Πίσω στο ευρετήριο

Obama: ο εκπορθητής των μαζών.

                                 Του Θωμά Στεφ. Σάρα

Η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία αποτελεί έναν πραγματικό ιστορικό σταθμό στην πορεία της διαμόρφωσης της πολιτικής σκηνής των Ηνωμένων Πολιτειών. Η εκλογή του,για πρώτη φορά στα τελευταία οκτώ χρόνια, έγινε αιτία δημιουργίας  αισθημάτων χαράς και αγαλλίασης στα εκατομμύρια των Αμερικανών ψηφοφόρων. Αισθήματα τα οποία ο Αμερικανικός λαός μοιράστηκε σχεδόν με ολόκληρη τη γη. Από την Αφρική στην Ιαπωνία και από την Ευρώπη στην Ασία και την Αυστραλία, τούτη τη φορά, τα αισθήματα ήταν κοινά, οι ευχές ίδιες, τα δάκρυα χαράς το ίδιο ξινά, προγραμματισμένα να δηλώσουν τις ελπίδες και την πίστη των πολιτών της διεθνούς κοινότητας σε Εκείνον. Τον ηγέτη που πίστεψαν, που είδαν ως σωτήρα, κάτι σαν μια έκφραση του “Μεσσία”. Η εκλογή του Ομπάμα στο αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, δεν σηματοδοτεί απλώς μια νέα εποχή σημαδεμένη από την ισοπέδωση των φυλετικών εμποδίων που τόσο έντονα και σκληρά χώρισαν και ταλαιπώρησαν την μεγάλη δημοκρατία του Αμερικανικού βορρά, μα ακόμα περισσότερο αποδεικνύει την πίστη και τις ελπίδες της διεθνούς κοινότητας στις ικανότητες και τις προσπάθειες του ηγέτη της χώρας.

Οι εκδηλώσεις χαράς και οι πανηγυρισμοί της διεθνούς κοινότητας, ας μου επιτραπεί να ισχυρισθώ, αποτέλεσαν ένα είδος των οραματισμών της απερχόμενης κυβέρνησης Μπούς-Τσένεη, οι οποίοι όταν ξεκινούσαν την αποτυχημένη πολεμική τους εκστρατεία στο Ιράκ, πίστευαν να τους υποδεχθεί ο λαός της χώρας αυτής και η διεθνής κοινότητα με λουλούδια, χορούς και τραγούδια, κάπως δηλαδή όπως έγινε το βράδυ της εκλογής του νεαρού Ομπάμα. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς, για το πως ένας λαός του οποίου ορισμένοι φιλόδοξοι υποψήφιοι ηγέτες δεν γνωρίζουν καν εάν η “Αφρική αποτελεί ήπειρο ή κράτος”, κατόρθωσε να ξεπεράσει τις φοβίες του και πάνω στον ενθουσιασμό του να οικοδομήσει μια νέα επαναστατική, για τα τελευταία  χρόνια, πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία έρχεται τιμήσει και να δώσει την πρέπουσα αξία στο άγαλμα της ελευθερίας το οποίο δεσπόζει  στην είσοδο του λιμανιού της μεγαλύτερης πόλης της χώρας.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, ένας νεαρός υποψήφιος με διαφορετικά τα παρουσιαστικά του γνωρίσματα, τόλμησε να ορθώσει το ανάστημα του μπροστά στο γνωστό πολιτικό κατεστημένο της χώρας, και να κηρύξει την επανάστασή του με το γνωστό πλέον σύνθημα του “Μάλιστα και Μπορούμε”. Εκείνο όμως που δημιουργεί πραγματικές εντυπώσεις δεν είναι τόσο το σύνθημα, όσο το ξεσήκωμα, ή απήχηση που είχε αυτό στις λαϊκές μάζες των ψηφοφόρων της Αμερικής. Λέγεται ότι οι καιροί και οι πολιτικές συνθήκες κάθε εποχής είναι εκείνες οι οποίες αναδεικνύουν τους ηγέτες και επομένως και ο Ομπάμα είναι δημιούργημα της δικής μας εποχής. Καθόλου παράξενο. Αντίθετα μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι εάν αυτό αποτελεί πραγματικό αξίωμα, τότε θα πρέπει να αισθανόμαστε “υποχρεωμένοι” στους Μπους και Τσένη διότι χάρις στην λαομίσητη πολιτική που εφάρμοσαν τα τελευταία οκτώ χρόνια, άθελά τους επέβαλαν ένα είδος δημοκρατικής επανάστασης στη χώρα, η οποία εκδηλώθηκε με την λαϊκή αποδοχή του Μπάρακ Ομπάμα.

