Μωσαϊκό
Αποδήμων και Γηγενών-Ελλάδας και «πολιτικών»
«Κόσμος
δεν είναι το εγώ και το σήμερα, η δύναμη
και το χρήμα…»
Αφιέρωμα
στους Έλληνες!
Γράφουν
οι Πολίτες, Νίκος Παλαμήδης(Πάλδης) και
Βάιος Φασούλας
(Ο
όρκος των ποιητών στο Φεντερίκο Γκαρσία
Λόρκα)
Βαλένθια,
Δημοκρατική Ισπανία 4 Ιούλη του 1937
«Στ’
όνομα σου, Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, που
πέθανες στην Ισπανία για τη λευτεριά του
ζω-ντανού λόγου, εμείς, οι ποιητές από
πολλές χώρες του κόσμου, που μιλάμε και
γράφουμε σε διάφορες γλώσσες,
ορκιζόμαστε εδώ πέρα, όλοι μαζί, πως τ’
όνομα σου δε θα ξεχαστεί ποτέ πά-νω στη
γη, και στ’ όνομα σου, όσο που θα υπάρχει
τυραννία και καταπίεση να τις
καταπολεμή-σουμε, όχι μονάχα με το λόγο
μα και με τη ζωή μας».
* * * *
«Ο
Ελληνικός Πολιτισμός ανέκαθεν και μέσω
της Διασποράς επιτέλεσε το έργο και τους
σκοπούς του. Υμνήθηκε, δοξάστηκε,
πρυτάνευε και διδάχτηκε στα
πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Η ιστορία
μας είναι γραμμένη σε χιλιάδες βιβλία
και η κάθε σελίδα αποτελεί μια ιστορία.
Οι μόνοι που πάντα και ποτέ δεν έδιναν
δεκάρα ήταν οι ντόπιοι Έλληνες, που
δυστυχώς, φτάνουν και στις μέρες μας σαν
αγοραίοι έμποροι και πραματευτάδες».
Ξεκινήσαμε
με τον «όρκο των ποιητών» προκειμένου το
«Αφιέρωμα στους Έλληνες» που ακολουθεί
να βρει αποδέκτες και Συγγραφείς-λογοτέχνες,
ποιητές, θεατρολόγους, μουσικούς, ζω-γράφους,
δημοσιογράφους, όλο τον κόσμο των
γραμμάτων και των τεχνών. Τα «κάστρα»
πέφτουν όταν οι λαοί χάνουν τα
πολιτιστικά τους αποθέματα και
μεταβάλλονται σε πλέμπα.
Τελικά το ξεκίνημα του 21ου αιώνα δεν
ήταν εκείνο που οι λαοί του κόσμου με
αγωνία περίμεναν. Με την είσοδό του στη
ζωή μας(και στον Πλανήτη και στον
άνθρωπο) έφερε μαζί όλα τ’ αρνητικά του
προηγούμενου αιώνα και επί πλέον τα
αύξησε. Απαισιοδοξία των κραχτών, θα πει
αυτός που περνά καλά και δεν μπορεί να
δει τον κόσμο γύρα του. Πραγματικότητα,
λέμε εμείς προς τους βαρβάρους του
κόσμου μας και το αποδεικνύουμε
περίτρανα σε όλους τους τομείς όλων των
κοινωνιών του κόσμου. Μάλιστα, όπως το
ακούτε, όλων των κοινωνιών. Σκοπός μας,
ήταν, είναι και θα είναι η διατήρηση και
εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού με
σεβασμό και άμιλλα προς τους άλλους
πολιτισμούς του κόσμου αποδεικνύοντας
έτσι ότι είμαστε άσπιλοι και ένθερμοι
απόγονοι του Σωκράτη και του Ομήρου.
Βλέπουμε και αφουγκραζόμαστε τον κόσμο
σε ολόκληρη την υφήλιο και η ενημέρωση,
τόσο αυτή που επιλέγουμε από τα ΟΜΜΕ (Ομογενειακά
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) καθώς και από
τα ΜΜΕ της Ελλάδας, ιδιαίτερα τα
επαρχιακά, όσο και οι δικές μας
παρεμβάσεις και επισημάνσεις,
καταγγελίες και προτάσεις βρίσκονται
στην ημερήσια διάταξη της Μετανάστευσης,
δίνοντας προτεραιότητα σε θέματα που
αφορούν τον ελληνικό πολιτισμό, την
ευημερία, την ακεραιτότητα και την
ανεξαρτησία της χώρας μας. Ο
εμπλουτισμός της ενημέρωσης και από
εμάς τους Έλληνες της Διασποράς πάνω σε
όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε
σαν ελληνισμός με ό, τι συνεπάγεται,
αποτελεί και καθήκον και χρέος μας.
Λοιπόν, η αφύπνιση από τη μια προς
εκείνους τους Έλληνες (γηγενείς και
αποδήμους) που περιμένουν άλλους να
βγάλουν τα φίδια από την τρύπα και η
ενεργοποίηση των Παγκόσμιων Ομογενών
Πολιτών που διαπρέπουν διεθνώς, που δεν
έχουν προβλήματα και που σε κάποιες
περιπτώσεις αποτελούν
«λόμπι», τους μηνύουμε ότι, κόσμος δεν
είναι το εγώ και το σήμερα, η δύναμη και
το χρήμα, αλλά οι ανθρώπινες αξίες που
μέσω του πολιτισμού φυλάσσονται, διατη-ρούνται
και προωθούνται.
Δυστυχώς, από το
1974 (για να μην αναφερθούμε πιο πίσω)
τίποτα από αυτά δεν επιτεύ-χθηκε. Και ο
πολιτισμός μας χάνει την αίγλη του και
προκοπή δεν έχουμε και η ακεραιότητα και
η ανεξαρτησία της χώρας μας προχωρά προς
το χάος. Περισσότερο δε, είναι το παρόν
και το μέλλον της νέας γενιάς,
το οποίο βλέπουμε να εξελίσσεται
μέσα σε στρόβιλο αντιξοοτήτων, αδιε-ξόδων
και ανωμάλων περιπετειών.
Παρεμπιπτόντως
διευκρινίζουμε ότι δεν αναφερόμαστε στο
σύνολο της νέας γενιάς αλλά σε ένα μέρος
αυτής που, δυστυχώς, δεν είμαστε σε θέση
να γνωρίζουμε τον αριθμό της. Όμως, με
τους σημερινούς ρυθμούς... ανάπτυξης και
της...προόδου δεν γνωρίζουμε ποιο και πώς
θα είναι το ήδη γκρίζο μέλλον της. Επίσης
δε γνωρίζουμε τη γενιά του Πολυτεχνείου,
που πρόσφατα γιορτάσαμε, πόσοι από
αυτούς βρίσκονται σήμερα σε
κυβερνητικές θέσεις και πόσοι έμειναν
στο περιθώριο. Πάντως οι περισσότεροι,
όπως βλέπουμε και ακούμε, βρίσκονται
στην κρατική μηχανή. Τι κάνουν αυτοί, της
γενιάς του Πολυτεχνείου, ενάντια στα
δεινά της Χώρας μας; Η κατάθεση στεφα-νιών
στη μνήμη τους κάθε 17 Νοέμβρη δεν
αποτελεί φόρο τιμής αλλά εμπαιγμό και
ντροπή. Ας αφήσουν λοιπόν τις τιμές, δεν
τους αξίζει. Οι τιμές μνήμες είναι
υπόθεση του λαού…
Ας τραβήξουμε τις…
μοντέρνες κουρτίνες των πολιτειών του
κόσμου και των «κοινωνι-κών» θεάτρων, ας
κοιτάξουμε κατάματα τη ζωή κι ας
αφουγκραστούμε τα πάθια της. Θα δούμε
πολλά, απρόσωπα και ξένα για την
ανθρώπινη υπόσταση και ζωή, πράγματα και
«θαύματα»: Πό-λεμο, θάνατο, αρρώστιες,
ανεργία, φτώχεια, διαφθορά - κράτος
αρπάχτρων, υποκριτών και ψευ-τών,
υπερσυγκέντρωση πλούτου -
στρωματοποίηση της κοινωνίας,
ναρκωτικά, πορνεία, δι-ωγμοί,
επαναπροωθήσεις «λαθρομεταναστών»,
καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ακόμα
και από οργανισμούς που υποτίθεται ότι
υπηρετούν αυτόν τον πανανθρώπινο θεσμό),
οικο-λογική καταστροφή και άλλα πολλά,
προσφερόμενα απ’ τους «σύγχρονους»
Σαούληδες της επο-χής· της Νέας Τάξης
Πραγμάτων.
