«Το
πέρασμα των συμπληγάδων».
Του Θωμά Στεφ. Σάρα
Το
προηγούμενο διάστημα της χρονιάς που
μας φεύγει, δεν θα πρέπει να υπάρχει
καμία αμφιβολία, ότι θα μπορούσε να
χαρακτηρισθεί ως η δραματικότερη
περίοδος στις πολιτικές διαμορφώσεις
της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, μετά
τη Μικρασιατική καταστροφή. Όπως δε
είχα προβλέψει τους πρώτους μήνες
του 2012 ότι η χρονιά αυτή θα είναι μια
πραγματική “κόλαση”, κυρίως για τους
Έλληνες πολίτες
με μικρό ή και μεσαίο εισόδημα, τα
γεγονότα απλώς ήλθαν να
επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις μου. Η
πραγματικότητα, ωστόσο, συνέχισε να
παραμένει δύσκολη και σκληρή, κάνοντας
τη ζωή, των μελών των αδύναμων
οικονομικά τάξεων, πραγματική κόλαση,
καθώς τα ταμεία του κράτους και εκείνα
των διαφόρων ασφαλιστικών οργανισμών, “έπιασαν
πάτο”, αδύναμα να ανταποκριθούν στις
μηνιαίες και άμεσες υποχρεώσεις τους.
Από την άλλη πλευρά τα κρατικά ταμεία
αντιμετώπισαν μια νέα πραγματικότητα
καθώς άρχισαν να στεγνώνουν και φυσικά
οι πλέον αδύναμες οικονομικά τάξεις
των συνταξιούχων και ανέργων
βρέθηκαν προ του ενδεχόμενου αδυναμίας
τους να καλύψουν τις πλέον απαραίτητες
βιοτικές ανάγκες των ιδίων καθώς επίσης
και των μελών της οικογένειάς τους. Το
περίεργο πάντως στην όλη υπόθεση είναι
το γεγονός της συνεχιζόμενης
οικονομικής άνεσης μεταξύ εκείνων οι
οποίοι είτε εργάζονται, είτε είναι
άνεργοι πλην όμως διαθέτουν κεφάλαια τα οποία αποταμίευσαν
στο παρελθόν. Το
ίδιο διάστημα, σύμφωνα με στοιχεία που
δόθηκαν στην δημοσιότητα τα τελευταία
τρία χρόνια 3,124 άτομα αυτοκτόνησαν ή
αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν. Σύμφωνα
με το Υπουργείο Δημόσιας τάξης της
Ελλάδος το φαινόμενο των αυτοκτονιών
έχει προσλάβει δραματικές διαστάσεις,
καθώς τα στοιχεία δείχνουν ότι τα
περιστατικά αυτοκτονιών το 2009 έφτασαν
τα 677, το 2010 σε 830, το 2011 σε 927 και την
τρέχουσα χρονιά μέχρι τα τέλη Αυγούστου
σε 690. Το χειρότερο, ωστόσο, είναι το
γεγονός της ασυνέπειας και
ασυνεννοησίας της αξιωματικής
αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση, καθώς
εντυπωσιασμένος ο ηγέτης της από τις
δημοσκοπήσεις, που τον φέρνουν ως πρώτο
κόμμα στην προτίμηση των ψηφοφόρων,
εμμένει στην απαίτηση νέων εκλογών,
αρνούμενος να
αντιληφθεί ότι κάτι τέτοιο θα οδηγήσει
τη χώρα εκτός Ευρωζώνης με αποτέλεσμα
την οικονομική καταστροφή της χώρας.
Εκείνο πάντως που είναι βέβαιο είναι το
γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι
αντιλαμβάνονται πλέον τους κινδύνους
που διακυβεύονται από την δημοκοπική
ρητορεία του αρχηγού της αξιωματικής
αντιπολίτευσης, με τον οποίο έχουν πλέον
συνταυτιστεί οι περίφημες συντεχνίες οι
οποίες προσπαθούν να επιζήσουν, πάση
θυσία, από την φιλελεύθερη πολιτική που
προσπαθεί να εφαρμόσει το τρι-κομματικό
πολιτικό σχήμα των Αθηνών, το οποίο
ασκεί την εξουσία. Το χειρότερο είναι
ότι οι απελπισμένες μάζες των Ελλήνων
που υποφέρουν, εμφανίζονται να
συντονίζονται με εκείνες των ειδικών
ομάδων προνομιούχων οι οποίοι
εκμεταλλεύονται το σύστημα το οποίο
τους επιφέρει πλούτο και προνόμια. Η
κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά προσπαθεί
με κάθε θυσία να
διατηρηθεί στην εξουσία προκειμένου να
ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που έχει
αναλάβει έναντι των δανειστών της χώρας.
Το
βέβαιο είναι πάντως ότι εάν τελικά
κατορθώσει η κυβέρνηση να αποφύγει
κάποια πολιτική κρίση, θα οδηγήσει τη
χώρα έξω από την κρίση, έστω και σοβαρά
τραυματισμένη. Είναι δε βέβαιο ότι παρά
της ελπίδες και προσδοκίες των Ελλήνων,
η κρίση αυτή και μέχρι την τελική
ανάρρωση πρόκειται να ξεπεράσει τα
τριάντα χρόνια μέτρων και δυσκολιών,
προκειμένου να ριζώσουν οι νέες
συνθήκες αγοράς και να κατορθώσει η
Ελλάδα να αποκτήσει μια οικονομία
παραγωγική, ικανή να ανταποκριθεί στις
σύγχρονες συνθήκες παραγωγικότητας και
ανταγωνιστικότητας.
