Τιμωρία
αθώων για ένα “πολιτικό έγκλημα”.
Του Θωμά Στεφ.
Σάρα
Ήταν
ακριβώς εδώ και ένα χρόνο, περίπου το
ίδιο χρονικό διάστημα και στην ίδια
ακριβώς στήλη, που έγραφα ότι μαύρες
μέρες επρόκειτο να γνωρίσουν τα αδέλφια
του εθνικού κέντρου, την χρονιά που
ακολουθούσε. Οφείλω να ομολογήσω ότι εξ
αιτίας εκείνης της αρθρογραφίας μου,
ένας μεγάλος αριθμός αναγνωστών, κυρίως
από την Ελλάδα, βρήκαν την ευκαιρία να
μου επιτεθούν φραστικά για όσα
προέβλεπα. Τα γεγονότα που ακολούθησαν,
ωστόσο, ήρθαν να με δικαιώσουν απόλυτα,
αποδεικνύοντας περίτρανα ότι οι
προβλέψεις εκείνες έκφραζαν μια
πραγματικότητα την οποία, όμως, κανείς
απολύτως δεν ήθελε να πιστέψει. Έκτοτε
πέρασαν δώδεκα μήνες, ένας ολόκληρος
χρόνος, ο οποίος για την μεγάλη
πλειοψηφία των Ελλήνων του εθνικού
κέντρου υπήρξε περίοδος απίστευτης
δοκιμασίας και στερήσεων. Δεν υπάρχει
καμιά αμφιβολία ότι για τους
περισσότερους Έλληνες τα γεγονότα
αντιμετωπίσθηκαν σαν ένα είδος
τρομακτικού εφιάλτη, ο οποίος ήλθε για
να σαρώσει σε συντρίμμια τα οράματα μιας
ψεύτικης ευδαιμονίας, που το
διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο της
χώρας, το οποίο επέβαλε η ολιγαρχική
οικογενειοκρατία, κατόρθωσε
να εμφυτεύσει στη συνείδηση των πολιτών.
Θυμάμαι, ήταν το καλοκαίρι του 2009, ένα
ζεστό Αυγουστιάτικο Σάββατο όταν
ξαφνικά έξω από το γραφείο μου στο
Δημαρχείο του Τορόντο άκουσα δυνατές
ομιλίες στα ελληνικά. Καθώς πετάχτηκα
έξω από την πόρτα του γραφείου μου,
βρέθηκα μπροστά σε μια ομάδα επισκεπτών
οι οποίοι ανέμελα συζητούσαν στα
ελληνικά. Ρώτησα από που έρχονται, μου
απάντησαν ότι ήταν εκδρομείς από την
Ελλάδα, δικαστικοί όλοι τους, οι οποίοι
επισκεπτόταν πόλεις της Βόρειας
Αμερικής και μεταξύ αυτών και το Τορόντο,
ενδιαφέρθηκαν να μάθουν για μένα. Τους
απάντησα ότι είμαι ομογενής μετανάστης
και εργάζομαι. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μία
κυρία με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη με
ρώτησε γιατί δεν τα παρατάς όλα και να
επιστρέψω πίσω στη γενέτειρα να ζήσω και
εγώ έστω και αργά τον ελληνικό παράδεισο.
