Πίσω στο ευρετήριο

 Η  Απαίσια Μορφή των Φυλετικών Διακρίσεων

Η 21^η του Μάρτη, κάθε χρονιάς, έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη σαν διεθνής ημέρα για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων.

Με την ευκαιρία αυτής της ημέρας κυβερνήσεις και οργανισμοί περνούν ψηφίσματα και καυχιόνται για τα μέτρα που έχουν πάρει η προτίθενται να πάρουν, προκειμένου να βοηθήσουν στην κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων. Παρ’ όλα αυτά η απαίσια μορφή των φυλετικών διακρίσεων συνεχίζει απτόητη να δίδει το παρόν της σε κάθε οργανωμένη κοινωνία και κοινότητα.

Στις ΗΠΑ, όπου ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί  λάβαρο των διοικούντων, οι φυλετικές διακρίσεις εναντίον των πολιτών αποτελούν πραγματική ρουτίνα. Οι μαύροι και οι Λατίνοι, καθημερινά συναντούν τα κοινωνικά εμπόδια της κοινωνίας στη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους, παρά τις κραυγαλέες διακηρύξεις του Λευκού Οίκου για την ισότητα των πολιτών.

Οι ασθενείς, οι γέροντες, οι γυναίκες, τα αθώα και απροστάτευτα μικρά παιδιά, γίνονται καθημερινά θύματα μιας πολιτικής κουλτούρας και μιας διοικητικής πρακτικής στα πλαίσια κάποιας ανεπίσημης υποκουλτούρας, η οποία κάθε άλλο παρά τιμά την πολιτική και κοινωνική δομή της Αμερικανικής Ομοσπονδίας και τους δημιουργούς της.

Η αλήθεια είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει και μεγάλη διαφορά πρακτικής στο Καναδά, όπου οι μεν διοικήσεις προσπαθούν να νομοθετήσουν τη προστασία των δικαιωμάτων όλων των πολιτών, χωρίς ωστόσο να μπορούν να ελέγξουν τις πραγματικές καταστάσεις ακόμα και μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι εκείνοι που εφαρμόζουν τη πολιτική φιλοσοφία των εκάστοτε κυβερνήσεων. Είναι δε τραγικό το γεγονός ότι παρά τη δημιουργία υπηρεσιών και επιτροπών για τον εντοπισμό κρουσμάτων φυλετικών και κοινωνικών διακρίσεων, τα  αθώα θύματα αυτής της βάρβαρης εφαρμογής καθημερινά αισθάνονται τη πικρή γεύση της απογοήτευσης και της πικρίας, από την εγκατάλειψη που αισθάνονται από το σύστημα.

Το γεγονός αυτό, για άλλη μια φορά φέτος, εντοπίζει και  καταγγέλλει με το σχετικό μήνυμά της η  εξοχ. Michaelle Jean, Γενικός Κυβερνήτης και εκπρόσωπος της Βασιλίσσης για το Καναδά.

“ Οι φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις, συνεχίζουν να αποτελούν πρόβλημα στη κοινωνία μας, καλλιεργούν τις ρίζες τους βαθιά στο πνεύμα της αμάθειας και αδυναμίας να αντιληφθούμε. Δεν έχουν μέρος σε μια κοινωνία  η οποία εκτιμά πάνω από όλα την αρετή του σεβασμού, της αποδοχής και της πρόθεσης να διαμοιραστούμε μεταξύ μας...

Παράλληλα είμαστε υποχρεωμένοι να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτή μας τη προσπάθεια για επιτυχία, για το οποίο όμως παραμένει να γίνει πολύ δουλειά.

Από κοινού, θα πρέπει να βρίσκουμε καθημερινά λύσεις προκειμένου να επιβεβαιώσουμε ότι όλοι οι πολίτες μπορούν να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει στη κοινωνία μας.”

Λόγια όμορφα, προσεγμένα, βαλμένα αρμονικά, τα οποία όμως δεν αρκούν για να κτυπηθεί αυτή η κοινωνική πληγή των φυλετικών διακρίσεων τόσο στον ιδιωτικό τομέα, όσο και τη δημόσια διοίκηση. Και για όσο διάστημα θα υπάρχει έστω και ένας πολίτης ο οποίος θα αισθάνεται κοινωνική περιθωριοποίηση, ένας ασθενής ο οποίος δεν θα έχει πρόσβαση στο υγειονομικό σύστημα, μια γυναίκα η οποία θα αισθάνεται κάποια καταπίεση και εκμετάλλευση από οποιονδήποτε κοινωνικό παράγοντα, ένα παιδάκι το οποίο πεινασμένο στερείται κάθε ευκαιρίας ανάπτυξης των δυνατοτήτων του στη ζωή, χωρίς αμφιβολία θα είμαστε αποτυχημένοι σαν κοινότητα και σαν κοινωνία.

Είναι απαραίτητο λοιπόν παράλληλα με τα μηνύματα να λαμβάνονται και δραστικά μέτρα από την διοίκηση. Μέτρα τα οποία θα επιβάλλουν το σεβασμό των νόμων ακόμα και μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων, εκείνων που σε τελευταία ανάλυση αποτελούν τις πραγματικές ρίζες των διακρίσεων.

Όταν ένα νέο- μετανάστης αντιμετωπίζει τη στείρα άρνηση της κοινωνίας να του αναγνωρίσει το δικαίωμα να διατηρήσει την δική του προσωπική αξιοπρέπεια και εκείνη των μελών της οικογένειας του, τότε η κοινωνία μας νοσεί.

Όταν ένα πολίτης με τίτλους σπουδών και λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία έξω από το Καναδά, αισθάνεται την απόγνωση και απογοήτευση από την άρνηση όλων μας να του αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της αξιοπρέπειας με την προσφορά κάποιας εργασίας, τότε είμαστε όλοι ένοχοι και υπόλογοι για τη βία και τις καθημερινές δολοφονίες στους δρόμους και τα πάρκα των πολιτειών μας.

Είναι αλήθειες οι οποίες πονούν, και τις οποίες όμως είναι υποχρεωμένοι να αντιληφθούν και να λάβουν διορθωτικά μέτρα εκείνοι που ασκούν την εξουσία, είτε αυτοί βρίσκονται στην Ουάσιγκτον, είτε στην Ότταβα, είτε στο Τορόντο, είτε στην Αθήνα ή της Βρυξέλλες. Η απαίσια όψη των φυλετικών και κοινωνικών διακρίσεων παντού είναι η ίδια και παντού αποτελεί την ίδια απειλή, την καταστροφή της ειρήνης, της προόδου και της ανάπτυξης της κοινωνίας.

“Πατρίδες”