Σαφώς όταν στα
σπλάχνα της Πατρίδας μας υπάρχει μία
αφύσικη ακαταστασία και μια ατέρμονη
από κάθε άποψη πορεία όπως αυτή
διαφαίνεται μέσα από τις… πολιτικές
εξελίξεις που αμή τι άλλο
σηματοδοτούνται περιτράνως από την
επάρατη «αρρώστια» - κατοχή. Η ανασύστα-ση
ή η ανασυγκρότηση του κράτους
επιβάλλεται μέσα από την χαλεπή
κατάσταση. Από την οικο-νομική μας
υποταγή στο ΔΝΤ δεν πρόκειται να βγούμε
αλώβητοι και ο απόδημος ελληνισμός
ανησυχεί. Όσο στην Ελλάδα η κομματική
γάγγραινα δεν εξαλείφεται, οι απόδημοι
δεν μπορεί να είναι ήσυχοι. Εξάλλου η
μεταφορά των κακών συμβάντων
ποικιλοτρόπως μεταφέρεται και στην ξένη,
εκεί όπου οι έλληνες μετανάστες στήσανε
τις δικές τους Πατρίδες χωρίς ποτέ να
πάψουν να νοιάζονται για το τι μέλλει
γενέσθαι της γενέτειρά τους.
Πρώτα με τις
ιδιωτικοποιήσεις του δημοσίου, μετά με
τις περικοπές στα ταμεία, παράλληλα
μεσουράνησε η κλεψιά του δημοσίου, η
ανεργία μαζί με την ακρίβεια θεριεύουν,
οι ληστείες ανε-ξέλεγκτες, άνθρωποι
σκαλίζουν τους σκουπιδοτενεκέδες, άλλοι
κοιμούνται σε πλατείες και παγκά-κια, οι
τομείς της Υγείας, της Παιδείας, του
Πολιτισμού και άλλων αιμορραγούν, τα
καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο,
η οικονομία πεθαίνει-πέθανε, οι φόροι
και οι περικοπές των γηγενών Πολιτών δεν
μπορούν να φρενάρουν την κατηφόρα και
παν’ απ’ όλα η τρόικα εισβάλει όλο και
πιο βαθιά!!... μένει να τη δούμε και στα
σπίτια μας. Τα εθνικά μας μεγάλων
μεγεθών θέματα που α-φορούν την
ακεραιότητα της Ελλάδας, παίζονται από
ανίκανους και επικίνδυνους έλληνες «πολι-τικούς»
στις «λέσχες» των ευρωατλάντων, ε ξου
και ο όρος έμποροι και πραγματευτάδες.
Με άλλα λόγια ο
κόσμος του ελλαδικού χώρου υποφέρει και
μαζί υποφέρει και η ίδια η Ελλάδα, την
οποία την έχουν στειρώσει και πλέον δεν
μπορεί να γεννά λεβέντες, όπως παλιότερα,
παρά υποκριτές, ψεύτες, αλαζόνες,
αρπάχτρες και πάν’ απ’ όλα
εξανδραποδισμένες φιγούρες που
λειτουργούν σε βάρος της Ελλάδας και του
ελληνισμού. Και από την άλλη έχουμε τους
υψη-λόμισθους, (κι είμαστε σε περίοδο
λιτότητας!!) στελεχών των κομμάτων,
βουλευτών, υπουρ-γών, πρωθυπουργών,
προέδρων, διευθυντών κλπ, κλπ, οι
απατεώνες του ελληνικού δημοσίου μένουν
άπιαστοι και παράλληλα μας δουλεύουν με
τις «εξελεγκτικές» επιτροπές, ενώ η
σημερινή κυβέρνηση(«Σοσιαλιστική» για
μωρούς και βολεμένους) δεν έχει το
θάρρος να διεκδικήσει τα κατοχικά χρέη
των Γερμανών, οι οποίοι, Γερμανοί,
βράβευσαν τον Πρωθυπουργό γιατί έσωσε
την Ελλάδα από τη χρεοκοπία…)
Όλα αυτά εμάς
τους απόδημους δε μας αφήνουν
αδιάφορους, ντρεπόμαστε για το κατά-ντημα,
καταγγέλλουμε το αθηναϊκό κράτος των
πραιτόρων, όλους των κυβερνήσεων των
τελευ-ταίων δεκαετιών που μεταξύ όλων
αυτών που περιγράψαμε, περιφρόνησαν των
οχτώ εκατομμυ-ρίων Ελλήνων μεταναστών,
όταν για λόγους πολιτικής αχρείας
σκοπιμότητας μας στέρησαν το δικαίωμα
να ψηφίζουμε στις εθνικές εκλογές και
όχι μόνο, προβάλλοντας διάφορες πονηρές
δι-καιολογίες χωρίζοντάς μας έτσι σε
Πολίτες άλλης κατηγορίας και πολύ
περισσότερο εκ των πραγ-μάτων
καλλιεργείται και διχασμός μεταξύ
Ομογενών και Γηγενών. Λοιπόν ο κόσμος
της Ομο-γένειας δεν μπορεί να μένει
απαθής, αδιάφορος και πολύ περισσότερο
ξένος, διότι ξένος δεν υ-πήρξε ποτέ…
Βετεράνοι
της Ομογένειας, αντισταθείτε…!
Λοιπόν, τι λέτε;
Να ξεκινήσουμε λέγοντας ακόμα λίγα
λόγια για μας; Να πούμε ότι εμείς είμαστε
οι Απόδημοι ή οι Μετανάστες ή οι
Ομογενείς Έλληνες της Διασποράς; Να
θυμίσουμε την ύπαρξή μας, τις προσδοκίες
μας, τα όνειρά μας; Να πούμε, δηλαδή,
αγιάζοντας λίγο και τα δικά μας γένια,
ότι γίναμε οι Βετεράνοι της ξενιτιάς και
όχι οι «βετεράνοι» της ζητιανιάς ή της
απατεωνιάς; Και επί τη ευκαιρία να πούμε
τι λένε για μας οι Έλληνες της Ελλάδας;
Τι λένε; Χα! Δεν ξέρετε... «Αδέρφια μας,
εμείς σας αγαπάμε! Σας σκεφτόμαστε και
σας πονάμε Πάντα είσαστε στο πλευρό της
μητέρας Ελλάδας με ποικίλους τρόπους…!»
και άλλα πολλά από επίσημα χείλη, που
στεγάζουν το ψέμα, την υποκρισία, την
αδιαφορία δείχνοντας την πραγματική
τους ταυτότητα.
Αποπροσανατολισμός,
«εκσυγχρονισμός», γραικυλισμός, ίσον
Ελλάδα της Αθήνας, έτσι ώστε τ’ αδέρφια
μας, οι απλοί Έλληνες της Ελλάδας, να
έχουν μπερδευτεί και να μας έχουν
ξεχάσει. Κι άλλωστε, εμείς, είμαστε…
κονομημένοι, εξευρωπαϊσμένοι και
εξαμερικανισμένοι. Και ως εκ τούτου,
στις χώρες που ζούμε, ποτέ δεν μείναμε
μόνοι και αχορτοταϊσμένοι! Μας…
φρόντισε η πατρίδα με όλα τα απαραίτητα.
Τίποτα δε μας λείπει. Κι εμείς να
καμαρώνουμε, να μας σηκώνεται η τρίχα
από δέος, κάλος και από Απόδημη Ελληνική
Περηφάνια, που κι αυτή κάπου μας
μπερδεύει. Πράγματι, στις ξένες πατρίδες,
γινήκαμε Βετεράνοι, λαμπαδηφόροι και
πρε-σβευτές. Και γινήκαμε γιατί είμαστε
εραστές της Ελλάδας και της αλήθειας.
Μιας Αλήθειας δικής μας. Χαρακτηριστικό
της Ελλάδας και δικό μας. Χαρακτηριστικό
που ενοχλεί τους Έλ-ληνες, όπως ενοχλεί
και η Ελλάδα τους ξένους. Κι αυτό μας το
αναγνωρίζουν όλοι εκτός από την
Μητρόπολη που υπηρετεί των ξένων
συμφέροντα και ψέμα. Δε συμμετέχουμε
στις διαδι-κασίες που την αφορούν. Δεν
έχουμε λόγο, δε μας ρωτούν, όμως μας…
αγαπούν που σημαίνει, αρμέγω με όλη την
έννοια της λέξης. Κι αυτό, για τους «ταγούς»
θα πει να ’σαι καλός «δρα-γάτης» και
καλός αρμέχτρας.
Βέβαια δεν… κατάφερε η Μητρόπολη να
λύσει το πρόβλημα να ψηφίζει και η
Ομογένεια. Οι Ρώσοι μετανάστες, μέσω
πρεσβειών και προξενείων τους, ψήφισαν
στην Ελλάδα τους εκλε-κτούς
συμπατριώτες τους. Κι εμείς οι απόδημοι
των 8 εκατομμυρίων τι κάνουμε; Σε λίγο,
στην Ελ-λάδα, θα ψηφίζουν και οι Αλβανοί
και οι Σκοπιανοί και οι Βούλγαροι και οι
Τούρκοι και σιγά θα γίνουν και Έλληνες
και θα μιλούν και ελληνικά. Είναι τυχαίο
ότι τα ελληνόπουλα της διασποράς χάνουν
τη γλώσσα τους; Και μη μας πούνε ότι δεν
τα ξέρουνε. Τα ξέρουν, τα ξέρουν, οι
κουτοπό-νηροι ότι σταδιακά αφανίζουν τα
σχολειά της Διασποράς.
