“Ανάγκη
για περισσότερο φως”
Ζούμε
μια πραγματικά ασυνήθιστη περίοδο. Μια
περίοδο που οι έννοιες της ασφάλειας και
της ανεμελιάς, έχουν από καιρό τώρα
χάσει το νόημά τους. Ολόκληρη η διεθνείς
κοινότητα αισθάνεται τους φοβερούς
κοινωνικούς κραδασμούς που δημιουργούν
οι συνθήκες της ανεργίας καθώς οι
κραυγές των απελπισμένων πολιτών της
κάθε κοινότητας, αρχίζουν να
σκιαγραφούν ένα απίστευτο σκηνικό
ανατροπής των κοινωνικών κατεστημένων
της γης. Έντρομες οι ηγεσίες της κάθε
κοινότητας υπόσχονται να πάρουν μέτρα
δραστικά για την βοήθεια και προστασία
των πολλών, θυμάτων κυρίως της τρομερής
οικονομικής κρίσης που αγκάλιασε τόσο
σφιχτά απειλώντας να πνίξει κάθε
διοίκηση της διεθνούς κοινότητας. Ήταν
επόμενο, λοιπόν κάτω από αυτές τις
συνθήκες, οι λαοί να αποδεχθούν το πρώτο
πακέτο οικονομικής βοήθειας των μεγάλων
χρηματιστηριακών οργανισμών,
προκειμένου να ενισχύσουν το σύστημα
και περισώσουν τις καταθέσεις
δισεκατομμυρίων καταθετών. Και ενώ με
την διάθεση αυτών των φανταστικών ποσών,
δεν φαίνεται να επιτεύχθηκε κανένας
απολύτως σκοπός, άπαξ και σε σύντομο
χρονικό διάστημα έγινε γνωστή η ανάγκη
για δεύτερη και μεγαλύτερη
χρηματοδότηση εκείνων που στην ουσία
ήταν οι υπεύθυνοι του καταστροφικού
τυφώνα, για άλλη μια φορά οι υπεύθυνοι
ηγέτες των κρατών της γης, επανέρχονται
για να ξανασυζητήσουν το ενδεχόμενο να
εμπιστευτούν νέα κεφαλαία, σε εκείνους
που θα έπρεπε να είχαν παραπεμφθεί στη
δικαιοσύνη και να λογοδοτήσουν για
εγκλήματα σε βάρος των λαϊκών
συμφερόντων. Το περίεργο είναι ότι ακόμα
και ηγέτες οι οποίοι πρόσφατα
δοκιμάστηκαν στο κόσκινο της λαϊκής
εμπιστοσύνης την οποία και υποσχέθηκαν
να τιμήσουν, ξαφνικά εμφανίζονται ως
τοποτηρητές των μεγάλων συμφερόντων και
προστάτες ενός χρηματοοικονομικού
συστήματος το οποίο αποδείχθηκε
διεφθαρμένο και αδύναμο να σεβαστεί την
εμπιστοσύνη των καταθετών του.
Από
την αρχή ακόμα της κρίσης, είχαμε την
πρόνοια να δηλώσουμε από αυτές τις
στήλες ότι η κρίση που πλησίαζε δεν είχε
τίποτα το κοινό με τις προηγούμενες και
ακόμα ότι, εκτός και εάν λαμβανόταν
αμέσως σοβαρά μέτρα εναντίον των
υπευθύνων, αυτή θα οδηγούσε στο
οικονομικό και οικονομικό σάρωμα των
σύγχρονων κοινωνιών, σκορπίζοντας στο
πέρασμα της φλόγες της αναρχίας και της
λαϊκής αγανάκτησης. Φαινόμενα τα οποία
έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται σε
πολλές κοινότητες και τα οποία χωρίς
αμφιβολία πρόκειται να
πολλαπλασιαστούν στις μέρες και μήνες
που ακολουθούν. Κανένας ωστόσο των
υπευθύνων ηγετών της διεθνούς
κοινότητας της γης, δεν φαίνεται
διατεθειμένος να μελετήσει το πρόβλημα
σοβαρά αναζητώντας τις πραγματικές του
αιτίες. Και όμως τα πρόσφατα γεγονότα
της ανοικτής πλέον κλοπής των κεφαλαίων
των χρηματιστηριακών οργανισμών, οι
οποίοι δέχονται την οικονομική ενίσχυση
του δημοσίου, με την μορφή δώρων,
αποτελούν μια αδιάψευστη μαρτυρία των
πραγματικών αιτίων της κρίσης. Το
πρόβλημα λοιπόν δεν έγκειται στην
αμφιβολία και τους φόβους των λαϊκών
μαζών τόσο, όσο στην απληστία και την
ανηθικότητα που δημιουργεί ο ελεύθερος
και χωρίς κανένα έλεγχο καπιταλισμός.
Κάτι
παρόμοιο είχα συμβεί πριν δύο δεκαετίες
περίπου με το υπό τον “κρατικό έλεγχο”
των κομματικών λακέδων του κομουνισμού,
οι οποίοι σαν τα τρωκτικά κατόρθωσαν να
καταφάγουν ολόκληρο το
κοινωνικοοικονομικό οικοδόμημα μια
μεγάλης δύναμης. Το σημερινό πρόβλημα
της Δύσης, ωστόσο, χωρίς αμφιβολία είναι
ακόμα ποιό σοβαρό και δύσκολο, χωρίς τις
τελευταίες δεκαετίες οι κοινότητες του
ανθρώπου στη γη, πραγματικά κατόρθωσαν
να ξεπεράσουν παλιές ιδέες και σύμβολα
και να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση
δημιουργίας μιας παγκόσμιας κοινότητας.
Η προσπάθεια είχε σαν αποτέλεσμα την
δημιουργία τεράστιων επιχειρησιακών
συμφερόντων και κεφαλαίων για τα οποία
ήταν αδύνατο να υπάρξει έλεγχος,
αφέθηκαν δε τελείως στις “καλές
προθέσεις” και την τιμιότητα εκείνων
που τα διοικούσαν. Μια τιμιότητα, η οποία
ωστόσο αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε. Αυτός
είναι και ο λόγος της κρατικής
παρεμβολής, σε κάθε κοινότητα, την
αναδιοργάνωση του συστήματος πάνω σε
σοβαρές βάσεις και κάτω από την
πραγματική εποπτεία κράτους,
προκειμένου να υπάρξουν οι προϋποθέσεις
εμπιστοσύνης παροχής νέων κεφαλαίων των
οργανισμών, οι οποίοι προσφεύγουν μεν
στην συνδρομή των κρατικών πόρων,
αντιστέκονται όμως και αντιδρούν στην
επιβολή κάθε μορφής ελέγχου πάνω τους.
Μια λεπτομέρεια η οποία πραγματικά λέει
πολλά.
“Πατρίδες”
