Ο
ποιητής Μάρκος Συνοδινός και το έργο του
Γράφει
ο Πολίτης Βάιος Φασούλας
Ευαίσθητος και
λεπτός, διορατικός και αντικειμενικός,
λάτρης του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού
και άγρυπνος φύλακας των Μουσών,
τροβαδούρος του ποιητικού λόγου και
ακούραστος «δρομέας», τρέχει και μηνύει
στους Παγκόσμιους διαβάτες τα οξύμωρα
και οδυνηρά πάθια του καιρού μας. Πότε
προειδοποιεί, πότε κράζει και άλλοτε
αντιπαρατίθεται στους συνοδοιπόρους
του, που έχουν απαρνηθεί τη σοφία και τη
γνώση, που αδιαφορούν και καταστρέφουν
το ανθρώπινο γένος και το φυσικό Κάλλος,
επιτρέποντας έτσι να επικρατήσει το
πολυδιάστατο και ποικιλόμορφο χάος.
Αποδέκτες των
μηνυμάτων του ο διαβάτης και ο
συνοδοιπόρος, ο «μεγάλος» άνθρωπος και ο
μικρός, ο ειδήμων και ο αδαής, χρισμένοι
όλοι με τους ήχους των Μουσών και
ραντισμένοι με το αθάνατο νερό της
γνώσης και της σοφίας. Κάποιοι από
αυτούς υποτάχτηκαν στην
ύ λ η και
κάποιοι, συνοδοιπόροι και διαβάτες,
παρέμειναν πιστοί εραστές. Λαμπαδηφόροι,
απτόητοι απ’ τις κακοτοπιές και
αλώβητοι απ’ τις διάφορες ίντριγκες που
συνάντησαν στη στράτα τους, μετέφεραν
και μεταφέρουν το αθάνατο ελληνικό
πνεύμα στον Παγκόσμιο διαβάτη. Ο
ματεριαλισμός, που προκαλεί δίνη και
ξεσηκώνει απ’ τα τάρταρα τον εγκέλαδο
στα Παγκόσμια θησαυροφυλάκια της γνώσης,
(μοναδικός εχθρός των αγρίων του καιρού
μας, η γνώση), συγκρούεται με τον
βαθυστόχαστο ποιητή, αυστηρό κριτή,
κοινωνικό ανατόμο και ταξιδιώτη του
Πλανήτη, της θάλασσας και της στεριάς.
Πνεύμα επίπονο και επίμονο, με κύρια
χαρακτηριστικά την ανησυχία και την
αφύπνιση, τα οποία αντιπαραθέτει στον «διαβάτη»
προωθώντας τον στην «έξοδο» και στην
αναζήτηση.
ΜΑΡΚΗΣ
Ή ΜΑΡΚΟΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ.
Ο Μ. Συνοδινός γεννήθηκε στην Αμοργό
των Κυκλάδων, από πατέρα καραβοκύρη και
στιχουργό, παππού επίσης καραβοκύρη,
ριμαδόρο, ζωγράφο και μελετητή της
αρετής και των ηθικών αξιών και μητέρα
μαία. Εκείνη, έφυγε γρήγορα στον Β'
Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά κι ο
καπετάνιος πατέρας του, κάτι που του
τσάκισε τα φτερά. Μπρος του ο πόλεμος με
τα γεγονότα του, ότι πιο φρικιαστικό για
τα παιδικά μάτια, και η ανάγκη επιβίωσης.
Άφησε στην άκρη το πρόγραμμα για μεγάλες
σπουδές και γεννημένος σιμά στο κύμα, τη
μεγάλη αγάπη της ζωής του, γίνηκε
μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού, τότε
που η Ελληνική Ναυτιλία αριθμούσε
περισσότερα από 4.000 χιλιάδες βαπόρια και
αυλακώνανε τους θαλάσσιους δρόμους.
Αφού ταξίδεψε δέκα οχτώ χρόνια ένιωσε
την ανάγκη να βρεθεί κοντά στην
οικογένεια του και να ασχοληθεί με την
παρακολούθηση των πλοίων για 24 χρόνια,
ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο.
Πολυταξιδευτής σε ολόκληρο σχεδόν τον
Πλανήτη επί δέκα οχτώ συναπτά έτη ως
αξιωματικός-μηχανικός του Ε.Ν., γνώρισε
λαούς και πολιτισμούς, αφουγκράστηκε
τις αδυναμίες και τα προτερήματα τους
και τα ενσωμάτωσε στον ψυχικό του κόσμο.
