Πίσω στο ευρετήριο

ΣΗΜΕΡΑ 11-9-06  ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Αυτό το άρθρο γράφτηκε αμέσως μετά το χτύπημα στη Νέα Υόρκη στις 11-9-01 και δημοσιεύθηκε δυο ώρες αργότερα. Πολλοί το θεώρησαν ως υπερβολή. ΄Ενα χρόνο αργότερα πολλοί είπαν ότι είναι πιθανόν προφητικό.Σήμερα έχει  επαληθευθεί από τα γεγονότα.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΜΕΡΙΚΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Άρθρο του δημοσιογράφου Ηλία Ηλιόπουλου

Ιδιοκτήτη του ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΊΟΥ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

Αθήνα, 11-9-01

Τον περασμένο Απρίλιο, τα υπερήφανα και επιβλητικά, αειθαλή και φυλλοβόλα, καρποφόρα δέντρα του κήπου μου, πάνω στον οργασμό της Ανοίξεώς τους, υπέστησαν μια αιφνιδιαστική επίθεση. Ένας τρομοκράτης θυελλώδης ψυχρός άνεμος, επέπεσε  με πρωτοφανή ταχύτητα, μίσος και ουρλιαχτό κατά πάνω τους. Με αλλεπάλληλα σκληρά  χτυπήματά του, με υπομηδενικές θερμοκρασίες και αιχμηρές  μάζες, που ποιος ξέρει ποιος τρελός, ψυχρός κι ανάποδος καιρός τον έστειλε, αποκεφάλισε ακαριαίως, όλα τα νέα βλαστάρια τους. Και έκοψε αστραπιαία με το παγερό κοφτερό ξυράφι του  όλα τα φύλλα και τα λουλούδια τους. Ο θαλερός πυκνός  κήπος, που βούιζε το μελίσσι της Δημιουργίας, Ανθοφορίας, και Αρμονίας, που  μοσχομύριζε αρώματα στην περιοχή και έσφυζε από γλυκά φτερουγίσματα εκατομμυρίων πάσης φύσεως ωφέλιμων πτερωτών,  έγινε ένα άοσμο, έρημο και άχαρο σκίτσο. Από ακανόνιστες τεντωμένες μαύρες γραμμές κλάδων και κορμών. Δεν είχα αντικρίσει ποτέ τέτοιο θέαμα απόγνωσης, καρικατούρας καταστροφής και τρόμου. Έβλεπα  ότι σιγοκατέβαινε η παγωμένη φωτιά του ανέμου, η κολλημένη στα κλαδιά και τους κορμούς, από την κορυφή των δένδρων στις ρίζες τους. Δεν φαινόταν να είχε μείνει ούτε ένα μικρό ματάκι χλωρό, ούτε ένα κύτταρο ζωής πουθενά, ούτε μια ακίδα ανάσας σε φλούδα. Ούτε μια ελπίδα χλωροφύλλης στη θαυμαστή και αξιοθαύμαστη βλάστηση,  με τη φυσική υγεία και πράσινη λάμψη. Όλα ήσαν μια νέκρα παγωμένης φλόγας που ήρθε από το πουθενά. Κι όμως η ΘΕΑ ΔΥΝΑΜΗ ΦΥΣΗ με την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΓΝΩΣΗ, επενέβη. Έκαναν το θαύμα. Άρχισαν να ανατέλλουν καινούργιες ζωές από την τέφρα του κατεψυγμένου ανέμου. Να ξεμυτίζουν μικροσκοπικά ζωηφόρα κεφαλάκια  Λερναίας Ύδρας πάνω στα πεθαμένα κλαδιά. Σήμερα, 11 Σεπτεμβρίου, ο κήπος μου είναι Αυλή Ζωής. Οι συκιές είναι ακόμη γεμάτες, οι ποικίλες κληματαριές χαίρονται το βάρος των μακριών χοντρόρρογων σταφυλιών τους, οι φεγγαροειδείς λωτοί κιτρινίζουν, τα καμπανωτά κυδώνια ωριμάζουν εν ασφαλεία. Μήλα, αχλάδια, ροδάκινα, ρόδια, βάρυναν τις μάννες  τους που σκύβουν αναπαυτικά με ικανοποίηση για την καρπερότητά τους. Οι μουσμουλιές ετοιμάζονται με ακτινοβολία ευδόκιμης υγείας  να δείξουν τα πρώτα οκτωβριάτικα  μπουμπούκια τους μέσα στα μακριά βαθυπράσινα πλατύφυλλα μανίκια τους. Μια σειρά από εσπεριδοειδή - λεμονιές, μανταρινιές, πορτοκαλιές, φράπες, κιτριές, περγαμωτιές, μέχρι οι κερκυραϊκής καλλιέργειας χαμηλοκάπουλες  κουμ κουάτ  - δείχνουν υπερήφανα το ανάστημά τους και την  ανάπτυξή τους στα άλλα πολλά δέντρα της παρέας.  

