ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ : 4000 χρόνια Ελληνικής Ιστορίας.
Του
Χρήστου Σ. Στανόη
Ο
Ελληνισμός έχει , στην πραγματικότητα,
εξεγερθεί για ακόμη μια φορά, από την μια
άκρη της Ελλάδας στην άλλη και από κάθε
γή πέρα των ωκεανών, σαν να κτυπάει με
μια καρδιά.
Από
την Φλώρινα, την Έδεσσα και την Καστοριά
έως την Κρήτη, από την Καλαμάτα έως την
Αλεξανδρούπολη, τη Δράμα και Καβάλα, από
την Αυστραλία έως το Τορόντο του Καναδά,
από την Ρωσία και την Γεωργία έως τις
Βρυξέλλες, έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης
και της Ατλαντικής Συμμαχίας, το μήνυμα
που ακούγεται είναι ένα : Οι Έλληνες, σαν
λαός, δεν πρόκειται να υποστείλουν ποτέ
την σημαία τους, ή και να ανεχθούν
πολιτικές συμφωνίες πίσω από την πλάτη
τους, οι οποίες τους υποτιμούν, τους
προσβάλλουν και τους αδικούν.
Είναι
επόμενο, λοιπόν, ότι όσοι, -και είναι
πολλοί- στα διάφορα κέντρα αποφάσεων
υποτιμούν ή προσποιούνται ότι
παραβλέπουν το μήνυμα και πιστεύουν ότι
με μεθοδευμένες αντιλαϊκές αποφάσεις
παρμένες ερήμην του Μακεδονικού
Ελληνισμού, κάνοντας κατάχρηση της
εξουσίας που τους εμπιστεύτηκαν οι
Έλληνες ψηφοφόροι, θα επιβάλλουν, - και
ήδη επιβάλλουν – τους σχεδιασμούς και
την θέληση τους σαν σφραγίδα πάνω στην
ιστορική πορεία του έθνους, θα πρέπει να
γνωρίζουν ότι
υποτιμούν τη δυναμική και τα διδάγματα
της διαχρονικής ιστορίας του.
Διαπράττουν δε άλλο ένα τρομερό λάθος
στην ήδη μεγάλη κατάσταση των
εγκληματικών λαθών τους, ως υπεύθυνων
πολιτικών, σε βάρος των συμφερόντων του
λαού που ορκίστηκαν να υπηρετήσουν,
χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι οικοδομούν
πάνω στην κινούμενη άμμο της λαϊκής
αγανάκτησης, τη “Νέα Τάξη” των
πραγμάτων στην Βαλκανική. Αυτή είναι η
πραγματικότητα και είναι βέβαιο ότι
όταν οι χάρτινοι πύργοι των πολιτικών
σκοπιμοτήτων καταρρεύσουν κάτω από την
πίεση της λαϊκής κατακραυγής και
αγανάκτησης, θα αντιληφθούν το λάθος
τους. Αλλά τότε θα είναι μάλλον αργά τόσο
για αυτούς όσο και το σύστημα που
εκπροσωπούν. Η ζωή δεν αιχμαλωτίζεται με
τα χαρτιά και τις αντιλαϊκές συμφωνίες
και υποχωρήσεις, αυτό τουλάχιστον
ισχύει για την ζωή του ελληνικού έθνους.
Το
ερώτημα, ωστόσο, που εύλογα
δημιουργείται είναι το εάν και κατά πόσο
τα ξένα κέντρα αποφάσεων, που επιμένουν
να ρυθμίζουν τις τύχες των μικρών λαών,
είναι πράγματι τόσο ανιστόρητα και
διακατέχονται από τόση άγνοια γύρω από
την ιστορική πραγματικότητα, όση
τουλάχιστον μαρτυρούν οι πράξεις η
παραλήψεις τους, ή συνεχίζουν να
παραμένουν κυνικά και αδιάφορα στις
πλέον ιερές αιτιάσεις των λαών, χωρίς να
αντιλαμβάνονται ότι θελητά ή
αθέλητα διακινδυνεύουν νέες
περιπέτειες κατά πολύ δραματικότερες
από το παρελθόν, στο δοκιμασμένο και
ταλαιπωρημένο από ιστορικές
συγκρούσεις χώρο των Βαλκανίων.