Λοιπόν, ας
σχολάσουμε με τον οίστρο μας και ρωτήστε
μας, ρωτήστε όσοι δεν ξέρετε ή δεν
νοιαστήκατε να μάθετε, ότι εμείς δεν
μάθαμε ποτέ γιατί φύγαμε παλιά. Ο ήλιος
και για μας και για την εποχή, ήτανε
πάντα άρρωστος, χλωμός και «οικονομικός».
Δεν είχε δύση, ανατολή κι ούτε για μας
ζωή και αναπνοή. Κι όταν καμιά φορά τον
βλέπαμε, σαν είμαστε παιδιά, έξω από τα
καλύβια μας, τα πλίθινα τα σπίτια, κι
άλλα που ήταν πέτρινα κι άλλα στεριωμένα
σε πόδια ξύλινα, μόνο εκεί τον βλέπαμε
για κάμποσες στιγμές. Σα ναρκωμένοι
στεκόμαστε εκεί, να καρτερούμε τον πάντα
με-γαλοπρεπή και άδειο ερχομό που έφερνε
τον πατέρα κι από τα δόντια μας άγρια
ακούγονταν το κροτάλισμα της απόγνωσης
και της απελπισίας. Μες στις γαλότσες
χορεύανε τα πόδια μας στου πάγου αχανές,
κάτω από τις φούστες μας τρέμαν τα
αχαμνά μας κι από τις άδειες μας κοιλιές
ακού-γονταν αδύναμες φωνές. Ρωτήστε για
τα καλά που έχουμε γευτεί από τις χώρες,
που μας έλαχε να ’χουμε αντί ένα σταυρό,
δυο και μία άδεια ταυτότητα χωρίς
καταγωγή. Μα κι αν υπάρχει είναι χω-ρίς
ισχύ, όπως κι εγώ, εσύ κι αυτός κι άλλοι
πολλοί, που άκουσαν παλιά τις «μαγικές
σειρήνες» και χάθηκαν μακριά. Δεν
έφευγαν δημάρχων τα παιδιά, των
βουλευτών και υπουργών, εμπόρων,
δικαστών, παπάδων και εφοπλιστών κι
άλλων πολλών στην ξενιτιά. Φεύγανε τα
παιδιά των εργατών, άνεργων, φτωχών,
αγράμματων και χωριατών. Λοιπόν, εμείς
σηκώσαμε όλα τα βά-ρη. Μοναχοί
πολεμώντας όλα τα θηρία! Μαζί σηκώσαμε
και την Ελλάδα στους ώμους μας και τη
φυτέψαμε παντού και άστραψε το φως! Κι
εκεί αποχτήσαμε παράσημα πολλά: Το πρώ-το
είναι της καρδιάς που χτυπά αλλιώς σε
άγνωστα κύματα. Το άλλο είναι της
περηφάνιας, που πά-ει να χαθεί. Το άλλο
είναι της τιμής που βάλανε στο ζύγι και
πάει να πουληθεί. Μα κι άλλα πολλά
αποχτήσαμε με τον καιρό, όπως κι αυτό της
άγριας εγκατάλειψης κι αυτό του
μαρασμού καθώς κι αυτό του στίγματος και
μέγα εμπαιγμού, απ’ τους πολιτικάντηδες
και από τους κυβερνήτες. Ένα μεγάλο, σαν
στρουθοκάμηλο αβγό, να κρέμεται το κρύο
χαμόγελο του ξένου κι ένα ακόμη πιο τρα-νό
ίσαμε ένα δεινόσαυρο που γράφει με
γράμματα μαύρα και παχιά πως, μένεις
πάντα ξένος! Μα το πιο βαρύ σαν μέταλλο
είναι από τον τόπο σου που γράφει κι αυτό,
ΞΕΝΟΣ. Γι’ αυτό φρόντι-σαν να μας λένε: «Αδέρφια
μας, εμείς σας αγαπάμε! Σας σκεφτόμαστε
και σας πονάμε…» οι «βετεράνοι» του
τόπου μας. Και να ’ναι τάχα μόνο αυτό! Τα
παράσημά μας, ως Βετεράνοι, ε-μπλουτίστηκαν
με την εισβολή διάφορων αετονύχηδων
γραικύλων. Όπου ξεφύτρωσαν ανάμεσά μας,
όπως τ’ αγκάθια στα λουλούδια… κι είναι
ίσαμε τα δάχτυλα των χεριών-άντε και των
πο-διών… στρογγυλοκαθισμένοι κάμποσες
δεκαετίες στο σβέρκο μας. Και παράγουν,
λένε, έργο φρο-ντίζοντας για τις
δυσκολίες του απόδημου απ’ τα μέσα προς
τα έξω! Έργο; Χα! Πόσο να’ ναι τάχα-τες οι
Έλληνες της Διασποράς αφελείς και
υπνωτισμένοι; Δε βλέπουν, αλήθεια, ότι
αυτοί οι «τα-γοί» διευρύνουν το
καθεστωτικό τους σύστημα ή κατεστημένο
και στους χώρους της Διασποράς, όπου οι
έλληνες της Μητρόπολης έχουν μεταφέρει
το: «αδέρφια μας, εμείς σας αγαπάμε!» και
έξω. Με σκοπό τη μεταβολή μας σε όργανά
τους για να λέμε, ναι, παντού και πάντα,
το σχηματισμό μας σε «βετεράνοι» των
οργίων και την κάμψη της αντίστασής μας.
Οι επιθυμίες μας να περ-νούν στο
κομματικό κόσκινο για να καταλήξουν
στην αλλοίωση. Εκτός κι αν γίνεις όργανο
γλιτώνεις μετατρέποντάς σε, σε άχυρο ή
βολεμένο ή κομματοβλαμμένο, αναλόγως απ’
την… πείρα που διαθέτεις. Διαλέγεις τη
σφύρα ή το μέταλλο κι εκεί χτυπιέσαι
μέχρι που να γίνεις ένα αντικείμενο,
σφυρηλατώντας στο είναι σου συνταγές
της δικής τους «φιλοσοφίας» γνωστή ως
υποταγή ή δουλοπρέπεια. Αλλά εμείς ως
βετεράνοι δε μας επιτρέπεται να
αφήσουμε να φυτρώσουν κάλοι. Βετεράνοι
της Ομογένειας, αντισταθείτε…
Γηγενείς
και Απόδημοι
Αναμφισβήτητα, οι
σχέσεις γηγενών και αποδήμων, δεν είναι,
σε βαθμό ενότητας, άριστες. Υπάρχει μια
διάσταση που εμποδίζει την ισοτιμία, την
αδερφοσύνη και τον πατριωτισμό. Η
διάσταση αυτή είναι πρόβλημα δεκάδων
χρόνων, υπάρχει σύγκρουση, ακόμα και
μίσος. Ο λόγος; Σκέτος εγωισμός,
φανταστική ανωτερότητα, ηλίθια
νοοτροπία. Σε αυτή την αντίξοη διάσταση
έπαιξε ρόλο η Ορθόδοξη Εκκλησία που
μονοπώλησε τους απόδημους, για δικούς
της λόγους και συμφέροντα. Ήταν
αντιδημοκρατική και αντιπροοδευτική,
ιδιαίτερα την εποχή της ηγεσίας της από
τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο. Στην
πλειοψηφία του το ελληνικό λόμπι στις
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήταν
και είναι αντιδημοκρατικό. Ασφαλώς
υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι
αδύναμες. Οι απόγονοι των αποδήμων
προσαρμόστηκαν στον αλλιώτικο τρόπο
ζωής και σιγά-σιγά αφελληνίστηκαν.
Αντίθετα, το εβραϊκό λόμπι, με το
θρησκευτικό και εθνικό του φανατισμό,
έφτασε να παίζει ηγετικό ρόλο στην
εξωτερική πολιτική της Χώρας αυτής. Η
Ελληνική Εκκλησία αντεθνικά έριξε όλη
τη δύναμή της στο θρησκευτικό μέρος,
ιδρύοντας εκατοντάδες ναούς και όχι
ιδρύματα Ελληνικής Παιδείας.