Σήμερα, 11 Σεπτεμβρίου του 2001 ημέρα Τρίτη και ώρα Ελλάδος τέσσαρες το απόγευμα, τα πουλιά στον κήπο, ξαφνικά, αναίτια, σίγησαν. Σαν να κόπησε το ρεύμα του κεφιού τους.  Ένας ευφάνταστος πιτσιρικάς, ετών οκτώ, απέναντι μου είπε το λόγο: Δυο αεροπλάνα στη Νέα Υόρκη έπεσαν πάνω σε δυο ουρανοξύστες.  Το ακούσανε τα πουλιά; Με ρώτησε. Δεν ήξερα τίποτα. Ένας πολύ χειρότερος άνεμος, καυτός αυτή τη φορά, προϊόν εκατοντάδων τόνων φλογισμένης κηροζίνης, έπεφτε με την ίδια αδιανόητη ορμή και εντελώς αναπάντεχα, πάνω στα δυο πασίγνωστα δίδυμα μεγαλύτερα κτίρια της Νέας Υόρκης. Πολλοί έχουμε θαυμάσει από μέσα κι από έξω. Κι έσφυζαν από τη ζωή και την καθημερινή δράση, την εργατικότητα και την απόδοση πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων υψηλού επιπέδου  νόησης, χρησιμότητας  στην ανθρωπότητα και προετοιμασίας ενός καλλίτερου μέλλοντος.

Σε λίγο, το ίδιο στην Ουάσινγκτον, στο Πεντάγωνο, όπου στεγάζεται η πολεμική γνώση και δύναμη του πλανήτη μας. Η ιστορία γνωστή. Ένας πυρακτωμένος άνεμος, με τη μορφή αεροπλάνων που κυβερνούν άνθρωποι αποφασισμένοι να δώσουν τη ζωή τους στο φανατισμό της καταστροφής, κόβουν στη μέση τα κτίρια σκοτώνουν όχι μόνο τους αθώους επιβάτες  των αεροπλάνων. Αλλά και χιλιάδες αθώους στο έδαφος, στα Γραφεία τους, στην Αμερική. Που ήταν και ο στόχος τους. Τη χώρα που κανείς δεν είχε τολμήσει να σκεφθεί να αγγίξει μέχρι τώρα με πολεμική ισχύ. Με απαράδεκτους κανόνες πολέμου, με τεχνάσματα εισβολής έξω από τα συνηθισμένα των εχθροτήτων των λαών και τόσο εύκολα και απλά, που θα μπορούσαν να γινόντουσαν κάθε μέρα τα ίδια, οπουδήποτε της Γης, από οποιονδήποτε αποφασισμένο να προσφέρει  τη ζωή του στο βωμό του μίσους για τους άλλους ανθρώπους, έκαναν, απερίσκεπτα, ανόητα και επικίνδυνα για το άμεσο μέλλον και των καθοδηγητών τους, αυτό που λέγεται υπέρβαση των εσκαμμένων. Πέρασαν τα όρια της απλότητας και της ευκολίας. Έτσι που να χαρακτηρίζεται η πράξη τους ως καταχθόνιο σχέδιο σπουδαίας φαντασίας. Τίποτα από όλα αυτά. Αξιοποίησαν μόνον τον προορισμό της εγκληματικής αποστολής τους. Αυτό που μπορεί να κάνει ο καθένας μας καθημερινά, αν σκεπτόμασταν σαν εκείνους. Να πέφτει με το αυτοκίνητό του στο πλήθος, να πυρπολεί το σπίτι του διπλανού του, να παίρνει το τιμόνι της αμαξοστοιχίας από τον μηχανοδηγό της. Χωρίς να μπορεί να τον σταματήσει και το πιο υπερσύγχρονο σύστημα παρεμπόδισης παράβασης, τρομοκρατίας και παράνοιας. Όμως αυτό που δεν σκέφτηκαν αυτοί που έκαναν, ετοίμασαν, βοήθησαν αυτή την αποτρόπαια πράξη, είναι ότι προετοίμασαν στο κρεβάτι του πόνου, των λυγμών και της απελπισίας τη Σύλληψη μιας νέας μορφής ανθρώπινης Σκέψης, που αναμένεται ο τοκετός της.. Με σπέρμα, επιβήτορα και βιαστή  τον Θάνατο σε ωάριο της Καταστροφής, θα γεννηθεί στην Αμερική η νέα Σκέψη. Θα είναι καταλυτική και για τους εμπνευστές και εκτελεστές του « καταχθόνιου σχεδίου ». Η νέα ανθρώπινη Σκέψη μπορεί και να είναι  ανθρώπινα απάνθρωπη για όλους μας. Αλλά οπωσδήποτε απολύτως, αμιγώς και απάνθρωπα  απάνθρωπη για εκείνους που σκέπτονται όπως αυτοί που έφεραν το ποθητό τους αποτέλεσμα με τον έρωτά τους. Εκεί στα αποκαϊδια, τα λιωμένα σίδερα  και τα χαλάσματα του Νότιου Μανχάταν της Νέας Υόρκης, από τις απεγνωσμένες κραυγές των αθώων που ξεψυχάγανε, από την οργή των επιζώντων και το μέλημα των σκεπτόμενων θα ξεπηδήσει ο αθάνατος θάνατος παλαιών ανεκτικοτήτων. Και θα επιβληθεί η ζωή ενός νέου δόγματος εξαφάνισης των δημιουργών τέτοιων καταστάσεων, αφάνταστης φαντασίας και συνεπειών. Τόσο απλής στη σύλληψή της, όσο το καταχθόνιο εκείνο σχέδιο. Και η νέα Σκέψη, θα συλλάβει, θα περιτυλίξει και θα φυλακίσει όλες τις χώρες της Γης σε μια ασφυκτική, άγνωστη σήμερα νέα πραγματικότητα που στην Αμερική,  αργά ή γρήγορα, θα λένε πολύ απλά: « Με τίμημα μερικές χιλιάδες αθώους νεκρούς μας μια νέα Αμερική γεννιέται ». Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για όλους μας.  Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001,έγινε μια καταστροφή τύπου Περλ Χάρμπορ της 7-12-1941, με  3.200 νεκρούς Αμερικανούς τότε. Μεγάλος αριθμός για τότε. Ασήμαντος για σήμερα. Τόσο ασήμαντος όσοι οι περίπου  ετησίως 3.000 αμνημόνευτοι νεκροί Έλληνες από τους Έλληνες «οδηγούς» αυτοκινήτων στους απάνθρωπους δρόμους της πατρίδας μας. Για το Περλ Χάρμπορ δεν θα μάθουμε, ίσως ποτέ, εάν ήταν ένα τραγικό  συμβάν για τον πολεμικό αμερικανικό στόλο του Ειρηνικού ή μια απάνθρωπα εμπνευσμένη κακούργα πράξη ενός Αμερικανού ηγέτη που έβλεπε πολύ μακριά για τη χώρα του.. Και ναι μεν τότε ο θριαμβευτής της καταστροφής του Περλ Χάρμπορ Ιάπωνας αυτοκράτορας Χιροχίτο μπροστά στο τραγικό μέγεθος της νίκης του, είχε την εκ των υστέρων πρόνοια, την  φοβερή τύψη και  εντιμότητα  να  αναφωνήσει έντρομος  στους στρατηγούς του:  « Θεέ μου τι κάναμε, ξυπνήσαμε ένα γίγαντα που κοιμόταν». Και είχε εκτιμήσει σωστά. Αφού τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε – δύο ατομικές βόμβες με 150.000 νεκρούς στην πατρίδα του συν ο βομβαρδισμός του Τόκιο. Και σήμερα να μιλάμε όλοι για επιβολή της  PAX AMERICANA 60 χρόνια μετά.

