Κύπρος:
ΣΤΡΙΜΩΧΝΟΥΝ
ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ.
Κυπριακό:
Κίνδυνος νέων “κατολισθήσεων” σε
θέματα αρχών και κυριαρχίας
Συνάντηση στη Νέα Υόρκη υπό την αιγίδα
ΟΗΕ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στη Νέα Υόρκη έχει καλέσει σήμερα τους
εκπροσώπους Ελληνοκυπρίων και
Τουρκοκυπρίων ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν,
σε μια συνάντηση που υποτίθεται ότι
θέλει να δώσει ώθηση στη συντηρούμενη,
με τεχνητή αναπνοή, διαδικασία “επίλυσης
του κυπριακού”. Στην πραγματικότητα
όμως, η συνάντηση δεν είναι παρά το
αποκορύφωμα των ασφυκτικών πιέσεων που
ασκούν Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Κομισιόν και
ΟΗΕ στην Κύπριο Πρόεδρο, με
αντικειμενικό σκοπό:
- κατ’ ελάχιστον, να ανοίξουν τον
μπλοκαρισμένο δρόμο της Τουρκίας προς
την ΕΕ, αφαιρώντας από την Κύπρο και την
Ελλάδα το σημαντικότερο διπλωματικό
χαρτί τους
- κατά μέγιστο, να προωθήσουν μια λύση
του κυπριακού στα μέτρα τους, μια
επανεκδοχή δηλαδή του σχεδίου Ανάν και
πάντως, σε κάθε περίπτωση, να
εγκολπωθούν, με όσο πιο επίσημο τρόπο
γίνεται, τις νέες “εκπτώσεις” που έκανε
ο κ. Χριστόφιας ως προς τον πυρήνα της
κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, στη
διάρκεια των δίχρονων συνομιλιών του με
τον κ. Ταλάτ.
Οι δύο κύριοι εκβιασμοί
Οι δύο κύριοι εκβιασμοί που ασκούνται
επί της Κύπρου είναι:
- η απειλή έγκρισης του απευθείας
εμπορίου ΕΕ με τα κατεχόμενα, απευθείας
εμπόριο που συνιστά ντε φάκτο
ημιαναγνώριση του ψευδοκράτους. Η
απειλή αυτή επικρέμαται τώρα ως
Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από το κεφάλι της
Λευκωσίας, παρόλο που προσκρούει σε
σοβαρά νομικά και πολιτικά εμπόδια
- η απειλή αναγνώρισης της ΤΔΒΚ και
προσανατολισμού της διεθνούς
κοινότητας στη λύση της διχοτόμησης. Την
επανέφερε με άρθρο του στο προσκήνιο ο
πρώην Υπουργός Εξωτερικών του Τόνι
Μπλερ Τζακ Στρω. Βεβαίως αυτή είναι μια
πολυπαιγμένη και κούφια απειλή, που
κανονικά δεν θάπρεπε να πιάνει, τελικά
όμως έχει ένα αποτέλεσμα έστω και
εξασθενημένο (η λέξη “διχοτόμηση”
χρησιμοποιείται στο κυπριακό
περιβάλλον όπως η λέξη χρεωκοπία από την
ελληνικη κυβέρνηση, δίκην “νευροπαραλυτικού
αερίου” ή καταστολής προ εγχειρήσεως).