Κάθε άτομο που
μεταναστεύει έχει τους λόγους του, τα
προβλήματά του, τα όνειρά του. Αφήνει
πίσω του τους δικούς του ανθρώπους, τους
φίλους του, την πατρίδα του και φεύγει με
την ελπίδα της οικονομικής επιτυχίας
και επιστροφής. Δεν ρίχνει πέτρα πίσω
του και δεν σβήνει με μια μονοκοντυλιά
το παρελθόν του. Δεν φαντάζεται ποτέ
πόσο δύσκολη είναι η ξενιτιά, δεν του
περνάει ούτε στιγμή στο μυαλό η
πιθανότητα να ξεμείνει και να αφήσει τα
κόκαλά του σε άλλη γη. Εκεί που πάει,
δημιουργεί μια μικρή πατρίδα, με τα ήθη
και έθιμά της, αγωνίζεται να μην ξεχάσει
τη γλώσσα της, τη θρησκεία της, την
ιστορία της. Με άλλα λόγια, είναι
περισσότερα τα προβλήματα που
αντιμετωπίζει, από τα προβλήματα του
γηγενή που είχε την καλή τύχη να μην
μεταναστεύσει. Παρ’ όλα αυτά, δίνει το
παρόν σε κάθε πρόβλημα της πατρίδας του,
μετατρέπει τον ιδρώτα και το μόχθο του
σε εμβάσματα και τα στέλνει στους δικούς
του, στην πατρίδα. Τι κάνει η πατρίδα γι’
αυτόν τον δυστυχή απόδημο; Τον ξεχνά, του
στερεί να έχει τα ίδια δικαιώματα με τον
γηγενή, τον αφήνει έρμαιο της μοίρας του,
τον θεωρεί, σαν όλους τους αλλοεθνείς,
ξένο και τον τυραννά για όποια κρατική
διευκό-λυνση ζητήσει. Και ο λαός; Ο λαός
τον θεωρεί πλέον κατώτερης πατριωτικής
ποιότητας και σαρκαστικά τον ονομάζει
Αμερικανό, Αυστραλό, Καναδό, Γερμανό ή ό,
τι άλλο. Μεταξύ του γηγενή και του
αλλοδαπού, υπάρχει ένα κενό, ένα χάσμα.
Αυτό το πρόβλημα είναι χρόνιο, δεν
αλλάζει εύκολα παρ’ όλες τις
διαμαρτυρίες και ενέργειες των στελεχών
του Απόδημου Ελλη-νισμού. Είναι βαθιές
οι ρίζες της διάστασης, χρειάζονται
σκληροί αγώνες. Το σημερινό πολι-τικό
κατεστημένο στη χώρα μας είναι
εγωιστικό, είναι στο εγώ και όχι στο
εμείς, που οι από-δημοι ζητούν και
απαιτούν κάθε φορά και πιο έντονα.
Όσο
αφορά την πλευρά του απόδημου,
παρατηρούνται βασικά λάθη συμπεριφοράς
όταν πηγαί-νει για διακοπές ή όταν
επιστρέφει μόνιμα στη γενέτειρά του.
·
Δεν τον διακρίνει η απλότητα που
χρειάζεται στην προκειμένη περίπτωση.
Έχει ένα ύφος υπεροπτικό που ενοχλεί.
·
Παίρνει ένα αυτοκίνητο -όχι γιατί το
χρειάζεται- και το ανεβάζει στα
κατσάβραχα του χω-ριού του, για να
επιδειχτεί και να ικανοποιήσει τη
ματαιοδοξία του.
·
3 - Ντύνεται εξεζητημένα και προκαλεί
το γέλιο στους απλούς χωριάτες
συμπατριώτες του που θυμούνται πως ήταν
όταν έφυγε για την ξενιτιά.
·
Φοράει κοντά πανταλόνια και
αδιαφορεί αν γελοιοποιείται σε ένα
περιβάλλον αλλιώτικο, έστω
καθυστερημένο.
·
Πηγαίνει στην εκκλησιά και
επιδεικτικά ρίχνει ένα χαρτονόμισμα στο
δίσκο και κρυφοκοι-τάζει γύρω του να δει αν
τον βλέπουν και τον θαυμάζουν, ενώ
αντίθετα τον οικτίρουν και τον
κακολογούν.
·
Στα καφενεία βγάζει με υπερηφάνεια
το δερμάτινο πορτοφόλι του και δίνει ένα
χαρτονόμι-σμα για κάποιο κέρασμα ή για
έναν καφέ που ήπιε, ενώ έχει λιανά στην
τσέπη του.
·
Δεν προσέχει την ομιλία του και
αμολάει τα «νο» και
τα «γες» που σοκάρουν και έτσι τον
κάνουν οι κουτσομπόλες σούσουρο στα
σοκάκια και στις αυλές των σπιτιών.
·
Πώς θα τον αντιμετωπίσουν οι
γηγενείς όταν, μετανάστης, κατεβαίνει με
ελικόπτερο σε ε-παρχιακό στάδιο; Κι όταν
κάποιος άλλος ανοίγει το ντουλαπάκι του
πολυτελούς αυτοκινή-του του και
χύνονται στα καθίσματα δεσμίδες
χαρτονομισμάτων;
Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει ένας
ξένος τουρίστας, αλλά, παραδόξως, δεν
ενοχλούν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει η
διάσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ
του γηγενή και του απόδημου, η οποία
μπορεί να είναι αδικαιολόγητη και
ακατανόητη είναι όμως, δυστυχώς, υπαρκτή.
Μια άλλη διάσταση
είναι τα δυσάρεστα που κατά καιρούς
ακούμε από έλληνες μετανάστες σε βάρος
γηγενών είναι ότι δεν είναι λίγοι
εκείνοι που πέφτουν θύματα
εκμετάλλευσης από συγχω-ριανούς, φίλους,
γείτονες αλλά και συγγενείς όταν κατά
καιρούς έρχονται με άδεια βλέπουν διάφο-ρες
ασχήμιες και καταχρήσεις σε βάρος των
χωραφιών τους, αυλών τους και σπιτιών
τους ακόμα. Εκεί κυριαρχεί το εγώ και από
τις δυο πλευρές αλληλοβρίζονται,
κάποιες φορές τσακώνονται στα χέρια και
κάποιες άλλες τους βλέπουν τα
δικαστήρια. Άξιο απορίας είναι ότι πάρα
πολλοί νιόφερ-τοι μετανάστες,
παράδειγμα στη Γερμανία, έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης σε συμπατριώτες
τους μετανάστες επειδή οι παλιοί ήξεραν
κάπως τη γλώσσα και το παίζανε…
διερμηνείς, τους … βοη-θούσαν να τους
βρουν σπίτια ή να τους αλλάξουν τη
βάρδια στη δουλειά ή να τους κάνουν
κάποιο χαρτί…
Τι χρειάζεται
λοιπόν για να σταματήσει αυτή η ανωμαλία,
αυτή η αδικία, να γλυκάνουν οι σχέσεις,
να υπάρξει αλληλοσεβασμός, να
επικρατήσει πνεύμα πατριωτικής
αλληλεγγύης; Απλή λο-γική, σεμνότητα,
καλοσύνη, αγάπη και αδερφοσύνη, όχι
ζήλια, αλλά στοργή και ζεστασιά! Το κρά-τος
να ενδιαφερθεί με έργα και όχι με
υποσχέσεις και να δώσει τα ίδια
δικαιώματα στους απόδη-μους, αυτά που
έχουν οι γηγενείς: Ψήφο, συντάξεις,
διευκολύνσεις σε οτιδήποτε αφορά τον
κρατι-κό μηχανισμό, για τις σπουδές των
παιδιών τους κ.ά. Και πάνω απ’ όλα
συμβαίνουν και τραγε-λαφικά (εγκληματικά
λέμε εμείς) όχι και λίγες περιπτώσεις
νέων παιδιών, γόνοι ελλήνων
με-ταναστών που γεννήθηκαν στην ξένη νη,
που μετά τις σπουδές τους σε επώνυμα
Πανεπιστή-μια θέλησαν να γυρίσουν στην
Ελλάδα και να προσφέρουν στον τόπο τους,
όταν ζήτησαν την ελληνική ιθαγένεια το «επίσημο»
κράτος της κομματικής Ελλάδας το
αρνήθηκε!!
Κλείνοντας
αυτό το αφιέρωμα πιστεύουμε πως:
Γηγενείς και Απόδημοι μπορούν να
επαναφέ-ρουν τις σχέσεις του εκεί που οι
πρώτοι μετανάστες πήραν τους οφθαλμούς
τους προς την ξένη. Επα-ναφορά των αξιών,
του αλληλοσεβασμού, της πατριωτικής
αλληλεγγύης, της απλής λογικής και σε-μνότητας,
της καλοσύνης, της αγάπης και της
αδερφοσύνης. Σήμερα δε, επιβάλλεται όσο
ποτέ. Ποιος ξέρει αν του χρόνου μπορούμε
να ομιλούμε, τουλάχιστον, όπως σήμερα…
Ε.Ε.