Την άκουσα και χαμογέλασα,
πραγματικά της απάντησα ήταν παράδεισος,
ένας παράδεισος, όμως, ο οποίος χάθηκε εξ
αιτίας των δικών σας αμαρτιών. Εκείνη
χαμογέλασε στο άκουσμα των λόγων μου. Η
Ελλάδα, μου είπε, αποτελεί το καύχημα της
Ευρώπης. Είμαστε πρώτοι στον πολιτισμό,
τα γράμματα και έχουμε μια
αναπτυσσόμενη οικονομία. Για πρώτη φορά
όλοι οι Έλληνες απολαμβάνουν, ελευθερία,
ισότητα και ευημερία. Την άκουσα με
προσοχή και της ευχήθηκα καλό ταξίδι, “εύχομαι
η πραγματικότητα να εξελιχθεί όπως την
βλέπετε εσείς”, της είπα, “όμως θα είναι
καλό να προετοιμαστείτε και να λάβετε
μέτρα για κάθε ενδεχόμενο και για την
περίπτωση που οι δικές μου πληροφορίες
είναι ποιό θετικές.” Κάνω αναφορά στο
παραπάνω περιστατικό στην προσπάθειά
μου να αποδείξω ότι δυστυχώς η μεγάλη
πλειοψηφία των Ελλήνων του εθνικού
κέντρου ζούσαν σε έναν κόσμο θαυμάτων,
κάτι σαν την γνωστή ιστορία της “Αλίκης
στη χώρα των θαυμάτων”. Και όμως ο
οικονομικός τυφώνας που επρόκειτο να
χτυπήσει τη χώρα ήταν ορατός από όλους
σχεδόν τους πολιτικού παρατηρητές,
αρκετοί των οποίων , μεταξύ αυτών και ο
γνωστός χρηματιστής Γεώργιος Σόρος,
προσπάθησαν να αφυπνίσουν την υπό
λήθαργο ευρισκόμενη πολιτική ηγεσία των
Αθηνών. Ήταν σήματα για τα οποία,
δυστυχώς, κανένας απολύτως από την
πολιτική ηγεσία της Αθήνας δεν θέλησε να
τα δώσει προσοχή. Κάπως έτσι η Ελλάδα
έφτασε στο μνημόνιο, όμηρος και δέσμια
του στραβισμού και της εγωπάθειας των
ταγών της πολιτείας, οι οποίοι πίστεψαν
και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι
διακατέχουν την αρετή του “αλάθητου”.
Μια αρετή την οποία στις μέρες μας
έφτασε να απαρνηθεί ακόμα και αυτός ο
Πάπας της Ρώμης. Ακολούθησε η αλλαγή
ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας, εξ αιτίας
της παραίτησης του Δελφίνου του οίκου
των Καραμανλή, ύστερα από την παταγώδη
αποτυχία του να εξοικονόμηση χρήματα
για την αποπληρωμή των δανείων του
δημοσίου, τα οποία γινόταν ληξιπρόθεσμα
σε λιγότερες από εκατό μέρες και την
καταστρεπτική αποτυχία του στις εκλογές
που ακολούθησαν. Αλλά όμως, σύμφωνα με το
μνημόνιο Λουνς, διάδοχος
του υπό παραίτηση αρχηγού θα έπρεπε να
είναι η άλλη
Δελφίνος, κόρη και διάδοχος του εκ των
ηγετών της τριανδρίας της συμφωνίας
Μητσοτάκη. Η εκλογή του νέου ηγέτη,
σύμφωνα πάντοτε με το μνημόνιο, όφειλε
να γίνει από την κοινοβουλευτική ομάδα
του κόμματος, πάνω στα μέλη της οποίας
ήταν εύκολο να ασκηθεί έλεγχος έτσι ώστε
να επιτευχθούν οι στόχοι. Το σκηνικό,
ωστόσο, άλλαξε τελείως,
όταν η ομάδα των αντιπάλων της υποψήφιας
της οικογένειας Μητσοτάκη, κατόρθωσαν
να πείσουν την πλειοψηφία των
εγγεγραμμένων μελών του κόμματος για
την αναγκαιότητα εκλογής του νέου
αρχηγού από την βάση.
Η
κατάσταση αυτή έγινε περισσότερο
δραματική, όταν και η εκ των υποψηφίων κ.
Μπακογιάννη δέχθηκε αυτή τη πρόταση. Από
τη στιγμή εκείνη ήταν επόμενο ότι η
ηγεσία του ΝΑΤΟ και της Ουάσιγκτον είχαν
χάσει πλέον τον έλεγχο των πραγμάτων.
