Η
διαχείριση του βραχυπρόθεσμου
Πάσχος
Μανδραβέλης
Λίγο
πριν από τις προηγούμενες εκλογές, όταν
όλα έδειχναν ότι η νίκη της Νέας
Δημοκρατίας θα ήταν μεγάλη, θέταμε, από
τούτη εδώ την εφημερίδα, ένα ενοχλητικό
ερώτημα προς τα στελέχη της νυν
κυβέρνησης: «Ποιοι είναι οι όροι ήττας
του ΠΑΣΟΚ; Με τι προίκα θα κερδίσει η Νέα
Δημοκρατία;» (Απογραφές
1.2.2004). Το ερώτημα ήταν σημαντικό για
έναν απλό λόγο: «οι αριστεροί όροι
ήττας του ΠΑΣΟΚ σήμερα», γράφαμε «θα
είναι οι όροι ήττας της Νέας Δημοκρατίας
αύριο. Τα ίδια προβλήματα που δεν
τόλμησε να αγγίξει και να λύσει το ΠΑΣΟΚ
θα τα βρει διογκωμένα η Ν.Δ. την 8η
Μαρτίου. Οι όροι ήττας του ΠΑΣΟΚ ορίζουν
τη μετά τις εκλογές τύχη της Νέας
Δημοκρατίας».
Δεν γνωρίζουμε αν και κατά πόσον ο
Ρουμάνος επενδυτής των μεταλλείων της
Κασσάνδρας κ. Φρανκ Τίμις είναι όλα όσα
του καταλόγιζε προεκλογικώς ο
υφυπουργός Ανάπτυξης Γεώργιος
Σαλαγκούδης. Σίγουρα δεν είναι «δράκουλας
της Τρανσυλαβανίας» κι ελέγχεται αν
είναι «έμπορος ναρκωτικών» και «μέλος
σπείρας που ξέπλενε μαύρο χρήμα» -όπως
επίσημα του καταλόγιζε το 2004 ο κ.
Σαλαγκούδης. Το ζήτημα είναι ότι η Νέα
Δημοκρατία εμφανίζεται ανακόλουθη, ότι
αυτά που κατήγγειλε προεκλογικώς τα
αγκαλιάζει σήμερα. Τον ίδιο επενδυτή που
χαρακτήριζε τότε ως «έμπορο ηρωίνης και
κοκαΐνης», τώρα είναι ένας επενδυτής που
μπορεί να πάρει τα μεταλλεία της
Κασσάνδρας.
Το θέμα αυτό θα είχε απλώς ιστορική αξία,
αν δεν μας επέτρεπε να βγάλουμε
συνολικότερα πολιτικά συμπεράσματα, αν
δεν γίνει μάθημα. Η αλήθεια είναι πως
προεκλογικά κυριαρχούσε στη Νέα
Δημοκρατία το άγχος, μην τυχόν και χαθεί
η επερχόμενη νίκη «όπως έγινε το 2000».
Πολλά στελέχη λειτούργησαν σαν να μην
υπάρχει αύριο. Ο αντιπολιτευτικός λόγος
είχε οσμή καμένης γης, μην υπολογίζοντας
ότι τα προβλήματα που αντιμετώπιζε το
ΠΑΣΟΚ θα τα έβρισκαν απαράλλαχτα
μπροστά τους. Όπως ακριβώς ο κ.
Σαλαγκούδης βρήκε τον Ρουμάνο επενδυτή.
Το άγχος για τις εκλογές είναι ένας
ολέθριος πολιτικός σύμβουλος. Καθορίζει
τις κινήσεις βραχυπρόθεσμα και κάνει
σίγουρη την ήττα μακροπρόθεσμα. Ακόμη
και σήμερα, που απέχουμε δυόμισι χρόνια
από τις εκλογές, με το πρώτο «μπου» των
τηλεπαραθύρων ή με τις πρώτες αρνητικές
δημοσκοπήσεις, πολλοί της Νέας
Δημοκρατίας, αρχίζουν να θρηνούν για μια
πιθανή «δεξιά παρένθεση», χωρίς να
καταλαβαίνουν ότι ακριβώς αυτό μπορεί
να γίνει μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Οι σπασμωδικές κινήσεις σε μια αρνητική
συγκυρία γίνονται μπούμερανγκ. Κάνουν
τα αρνητικά χειρότερα.
Η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας
μπαίνει σιγά-σιγά σ’ αυτό που οι
Αμερικανοί ονομάζουν mid-term.
Αυτή είναι πάντα η χειρότερη περίοδος
για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Το ζήτημα
είναι να αντιληφθούν τα στελέχη ότι ο
επόμενος χρόνος δεν θα είναι εύκολος. Ο
μεθεπόμενος όμως θα είναι ακόμη πιο
δύσκολος, αν μπουν στη διαχείριση του
βραχυχρόνιου. Είναι ο σίγουρος δρόμος
για να χαθούν οι εκλογές. Τα προβλήματα
απαιτούν μακροπρόθεσμες λύσεις και μια
κυβέρνηση κρίνεται τελικά για τη
διαχείριση των προβλημάτων και όχι για
τη διαχείριση του βραχυπρόθεσμου.
Ας ελπίσουμε ότι το πάθημα του κ.
Σαλαγκούδη θα γίνει μάθημα για ολόκληρη
τη Νέα Δημοκρατία.
