Χαιρετισμός
στη μνήμη των ηρώων
Ευλαβικά
το έθνος των Ελλήνων και πάλι, για 188στη
φορά από τον μεγάλο ξεσηκωμό, έρχεται να
χαιρετίσει γονατιστό τη μνήμη των
γιγάντων του αγώνα, οι οποίοι δεν
υπολόγισαν περιουσίες, ταλαιπωρίες και
αγώνες, δίδοντας τις περισσότερες φορές
και αυτή την ίδια τη ζωή τους, για να
στεριώσουν πάνω στα αγιασμένα τους
κόκαλα τη νέα ελληνική πολιτεία.
Το
“λευτεριά ή θάνατος”, δεν υπήρξε
διαπραγματευτικός όρος, αλλά τραγούδι
ζωής. Μια απελπισμένη κραυγή πόνου και
ελπίδας. Πόνου για την εγκατάλειψη του
λαού των λειψάνων, στις άγριες διαθέσεις
και απάνθρωπα ένστικτα
ενός βάρβαρου κατακτητή, ο οποίος
προσπάθησε να καταστρέψει τελείως τις
πολιτιστικές του παραδόσεις και μια
ιστορία προόδου και τεχνών αιώνων. Και
ελπίδας για ένα ελεύθερο αύριο, όπου ο
κάθε ρωμιός και ρωμιά θα είχαν το
δικαίωμα για ένα αξιοπρεπή και ελεύθερο
λογισμό. Αυτό ακριβώς που έρχεται να μας
διαβεβαιώσει ο στοχασμός του Βελεστινλή:
“Συλλογάται καλά, όποιος συλλογάται
ελεύθερα”. Αλλά όμως εκείνη η
επανάσταση των προγόνων μας, δημιουργών
της σύγχρονης Ελληνικής πολιτείας,
έκλεινε μέσα της σύγχρονες αρχές και
ιδέες για την δημιουργία μιας διοίκησης
στην οποία όλοι οι Έλληνες θα ήταν ίσοι
μεταξύ τους, τα δε δικαιώματά τους
σεβαστά από την διοίκηση. Ήταν μια λαϊκή
έκρηξη απέναντι στον Βυζαντινό και
Οθωμανικό δεσποτισμό, πάλεψαν για την
δημιουργία ενός κράτους του οποίου η γη
θα ανήκε στους εργάτες της και όχι στους
φεουδάρχες των δύο εποχών. Μια
πραγματικότητα η οποία ξεπετιέται από
τα λόγια του Άγιου της επανάστασης
στρατηγού Μακρυγιάννη, όταν τον ρώτησαν
που τσιφλίκι θα ήθελε να πάρει ο ίδιος: “
Τι λέτε μωρέ, απάντησε, ο Ελληνικός λαός
έκανε επανάσταση για αλλαγή, και εσείς
τι μιλάτε εάν είναι έτσι “τι Ζαΐμης, τι
Μπραΐμης”, μια μικρή φράση που
αγκαλιάζει όλο το μεγαλείο της ψυχής και
τους οραματισμούς ενός μεγάλου και
φιλελεύθερου Έλληνα. Το άσχημο είναι ότι
σήμερα και πάλι, ύστερα από 188 χρόνια
λευτεριάς και προκοπής, οι Έλληνες όλης
της γης αισθανόμαστε τις ίδιες πικρίες
με εκείνον. Πράξεις αισχρής προδοσίας σε
βάρος του λαού και του τόπου. Πράξεις
απαράδεκτες υφαρπαγής και κλοπής των
εδαφών του Ελληνικού δημοσίου από
εκείνους που έταξαν τους εαυτούς τους
προστάτες της περιουσίας του τόπου και
του λαού. Διαφθορά και υπεξαίρεση από
μοναχούς και ιερωμένους, οι οποίοι
τολμούν να αναφερθούν σε Οθωμανικά
φερμάνια, λες και η επανάσταση του 1821,
που πέτυχε με ποταμούς αίματος και
σπονδές νεκρών, έγινε για να διαφυλάξει
τα συμφέροντα ορισμένων, οι οποίοι κάτω
από το σχήμα του ράσου προσπαθούν να
καλύψουν τις αρρωστημένες βλέψεις τους
για κερδοσκοπία και πλουτισμό. Το
χειρότερο δε είναι ότι ύστερα από 188
ολόκληρα χρόνια, στις μέρες μας, η
σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας
ομολογεί τις προθέσεις και τα σχέδια της
να διαπραγματευτεί την επιστροφή “μερικών
στρεμμάτων γης, από αυτά που μας ανήκουν
στον κακόπιστο γείτονα που τα απαιτεί,
προκειμένου να κοιμόμαστε ήσυχοι.” Ήταν
όμως αυτό το πνεύμα του μεγάλου
ξεσηκωμού του Έθνους;
Κάτι που πραγματικά θα πρέπει να
διερωτηθούμε όλοι σαν μνημόσυνο στη
μνήμη, τις θυσίες και το κατόρθωμα
εκείνων.
“Πατρίδες”
