Πίσω στο ευρετήριο

Η Απαίσια όψη της φτώχειας και ανέχειας

Χιλιάδες πολίτες όλων των χωρών της διεθνούς κοινότητας βρέθηκαν στους δρόμους την εβδομάδα αυτή διαμαρτυρόμενοι κατά της φτώχιας και της οικονομικής καταπίεσης αδυνάτων πολιτών κάθε κοινότητας και κοινωνίας.

Οι διαμαρτυρίες αυτές ήταν μέρος των εκδηλώσεων της 14^ης επετείου της ημέρας για την κατάργηση της φτώχιας από τα Ηνωμένα Έθνη.

Οι ίδιες εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν τόσο στον Καναδά όσο και κάθε οργανωμένη κοινωνία της γης, και είχαν σαν στόχο να υπενθυμίσουν στους πολιτικούς την αποτυχία τους να καταργήσουν την τραγωδία της φτώχιας μεταξύ των πολιτών όλων των κοινωνιών. Το τραγικό είναι ότι μεταξύ εκείνων που στενάζουν κάτω από τη μάστιγα της φτώχιας και ανέχειας συγκαταλέγονται και ένα και μισό εκατομμύριο παιδάκια του Καναδά, τα οποία παρά το γεγονός ότι ζουν με τις οικογένειες τους σε μια κοινωνία πλούσια και ευλογημένη με αφθονία αγαθών, τα  ίδια μεγαλώνουν με το αίσθημα της ανασφάλειας, της έλλειψης και των στερήσεων. Το γεγονός, χωρίς αμφιβολία, έρχεται να μας υπενθυμίσει την αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος και της πολιτικής ηγεσίας, η οποία παρασυρμένη από τα δικά της σχέδια και επιδιώξεις, λησμόνησε εκείνους οι οποίοι σε αυτήν προσβλέπουν για κάποια διαφυγή από το ασφυκτικό αδιέξοδο που τους έχουν καταδικάσει συνθήκες πέραν των δικών τους δυνατοτήτων.

Και όμως εδώ και δύο δεκαετίες στο εθνικό κοινοβούλιο του Καναδά είχαν ληφθεί αποφάσεις για την κατάργηση της παιδικής φτώχιας μέχρι το 2000. Το άσχημο είναι ότι καθώς με την εναλλαγή των πολιτικών καταστάσεων νέα πρόσωπα πήραν την διοίκηση στα χέρια τους, ξεχάστηκε και αυτός ο στόχος, αφήνοντας στην απελπισία των στερήσεων γενιές ολόκληρες αθώων και αδύναμων παιδιών.

Είναι δε περίεργο το ότι χρόνια ύστερα από αυτή την ημερομηνία, ένα παιδάκι σε κάθε έξι Καναδεζόπουλα, ζει με τον πόνο και το παράπονο της φτώχιας και των στερήσεων. Σε μία χώρα που η επίδειξη πλούτου και άνεσης δημιουργεί καθημερινά νέες εντυπώσεις, καθώς πανάκριβα αυτοκίνητα υπέρ-πολυτελείας διασχίζουν τους δρόμους, ενώ παράλληλα καθημερινά και περισσότερο πληθαίνουν τα άτομα που στρέφονται στην επαιτεία εκλιπαρώντας για την ευσπλαχνία των πολλών, και τις τράπεζες τροφίμων, για να μπορέσουν να επιζήσουν.

Αυτή όμως είναι μια κατάσταση απαράδεκτη για κάθε κοινωνία, πολύ περισσότερο για αυτήν των δύο αναπτυγμένων οικονομικά δημοκρατιών της Βόρειας Αμερικής, του Καναδά και των ΗΠΑ. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πλέον για τις δύο διοικήσεις οι οποίες διαθέτουν δισεκατομμύρια δολάρια τον μήνα για τη συντήρηση των πολεμικών τους μηχανισμών, να μην μπορούν να λάβουν μέτρα προστασίας τουλάχιστον τον μικρών παιδιών τα οποία αποτελούν το μέλλον της κοινωνίας μας. Είναι καιρός πλέον να επέμβουν νομοθετικά οι κυβερνήσεις της χώρας για τον καθορισμό των κατώτερων ορίων των ημερομισθίων τουλάχιστον στα ένδεκα δολάρια την ώρα, μια ενέργεια η οποία θα βοηθήσει κυρίως τις οικογένειες των νεοφερμένων μεταναστών να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες ανάγκες της πρώτης τους εγκατάστασης και να δώσουν την ευκαιρία καλύτερης γνωριμίας της χώρας για τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι από αυτούς άφησαν τα σπίτια τους και τους δικούς τους και βρέθηκαν στον Καναδά σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν την φτώχια που γνώριζαν και αντιμετώπιζαν εκεί.

Τα τελευταία δέκα χρόνια η οικονομία της χώρας αναμφισβήτητα αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Τα έσοδα του δημόσιου ταμείου παρουσιάζουν πλεόνασμα έναντι των δαπανών, είναι μια λεπτομέρεια η οποία επιτρέπει στις κυβερνήσεις της χώρας να λάβουν μέτρα προς όφελος και σε βοήθεια αυτών των λίγων.

Όσο και εάν ακούγεται παράλογο το βέβαιο είναι ότι όλοι μας έχουμε υποχρέωση να εργασθούμε για την εξάλειψη της φτώχιας και ανέχειας σε κάθε κοινότητα και κάθε κοινωνία πάνω στη γη, εάν πραγματικά μας ενδιαφέρει να ζήσουμε με ησυχία και ειρήνη τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας.

“Πατρίδες”