Ελλάδα, Τρίκαλα, Νοέμβριος 25-11-2010 pelasgos@fasoulas.de
www.fasoulas.de
Νίκος
Παλαμήδης, Αθήνα, http://www.palamidis.org/
nikos@palamidis.org Μωσαϊκό Αποδήμων και Γηγενών-Ελλάδας
και «πολιτικών»
«Κόσμος
δεν είναι το εγώ και το σήμερα, η δύναμη
και το χρήμα…»
Αφιέρωμα
στους Έλληνες!
Γράφουν
οι Πολίτες, Νίκος Παλαμήδης(Πάλδης) και
Βάιος Φασούλας
(Ο
όρκος των ποιητών στο Φεντερίκο Γκαρσία
Λόρκα)
Βαλένθια,
Δημοκρατική Ισπανία 4 Ιούλη του 1937
«Στ’
όνομα σου, Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, που
πέθανες στην Ισπανία για τη λευτεριά του
ζω-ντανού λόγου, εμείς, οι ποιητές από
πολλές χώρες του κόσμου, που μιλάμε και
γράφουμε σε διάφορες γλώσσες,
ορκιζόμαστε εδώ πέρα, όλοι μαζί, πως τ’
όνομα σου δε θα ξεχαστεί ποτέ πά-νω στη
γη, και στ’ όνομα σου, όσο που θα υπάρχει
τυραννία και καταπίεση να τις
καταπολεμή-σουμε, όχι μονάχα με το λόγο
μα και με τη ζωή μας».
* * * *
«Ο
Ελληνικός Πολιτισμός ανέκαθεν και μέσω
της Διασποράς επιτέλεσε το έργο και τους
σκοπούς του. Υμνήθηκε, δοξάστηκε,
πρυτάνευε και διδάχτηκε στα
πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Η ιστορία
μας είναι γραμμένη σε χιλιάδες βιβλία
και η κάθε σελίδα αποτελεί μια ιστορία.
Οι μόνοι που πάντα και ποτέ δεν έδιναν
δεκάρα ήταν οι ντόπιοι Έλληνες, που
δυστυχώς, φτάνουν και στις μέρες μας σαν
αγοραίοι έμποροι και πραματευτάδες».
Ξεκινήσαμε
με τον «όρκο των ποιητών» προκειμένου το
«Αφιέρωμα στους Έλληνες» που ακολουθεί
να βρει αποδέκτες και Συγγραφείς-λογοτέχνες,
ποιητές, θεατρολόγους, μουσικούς, ζω-γράφους,
δημοσιογράφους, όλο τον κόσμο των
γραμμάτων και των τεχνών. Τα «κάστρα»
πέφτουν όταν οι λαοί χάνουν τα
πολιτιστικά τους αποθέματα και
μεταβάλλονται σε πλέμπα.
Τελικά το ξεκίνημα του 21ου αιώνα δεν
ήταν εκείνο που οι λαοί του κόσμου με
αγωνία περίμεναν. Με την είσοδό του στη
ζωή μας(και στον Πλανήτη και στον
άνθρωπο) έφερε μαζί όλα τ’ αρνητικά του
προηγούμενου αιώνα και επί πλέον τα
αύξησε. Απαισιοδοξία των κραχτών, θα πει
αυτός που περνά καλά και δεν μπορεί να
δει τον κόσμο γύρα του. Πραγματικότητα,
λέμε εμείς προς τους βαρβάρους του
κόσμου μας και το αποδεικνύουμε
περίτρανα σε όλους τους τομείς όλων των
κοινωνιών του κόσμου. Μάλιστα, όπως το
ακούτε, όλων των κοινωνιών. Σκοπός μας,
ήταν, είναι και θα είναι η διατήρηση και
εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού με
σεβασμό και άμιλλα προς τους άλλους
πολιτισμούς του κόσμου αποδεικνύοντας
έτσι ότι είμαστε άσπιλοι και ένθερμοι
απόγονοι του Σωκράτη και του Ομήρου.
Βλέπουμε και αφουγκραζόμαστε τον κόσμο
σε ολόκληρη την υφήλιο και η ενημέρωση,
τόσο αυτή που επιλέγουμε από τα ΟΜΜΕ (Ομογενειακά
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) καθώς και από
τα ΜΜΕ της Ελλάδας, ιδιαίτερα τα
επαρχιακά, όσο και οι δικές μας
παρεμβάσεις και επισημάνσεις,
καταγγελίες και προτάσεις βρίσκονται
στην ημερήσια διάταξη της Μετανάστευσης,
δίνοντας προτεραιότητα σε θέματα που
αφορούν τον ελληνικό πολιτισμό, την
ευημερία, την ακεραιτότητα και την
ανεξαρτησία της χώρας μας. Ο
εμπλουτισμός της ενημέρωσης και από
εμάς τους Έλληνες της Διασποράς πάνω σε
όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε
σαν ελληνισμός με ό, τι συνεπάγεται,
αποτελεί και καθήκον και χρέος μας.
Λοιπόν, η αφύπνιση από τη μια προς
εκείνους τους Έλληνες (γηγενείς και
αποδήμους) που περιμένουν άλλους να
βγάλουν τα φίδια από την τρύπα και η
ενεργοποίηση των Παγκόσμιων Ομογενών
Πολιτών που διαπρέπουν διεθνώς, που δεν
έχουν προβλήματα και που σε κάποιες
περιπτώσεις αποτελούν
«λόμπι», τους μηνύουμε ότι, κόσμος δεν
είναι το εγώ και το σήμερα, η δύναμη και
το χρήμα, αλλά οι ανθρώπινες αξίες που
μέσω του πολιτισμού φυλάσσονται, διατη-ρούνται
και προωθούνται.
Δυστυχώς, από το
1974 (για να μην αναφερθούμε πιο πίσω)
τίποτα από αυτά δεν επιτεύ-χθηκε. Και ο
πολιτισμός μας χάνει την αίγλη του και
προκοπή δεν έχουμε και η ακεραιότητα και
η ανεξαρτησία της χώρας μας προχωρά προς
το χάος. Περισσότερο δε, είναι το παρόν
και το μέλλον της νέας γενιάς,
το οποίο βλέπουμε να εξελίσσεται
μέσα σε στρόβιλο αντιξοοτήτων, αδιε-ξόδων
και ανωμάλων περιπετειών.
Παρεμπιπτόντως
διευκρινίζουμε ότι δεν αναφερόμαστε στο
σύνολο της νέας γενιάς αλλά σε ένα μέρος
αυτής που, δυστυχώς, δεν είμαστε σε θέση
να γνωρίζουμε τον αριθμό της. Όμως, με
τους σημερινούς ρυθμούς... ανάπτυξης και
της...προόδου δεν γνωρίζουμε ποιο και πώς
θα είναι το ήδη γκρίζο μέλλον της. Επίσης
δε γνωρίζουμε τη γενιά του Πολυτεχνείου,
που πρόσφατα γιορτάσαμε, πόσοι από
αυτούς βρίσκονται σήμερα σε
κυβερνητικές θέσεις και πόσοι έμειναν
στο περιθώριο. Πάντως οι περισσότεροι,
όπως βλέπουμε και ακούμε, βρίσκονται
στην κρατική μηχανή. Τι κάνουν αυτοί, της
γενιάς του Πολυτεχνείου, ενάντια στα
δεινά της Χώρας μας; Η κατάθεση στεφα-νιών
στη μνήμη τους κάθε 17 Νοέμβρη δεν
αποτελεί φόρο τιμής αλλά εμπαιγμό και
ντροπή. Ας αφήσουν λοιπόν τις τιμές, δεν
τους αξίζει. Οι τιμές μνήμες είναι
υπόθεση του λαού…
Ας τραβήξουμε τις…
μοντέρνες κουρτίνες των πολιτειών του
κόσμου και των «κοινωνι-κών» θεάτρων, ας
κοιτάξουμε κατάματα τη ζωή κι ας
αφουγκραστούμε τα πάθια της. Θα δούμε
πολλά, απρόσωπα και ξένα για την
ανθρώπινη υπόσταση και ζωή, πράγματα και
«θαύματα»: Πό-λεμο, θάνατο, αρρώστιες,
ανεργία, φτώχεια, διαφθορά - κράτος
αρπάχτρων, υποκριτών και ψευ-τών,
υπερσυγκέντρωση πλούτου -
στρωματοποίηση της κοινωνίας,
ναρκωτικά, πορνεία, δι-ωγμοί,
επαναπροωθήσεις «λαθρομεταναστών»,
καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ακόμα
και από οργανισμούς που υποτίθεται ότι
υπηρετούν αυτόν τον πανανθρώπινο θεσμό),
οικο-λογική καταστροφή και άλλα πολλά,
προσφερόμενα απ’ τους «σύγχρονους»
Σαούληδες της επο-χής· της Νέας Τάξης
Πραγμάτων.