Τα
μέχρι τώρα έργα του είναι:
«Ο
Λυράρης βασιλιάς». Επική ποίηση. «Άνοιξη
η μεγάλη Ελπίδα». Επική ποίηση. «Ημέρα
και Νύχτα». Μυθιστόρημα. «Η Ρεματιά».
Ποίηση. «Μούσα του καιρού μας». Ποίηση. «Ύμνος
στην λευτεριά». Ποίηση (θούριο) «Στο
σκαλοπάτι του Αγνώστου». Διηγήματα. «Ολύμπιοι
Θεοί, Μούσες, Άνθρωποι». Επική ποίηση. «Στον
κύκλο της Αλήθειας». Διηγήματα. «Μούσα
του Καιρού μας ΙΙ.» Ποίηση.«Ποίηση Από το
απέραντο Πέλαγος».
Είναι μέλος
διαφόρων Λογοτεχνικών Συλλόγων της
Ελλάδας, μέλος της ΕΕΛΣΠΗ και μέλος της
Διεθνούς Ακαδημίας “TRINACRIA” της
Σικελίας. Επίσης του έχει απονεμηθεί
τιμητικό δίπλωμα για την προσφορά του
στα γράμματα.
Δεν
πάει πολύ καιρός που είχα τη χαρά και την
τιμή να γνωρίσω από κοντά μια φωτισμένη,
γελαστή και χαρούμενη Κυκλαδίτικη ψυχή,
τον αγαπητό και πολύ ευαίσθητο ποιητή
Μάρκο Συνοδινό. Έκδηλη η ανησυχία του,
όσο αφορά το τι μέλλει γενέσθαι του
Ελληνικού Πολιτισμού, του Ελληνισμού
ανά τη γη, το κυρίαρχο καταστρεπτικό
μένος ενάντια στη φύση και της ανθρωπότητας γενικότερα.
Ο ποιητικός λόγος του, απλός και μεστός,
μέσα από ζωντανές παραστάσεις,
ξετυλίγει τα νήματα της γοητείας και της
τέχνης του Λόγου, προβάλλοντας μια
ελπίδα και ανάταση για τον
προσανατολισμό της χαμένης πυξίδας της
ανθρωπότητας, που ολοταχώς οδεύει προς
μια άγνωστη δίνη.
Ας μου
επιτραπεί στο σημείο αυτό να παραθέσω
ορισμένα αποσπάσματα από την Ποιητική
Συλλογή του: «Μούσα του καιρού μας I I».
Ξεκινώντας με το ξεφύλλισμα του βιβλίου
σταματά κανείς σε διάφορες πηγές που
συναντά, άλλοτε να δροσιστεί, άλλοτε να
αφουγκραστεί και να στοχαστεί τις
παραστάσεις που δίνει ο ποιητής με τα «σκηνικά»
της γνώσης.
«ΤΙ
ΘΕΛΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΚΑΙ ΚΛΑΙΣ; Είναι ο τίτλος
που διαβάζουμε:
«Τι
θέλεις άνθρωπε και κλαις και
σιγομουρμουρίζεις;
Έφυγες
γνώση το στρατί; Ορφάνεψες γνωρίζεις;
Ο
κουρασμένος σήκωσε πάνω την κεφαλή του
/ τον άλλο
παρατήρησε κόπηκε η πνοή του.
Κακόμοιρε
συμπορευτή εσύ σαι πεθαμένος
/ κι εγώ
ακόμη ζωντανός όμως δυστυχισμένος!
Γιατί
σου κλαίει η ματιά και να παρηγορήσεις
/ εμένα τόσο πόθησες χαρά να μου
δωρίσεις;
Δεν
πρέπει τα φορτία μας στον άλλο ν’
ακουμπάμε / φύγε να γίνεις πιο καλά κι
ύστερα συζητάμε.…»
Αλλού
διαβάζουμε: «ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΩ»
«Κοιτάζω
το αιμάτινο στρατί σου λευτεριά
/ θωρώ σκισμένα ρούχα σου μέσα στη
ξαστεριά.
Είσαι
καλή ιδέα περίτρανη κι ωραία,
/ σιμά στον
ξένο έλα να διώξεις τα μοιραία.
