Το
Αμερικάνικο Ιμπέριουμ και ο νέος «πλανητάρχης»
Γράφει
ο Πολίτης Βάιος Φασούλας
Βρισκόμαστε
στο πρώτο δεκαήμερο του μηνός Νοέμβρη
του 2008 και ο απόηχος της πρόσφατης νίκης
(04.11.2008) των δημοκρατικών της
υποβαθμισμένης Χώρας πέ-ρα του
Ατλαντικού, δε λέει να κοπάσει. Το
Αμερικάνικο Ιμπέριουμ γιορτάζει τη νίκη
τού νέου «πλανητάρχη» και βεβαίως, και
απόλυτα δικαιολογημένα, γιορτάζει και ο
Αμερι-κάνικος λαός ελπίζοντας, μετά τη
δυναστεία του Μπους και των σιωνιστών
συνεργατών του, σε μια αλλαγή και
πραγματικά τους το ευχόμαστε, διότι σαν
λαός, πέρα και από οποιαδήποτε
προπαγάνδα έχει δεχτεί, του αξίζει μια
καλλίτερη τύχη.
Αμέσως
με τα πρώτα αποτελέσματα (αναμενόμενα
άλλωστε) η νίκη του δημο-κρατικού
κόμματος με πρωταγωνιστή τον Μπάρακ
Ομπάμα, εξελίχθηκε σε παγκόσμιο
πανηγύρι, κάτι που είχε να φανεί εδώ και
δεκάδες χρόνια. Τα κράτη της υφηλίου,
άλλα υποδουλωμένα ή εξαρτημένα, άλλα
αποδεκατισμένα και απομονωμένα απ’ την
παγκό-σμια κοινότητα, άλλα χρεοκοπημένα
και απαράδεκτα φτωχά για τον 21ο αιώνα,
έσπευ-σαν να συγχαρούν το νέο «πλανητάρχη»
ελπίζοντας και αυτά, τα κράτη, σ’ ένα πιο
ξε-κάθαρο και βέβαιο από κάθε άποψη
μέλλον.
Πολλά
ευελπιστούν απ’ το νέο Αμερικανό
Πρόεδρο και οι Πολίτες του κόσμου, οι
οποίοι έχουν ήδη γαντζωθεί πάνω του, λες
και είναι ο νέος σωσίας. Πολλά
περιμένουν μεταξύ των οποίων την
απόσυρση-υποχώρηση της «οικονομικής
κρίσης» (προϊόν του καπιταλισμού) τις
παύσεις των Πολέμων, την προστασία και
σεβασμό στο οικολογικό μας σύστημα, το
σταμάτημα της μαστίχας περί
τρομοκρατίας, την παρουσίαση του
προσώπου της δημοκρατίας και άλλα πολλά
και γνωστά.
Το
ίδιο ευελπιστούν και οι ανήμπορες
κυβερνήσεις της δύσης, ιδιαίτερα των ευ-ρωπαϊκών
που τα είδαμε και στο πρόσφατο παρελθόν
και τα βλέπουμε και σήμερα πώς
αντιμετωπίζουν την «οικονομική κρίση»
και την είσοδο του νέου «πλανητάρχη» στο
διεθνές προσκήνιο.
Είναι
αλήθεια, και την καταθέτουμε, πώς δε
νιώσαμε ούτε χαρά για τη νίκη Ο-μπάμα
όπως δε νιώσαμε λύπη για τον πολιτικό
αντίπαλό του. Δε μας ίδρωσε το αυτί, όπως
λέει ο λαός μας, γι’ αυτή τη σπουδαία
νίκη, όπως παγκοσμίως παρουσιάστηκε από
τους θιασώτες κυβερνήτες και καναλάρχες
της δύσης. Σίγουρα δε θα θέλαμε έναν δεύ-τερο
Μπους, θα θέλαμε λοιπόν έναν δημοκρατικό
Πρόεδρο, που όμως το κόμμα του δεν μας
έδωσε δείγματα δημοκρατικής γραφής από
την εποχή του Τζων Κέννεντυ, (1961-1963) με τα
«επιτεύγματά» στο Βιετνάμ, Κούβα και
γενικότερα Λατινική Αμερική, με τον
επίσης δημοκρατικό Τζίμι Κάρτερ, (1977-1981),
με το γνωστό «δόγμα Κάρτερ» για τη Μέση
Ανατολή, την ανάμιξη με τον τρομοκράτη,
Οσάμα Μπίν Λάντεν, (Αφγανιστάν) κλπ. Όσο
αφορά τον επίσης δημοκρατικό Μπιλ
Κλίντον, πρόεδρος των ΗΠΑ κι αυτός
(1993-2001), με τους περιβόητους φασιστικούς
στόχους, με τις περιβόητες «αλεπούδες
της ερήμου», τους βομβαρδισμούς του Ιράκ
και το δημοκρατικό του… δημιούργημα με
το βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, τη
διάλυσή της και την «ίδρυση» καντονιών
στα πολύπαθα εξ’ αιτίας του Βαλκάνια.
Σήμερα,
πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε γιατί
τόσο μεγάλος θόρυβος και προ-βολή για το
Αμερικάνικο Ιμπέριουμ (Pax
Americana) και το
νέο «πλανητάρχη». Τι πρό-κειται να
συμβεί δηλαδή, καλό ή κακό; Δεν είμαστε
ισοπεδωτικοί, αλλά με όσα αναφέ-ραμε, το
δημοκρατικό κόμμα και οι ως τώρα
πρόεδροί του, κάθε άλλο παρά δημοκρατι-κοί
ήτανε.
Ο
νέος «πλανητάρχης» οφείλει να εργαστεί
πρώτα με τα του οίκου του και μετά, αν του
περισσέψει χρόνος, να ασχοληθεί με τους
συνεργάτες του, τύπου Μπιλ Κλίντον και
την παρέα του και μετά, αν του περισσέψει
χρόνος, να ασχοληθεί με την εξωτερική
πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών που
στον κόσμο έχει γίνει απρόσιτη ως
εχθρική.
Τότε,
ίσως τότε, μπορέσουμε να πούμε ότι ναι,
έχουμε έναν πρόεδρο, για τον ο-ποίο,
σήμερα, έχει δημιουργηθεί μεγάλο
πανηγύρι, στο οποίο δεν συμμετέχουμε.
Ε.Ε.
Ελλάδα, Τρίκαλα – Νοέμβριος 09
2008 pelasgos@fasoulas.de
www.fasoulas.de
