Τα μπλε φεγγάρια και τα… πράσινα άλογα!
Γράφει η ΤΖΕΝΝΥ Π. ΣΙΑΜΑΛΕΚΑ
* Όπως και να το δεις, όσο και να το ψάξεις, σ’ ένα συμπέρασμα καταλήγεις πάντα: Εμείς οι Έλληνες είμαστε παθιασμένος λαός. Πορευόμαστε ή με υπέρμετρο ενθουσιασμό ή με ζοφερή κατήφεια, που συχνά φλερτάρει με την εθνική μας κατάθλιψη.
Για παράδειγμα, πριν από μερικά χρόνια η Ελλάδα έκανε Ολυμπιακούς αγώνες, δηλαδή οργάνωσε ένα μυθικό σε σπατάλες πανηγύρι, που όμοιό του δεν έχει καταγραφεί ποτέ στην πορεία της χώρας… Εκείνους λοιπόν τους ατέλειωτους μήνες προετοιμασίας και μετά διεξαγωγής των αγώνων, ο Ελληνικός λαός είχε περάσει σ’ άλλη διάσταση. Αρμένιζε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν με πλοηγό τη Γιάννα Αγγελοπούλου!
Εν τω μεταξύ, το χρήμα να ρέει άφθονο! Οι σύμβουλοι, παρατρεχάμενοι και τα κάθε είδους λαμόγια, που απαρτίζαν το στρατηγείο της Γιάννας, αμείβονταν με ποσά, που δυσκολεύεται να αφομοιώσει ο κοινός νους…
Εταιρίες, σπόνσορες, κατασκευαστές, έκτακτοι και άτακτοι, μπατίρηδες και ξεβράκωτοι, άπλωναν το χέρι στο σακούλι και γέμιζαν τις τσέπες τους ευρουλάκια. Το σακούλι δεν άδειαζε ποτέ. Λες κι έκρυβε μέσα του όλο το αποθεματικό της Τράπεζας της Ελλάδος. Και να τα γλέντια και οι δεξιώσεις κι από κοντά οι μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και πέτσινες υπερωρίες και φύλλα πορείας και εθελοντισμός αμειβόμενος με κινητά, φόρμες, πετσέτες, σφυρίχτρες και μπρελόκ!
Ημέρες δόξης, θα μου πεις και καταξίωσης. Τα χρυσά μετάλλια τόνωσαν την Εθνική μας περηφάνεια, έγιναν τρόπος ζωής: Για να πας στη Μυτιλήνη έμπαινες στο ΑΙΟΛΟΣ – ΚΕΝΤΕΡΗΣ. Για να πέσεις να κοιμηθείς, έπρεπε πρώτα να κάνεις το σταυρό σου, για την Dream Team του Χρ. Ιακώβου, ακόμα και οι κότες σταμάταγαν να γεννάνε μέχρι ν’ αγωνιστεί η Θάνου… Αλλά, μόλις τα φώτα έσβησαν και οι επίσημοι εξαφανίστηκαν… μείναμε εμείς κι εμείς με τα ταμεία άδεια, μ’ ένα σωρό κτίρια κι αθλητικούς χώρους που δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε και με στίβες από τοξικά σκουπίδια… Όσο για τα μετάλλια; Μας τα ξαναπήραν! Με συνοπτικές διαδικασίες, γιατί τα βλαστάρια μας βρέθηκαν ντοπέ. Ο ενθουσιασμός του Ελληνικού λαού εξατμίστηκε και όλοι επιστρέψαμε στη σκληρή καθημερινότητα.
***
Ένα δεύτερο κύμα ενθουσιασμού είχαμε πάλι στις τελευταίες εκλογές. Αυτή τη φορά μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού, παθιάστηκε με το ανερχόμενο αστέρι της πολιτικής, τον κ. Τσίπρα.
Το τι τσιπρολαγνεία κατέλαβε το πόπολο, άλλο να το ζεις κι άλλο να το περιγράφεις.
«Μεγάλος οραματιστής», σου λέει.
-«Ποιος ήρθε;» λέει ο Τσίπρας.
Ηγέτης σαν τον Αντρέα.
Κοίταγε το παιδί γύρω – γύρω απορημένο και μετά κατάλαβε ότι εννοούσαν αυτόν! Ε, φυσικό κι επόμενο, άρχισε να το παίρνει πάνω του… Παράτησε τον Τσε, ελάττωσε το τζελ στα μαλλιά, αγόρασε μισή ντουζίνα Ραλφ Λώρεν πουκάμισα, φόρεσε χαμογελάκι τύπου μόλις αποφοίτησα από το Χάρβαρντ… κι άρχισε να ασκεί δριμεία, μάλιστα κύριε, δριμεία κριτική, προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό ήταν. Το παλιό 4% έγινε διψήφιο! Λίγο έλλειψε να βγει πρωθυπουργός! Στις 17 Ιούνη ο Αλέξης τάπαιξε. Με τόσο μέγα πλήθος και μέγα πάθος, παρά τρίχα γλίτωσε να γίνει για τα καλά ΗΓΕΤΗΣ. Να γαντζωθεί πάνω του όλο το ΠΑΣΟΚικό σύστημα και άντε μετά να τους ξεφορτωθεί!
***
Κι ενώ μέσα στον Αύγουστο το ένα μέτρο λιτότητας διαδέχονταν τ’ άλλο… κάτι αόριστα διαφοροποιήθηκε στην ατμόσφαιρα.