Φονιάς
ο ένας διαβατεί
/ στη
σκοτεινιά χωμένος.
Βόμβες
στα χέρια του κρατεί /
ταλαίπωρος στο μένος.
Χιονιάς
σφυρίζει κι η ζωή στο δρόμο της βαδίζει
/ άνθρωπος
τη στερνή πνοή δίνει αλαφιασμένος είναι η ώρα
της χαράς μα κείνος δε γνωρίζει
/ πως ο
χαμός που έφτασε είναι μελετημένος.
Είναι
τρανή κακία /
καθένας το θωρεί
/ μακραίνει
η Σοφία /
βαρέθηκε πολύ.…»
Στο «ΟΝΕΙΡΟ ΠΙΑ ΧΑΜΕΝΟ» ο πόνος του
ποιητή είναι διάχυτος όσο και η αγωνία
του ανακατεμένη με λαχτάρα, μην τύχη κι
αυτό το όνειο πραγματοποιηθεί.
«Σκοτείνιασε
ξημέρωσε στ’ ανθρώπου το στρατί
/ η
μάνα γη δεν το χωρεί στα νέφη ανεβαίνει
η
πρόοδος αμέτρητη στις δάφνες του πατεί
/ θαρρεί
μεγάλος γίνηκε μ’ άνθρωπος δεν του
μένει.
Αργόσυρτα
λυπητερά τα νιάτα κουρασμένα
/ στράτα
κρατούν πολύπειρη πρόωρα γερασμένοι
έχουν
ζαλάδα στη ματιά πολύ προσηλωμένα
/ εκεί που
κόσμοι μαγικοί απ’ τ’ άγνωστο φερμένοι.
Γοργά
διαβαίνουν οι καιροί μόνο Θεός γνωρίζει
/ πού πάει
μάνα μας η γη απ’ άνθρωπου το χέρι,
άραγε
τι φθινόπωρο το αύριο ορίζει / αφού
σκοτώσαμε καλό και νου το αγιοκέρι;……»
Θα
κλείσουμε την περιήγησή μας στον
ποιητικό κήπο του Μ. Συνοδινού, «Μούσα
του καιρού μας» με το ποίημά του, «ΛΟΓΙΑ
ΣΤΟ ΚΥΜΑ».
«Μην
το νομίζεις στοχαστή, πως το γαλάζιο
κύμα /
δεν έχει
μέσα του ζωή μες το δικό του βήμα.
Σηκώνεται,
απλώνεται και πάλι κατεβαίνει,
/ αποκοιμιέται
ήσυχα και στις κορφές πηγαίνει.
Μια
λέξη θέλει να του πεις και να το
αγαπήσεις, /
δείξε αγάπη του κρατείς και θα το
εννοήσεις.
Είναι
κι εκείνο σαν παιδί που λίγα χάδια
ψάχνει /
κι όσο λικνίζεται θαρρεί, την
προσοχή αδράχνει.
Μες
της ζωής του τον ειρμό κουνιέται,
πελαγίζει /
όχι πως το ’πιασε θυμός κάποια
στιγμή κι ασπρίζει.
Θάλασσα
είσαι δυνατή στα μύρια σου παιχνίδια
/ θυμίζεις
τον τραγουδιστή και λύρας του στολίδια.»
Το ποίημα, «ΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ»
αντικατοπτρίζει τον έρωτά του με τη
θάλασσα, τα χρώματα και
τα κύματά της, που σφυρηλατούν τη
γοητεία της τέχνης και της γνώσης και
παροτρύνουν τον «διαβάτη» να περάσει
στα λιβάδια της αγάπης, του σεβασμού
προς το συνάνθρωπό του και στα κάλλη της
φύσης. Μέσα από αυτά τα λιβάδια θα
οδηγηθεί στην ανοικοδόμηση του ψυχικού
του κόσμου και στην καλλιέργεια της
γνώσης, αγαθά και «όπλα» να αποτρέψει
όλα τα κακά και άσχημα του καιρού μας,
όπως στοχαστικά και με πάθος περιγράφει
στα ποιήματά του ο αγλαός Μάρκος
Συνοδινός.
«EΕ».
Ελλάδα, Τρίκαλα, Νοέμβρης 18 2010 pelasgos@fasoulas.de
www.fasoulas.de