Σαφώς όταν στα
σπλάχνα της Πατρίδας μας υπάρχει μία
αφύσικη ακαταστασία και μια ατέρμονη
από κάθε άποψη πορεία όπως αυτή
διαφαίνεται μέσα από τις… πολιτικές
εξελίξεις που αμή τι άλλο
σηματοδοτούνται περιτράνως από την
επάρατη «αρρώστια» - κατοχή. Η ανασύστα-ση
ή η ανασυγκρότηση του κράτους
επιβάλλεται μέσα από την χαλεπή
κατάσταση. Από την οικο-νομική μας
υποταγή στο ΔΝΤ δεν πρόκειται να βγούμε
αλώβητοι και ο απόδημος ελληνισμός
ανησυχεί. Όσο στην Ελλάδα η κομματική
γάγγραινα δεν εξαλείφεται, οι απόδημοι
δεν μπορεί να είναι ήσυχοι. Εξάλλου η
μεταφορά των κακών συμβάντων
ποικιλοτρόπως μεταφέρεται και στην ξένη,
εκεί όπου οι έλληνες μετανάστες στήσανε
τις δικές τους Πατρίδες χωρίς ποτέ να
πάψουν να νοιάζονται για το τι μέλλει
γενέσθαι της γενέτειρά τους.
Πρώτα με τις
ιδιωτικοποιήσεις του δημοσίου, μετά με
τις περικοπές στα ταμεία, παράλληλα
μεσουράνησε η κλεψιά του δημοσίου, η
ανεργία μαζί με την ακρίβεια θεριεύουν,
οι ληστείες ανε-ξέλεγκτες, άνθρωποι
σκαλίζουν τους σκουπιδοτενεκέδες, άλλοι
κοιμούνται σε πλατείες και παγκά-κια, οι
τομείς της Υγείας, της Παιδείας, του
Πολιτισμού και άλλων αιμορραγούν, τα
καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο,
η οικονομία πεθαίνει-πέθανε, οι φόροι
και οι περικοπές των γηγενών Πολιτών δεν
μπορούν να φρενάρουν την κατηφόρα και
παν’ απ’ όλα η τρόικα εισβάλει όλο και
πιο βαθιά!!... μένει να τη δούμε και στα
σπίτια μας. Τα εθνικά μας μεγάλων
μεγεθών θέματα που α-φορούν την
ακεραιότητα της Ελλάδας, παίζονται από
ανίκανους και επικίνδυνους έλληνες «πολι-τικούς»
στις «λέσχες» των ευρωατλάντων, ε ξου
και ο όρος έμποροι και πραγματευτάδες.
Με άλλα λόγια ο
κόσμος του ελλαδικού χώρου υποφέρει και
μαζί υποφέρει και η ίδια η Ελλάδα, την
οποία την έχουν στειρώσει και πλέον δεν
μπορεί να γεννά λεβέντες, όπως παλιότερα,
παρά υποκριτές, ψεύτες, αλαζόνες,
αρπάχτρες και πάν’ απ’ όλα
εξανδραποδισμένες φιγούρες που
λειτουργούν σε βάρος της Ελλάδας και του
ελληνισμού. Και από την άλλη έχουμε τους
υψη-λόμισθους, (κι είμαστε σε περίοδο
λιτότητας!!) στελεχών των κομμάτων,
βουλευτών, υπουρ-γών, πρωθυπουργών,
προέδρων, διευθυντών κλπ, κλπ, οι
απατεώνες του ελληνικού δημοσίου μένουν
άπιαστοι και παράλληλα μας δουλεύουν με
τις «εξελεγκτικές» επιτροπές, ενώ η
σημερινή κυβέρνηση(«Σοσιαλιστική» για
μωρούς και βολεμένους) δεν έχει το
θάρρος να διεκδικήσει τα κατοχικά χρέη
των Γερμανών, οι οποίοι, Γερμανοί,
βράβευσαν τον Πρωθυπουργό γιατί έσωσε
την Ελλάδα από τη χρεοκοπία…)
Όλα αυτά εμάς
τους απόδημους δε μας αφήνουν
αδιάφορους, ντρεπόμαστε για το κατά-ντημα,
καταγγέλλουμε το αθηναϊκό κράτος των
πραιτόρων, όλους των κυβερνήσεων των
τελευ-ταίων δεκαετιών που μεταξύ όλων
αυτών που περιγράψαμε, περιφρόνησαν των
οχτώ εκατομμυ-ρίων Ελλήνων μεταναστών,
όταν για λόγους πολιτικής αχρείας
σκοπιμότητας μας στέρησαν το δικαίωμα
να ψηφίζουμε στις εθνικές εκλογές και
όχι μόνο, προβάλλοντας διάφορες πονηρές
δι-καιολογίες χωρίζοντάς μας έτσι σε
Πολίτες άλλης κατηγορίας και πολύ
περισσότερο εκ των πραγ-μάτων
καλλιεργείται και διχασμός μεταξύ
Ομογενών και Γηγενών. Λοιπόν ο κόσμος
της Ομο-γένειας δεν μπορεί να μένει
απαθής, αδιάφορος και πολύ περισσότερο
ξένος, διότι ξένος δεν υ-πήρξε ποτέ…
Βετεράνοι
της Ομογένειας, αντισταθείτε…!
Λοιπόν, τι λέτε;
Να ξεκινήσουμε λέγοντας ακόμα λίγα
λόγια για μας; Να πούμε ότι εμείς είμαστε
οι Απόδημοι ή οι Μετανάστες ή οι
Ομογενείς Έλληνες της Διασποράς; Να
θυμίσουμε την ύπαρξή μας, τις προσδοκίες
μας, τα όνειρά μας; Να πούμε, δηλαδή,
αγιάζοντας λίγο και τα δικά μας γένια,
ότι γίναμε οι Βετεράνοι της ξενιτιάς και
όχι οι «βετεράνοι» της ζητιανιάς ή της
απατεωνιάς; Και επί τη ευκαιρία να πούμε
τι λένε για μας οι Έλληνες της Ελλάδας;
Τι λένε; Χα! Δεν ξέρετε... «Αδέρφια μας,
εμείς σας αγαπάμε! Σας σκεφτόμαστε και
σας πονάμε Πάντα είσαστε στο πλευρό της
μητέρας Ελλάδας με ποικίλους τρόπους…!»
και άλλα πολλά από επίσημα χείλη, που
στεγάζουν το ψέμα, την υποκρισία, την
αδιαφορία δείχνοντας την πραγματική
τους ταυτότητα.
Αποπροσανατολισμός,
«εκσυγχρονισμός», γραικυλισμός, ίσον
Ελλάδα της Αθήνας, έτσι ώστε τ’ αδέρφια
μας, οι απλοί Έλληνες της Ελλάδας, να
έχουν μπερδευτεί και να μας έχουν
ξεχάσει. Κι άλλωστε, εμείς, είμαστε…
κονομημένοι, εξευρωπαϊσμένοι και
εξαμερικανισμένοι. Και ως εκ τούτου,
στις χώρες που ζούμε, ποτέ δεν μείναμε
μόνοι και αχορτοταϊσμένοι! Μας…
φρόντισε η πατρίδα με όλα τα απαραίτητα.
Τίποτα δε μας λείπει. Κι εμείς να
καμαρώνουμε, να μας σηκώνεται η τρίχα
από δέος, κάλος και από Απόδημη Ελληνική
Περηφάνια, που κι αυτή κάπου μας
μπερδεύει. Πράγματι, στις ξένες πατρίδες,
γινήκαμε Βετεράνοι, λαμπαδηφόροι και
πρε-σβευτές. Και γινήκαμε γιατί είμαστε
εραστές της Ελλάδας και της αλήθειας.
Μιας Αλήθειας δικής μας. Χαρακτηριστικό
της Ελλάδας και δικό μας. Χαρακτηριστικό
που ενοχλεί τους Έλ-ληνες, όπως ενοχλεί
και η Ελλάδα τους ξένους. Κι αυτό μας το
αναγνωρίζουν όλοι εκτός από την
Μητρόπολη που υπηρετεί των ξένων
συμφέροντα και ψέμα. Δε συμμετέχουμε
στις διαδι-κασίες που την αφορούν. Δεν
έχουμε λόγο, δε μας ρωτούν, όμως μας…
αγαπούν που σημαίνει, αρμέγω με όλη την
έννοια της λέξης. Κι αυτό, για τους «ταγούς»
θα πει να ’σαι καλός «δρα-γάτης» και
καλός αρμέχτρας.
Βέβαια δεν… κατάφερε η Μητρόπολη να
λύσει το πρόβλημα να ψηφίζει και η
Ομογένεια. Οι Ρώσοι μετανάστες, μέσω
πρεσβειών και προξενείων τους, ψήφισαν
στην Ελλάδα τους εκλε-κτούς
συμπατριώτες τους. Κι εμείς οι απόδημοι
των 8 εκατομμυρίων τι κάνουμε; Σε λίγο,
στην Ελ-λάδα, θα ψηφίζουν και οι Αλβανοί
και οι Σκοπιανοί και οι Βούλγαροι και οι
Τούρκοι και σιγά θα γίνουν και Έλληνες
και θα μιλούν και ελληνικά. Είναι τυχαίο
ότι τα ελληνόπουλα της διασποράς χάνουν
τη γλώσσα τους; Και μη μας πούνε ότι δεν
τα ξέρουνε. Τα ξέρουν, τα ξέρουν, οι
κουτοπό-νηροι ότι σταδιακά αφανίζουν τα
σχολειά της Διασποράς.