Φεγγάρια σου λέει, πολλά φεγγάρια!
Η Τρόικα μας επιτρέπει νάχουμε όσα φεγγάρια τραβάει η ψυχή μας. Αυτό ήταν. Ενθουσιασμός! Ο κόσμος άρχισε να σκαρφαλώνει στις ραχούλες, για ν’ απολαύσει το γιόμισμα. Οι αρχαιολογικοί χώροι άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα για το κοινό… (μάλιστα επειδή η Ακρόπολη εξαιρέθηκε, ομάδες εξαγριωμένων φεγγαρόπληκτων έσπασαν τα λουκέτα, απείλησαν τους φύλακες και εισέβαλαν βιαίως και ατάκτως…) και οτιδήποτε έντεχνο ή άτεχνο σε μουσική, ακούστηκε τις νύχτες με πανσέληνο, στα πλαίσια και καλά πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Ο ενθουσιασμός των περισσοτέρων δεν στοχοποίησε μόνο το φεγγάρι, αλλά γενικά τον έναστρο ουρανό! Ξύπνησε, βλέπεις μέσα μας, ο Γαλαξιακός ταξιδευτής!
Ο αστροφυσικός που δεν γίναμε, γιατί δεν πιάσαμε τις μονάδες στις εισαγωγικές και ξεπέσαμε στην Πάντειο και το πολιτικό της Νομικής.
Βραδιές αστρονομίας λοιπόν οργανώθηκαν και στα μέρη μας.
Και πολλοί ανταποκριθήκαμε στην πρόσκληση με ενθουσιασμό παιδιού, που ανοίγει χριστουγεννιάτικο δώρο.
Προσωπικά δεν έχασα την ευκαιρία… Παρακίνησα και μια θείτσα μου με δυο ξαδέρφες, να εκδράμουμε παρέα προς επιμόρφωση.
Δευτέρα βράδυ (27/8) φτάνουμε στη Μάζια, στον προαύλιο χώρο του πολιτιστικού συλλόγου, ακριβώς στις 9 μ.μ., όπως δηλαδή όριζε το πρόγραμμα της εκδήλωσης. Θα παρακολουθούσαμε λέει, ένα φιλμ με τίτλο «Κοσμική Αρμονία» και από τα τηλεσκόπια θα παρατηρούσαμε ουράνια αντικείμενα και πρωτοκλασάτα αστέρια!
Πράγματι, μέσα στο πυκνό σκοτάδι είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος, άλλοι από περιέργεια κι άλλοι από ενδιαφέρον για την αστρονομία… Ένας κύριος είχε ένα τηλεσκόπιο ακουμπισμένο στο έδαφος, που έμοιαζε σαν μικρό κανόνι.
Μας εξήγησε, ότι μ’ αυτό το τηλεσκόπιο θα δούμε τον Κρόνο μαζί με τους δακτύλιους… Μια παρευρισκόμενη έσκυψε πρώτη για να δει… -Τι βλεπ’ς μωρ’ μάνα μ’, τη ρώτησε η διπλανή της. –Ουού και τι δεν βλέπω, απάντησε αυτή. –Τι; -Αμ δε βλέπω τίποτα μωρ’ πατέρα μ’!
Την ίδια άποψη είχαν κι όλοι οι υπόλοιποι, που προσπάθησαν να δουν. Δεν φαίνονταν τίποτα. Τότε ο κύριος με το τηλεσκόπιο το σήκωσε και το πήγε παραπέρα, μήπως από κει δούμε τον Κρόνο και έστω ένα δακτύλιο. Μπααά, εις μάτην.
Όλο το λεφούσι τον ακολουθούσαμε πέρα – δώθε πιστά κι αυτός άλλαζε θέσεις ή διόρθωνε το φακό κατά το δοκούν… Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό του, μας είπε ότι είναι για δουλειά και χάθηκε στο σκοτάδι…
Μείναμε όλοι παρέα με το τηλεσκόπιο, χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό δια γυμνού και μόνον οφθαλμού…
Ένας κύριος ακούστηκε που ρωτούσε έναν άλλον αν ξέρει τον πλανήτη «Χ», ο πλανήτης «Χ» είναι καινούργιος στη γειτονιά (έτσι είπε η ΝΑΣΑ). Ο άλλος απάντησε ότι δεν τον ξέρει…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά κάτσαμε για να δούμε το φιλμ! Όμως για τεχνικούς λόγους το φιλμ δεν έπαιζε! Δεν γινόταν ρε παιδί μου να συνδεθεί το lap-top με τον προτζέκτορα… Και κάποιος θα πήγαινε κάπου, για να βρει ένα άλλο lap-top! Αυτό το κάπου όμως αργούσε, η ώρα πέρναγε κι η ψύχρα γινόταν αισθητή. Οπότε, τα μαζέψαμε άκαπνοι κι απαίδευτοι να γυρίσουμε σπίτι. Ο ενθουσιασμός κόπασε.
Η μικρή και η μεγάλη Άρκτος, ο Αυγερινός με την Πούλια κι όλα εν γένει τα καλούδια του ουρανού… δεν μας αποκαλύφτηκαν επιστημονικά. Δεν πειράζει.
Ούτως ή άλλως μας κρατάνε καλή παρέα τις ξαστεριές, χωρίς εμείς να γνωρίζουμε καν τα ονόματά τους.