Δεν ξέρουμε εάν ο σημερινός θριαμβευτής της ημέρας των δέκα, είκοσι, τριάντα, χιλιάδων νεκρών του Μανχάταν θα μας δώσει υπερηφάνως τα διαπιστευτήρια του κατορθώματός του ή θα κρυφτεί από το φόβο της εκπληκτικής επιτυχίας του αρνούμενος τα πάντα. Αν θα μιλήσει με το Θεό του, αν θα προβλέψει σωστά όπως ο Ιάπωνας  πριν 60 χρόνια. Τι θα φέρει άραγε αύριο η ιδέα ότι μια ΝΕΑ ΑΜΕΡΙΚΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ: Δεν ξέρουμε εάν η ΝΕΑ ΑΜΕΡΙΚΗ θα είναι ένα κράτος ταπεινό, συνεργάσιμο, ισότιμο και με το πιο αδύναμο κρατίδιο ή θα είναι μια μαινόμενη, αδιάλλακτη, επικίνδυνα σκληρή ύαινα και τίμια  ΜΑΝΝΑ, που θα αλωνίζει έξαλλη, αλαλλάζουσα  και παντοδύναμη  στον πλανήτη Γη. Σαν να είναι, νόμιμα αγορασμένη με αμερικάνικοι αίμα ιδιοκτησία της και θα διεκδικεί αποφασιστικά, με πρόνοια και ανάγκη  να προστατεύει αποτελεσματικά τά παιδιά της, μήπως της τα κατασπαράξουν ξανά μέσα στην ανέμελη, ζεστή, καλοφτιαγμένη  φωλιά της.

ΗΛΙΑΣ ΧΡ. ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