλλος
και η συζήτηση φούντωνε για να μπούνε
στη μέση το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Σπάνια από
καμιά γωνιά πετιότανε και κάποιος «Καρατζαφέρης»
Τον
Ιούλιο είχαν να ασχοληθούν με το
μουντιάλ στη Γερμανία. Το τι γινότανε
δεν λέγεται. Πριν αρχίσει το μουντιάλ οι
ομογενείς είχαν βγάλει τον νικητή. Οι
προβλέψεις έδιναν και έπαιρναν.
-Βραζιλία-Ισπανία
θα είναι ο τελικός, έλεγε ο ένας
-Δεν
ξέρεις τι σου γίνεται ρε φίλε. Η Βραζιλία
έχει ξοφλήσει.
-Ό,τι
και να λέτε η Γερμανία θα το πάρει,
πετιότανε ο ειδικός.
Τελικά
το πήρε η Ιταλία και..... οι ειδικοί το
βούλωσαν
Δεν
έλειπαν και κάποια μικροστοιχηματάκια.
Βέβαια η ελληνική ομάδα δεν συμμετείχε
αυτό όμως δεν τους εμπόδιζε να
φανατίζονται με τις ομάδες κάποιων
προτιμήσεων.
Στη
συνέχεια άρχισε στο μακρινό Τόκιο το
πρωτάθλημα μπάσκετ. Οι επιτυχίες της
ελληνικής ομάδας έγιναν το καθημερινό
θέμα για να κορυφωθούν και να
μετατραπούν σε πανηγυρισμούς μετά την
νίκη της ομάδας μας επί της ομάδας των
ΗΠΑ.
Το
τι έγινε τότε στα στέκια της ομογένειας
δεν περιγράφεται. Γέμισαν οι δρόμοι με
πλήθη που φώναζαν, τραγουδούσαν και
χόρευαν. Πλημμύρισαν οι γειτονιές από
ελληνικές σημαίες. Και όλοι περίμεναν
εναγωνίως πλέον τον τελικό με την
Ισπανία σίγουροι πως η ομάδα μας θα
κατακτούσε το παγκόσμιο κύπελλο. Βέβαια
η ήττα μας από την Ισπανία δεν
απογοήτευσε κανέναν και όλοι
πανηγύριζαν τον θρίαμβό της Ελλάδας
έστω και στην δεύτερη θέση. Και μάλλον
όλοι τους έδειχναν ικανοποιημένοι και
έτοιμοι να βρούνε κάποιο άλλο θέμα για
την καθημερινότητα τους. Α! Ρε αθάνατε
Ρωμιέ.