Ακολούθησε ο διπλωματικός ελιγμός του
ενός των υποψηφίων με την απόσυρσή του
από την κούρσα, υπέρ του άλλου
συνυποψηφίου του, του Αντώνη Σαμαρά, με
αποτέλεσμα την καταπληκτική νίκη του
τελευταίου. Τα γεγονότα δεν αποτέλεσαν
τίποτα περισσότερο από μια συντριπτική
αποτυχία των Βρυξελών και της
Ουάσιγκτον, οι οποίοι είχαν να
αντιμετωπίσουν τους καθημερινούς
παρεμβατισμούς των Μητσοτάκη. Όπως ήταν
επόμενο ο νέος ηγέτης του κόμματος της
αντιπολίτευσης από την πρώτη στιγμή
είχε να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα
στις σχέσεις του με την Ευρώπη καθώς
επίσης και την έκδηλη προσπάθειά των
ηγετών της να τον υποβαθμίσουν, εάν μη να
τον παρακάμψουν. Έτσι άρχισε μια νέα
διαμάχη μεταξύ της ηγεσίας της Νέας
Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, της
εσωκομματικής αντιπολίτευσης της
Ντόρας Μπακογιάννη, και της Ευρώπης, η
οποία κάτω από τις πιέσεις της ηγεσίας
του ΝΑΤΟ, προσπαθούσε να επανορθώσει τα
λάθη εκείνης. Έναν χρόνο αργότερα,
λοιπόν, και ύστερα από την σχετική νίκη
της νέας ηγεσίας του κόμματος της
αντιπολίτευσης και προκειμένου να
αποκλεισθεί κάθε ενδεχόμενο ζημίας του
κυβερνώντος κόμματος, αποφασίστηκε η
δημιουργία νέου πολιτικού σχήματος με
την βοήθεια του οποίου το κόμμα της
αντιπολίτευσης πρόκειται να χάσει κάθε
ενδεχόμενο επαναφοράς του στην εξουσία,
λόγω της διασποράς και διασπάθισης των
ψήφων της κεντροδεξιάς. Με τον τρόπο
αυτόν πιστεύουν όλοι ότι το κυβερνών
κόμμα υπό την ηγεσία του κ. Παπανδρέου,
θα κερδίσει ακόμη μια ευκαιρία στην
εξουσία, εξ αιτίας της παραπλάνησης του
εκλογικού σώματος των πάγων της
κεντροδεξιάς. Μολονότι δε το πολιτικό
σκηνικό συνεχίζει να εμφανίζεται ήπιο
και ομαλό, η αλήθεια είναι ότι στους
επόμενους μήνες στο Αθηναϊκό πολιτικό
τοπίο πρόκειται να αλλάξουν πολλά. Η
αδυναμία της κυβέρνησης του κ.
Παπανδρέου να δημιουργήσει συνθήκες
αναπτυξιακής οικονομίας από κοινού με
το συνεχώς αυξανόμενο χρέος του
ελληνικού δημοσίου, παρά τα σκληρά
οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης και την
πλήρη υποταγή του κ. Παπανδρέου στις
επιταγές των δανειστών του, προδικάζουν
μια γενική λαϊκή κατακραυγή ενάντια στο
πολιτικό κατεστημένο και τα βρώμια
παιχνίδια που σκαρώνονται σε βάρος των
μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων της
Ελληνικής κοινωνίας. Μέχρι σήμερα και
επί έναν ολόκληρο χρόνο η κυβέρνηση
Παπανδρέου συνεχίζει να υποστηρίζει ότι
οι “θυσίες του Ελληνικού λαού πιάνουν
τόπο”, ένα πολιτικό μήνυμα το οποίο δεν
έχει να κάνει τίποτα με την
πραγματικότητα, καθώς στα επόμενα
χρόνια η κατάσταση αναμένεται να
χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο, εάν
αναλογισθεί κάποιος και το γεγονός της
οικονομικής απραγίας της Ιρλανδίας, της
Πορτογαλίας και των άλλων μικρών
οικονομιών των μελών της ανατολικής
Ευρώπης. Είναι μια κατάσταση την οποία
αντιμετωπίζουν με μεγάλη σοβαρότητα οι
Βρυξέλλες, χωρίς ωστόσο να μπορούν να
προτείνουν κάποια ασφαλή λύση από το
αδιέξοδο. Καθώς δε συνεχίζει να
επικρεμάται πάνω από την νεαρή
Ευρωπαϊκή ομοσπονδία ο κίνδυνος της
οικονομικής καταστροφής, απλώς
φροντίζουν προληπτικά να λάβουν τα
μέτρα τους έτσι ώστε σε περίπτωση
αγανάκτησης του εκλογικού σώματος, να
υπάρχει μια εναλλακτική λύση και πάλη
δική τους, εκείνη της κυρίας Μπακογιάννη.
Καλή τύχη λοιπόν.
