ΤΟΥΣ ΖΥΓΟΥΣ ΛΥΣΑΤΕ
«Ζωή μικρή,
πολιτική αιώνια»
Σύνθεση του συγγραφέα. Από τη γνωστή
Λατινική ρήση:
ζωή
μικρή, τέχνη αιώνια:
VITA
BREVIS
ARS
ETERNA,
σε
συνδυασμό με την προηγηθείσα
Δημοκρίτεια φράση:
Να
διδάσκουμε την πολιτική τέχνη {πολύ
σπουδαία}...
Του πρώην Βουλευτή Χρήστου
Κηπουρού
Δυο κοινά υπάρχουν ανάμεσα στο
κρουασάν και τον μπακλαβά. Το πρώτο
αφορά τη ζαχαροπλαστική και τη
γαστρονομία. Το δεύτερο έχει να κάνει με
τη σημειολογία. Μπορεί η ιστορία του
κρουασάν να συνδέεται με τη δεύτερη
Οθωμανική πολιορκία της Βιέννης στα 1683,
και συνειρμικά να παραπέμπει -χωρίς
βέβαια αυτό να συνάδει προς την κλασσική
Ελληνική παιδεία- στο φάγωμα του
ομοιόσχημου συμβόλου της τουρκικής
ημισελήνου, δεν συμβαίνει όμως κάτι άλλο
με το μπακλαβά, που κερνούσε το γραφείο
του κυρίου Γκιούλ κατά τους
πανηγυρισμούς, με αφορμή την έναρξη των
διαπραγματεύσεων. Γιατί θα πρέπει
κανείς να γνωρίζει τη Βαλκανιοποίηση.
Την τουρκική -και όχι μόνο- στρατηγική
στα Βαλκάνια, η οποία ταυτίζεται με το
διαρκή τεμαχισμό τους, και είναι γνωστή
ως μπακλαβαδοποίηση ενώ εκτείνεται
πέραν της ομώνυμης χερσονήσου, σε νήσους,
όπως η Κύπρος, και σε πελάγη, όπως το
Αιγαίο.
Πολλοί
ταυτίζουν τις Η.Π.Α. με την Ευρώπη. Όμως
αδικεί κατάφωρα τη Γηραιά Ήπειρο η
ταύτισή της με τους επιτελείς εκείνους
των Βρυξελών που όντως δρουν ως
μπαλαντέζα του Uncle
Sam.
Είτε πρόκειται για κεντροδεξιούς είτε
κεντροαριστερούς. Μπορεί αυτοί οι ίδιοι
να είναι, όμως η Ευρωπαϊκή Ευρώπη δεν
είναι. Εννοώ πολιτικό ναυάγιο. Σεβόμενη
τις σταθερές αρχές και αξίες της η
θεσμική Γηραιά Ήπειρος -πλην
Λακεδαιμονίων- θα δώσει τη δυνατότητα
στους λαούς της να εκφραστούν κατά τα
Δημοψηφίσματα που θα ακολουθήσουν, ως
προς τη σχέση της με την Τουρκία. Πριν δε
από όλα, στο ήδη εξαγγελθέν Γαλλικό. Οι
Ευρωπαϊκοί λαοί είναι οι μόνοι που
μπορούν να βγάλουν τον Κεμαλισμό από την
τρύπα. Και επιτέλους το ντοσιέ του, να
κλείσει.
Κατά τα άλλα, είναι λάθος να
τοποθετεί κανείς στην ίδια ζυγαριά την
Κύπρο με την Ελλάδα. Αν η πρώτη, παρά το
χρόνιο τραυματισμό, εξέρχεται από δυο
μεγάλους αγώνες νικήτρια -τόσο την
ένταξή της, που οι πρώην στην Αθήνα την
φαντάζονταν εντός κλωβού, μέσα στα
δίχτυα του γνωστού σχεδίου, όσο την
απελευθέρωση από αυτό, με βάση το
μεγαλειώδες όχι της 24ης Απριλίου 2004- δεν
συμβαίνει το ίδιο με τη δεύτερη.
Οφείλουμε να μιλήσουμε για τη σχέση της
χώρας μας με το συστηματικό εκβιαστή της,
τον κεμαλισμό -αυτός είναι στην
κυριολεξία ο εθνικός νταβατζής- όσο
για το φαύλο αλλά και μαύρο κύκλο,
που ο ίδιος αναπαράγει συνεχώς.