Δεδομένου
ότι δεν υπάρχει σχεδόν καμία αμφιβολία
ότι φανερά πλέον δρομολογούν
πολιτικές διεργασίες και διαδικασίες
και θεμελιώνουν συνθήκες και
προϋποθέσεις ενός γενικότερα αποδεκτού
“αναδασμού”, προκειμένου να
διευθετήσουν μέσα στα πλαίσια των δικών
τους ανταγωνιστικών συμφερόντων, τις “σφαίρες
επιρροής τους”, σε νέες γραμμές και όρια
και φυσικά να επενδύσουν, εμφανώς, προς
χάριν των συμφερόντων τους, σε
καταλληλότερα για τους ίδιους και τα
συμφέροντά τους “χωράφια”, στην
ευρύτερη περιοχή, χωρίς να
ενδιαφέρονται για το πολιτικό έκτρωμα
που δημιουργούν σε βάρος των λαών της
χερσονήσου.
Διότι
πως διαφορετικά και κάτω από ποια λογική
θα μπορούσε να αιτιολογηθεί
η επιμονή στην πολιτική της
διάπραξης τόσων και κατά συρροή
εγκληματικών λαθών στον ζωτικό χώρο
της νότιας Βαλκανικής, η πεισματώδης
αυτή εμμονή τους θα
μπορούσε να αποδοθεί μόνον σε πολιτική
“τύφλωση”.
Εάν
όμως πράγματι συμβαίνει κάτι παρόμοιο, -
και δεν αποκλείεται να συμβαίνει- τότε
το λανθασμένο των υπολογισμών τους
πρόκειται να έχει μεγαλύτερες συνέπειες
και είναι βέβαιο ότι θα έχει
επιπτώσεις αρνητικές και για τα δικά
τους συμφέροντα.
Δεδομένου
μάλιστα ότι οι ιστορικά διαχρονικές –και
όχι οι για πολιτικές σκοπιμότητες
δημιουργούμενες – χώρες της περιοχής,
δεν αποτελούν απλά αγροτεμάχια, στα
οποία μπορούν να καλλιεργηθούν λαχανικά,
αλλά αποτελούν ιστορικές εστίες,
συναισθηματικούς βωμούς, προγονικές
παρακαταθήκες, καθαγιασμένες με
ποταμούς αιμάτων ανά τους αιώνες, από
τους αυτόχθονους λαούς.
Λαούς
οι οποίοι δημιούργησαν πολιτιστικές
παραδόσεις και πολιτισμούς που φωτίζουν
με τον πλούτο τους και τιμούν τον
άνθρωπο και την δύναμη της θέλησης του.
Αυτή δε είναι μια πραγματικότητα την
οποία αισθάνθηκαν κατά καιρούς,όσοι
πίστεψαν ότι μπορούν να την αγνοήσουν
και πλήρωσαν το σφάλμα τους με αίμα
και χαμό.
Αλλά
όμως σήμερα το πραγματικό πρόβλημα σε
ότι αφορά το Μακεδονικό, είναι η “ηγεσία”
των Σκοπίων, η οποία προφανώς
εντυπωσιασμένη από τις σκοπιμότητες
αυτές του ξένου παράγοντα, σχηματίζει
την ψευδαίσθηση της “ιδικής της δύναμης”,
σε τέτοιο σημείο μάλιστα που να αρνείται
να αντιληφθεί την σοβαρότητα και το
βάθος του ζητήματος των διαφορών της με
την Αθήνα, καθώς επίσης και ούτε να θελήσει να εκτιμήσει με μέτρο
τις πραγματικότητες, το στεντόρειο
αγωνιστικό μήνυμα του όπου της γης
ελληνισμού.
Ένα
μήνυμα, πρωταρχικά, ειρηνικής
συνύπαρξης και καλής γειτονίας, ένα
μήνυμα αλληλοσεβασμού των
παρακαταθηκών και πολιτιστικών
παραδόσεων των δύο λαών, ένα μήνυμα
συμβίωσης και ευημερίας για το καλό όλων.