Αυτό τουλάχιστον έρχονται να επιβεβαιώσουν τα δάκρυα λευκών και έγχρωμων  πολιτών οι οποίοι συνεπαρμένοι από κοινού από το όνειρο της επιτυχίας της βραδιάς, είχαν, στην κυριολεξία, κατακλύσει  το πάρκο του Σικάγο, προκειμένου να πανηγυρίσουν τη μεγάλη γιορτή της Αμερικανικής Δημοκρατίας.

Τις εκδηλώσεις, ωστόσο αυτές, δεν φάνηκε να διαμοιράστηκε και ο ίδιος ο νικητής των εκλογών, καθώς με απόλυτη σοβαρότητα στην νικηφόρα ομιλία του προειδοποίησε τους ψηφοφόρους για τις δύσκολες ώρες που ανέμεναν τον ίδιο και τον λαό, στις μέρες που μας έρχονται. “Θα ζητήσω από όλους σας να στρατευθείτε μαζί μας στην προσπάθεια ανάπλασης του έθνους, με το μοναδικό τρόπο που γίνεται στην Αμερική τα τελευταία 221 χρόνια,- τετράγωνο με τετράγωνο, τούβλο με τούβλο, χέρι με χέρι”, τόνισε.

Ο ομιλητής χωρίς αμφιβολία αναφερόταν πάνω στα εμπόδια που αντιμετώπιζε με τον ερχομό της νέας χρονιάς, καθώς η φωνή του άφηνε να διαφανεί η συγκίνησή του. Ήταν κοινό μυστικό όλων ότι η χώρα έχασε σχεδόν ολόκληρη την αξιοπρέπεια της με τα γεγονότα της 11 του Σεπτέμβρη. Το αίσθημα της εθνικής ενότητας σχεδόν ξεχάστηκε εξ αιτίας των γεγονότων που ακολούθησαν εκείνη την αποφράδα ημέρα. Ο φόβος και ένα αίσθημα αγνώστων κινδύνων  κατόρθωσαν να καταλάβουν λίγο, λίγο σαν μικρόβια, την σκέψη και τα συναισθήματα των πολιτών οι οποίοι αγωνιούσαν για το μέλλον της χώρας και το δικό τους. Πέραν όμως αυτού, είναι γνωστόν ότι η χώρα σήμερα δεν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή της κατάσταση καθώς αδυνατεί να ορθοποδήσει την βυθιζόμενη οικονομία της, μια διοίκηση ανυπόληπτη και έναν πλανήτη ο οποίος παρουσιάζει έντονα τα σημάδια του βαριά ασθενούς. Για τον εκλεγμένο πρόεδρο,  ωστόσο, δεν φαίνεται να του μένουν επιλογές, καθώς και δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου. Είναι πλέον βέβαιο ότι ο Ομπάμα διαθέτει ένα υπέροχο και ίσως μοναδικό επιτελείο για την εφαρμογή των προγραμμάτων του, όλους εκείνους οι οποίοι προσφέρθηκαν εθελοντικά και εργάσθηκαν για μήνες ολόκληρους σε ολόκληρη την Αμερικανική επικράτεια προκειμένου να πείσουν τους ψηφοφόρους για το μήνυμα που εκείνος ευαγγελιζόταν.

Το νικητήριο μήνυμά του ακούστηκε με χαρά και ευχαρίστηση από ένα ακροατήριο με τέτοια ποικιλία που ίσως αποτέλεσε ένα νέα αρχή, νέοι άνθρωποι, φοιτητές, μετανάστες, λατινόφωνοι, όλοι όσοι επιθυμούσαν να δουν μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική κατεύθυνση της χώρας, την επιβεβαίωση της επαναφοράς της ελπίδας που οι περισσότεροι των Αμερικανών πίστεψαν ότι είχαν χαθεί για πάντα. Αυτή ίσως είναι και η αιτία που θα τολμούσα να ισχυρισθώ ότι θα ήταν κρίμα και ντροπή όλη αυτή η ιδεολογία του πλήθους να πάει χαμένη, του ίδιου πλήθους το οποίο με το υστέρημά του βοήθησε την προεκλογική εκστρατεία του νικητή. Είναι βέβαιο ότι οι εκατό περίπου μέρες που μας χωρίζουν από την ημέρα που ο τελευταίος αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντά του, θα αποτελέσουν ένα ατέλειωτο χρονικό διάστημα αγωνίας και αναμονής τόσο για εκείνους που καθημερινά χάνουν τα σπίτια τους, όσο και τους άλλους που ξαφνικά βρίσκονται στις λεγεώνες της ανεργίας. Θα μπορούσε ίσως ο υπό αναμονή πρόεδρος να λάβει κάποια μέτρα για να αλαφρώσει το βάρος των αδυνάτων, των αρρώστων, των γερόντων των παιδιών, πλην όμως, πολύ σωστά, έδειξε σεβασμό στο σημερινό κατεστημένο αφήνοντάς το να αυτοκαταστραφεί από μόνο του.