Πέραν
τούτου, πληροφορίες αναφέρουν ότι οι
Ευρωπαίοι δανειστές έχουν ήδη
συμφωνήσει στην ανάγκη αρχικά
κουρέματος του χρέους, προκειμένου αυτό
να γίνει βιώσιμο, και αργότερα περί τα
μέσα του 2020 τελικά μάλλον να το
διαγράψουν οριστικά, προκειμένου να
δώσουν στη χώρα νέες ευκαιρίες προς την
ανάπτυξη.
Εκείνο
πάντως που συνεχίζει να δημιουργεί
στοχασμούς είναι το ενδεχόμενο κάποιας
εκλογικής αναμέτρησης με την πιθανότητα
εκλογικής νίκης της αντιπολίτευσης,
στην περίπτωση αυτή οι Ευρωπαίοι είναι
αποφασισμένοι πλέον να δεχθούν την
έξοδο της Ελλάδας από την ζώνη του Ευρώ,
με αποτέλεσμα την βέβαιη πτώχευσή της.
Στην περίπτωση αυτή η χώρα πρόκειται να
γνωρίσει πραγματικά δεινά, όχι μόνον
οικονομικά μα και πολιτικά και στις
διεθνείς της σχέσεις.
Εκείνο
πάντως που την ώρα αυτή αποτελεί μια
ελπιδοφόρα ανάσα είναι το γεγονός της
πρόσφατης συμφωνίας μεταξύ των
δανειστών και της κυβέρνησης των Αθηνών
να δοθεί στην χώρα μια ακόμα ευκαιρία
για την ανατροπή όλων των κακών που
κρατούσαν την χώρα δέσμια στο
μεσαιωνικό της σύστημα, το οποίο
συνέχιζε να εξυπηρετεί τους κάθε λογής
κοτζαμπάσηδες, είτε αυτοί ήταν οι
προνομιούχοι της εκκλησίας, είτε τα
εργατικά και επαγγελματικά συνδικάτα
είτε τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα
τα οποία λυμαίνονται συστηματικά τη
χώρα από την περίοδο του Βυζαντίου και
της Τουρκοκρατίας.
Προς
το παρόν το μόνο θετικό είναι ότι η
Ελλάδα πέραν του σαράντα ενός δις που
παίρνει από την Ευρωζώνη, παραμένει
επίσης σε αυτήν, μολονότι η θέση της
είναι εξαιρετικά δύσκολη, καθώς όλοι οι
εταίροι της την βλέπουν σαν το σύγχρονο
μεγάλο ασθενή” της ένωσης. Πάντα, ωστόσο,
υπάρχει και το ενδεχόμενο της αδυναμίας
εφαρμογής των προγραμμάτων που έχουν
συμφωνηθεί με την Ευρώπη. Σε μια
παρόμοια περίπτωση η χώρα, δεν υπάρχει
αμφιβολία πρόκειται να οδηγηθεί σε ένα
πραγματικό δράμα, χωρίς τον από “μηχανής
θεό” αυτή τη φορά και να εμπλακεί σε
καινούργιες περιπέτειες με απρόβλεπτες
συνέπιες. Όπως όμως και εάν διαμορφωθούν
τα γεγονότα, ακόμα και εάν οι Έλλην ες
ψηφοφόροι δεν θελήσουν να δώσουν στον
Αλέξη Τσίπρα την ευκαιρία που
επικαλείται, θα πρέπει να αντιληφθούμε
όλοι ότι οι περασμένες εποχές της
αφθονίας και τεμπελιάς έχουν πλέον
περάσει χωρίς επιστροφή και ακόμα θα
πρέπει να αντιληφθούν όλοι ότι στο
μέλλον θα είναι υποχρεωμένοι
ανεξαιρέτως όλοι τους να εργασθούν
σκληρά, κάτω από συνθήκες που στο
παρελθόν εθεωρούντο ανεπίτρεπτες. Πάνω
από όλα τα άλλα έχουν υποχρέωση όλοι
τους να επαναφέρουν στην Ελλάδα την
αυτοπεποίθηση και την ελπίδα. Δυστυχώς
δε για εκείνους που συνεχίζουν να
πιστεύουν στις κομματικές υποσχέσεις
και διακηρύξεις του κάθε επίδοξου
πολιτικού καραγκιόζη δημοκόπου για
κάποιο σωτήριο θαύμα, θα πρέπει να
αντιληφθεί ότι πραγματικά πλανιέται. Οι
μόνοι που μπορούν να οδηγήσουν την ώρα
αυτή την Ελλάδα έξω από τα επικίνδυνα
ρεύματα που την οδήγησαν ανεύθυνοι
πολιτικοί και κυβερνήτες, είναι μόνον οι
ίδιο και κανένας άλλος.
Αλλά
όμως πάνω σε αυτή την εκδοχή θα επανέλθω
στην επόμενη έκδοση της επιθεώρησης η
οποία έχει προγραμματισθεί για την
επόμενη εβδομάδα.