Στην πραγματικότητα, το τελευταίο
πράγμα που ποτέ επεδίωξε το Λονδίνο ήταν
η διχοτόμηση. Διχοτόμηση σημαίνει μία
ζώνη ελληνικής και μία ζώνη τουρκικής
κυριαρχίας. Η Αγγλία ουδέποτε ήθελε να
δώσει στους Ελληνες ή τους Τούρκους το
νησί ή μέρος του, για τον εαυτό της ήθελε
πάντα να το κρατήσει. Υποδαύλισε την
ελληνοτουρκική σύγκρουση ως μέσο
ελέγχου της πλειοψηφίας από τη
μειοψηφία και αργότερα πριμοδότησε τις
δαιδαλώδεις ρυθμίσεις του σχεδίου Ανάν,
που, εγκαθιδρύοντας ένα “κράτος-μπάχαλο”,
διαιώνιζαν τον αγγλο-αμερικανο-ισραηλινό
έλεγχο στο νησί. Τον μπαμπούλα της;
διχοτόμησης τον κραδαίνουν οι Αγγλοι,
όπως κραδαίνουν τον μπαμπούλα της
χρεωκοπίας οι πιστωτές της Ελλάδας, εν
γνώσει τους ότι, αν χρεωκοπούσε θα τους
συμπαρέσυρε. Πέραν όμως του τι θέλει το
Λονδίνο, είναι επίσης τελείως προφανές
ότι ούτε η Βρετανία, ούτε κανένα άλλο
κράτος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ μπορεί να
αναγνωρίσει την ΤΔΒΚ, χωρίς τουλάχιστο
να δημιουργήσει ένα τεράστιο χάος και να
πλήξει ανεπανόρθωτα ζωτικά δυτικά
συμφέροντα.
Υποτέλειες
Εδώ και δύο αιώνες, οι Εγγλέζοι και στη
συνέχεια οι Αμερικανοί, δεν θα μπορούσαν
να κυριαρχήσουν στον ελληνικό χώρο, αν
δεν χρησιμοποιούσαν εκτεταμένα και πολύ
επιδέξια το ασυνήθιστα μεγάλο απόθεμα
ραγιαδισμού που συναντά κανείς στην
ελληνική ιθύνουσα τάξη, στο κρατικό και
πολιτικό προσωπικό μας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Κύπρου,
αυτή η τάση έχει μεταβληθεί αφενός σε
ένα είδος καντιανής “κατηγορικής
προσταγής”, που περίπου απαγορεύει στη
Λευκωσία να διαφωνεί με το Λονδίνο, τον
ΟΗΕ και τους δυτικούς εν γένει, αφετέρου
σε περιοδική πίεση της Αθήνας στην Κύπρο.
Τέτοια μεγάλη πίεση ασκήθηκε ανοιχτά το
2002-04 από τους Σημίτη και Παπανδρέου επί
των Προέδρων Κληρίδη και Παπαδόπουλου,
όπως και του ΑΚΕΛ, για να εγκρίνουν το
σχέδιο Ανάν. Ο κ. Χριστόφιας εξάλλου δεν
θα προχωρούσε στη διεκδίκηση της
Προεδρίας κόντρα στον Τάσσο Παπαδόπουλο,
αν δεν τον είχαν ενθαρρύνει σημαντικοί
κύκλοι της ελλαδικής, ανανικής και
ατλαντικής, πολιτικής ελίτ,
προεξάρχοντος του Κωνσταντίνου
Μητσοτάκη, ο ρόλος του οποίου στο
κυπριακό είναι διαχρονικός και πολύ
καλά γνωστός.
Τωρα, η κυβερνηση Παπανδρέου,
ζεματισμένη από το προηγούμενο του
σχεδίου Ανάν. είναι πολύ πιο προσεκτική
και διακριτική στο κυπριακό. Διερωτάται
όμως κανείς πως ξεπάγωσε το ζήτημα του
απευθείας εμπορίου, εγκρίθηκε από την
Κομισιόν και πήγε στο ευρωκοινοβούλιο,
με την ενθουσιώδη υποστήριξη πολλών
Σοσιαλιστών, χωρίς σχεδόν να το πάρει
χαμπάρι (ή έτσι λένε) η κυπριακή και
ελλαδική διπλωματία, το κυπριακό και
ελληνικό κοινοβούλιο, οι Επίτροποι των
δύο χωρών στις Βρυξέλλες. Μερικοί κάνουν
λόγο για “δόγμα Αλτσχάιμερ” ή και …
Πόντιου Πιλάτου στην εξωτερική πολιτική:
αφήνουμε να “γίνουν” μόνα τους τα
πράγματα που θέλουμε, κάνοντας ότι δεν
καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει…
Τουρκική ένταξη
Η Αθήνα περισσότερο, αλλά και η Λευκωσία
από κοντά, έχουν προσχωρήσει επίσης με
μεγάλο φανατισμό και κατά τρόπο τελείως
παράλογο, αλλά χαρακτηριστικό της
υποτέλειας που χαρακτηρίζει αμφότερες,
στους οπαδούς της τουρκικής ένταξης
στην ΕΕ. Η άκριτη, ενθουσιώδης και άνευ
ανταλλάγματος υποστήριξη της Αθήνας
στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας,
συνετέλεσε τα μέγιστα και στην αθώωση
της Αγκυρας ως δύναμης κατοχής της
Κύπρου και απειλής στο Αιγαίο, και στην
πολιτική επικράτηση των νεοοθωμανών και
στην εντυπωσιακή διεύρυνση τους
διεθνούς ρόλου της Αγκυρας, χωρίς να
βοηθήσει σε τίποτα Ελλάδα και Κύπρο. Αν,
ο μη γένοιτο, πετύχαινε αυτή η πολιτική,
η Ελλάδα και η Κύπρος θα έβλεπαν την
Τουρκία να ακυρώνει το σημαντικότερο
στρατηγικό τους πλεονέκτημα: ότι
ανήκουν σε μια ισχυρή Ενωση, όπου δεν
ανήκει η Τουρκία.
