Ελληνική
παιδεία και Τουρκική γλώσσα
Με
κάποια σχετική καθυστέρηση μας ήλθε η
πληροφορία ότι το φύλλο 867, δεύτερο
τεύχος της εφημερίδας της κυβέρνησης
των Αθηνών, της 10ης Ιουλίου 2006,
αναφέρει: “Ο υφυπουργός Εθνικής
παιδείας και θρησκευμάτων... Καθορίζουμε
το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών για τη
διδασκαλία της Τουρκικής Γλώσσας στην Α,
Β, Γ, τάξη του Γυμνασίου...” και συνεχίζει:
“Η εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας θα
συμβάλει στην ενεργό συμμετοχή σε μια
πολυπολιτισμική κοινωνία
και την κατανόηση της
διαφορετικότητας...”
Πρέπει
να ομολογήσουμε την κατάπληξη και οδύνη
μας για την κατάντια και το αίσθημα
αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού
ορισμένων πολιτικών του Εθνικού κέντρου,
η οποίοι στην προσπάθειά τους να
κρατήσουν την καρέκλα τους είναι ικανοί
να πουλήσουν και την “ίδια την μητέρα
τους”.
Εάν
μάλιστα αναλογισθεί κάποιος ότι αυτοί
οι ίδιοι οι λεβέντες κατάργησαν από την
διδακτέα ύλη των γυμνασίων την
διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών,
προκειμένου να διευκολυνθούν οι μαθητές
με την επίδοσή τους στις σημερινές
ανάγκες της σύγχρονης εκπαίδευσης,
πραγματικά θα πρέπει να ανατριχιάσει
από αυτή την απόφαση του υφυπουργού
παιδείας ο οποίος καθιστά την
διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας
υποχρεωτική στις τρεις πρώτες τάξεις
του γυμνασίου.
Καταργήσαμε
δηλαδή τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους
και το πνεύμα της φιλοσοφίας των
προγόνων μας για να αποδεχθούμε και να
διδάξουμε στα παιδιά μας τη φιλοσοφία
του “Ναστραδήν Χότζα”. Και εάν σκεφτεί
κάποιος ότι οι πολυπολιτισμικοί Τούρκοι
μας έχουν κάνει “ρεζίλι του κερατά” με
την άρνησή τους να επιτρέψουν τη
λειτουργία της θεολογικής Σχολής της
Χάλκης, να αναγνωρίσουν τον Πατριάρχη ως
οικουμενικό, να αναγνωρίσουν την
κυβέρνηση της Κύπρου, και με κίνδυνο
μάλιστα να μείνουν έξω από την Ευρώπη,
αντιλαμβάνεται αμέσως την κατάντια και
την ηθική εξαθλίωση που μαστίζει τους
Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι είναι
ικανοί να δεχθούν οποιονδήποτε
ατιμωτικό όρο, αρκεί μόνο οι ίδιοι να
κρατηθούν στην εξουσία.
Ύστερα
λοιπόν από το ξεπούλημα του Ελληνισμού
και των δικαίων της Κύπρου, της Μακεδονίας, της
Θράκης, της Βόρειας Ηπείρου, των νησιών
του Ανατολικού Αιγαίου, έρχεται τώρα η
ντόπια πέμπτη φάλαγγα, καλυμμένη πίσω
από τον μανδύα του πολιτικού, να
νομοθετήσει την υποχρεωτική εισαγωγή
και εκμάθηση της Τουρκικής γλώσσας από
τους Έλληνες μαθητές. Θα έπρεπε να πει
κάποιος στον υφυπουργό παιδείας των
Αθηνών, ότι ο πολύ-πολιτισμός είναι
δρόμος δύο κατευθύνσεων, δεν είναι
μονόδρομος, και επιβάλει αμοιβαίο
σεβασμό και τήρηση ίσων όρων, όχι τυφλή
αποδοχή της θέλησης των εντολοδόχων μας.
Αυτό όχι μόνο δεν είναι πολύ-πολιτισμός
μα ακόμα περισσότερο δίκαια θα μπορούσε
να χαρακτηριστεί “ραγιαδισμός.”
Αίσχος.
“Πατρίδες”