Απειλώντας από τη μια, με τις
παραβιάσεις στο Αιγαίο, που στην ουσία
τους δεν αναγνωρίζουν την νομιμότητα
ύπαρξης της κυριαρχίας αν όχι
ανεξαρτησίας μιας όμορης χώρας, και
προσφέροντας από την άλλη, μέχρι και
εκδούλευση στις Η.Π.Α., αφού σε αυτήν, ως
επί το πλείστον, προσφεύγει η Ελλάδα για
αγορά οπλικών και άλλων συστημάτων
αντιμετώπισης των απειλών αλλά και για
παραστάσεις. Η καθολική δυσαρμονία που
υπάρχει ανάμεσα στο κοινό αίσθημα των
Ελλήνων πολιτών, και την κυβερνητική και
αντιπολιτευτική Ελλάδα, δεν έπεσε από
τον Αττικό ουρανό. Και ακόμη είμαστε
στην αρχή, γιατί έπονται χειρότερα. Το
κόστος της «naiseola»
πολιτικής για την τουρκική ένταξη, δεν
είναι μόνο οικονομικό. Αυτό είναι το
λιγότερο. Κυρίως έχει να κάνει με την
λογική, την πολιτική και επόμενα, την
Δημοκρατία αν όχι την ανθρωπολογία.
Μέχρι που μπορεί να οδηγήσει η
δυσαρμονία που έλεγα; Αν η πολιτική
Ελλάδα δεν λύσει τον ιδιότυπο αυτό ζυγό,
συμπορευόμενη με τους Δημοκρατικούς
θεσμούς της άλλης Ευρώπης, ένας από τους
οποίους είναι το Δημοψήφισμα για την
τουρκική ένταξη -όπως άλλωστε για το
Σκοπιανό {1}- τότε η λύση δεν είναι άλλη
από την υποβολή πρότασης παραίτησης, αν
όχι το γνωστό παράγγελμα της
γυμναστικής που μας δίνονταν στα
εφηβικά μας χρόνια στο γυμνάσιο, λίγο
πριν το διάλειμμα: «τους ζυγούς λύσατε».
Να δοθεί δε, τόσο προς την κυβέρνηση της
ΝΔ, όσο και την αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ ή
αντιστρόφως, αφού ευθύνονται εξ
αδιαιρέτου και κατά ισομοιρία, για τη
χρόνια αυτή πολιτική τους. Πέρασε η
εποχή που έκρουε κανείς τον κώδωνα του
κινδύνου. Σήμερα δεν σημαίνει απολύτως
τίποτε, γιατί είμαστε λίγο πριν τον
κώδωνα του διαλείμματος, που έλεγα πριν.
Και δεν πρόκειται να τους σώσουν τα
οιαδήποτε πλυντήρια. Τηλεοπτικά ή άλλα
Μέσα ή/και κόμματα. Αυτά θα έθετα, μεταξύ
άλλων, υπόψη των συναδέλφων μου, αν ήμουν
στη Βουλή.
Επιπλέον τα κενά από τα οποία μπάζει
η πολιτική που απορρίπτει την Ευρωπαϊκή
Ένωση, επειδή, όπως διατείνεται, δεν
είναι προς το συμφέρον των λαών -και άρα
και του τουρκικού λαού- ενώ αγνοεί ότι
τέτοια «όχι» δεν ενοχλούν καθόλου, αν
δεν είναι βούτυρο στο φιλί του κεμαλικού
μορφώματος. Δεν θα έλεγα βέβαια τα ίδια
πράγματα εάν στο συλλαλητήριο κατά της
τουρκικής ένταξης, που έγινε μόλις
πρόσφατα στην Κωνσταντινούπολη, υπήρχε
ένα ακόμη πανό από τους Έλληνες
διαδηλωτές του ΚΚΕ που να ζητάει
Δημοκρατία στη γείτονα και αποφυλάκιση
του Κούρδου Σπάρτακου. Του Αμπντουλάχ
Οτζαλάν. Γιατί τότε θα υποχωρούσε ο
οικονομισμός τους, όπως θα όφειλε
άλλωστε, μπροστά στην ελευθερία και τη
Δημοκρατία. Κάτι βέβαια που δεν το θέτει
και καμιά άλλη πτέρυγα εκ του Ελληνικού
ημικυκλίου.
Αντίθετα ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, με
Ευρωπαϊκό βέβαια θεσμικό ένδυμα,
αλλά και άλλοι, πηγαινοέρχονται κάθε
τόσο στην Τουρκία ή προετοιμάζονται να
μεταβούν, όπως ο πρωθυπουργός. Κάτι που
από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό. Κακό
είναι ότι δεν έχουν αισθανθεί ποτέ την
ανάγκη να θέσουν το ζήτημα που έλεγα.
Ειδικά ως Ελλάδα που συνεχίζει να φέρει
στο πρόσωπό της, την κηλίδα της 15ης
Φεβρουαρίου 1999, και ειδικότερα ο νόμιμος
κληρονόμος των δουλειών προς τους
όποιους τρίτους, εκ μέρους της τέως
κυβέρνησης.
