The strong voice of a great community
Νοέμβρης, 2008

Πίσω στο ευρετήριο

Η ανάμνηση ενός μακρινού πολέμου.

 

Ενενήντα χρόνια  περάσανε από την ημέρα που τελικά έπαψε να ακούγεται ο κρότος των κανονιών που σκορπούσαν στο θάνατο και την καταστροφή στην τόσο ταλαιπωρημένη Ευρώπη. Εκείνο το πρωινό της 11 του Νοέμβρη, ο κόσμος πίστεψε ότι με το καταλάγιασμα των εκρήξεων η γη δε επρόκειτο να αναγνωρίσει άλλους πολέμους. Η 11 του Νοέμβρη θεωρήθηκε σταθμός για τις ένοπλες συγκρούσεις που ταλαιπωρούσαν τόσο σκληρά τις κοινωνίες του ανθρώπου.

Ενενήντα χρόνια αργότερα από την ημέρα εκείνη και η σύγχρονη κοινότητα του ανθρώπου, κάθε ενδεκάτη του Νοέμβρη, σκύβει ταπεινά το κεφάλι στην μνήμη εκείνων που έπεσαν θυσία στο βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εποχής εκείνης.

Παρά την αποφασιστική διακήρυξη της διεθνούς πολιτικής ηγεσίας να μην υπάρξουν άλλοι πόλεμοι, ύστερα από τον καταστρεπτικό πρώτο παγκόσμιο, το άσχημο είναι ότι κάθε γενιά συνέχισε να δημιουργεί τις δικές της πολιτικές εμπειρίες και να καταβάλει το δικό της φόρο αίματος, στο βωμό και πάλι των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εποχής της. Μολονότι ελάχιστα είναι γνωστός στις σημερινές γενιές ο “μεγάλος πόλεμος” του 1914, η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να τιμά την ενδεκάτη του Νοέμβρη σαν μια μέρα σημαδιακή,  ανάμνηση των καταστρεπτικών συνεπειών του πολέμου, προκειμένου να αποφύγουμε την επανάληψη των σφαλμάτων του παρελθόντος τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα ανείπωτες καταστροφές, πόνο αίμα και ορφάνια.  Ήταν ένας πόλεμος ο οποίος αφάνισε στην κυριολεξία μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων και έστειλε στον θάνατο όλον τον ανθό της νεολαίας των Ευρωπαϊκών κοινοτήτων, ρίχνοντας την γηραιά ήπειρο στον αφανισμό των θρήνων και οδυρμών της χηρείας και ορφάνιας οικογενειών.

Δίκαια λοιπόν διερωτάται κανείς εάν στην σημερινή εποχή της ενωμένης Ευρώπης, της Ευρώπης της προόδου και των κοινών οραματισμών θα πρέπει να διατηρείται η κακιά μνήμη και οι άσχημες εμπειρίες του παρελθόντος. Είναι ένα ερωτηματικό του οποίου η απάντηση είναι δύσκολη και περιπεπλεγμένη, όσο και η σύγχρονη κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά όμως προσωπικά πιστεύουμε στην ανάγκη διατήρησης αυτής της μνήμης της δυστυχίας και πόνου που σκόρπισε πάνω στην γηραιά ήπειρο ο “μεγάλος πόλεμος”. Η ενδεκάτη του Νοέμβρη, χωρίς καμιά αμφιβολία αποτελεί έναν σταθμό στην πορεία της ανέλιξης και προόδου όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και ολόκληρης της παγκόσμιας κοινότητας. Αποτέλεσε δε τη λογική βάση και ερμηνεία της ανάγκης δημιουργίας του παγκόσμιου χωριού. Μιας κοινότητας χωρίς σύνορα και διαβατήρια, μια κοινωνία στην οποία κάθε μέλος της οικογένειας του ανθρώπου θα έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει ελεύθερα και χωρίς φόβο ή συναισθηματισμούς που θα ήθελε να περάσει τη ζωή του. Μια ζωή ειρηνική και ασφαλισμένη μακριά  από τους καταστρεπτικού τυφώνες και τις καταιγίδες των πολέμων. Και αυτοί ακριβώς είναι οι λόγοι της ανάγκης διατήρησης της μνήμης της καταστρεπτικής εκείνης θύελλας που τόσο ταλαιπώρησε την γενιά της εποχής εκείνης.

Εάν πραγματικά επιθυμούμε την ειρήνη, εάν αντιμαχόμαστε τον πόλεμο, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάξουμε σαν κόρη των οφθαλμών μας, ολοζώντανη τη μνήμη εκείνης της καταστρεπτικής λαίλαπας που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη σε ερείπια, και κατά συνέπεια να τιμήσουμε τη μνήμη όλων εκείνων οι οποίοι έδωσαν και συνεχίζουν να δίδουν, μέχρι και την μέρα αυτή, τη ζωή τους θυσία στο βωμό των αξιών της ελευθερίας και αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου στη γη.

Ας είναι λοιπόν αιωνία η μνήμη όλων τους και ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μας για την τεράστια θυσία τους στο βωμό του ανθρώπου.

 

Πατρίδες