Λοιπόν, ας
σχολάσουμε με τον οίστρο μας και ρωτήστε
μας, ρωτήστε όσοι δεν ξέρετε ή δεν
νοιαστήκατε να μάθετε, ότι εμείς δεν
μάθαμε ποτέ γιατί φύγαμε παλιά. Ο ήλιος
και για μας και για την εποχή, ήτανε
πάντα άρρωστος, χλωμός και «οικονομικός».
Δεν είχε δύση, ανατολή κι ούτε για μας
ζωή και αναπνοή. Κι όταν καμιά φορά τον
βλέπαμε, σαν είμαστε παιδιά, έξω από τα
καλύβια μας, τα πλίθινα τα σπίτια, κι
άλλα που ήταν πέτρινα κι άλλα στεριωμένα
σε πόδια ξύλινα, μόνο εκεί τον βλέπαμε
για κάμποσες στιγμές. Σα ναρκωμένοι
στεκόμαστε εκεί, να καρτερούμε τον πάντα
με-γαλοπρεπή και άδειο ερχομό που έφερνε
τον πατέρα κι από τα δόντια μας άγρια
ακούγονταν το κροτάλισμα της απόγνωσης
και της απελπισίας. Μες στις γαλότσες
χορεύανε τα πόδια μας στου πάγου αχανές,
κάτω από τις φούστες μας τρέμαν τα
αχαμνά μας κι από τις άδειες μας κοιλιές
ακού-γονταν αδύναμες φωνές. Ρωτήστε για
τα καλά που έχουμε γευτεί από τις χώρες,
που μας έλαχε να ’χουμε αντί ένα σταυρό,
δυο και μία άδεια ταυτότητα χωρίς
καταγωγή. Μα κι αν υπάρχει είναι χω-ρίς
ισχύ, όπως κι εγώ, εσύ κι αυτός κι άλλοι
πολλοί, που άκουσαν παλιά τις «μαγικές
σειρήνες» και χάθηκαν μακριά. Δεν
έφευγαν δημάρχων τα παιδιά, των
βουλευτών και υπουργών, εμπόρων,
δικαστών, παπάδων και εφοπλιστών κι
άλλων πολλών στην ξενιτιά. Φεύγανε τα
παιδιά των εργατών, άνεργων, φτωχών,
αγράμματων και χωριατών. Λοιπόν, εμείς
σηκώσαμε όλα τα βά-ρη. Μοναχοί
πολεμώντας όλα τα θηρία! Μαζί σηκώσαμε
και την Ελλάδα στους ώμους μας και τη
φυτέψαμε παντού και άστραψε το φως! Κι
εκεί αποχτήσαμε παράσημα πολλά: Το πρώ-το
είναι της καρδιάς που χτυπά αλλιώς σε
άγνωστα κύματα. Το άλλο είναι της
περηφάνιας, που πά-ει να χαθεί. Το άλλο
είναι της τιμής που βάλανε στο ζύγι και
πάει να πουληθεί. Μα κι άλλα πολλά
αποχτήσαμε με τον καιρό, όπως κι αυτό της
άγριας εγκατάλειψης κι αυτό του
μαρασμού καθώς κι αυτό του στίγματος και
μέγα εμπαιγμού, απ’ τους πολιτικάντηδες
και από τους κυβερνήτες. Ένα μεγάλο, σαν
στρουθοκάμηλο αβγό, να κρέμεται το κρύο
χαμόγελο του ξένου κι ένα ακόμη πιο τρα-νό
ίσαμε ένα δεινόσαυρο που γράφει με
γράμματα μαύρα και παχιά πως, μένεις
πάντα ξένος! Μα το πιο βαρύ σαν μέταλλο
είναι από τον τόπο σου που γράφει κι αυτό,
ΞΕΝΟΣ. Γι’ αυτό φρόντι-σαν να μας λένε: «Αδέρφια
μας, εμείς σας αγαπάμε! Σας σκεφτόμαστε
και σας πονάμε…» οι «βετεράνοι» του
τόπου μας. Και να ’ναι τάχα μόνο αυτό! Τα
παράσημά μας, ως Βετεράνοι, ε-μπλουτίστηκαν
με την εισβολή διάφορων αετονύχηδων
γραικύλων. Όπου ξεφύτρωσαν ανάμεσά μας,
όπως τ’ αγκάθια στα λουλούδια… κι είναι
ίσαμε τα δάχτυλα των χεριών-άντε και των
πο-διών… στρογγυλοκαθισμένοι κάμποσες
δεκαετίες στο σβέρκο μας. Και παράγουν,
λένε, έργο φρο-ντίζοντας για τις
δυσκολίες του απόδημου απ’ τα μέσα προς
τα έξω! Έργο; Χα! Πόσο να’ ναι τάχα-τες οι
Έλληνες της Διασποράς αφελείς και
υπνωτισμένοι; Δε βλέπουν, αλήθεια, ότι
αυτοί οι «τα-γοί» διευρύνουν το
καθεστωτικό τους σύστημα ή κατεστημένο
και στους χώρους της Διασποράς, όπου οι
έλληνες της Μητρόπολης έχουν μεταφέρει
το: «αδέρφια μας, εμείς σας αγαπάμε!» και
έξω. Με σκοπό τη μεταβολή μας σε όργανά
τους για να λέμε, ναι, παντού και πάντα,
το σχηματισμό μας σε «βετεράνοι» των
οργίων και την κάμψη της αντίστασής μας.
Οι επιθυμίες μας να περ-νούν στο
κομματικό κόσκινο για να καταλήξουν
στην αλλοίωση. Εκτός κι αν γίνεις όργανο
γλιτώνεις μετατρέποντάς σε, σε άχυρο ή
βολεμένο ή κομματοβλαμμένο, αναλόγως απ’
την… πείρα που διαθέτεις. Διαλέγεις τη
σφύρα ή το μέταλλο κι εκεί χτυπιέσαι
μέχρι που να γίνεις ένα αντικείμενο,
σφυρηλατώντας στο είναι σου συνταγές
της δικής τους «φιλοσοφίας» γνωστή ως
υποταγή ή δουλοπρέπεια. Αλλά εμείς ως
βετεράνοι δε μας επιτρέπεται να
αφήσουμε να φυτρώσουν κάλοι. Βετεράνοι
της Ομογένειας, αντισταθείτε…
Γηγενείς
και Απόδημοι
Αναμφισβήτητα, οι
σχέσεις γηγενών και αποδήμων, δεν είναι,
σε βαθμό ενότητας, άριστες. Υπάρχει μια
διάσταση που εμποδίζει την ισοτιμία, την
αδερφοσύνη και τον πατριωτισμό. Η
διάσταση αυτή είναι πρόβλημα δεκάδων
χρόνων, υπάρχει σύγκρουση, ακόμα και
μίσος. Ο λόγος; Σκέτος εγωισμός,
φανταστική ανωτερότητα, ηλίθια
νοοτροπία. Σε αυτή την αντίξοη διάσταση
έπαιξε ρόλο η Ορθόδοξη Εκκλησία που
μονοπώλησε τους απόδημους, για δικούς
της λόγους και συμφέροντα. Ήταν
αντιδημοκρατική και αντιπροοδευτική,
ιδιαίτερα την εποχή της ηγεσίας της από
τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο. Στην
πλειοψηφία του το ελληνικό λόμπι στις
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήταν
και είναι αντιδημοκρατικό. Ασφαλώς
υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι
αδύναμες. Οι απόγονοι των αποδήμων
προσαρμόστηκαν στον αλλιώτικο τρόπο
ζωής και σιγά-σιγά αφελληνίστηκαν.
Αντίθετα, το εβραϊκό λόμπι, με το
θρησκευτικό και εθνικό του φανατισμό,
έφτασε να παίζει ηγετικό ρόλο στην
εξωτερική πολιτική της Χώρας αυτής. Η
Ελληνική Εκκλησία αντεθνικά έριξε όλη
τη δύναμή της στο θρησκευτικό μέρος,
ιδρύοντας εκατοντάδες ναούς και όχι
ιδρύματα Ελληνικής Παιδείας.