Το πιθανότερο όμως είναι να μη συμβεί
αυτό, να μην ενταχθεί ποτέ η Αγκυρα.
Οπότε, Αθήνα και Λευκωσία θα έχουν κάνει
ένα σωρό παραχωρήσεις σε Τουρκία-ΗΠΑ-Βρετανία,
χωρίς να κερδίσουν τίποτα από αυτές, ενώ
θα έχουν αποξενωθεί από τις κεντρικές
ευρωπαϊκές δυνάμεις!!! Χαμένες δηλαδή σε
όλα τα μέτωπα (to ίδιο που κατάφερε η
Αθήνα στον οικονομικό τομέα, αφού έγινε
ταυτόχρονα στόχος και των αμερικανικών
τραπεζών και της Γερμανίας).
Εκ περιτροπής προεδρία και άλλες
σαχλαμάρες
Ενας μεγάλος κίνδυνος από τη διαδικασία
της Νέας Υόρκης και επιδίωξη της
Βρετανιας είναι η καταγραφή των
συγκλίσεων που σημειώθηκαν στις
διαπραγματεύσεις, ώστε να τους δοθεί μια
αυξημένη ισχύς μέσω ενδιάμεσης
συμφωνίας ή ενός ψηφίσματος του ΟΗΕ.
Οι συγκλίσεις αυτές, όπως αίφνης η
πρόταση Χριστόφια για υποχρεωτική εκ
περιτροπής προεδρία, η ανάμειξη ξένων
δικαστών στη λειτουργία της δικαστικής
εξουσίας, ο αφοπλισμός του κράτους και η
στέρησή του από το δικαίωμα της
αυτοάμυνας, αφενός δεν βρίσκουν σύμφωνο
τον κυπριακό λαό, αφετέρου θέτουν εν
αμφιβόλω την ίδια την έννοια του
κυπριακού κράτους, η ύπαρξη και ομαλή
λειτουργία του οποίου συνιστά συνθήκη
εκ των ουκ άνευ για την επιβίωση των
Ελληνοκυπρίων.
Δυστυχώς, η πλειοψηφία των Κυπρίων και
Ελλαδιτών πολιτικών απέδειξε το 2000-04 και
ξαναποδεικνύει τώρα ότι δεν μπορεί ή δεν
θέλει να αντιληφθεί τι σημαίνει κράτος,
δεν μπορεί ή δεν θέλει να υπερασπισθεί
τις πιο κεντρικές πτυχές της κυριαρχίας
και της ανεξαρτησίας του κυπριακού και
ελλαδικού κράτους, ειδικά αν μια τέτοια
υπεράσπιση τους φέρνει σε σύγκρουση με
δυτικά συμφέροντα και θέτει σε κίνδυνο,
ή έτσι εκτιμούν, την πολιτική τους
καριέρα. Αν δεν βρούμε τρόπο να
αλλάξουμε αυτό το πολιτικό σύστημα,
καμμιά ώρα κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε
χωρίς χώρα και χωρίς κράτος.