Για τους πολιτικού παρατηρητές ο δρόμος προς την εξουσία του νέο εκλεγμένου προέδρου, κάθε άλλο παρά, φαίνεται να είναι στρωμένος με λουλούδια, καθώς έχει να αντιμετωπίσει την καθημερινή πραγματικότητα των άστεγων, των πιασμένων, των ασθενών, των συνταξιούχων, των τραυματιών των δύο πολέμων του Μπούς. Παράλληλα οι ανάγκες του πλανήτη για τη σωτηρία του φυσικού περιβάλλοντος δεν δείχνουν ότι μπορούν να περιμένουν.

Σε μερικούς μόνον μήνες, από σήμερα, γνωρίζει ότι θα είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει και τις ανάγκες των ανδρών των ενόπλων δυνάμεων οι οποίοι αγωνίσθηκαν τόσο στο Ιράκ, όσο και το Αφγανιστάν καθώς και με τις χιλιάδες των τραυματιών  στους οποίου θα είναι υποχρεωμένος να προσφέρει ευκαιρίες δωρεάν παιδείας. Το χειρότερο όμως από όλα αυτά είναι το γεγονός  της καθημερινά χειροτέρευσης της οικονομίας. Τόσο ο νέο εκλεγμένος πρόεδρος, όσο και το οικονομικό του επιτελείο πιστεύουν ότι με τη λήψη μέτρων θα κατορθώσουν να επαναφέρουν την οικονομία της χώρας, και κατ’ επέκταση ολόκληρης της γης, σε κάποιο σημείο ανεκτικότητας. Το κακό είναι ότι κανένας απολύτως δεν θέλει να πιστέψει ότι ολόκληρο το χρηματοοικονομικό σύστημα της χώρας καταρρέει και ότι δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα να διασωθεί.

Οι μέρες αυτές, όσο και εάν φαίνονται επαναστατικές, πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι και επικίνδυνες. Και όλα αυτά βέβαια πέφτουν πάνω στους ώμους του νέου και λαοπρόβλητου ηγέτη. Είναι μια πραγματικότητα η οποία εκφράζεται ακριβώς με τα λόγια εκείνου ότι οι προχθεσινές εκλογές δεν γινόταν για αυτόν, αλλά για τον Αμερικανικό λαό. Κάτι που πραγματικά είναι αλήθεια. Μπορεί ο ίδιος να διοργάνωσε μια κατά πάντα τέλεια προεκλογική εκστρατεία. Αυτή όμως θεμελιώθηκε πάνω στον ενθουσιασμό, τα τάλαντα και τις εισφορές των λαϊκών μαζών. Μόνο με την βοήθεια αυτών των μαζών κατόρθωσε να υπερφαλάγγιση το αντίπαλο στρατόπεδο και να επιβληθεί θριαμβευτής πάνω στη χώρα.

Το ποιό αισιόδοξο πάντως για τον ίδιο και την κυβέρνηση του είναι το γεγονός ότι εκείνοι που στρατεύτηκαν για την κοινή προσπάθεια της εκλογής του, που διέθεσαν και την τελευταία δεκάρα από το υστέρημά τους, που κατέκλυσαν σαν χείμαρος τα εκλογικά κέντρα προκειμένου να καταγράψουν τη προτίμησή τους με την ψήφο τους, είναι διατεθειμένοι να κάνουν ακόμα οτιδήποτε τους ζητήσει εκείνος, αρκεί μόνον να τους το ζητήσει.

Είναι ίσως το παράδοξο της Αμερικανικής Δημοκρατίας, κάτι που πραγματικά την ξεχωρίζει από όλες τις άλλες κοινωνίες. Και πράγματα αποτελεί ένα γνώρισμα πάνω στο οποίο στηρίζεται η υπερηφάνεια και η αποφασιστικότητα των πολιτών της μεγάλης δημοκρατίας του Αμερικανικού Βορρά.