Κάθε άτομο που
μεταναστεύει έχει τους λόγους του, τα
προβλήματά του, τα όνειρά του. Αφήνει
πίσω του τους δικούς του ανθρώπους, τους
φίλους του, την πατρίδα του και φεύγει με
την ελπίδα της οικονομικής επιτυχίας
και επιστροφής. Δεν ρίχνει πέτρα πίσω
του και δεν σβήνει με μια μονοκοντυλιά
το παρελθόν του. Δεν φαντάζεται ποτέ
πόσο δύσκολη είναι η ξενιτιά, δεν του
περνάει ούτε στιγμή στο μυαλό η
πιθανότητα να ξεμείνει και να αφήσει τα
κόκαλά του σε άλλη γη. Εκεί που πάει,
δημιουργεί μια μικρή πατρίδα, με τα ήθη
και έθιμά της, αγωνίζεται να μην ξεχάσει
τη γλώσσα της, τη θρησκεία της, την
ιστορία της. Με άλλα λόγια, είναι
περισσότερα τα προβλήματα που
αντιμετωπίζει, από τα προβλήματα του
γηγενή που είχε την καλή τύχη να μην
μεταναστεύσει. Παρ’ όλα αυτά, δίνει το
παρόν σε κάθε πρόβλημα της πατρίδας του,
μετατρέπει τον ιδρώτα και το μόχθο του
σε εμβάσματα και τα στέλνει στους δικούς
του, στην πατρίδα. Τι κάνει η πατρίδα γι’
αυτόν τον δυστυχή απόδημο; Τον ξεχνά, του
στερεί να έχει τα ίδια δικαιώματα με τον
γηγενή, τον αφήνει έρμαιο της μοίρας του,
τον θεωρεί, σαν όλους τους αλλοεθνείς,
ξένο και τον τυραννά για όποια κρατική
διευκό-λυνση ζητήσει. Και ο λαός; Ο λαός
τον θεωρεί πλέον κατώτερης πατριωτικής
ποιότητας και σαρκαστικά τον ονομάζει
Αμερικανό, Αυστραλό, Καναδό, Γερμανό ή ό,
τι άλλο. Μεταξύ του γηγενή και του
αλλοδαπού, υπάρχει ένα κενό, ένα χάσμα.
Αυτό το πρόβλημα είναι χρόνιο, δεν
αλλάζει εύκολα παρ’ όλες τις
διαμαρτυρίες και ενέργειες των στελεχών
του Απόδημου Ελλη-νισμού. Είναι βαθιές
οι ρίζες της διάστασης, χρειάζονται
σκληροί αγώνες. Το σημερινό πολι-τικό
κατεστημένο στη χώρα μας είναι
εγωιστικό, είναι στο εγώ και όχι στο
εμείς, που οι από-δημοι ζητούν και
απαιτούν κάθε φορά και πιο έντονα.
Όσο
αφορά την πλευρά του απόδημου,
παρατηρούνται βασικά λάθη συμπεριφοράς
όταν πηγαί-νει για διακοπές ή όταν
επιστρέφει μόνιμα στη γενέτειρά του.
·
Δεν τον διακρίνει η απλότητα που
χρειάζεται στην προκειμένη περίπτωση.
Έχει ένα ύφος υπεροπτικό που ενοχλεί.
·
Παίρνει ένα αυτοκίνητο -όχι γιατί το
χρειάζεται- και το ανεβάζει στα
κατσάβραχα του χω-ριού του, για να
επιδειχτεί και να ικανοποιήσει τη
ματαιοδοξία του.
·
3 - Ντύνεται εξεζητημένα και προκαλεί
το γέλιο στους απλούς χωριάτες
συμπατριώτες του που θυμούνται πως ήταν
όταν έφυγε για την ξενιτιά.
·
Φοράει κοντά πανταλόνια και
αδιαφορεί αν γελοιοποιείται σε ένα
περιβάλλον αλλιώτικο, έστω
καθυστερημένο.
·
Πηγαίνει στην εκκλησιά και
επιδεικτικά ρίχνει ένα χαρτονόμισμα στο
δίσκο και κρυφοκοι-τάζει γύρω του να δει αν
τον βλέπουν και τον θαυμάζουν, ενώ
αντίθετα τον οικτίρουν και τον
κακολογούν.
·
Στα καφενεία βγάζει με υπερηφάνεια
το δερμάτινο πορτοφόλι του και δίνει ένα
χαρτονόμι-σμα για κάποιο κέρασμα ή για
έναν καφέ που ήπιε, ενώ έχει λιανά στην
τσέπη του.
·
Δεν προσέχει την ομιλία του και
αμολάει τα «νο» και
τα «γες» που σοκάρουν και έτσι τον
κάνουν οι κουτσομπόλες σούσουρο στα
σοκάκια και στις αυλές των σπιτιών.
·
Πώς θα τον αντιμετωπίσουν οι
γηγενείς όταν, μετανάστης, κατεβαίνει με
ελικόπτερο σε ε-παρχιακό στάδιο; Κι όταν
κάποιος άλλος ανοίγει το ντουλαπάκι του
πολυτελούς αυτοκινή-του του και
χύνονται στα καθίσματα δεσμίδες
χαρτονομισμάτων;
Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει ένας
ξένος τουρίστας, αλλά, παραδόξως, δεν
ενοχλούν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει η
διάσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ
του γηγενή και του απόδημου, η οποία
μπορεί να είναι αδικαιολόγητη και
ακατανόητη είναι όμως, δυστυχώς, υπαρκτή.
Μια άλλη διάσταση
είναι τα δυσάρεστα που κατά καιρούς
ακούμε από έλληνες μετανάστες σε βάρος
γηγενών είναι ότι δεν είναι λίγοι
εκείνοι που πέφτουν θύματα
εκμετάλλευσης από συγχω-ριανούς, φίλους,
γείτονες αλλά και συγγενείς όταν κατά
καιρούς έρχονται με άδεια βλέπουν διάφο-ρες
ασχήμιες και καταχρήσεις σε βάρος των
χωραφιών τους, αυλών τους και σπιτιών
τους ακόμα. Εκεί κυριαρχεί το εγώ και από
τις δυο πλευρές αλληλοβρίζονται,
κάποιες φορές τσακώνονται στα χέρια και
κάποιες άλλες τους βλέπουν τα
δικαστήρια. Άξιο απορίας είναι ότι πάρα
πολλοί νιόφερ-τοι μετανάστες,
παράδειγμα στη Γερμανία, έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης σε συμπατριώτες
τους μετανάστες επειδή οι παλιοί ήξεραν
κάπως τη γλώσσα και το παίζανε…
διερμηνείς, τους … βοη-θούσαν να τους
βρουν σπίτια ή να τους αλλάξουν τη
βάρδια στη δουλειά ή να τους κάνουν
κάποιο χαρτί…
Τι χρειάζεται
λοιπόν για να σταματήσει αυτή η ανωμαλία,
αυτή η αδικία, να γλυκάνουν οι σχέσεις,
να υπάρξει αλληλοσεβασμός, να
επικρατήσει πνεύμα πατριωτικής
αλληλεγγύης; Απλή λο-γική, σεμνότητα,
καλοσύνη, αγάπη και αδερφοσύνη, όχι
ζήλια, αλλά στοργή και ζεστασιά! Το κρά-τος
να ενδιαφερθεί με έργα και όχι με
υποσχέσεις και να δώσει τα ίδια
δικαιώματα στους απόδη-μους, αυτά που
έχουν οι γηγενείς: Ψήφο, συντάξεις,
διευκολύνσεις σε οτιδήποτε αφορά τον
κρατι-κό μηχανισμό, για τις σπουδές των
παιδιών τους κ.ά. Και πάνω απ’ όλα
συμβαίνουν και τραγε-λαφικά (εγκληματικά
λέμε εμείς) όχι και λίγες περιπτώσεις
νέων παιδιών, γόνοι ελλήνων
με-ταναστών που γεννήθηκαν στην ξένη νη,
που μετά τις σπουδές τους σε επώνυμα
Πανεπιστή-μια θέλησαν να γυρίσουν στην
Ελλάδα και να προσφέρουν στον τόπο τους,
όταν ζήτησαν την ελληνική ιθαγένεια το «επίσημο»
κράτος της κομματικής Ελλάδας το
αρνήθηκε!!
Κλείνοντας
αυτό το αφιέρωμα πιστεύουμε πως:
Γηγενείς και Απόδημοι μπορούν να
επαναφέ-ρουν τις σχέσεις του εκεί που οι
πρώτοι μετανάστες πήραν τους οφθαλμούς
τους προς την ξένη. Επα-ναφορά των αξιών,
του αλληλοσεβασμού, της πατριωτικής
αλληλεγγύης, της απλής λογικής και σε-μνότητας,
της καλοσύνης, της αγάπης και της
αδερφοσύνης. Σήμερα δε, επιβάλλεται όσο
ποτέ. Ποιος ξέρει αν του χρόνου μπορούμε
να ομιλούμε, τουλάχιστον, όπως σήμερα…
Ε.Ε.
Ελλάδα, Τρίκαλα, Νοέμβριος 25-11-2010 pelasgos@fasoulas.de
www.fasoulas.de
Νίκος
Παλαμήδης, Αθήνα, http://www.palamidis.org/
nikos@palamidis.org
