Οντάριο: Η
μάστιγα της παιδικής φτώχιας.
Για
άλλη μια χρονιά έρχεται η έκθεση της
ένωσης πολιτών ενάντια στη φτώχια, για
να μας υπενθυμίσει ότι η
“παιδική ανέχεια” συνεχίζει να
καλπάζει προς τα πάνω. Σύμφωνα με την
έκθεση είναι απαραίτητο για την
επαρχιακή κυβέρνηση του Οντάριο να
λάβει μέτρα και μάλιστα το ταχύτερο
δυνατόν για την αντιμετώπιση αυτού του
τόσο σοβαρού θέματος. Ακόμα η έκθεση
υποστηρίζει ότι είναι ανάγκη η
επαρχιακή κυβέρνηση να προβεί σε
επενδύσεις οι οποίες θα επιτρέψουν να
αντιμετωπίσει τους στόχους μείωσης της
παιδικής φτώχιας στην επαρχία κατά 25 τις
εκατόν, μέχρι το 2013. Είναι γνωστόν ότι
ένας από τους κυριότερους λόγους της
επιδείνωσης των κοινωνικών
προγραμμάτων της επαρχίας είναι η
οικονομική κρίση η οποία είχε αρνητικές
επιπτώσεις πάνω στα προγράμματα για την
προστασία των εργαζομένων όπως είναι το
επίδομα ανεργίας καθώς επίσης και η
αδυναμία της κυβέρνησης να ενισχύσει τα
προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας έτσι
ώστε να μπορέσουν να ενισχυθούν
οικονομικά οι
αποδέκτες τους, οι οποίοι κατά κύριο
λόγο υποφέρουν. Έχοντας υπ’ όψη ότι η
κυβέρνηση του κ. McGuinty το 2008 έθεσε σε
εφαρμογή μία στρατηγική για τον
περιορισμό της φτώχιας,
αντιλαμβανόμαστε ότι οι κυβερνητικοί
σχεδιασμοί αφήνουν να διαφανεί η
πρόθεση του πρωθυπουργού να ληφθούν
σοβαρά μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι πραγματικότητα ωστόσο δεν επιτρέπει
καμιά αμφιβολία ότι οι “φτωχούληδες του
θεού”, της πλουσιότερης επαρχίας του
Καναδά, συνεχίζουν να υποφέρουν. Το
χειρότερο είναι ότι οι επιπτώσεις αυτής
της πολιτικής γίνονται ακόμα ποιό
έντονες πάνω στους πλέον αδύναμους
οικονομικά πολίτες της επαρχίας, τα
μικρά παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους
ανέργους, τις άνεργες γυναίκες με μικρά
παιδιά και τους ασθενείς. Αρκεί μια
βόλτα στους κεντρικούς δρόμους του
Τορόντο για να επιβεβαιωθεί αυτός ο
ισχυρισμός, καθώς τα πεζοδρόμια και οι
γωνίες είναι γεμάτα από απελπισμένους
πολίτες οι οποίοι έχουν στραφεί στην
επαιτεία προκειμένου να απαλύνουν τις
πιεστικές ανάγκες που τους βασανίζουν.
Αυτός είναι και ο λόγος της μεγάλης
ανάγκης για την λήψη μέτρων από την
κυβέρνηση της επαρχίας προς την
κατεύθυνση ενίσχυσης του θεσμού της
κοινωνικής πρόνοιας, της αύξησης του
ποσού του μηνιαίου επιδόματος, της
δημιουργίας νέων μονάδων κατοίκησης
ατόμων και οικογενειών με μικρό
εισόδημα και την εφαρμογή μιας ποιό
έντονης στρατηγικής για την
άμεση δημιουργία εργασιών. Ωστόσο
όμως για την επιτυχία αυτών των μέτρων
είναι απαραίτητη και η συνδρομή και
βοήθεια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης
σαν συνεταίρου στο πρόγραμμα της
επαρχιακής κυβέρνησης για τον
περιορισμό της φτώχιας.
Σύμφωνα
με τα στατιστικά στοιχεία το ένα τρίτο
του όλου αριθμού των παιδιών που
δοκιμάζονται από τις σκληρές συνθήκες
της φτώχιας και των ελλείψεων
ανήκουν σε οικογένειες Νέο μεταναστών,
εργαζομένων με μικρό εισόδημα. Είναι δε
διαπιστωμένο το καθημερινό δράμα που
αντιμετωπίζουν αυτοί οι γονείς στην
προσπάθειά τους να ανταποκριθούν στις
καθημερινές ανάγκες της οικογένειας
τους. Η μοναδική δε εργασία που δυστυχώς
μπορούν να εξασφαλίσουν είναι εργασία
μερικής απασχόλησης και περιορισμένου
χρόνου, με μικρή αμοιβή και χωρίς κανένα
άλλο ευεργέτημα, και φυσικά χωρίς καμία
ασφάλεια για το μέλλον. Αυτός ακριβώς
είναι και ο λόγος για τον οποίο σήμερα
κάνουμε έκκληση τόσο στην επαρχιακή, όσο
και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για την
λήψη μέτρων και την νομοθετική
κατοχύρωση των δικαιωμάτων αυτών των
πολιτών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους
είναι νέο μετανάστες. Είναι δε
απαραίτητη η λήψη συμπληρωματικών
μέτρων προκειμένου να απαλυνθούν οι
επιπτώσεις από αυτήν την πραγματικότητα
πάνω στα μικρά παιδιά, τους αυριανούς
πολίτες της επαρχίας και του Καναδά.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ένωσης
νοσοκόμων του Οντάριο (RNAO),
“Το γεγονός του ότι κάποιος μεγαλώνει
κάτω από συνθήκες φτώχιας έχει
τεράστιες και μακρόχρονες επιπτώσεις
πάνω στην υγεία και την πνευματική
απόδοση του παιδιού. Εάν οι κυβερνήσεις
πραγματικά στοχάζονται για το
αυξανόμενο κόστος του συστήματος υγείας,
οφείλουν να κάνουν σοβαρές επενδύσεις
προς την κατεύθυνση περιορισμού της
παιδικής φτώχιας και ανέχειας, με τον
τρόπο αυτό, και με την παρέλευση των
χρόνων, το σύστημα πρόκειται να είναι
κερδισμένο.” Το γεγονός ότι η χώρα και η
επαρχία δοκιμάζονται από μια πρωτοφανή
οικονομική κρίση, σε καμία περίπτωση δεν
θα μπορούσε να αποτελέσει δικαιολογία
για την αποδοχή όλων μας αυτής της
απαράδεκτης πραγματικότητας. Ο Καναδάς
και το Οντάριο σήμερα αποτελούν την
κατοικία σε άτομα κάθε εθνικότητας,
γλώσσας, θρησκείας και καταγωγής, στην
πολυπολιτισμική αυτή πανσπερμία
είμαστε υποχρεωμένοι να εξασφαλίσουμε
όμοιες συνθήκες διαβίωσης για κάθε
πολίτη και ακόμα περισσότερο για κάθε
παιδί που ζει, μεγαλώνει και σπουδάζει
στη χώρα, διαφορετικά “ένας θεός
γνωρίζει” μόνον τις πιθανές συνέπειες
που ενδέχεται να δημιουργηθούν με τα
χρόνια από την αγανάκτηση που φέρνει η
απόγνωση και απελπισία των ελλείψεων
που συνοδεύουν τη φτώχεια.
“Πατρίδες”