Στο σημείο δε αυτό έγκειται το
θεμελιώδες λάθος των ηγετών της
σλαβόφωνης Μακεδονίας. Το δε άσχημο
είναι ότι ο πολυεθνικός αυτός λαός δεν
φαίνεται να ενδιαφέρεται και πολύ για
τις λανθασμένες και
προκλητικές απαιτήσεις της ηγεσίας του,
παρά το γεγονός ότι έχει προσωπική
εμπειρία για την σημασία που έχει για
την ύπαρξη και συνέχιση της ελευθερίας
του ο ελληνισμός. Ένας ελληνισμός ο
οποίος διακατέχεται από πραγματικά
αισθήματα φιλίας και επιθυμεί διακαώς
την ειρηνική και δημιουργική συνύπαρξη
και συμβίωση.
Το
άσχημο όμως και πάλι είναι ότι και ο
σλαβόφωνος λαός της Μακεδονίας,
δυστυχώς, παραμένει αιχμάλωτος του
συστήματος της διοίκησης που του έχει
επιβληθεί άνωθεν, άσχετο με την
προσωπική του θέληση. Μια άλλη
πραγματικότητα για το ότι ουσιαστικά
σεν έχει αλλάξει
τίποτα απολύτως από πριν.
Παρά
δε το γεγονός ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός
έχει πτωχεύσει σε ολόκληρη την Ευρώπη,
στη μικρή δημοκρατία των Σκοπίων
ανασυντάχθηκε και επανεμφανίσθηκε με τα
ίδια ακριβώς υλικά και τις ίδιες δομές
του παρελθόντος.
Αυτό
τουλάχιστον αποδεικνύει η
ανθρωπογεωγραφία της εξουσίας. Ίδιοι
άνθρωποι, στις ίδιες θέσεις με την ίδια
πολιτική θεωρεία και κατεύθυνση. Για τον
λόγο αυτό, άλλωστε, το καθεστώς, αν και
δεσμεύτηκε διεθνώς, αρνείται επί μια
ολόκληρη δεκαετία τώρα με διάφορα
αστεία προσχήματα, να διενεργήσει
την πρώτη σχετικά γνήσια απογραφή του
πληθυσμού για να εξακριβωθεί, τέλος
πάντων, πια η δύναμη της κάθε εθνότητας
που συνθέτουν αυτή τη δημοκρατία.
Το
ερώτημα συνεχίζει να πλανάται έντονο,
πόσοι άραγες είναι εκείνοι που
αυτοχαρακτηρίζονται ως “Μακεδόνες”
στην διοικητική επικράτεια των Σκοπίων.
Ποιες
και σε τι αριθμητικό μέγεθος είναι οι
υπόλοιπες εθνότητες; Μέχρι σήμερα είναι
βέβαιο ότι δεν γνωρίζει απολύτως κανείς
τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, μα
το σπουδαιότερο είναι
ότι το ίδιο συμβαίνει και στα ξένα
κέντρα αποφάσεων, χωρίς ωστόσο κανένας
των υπευθύνων της Νέας Τάξης να δείχνει
ότι θέλει να το γνωρίζει. Το ερώτημα και
πάλι είναι γιατί ; Απλούστατα επειδή εάν
αποκαλυφθεί η πραγματικότητα, είναι
βέβαιο ότι θα καταρρεύσουν αμέσως οι
πολιτικοί προγραμματισμοί, οι οποίοι σε
τελευταία ανάλυση θα είναι αδύνατον να
πραγματοποιηθούν ή και να εφαρμοσθούν.
Αντίθετα, ωστόσο, με αυτήν την κατάσταση
συνυπάρχει και η ιστορική
πραγματικότητα, αυτή
συνίσταται στην αναμφισβήτητη ύπαρξη
του ελληνισμού, ο οποίος όμως σύρεται “αιχμάλωτος”
αναμφισβήτητα διεφθαρμένου και
ανίκανου πολιτικού κατεστημένου το
οποίο με την σειρά του ενδιαφέρεται
μόνον για την άσκηση της εξουσίας και με
ποιό τρόπο θα ικανοποιήσει τους ξένους
προστάτες του.
Χωρίς
αμφιβολία ο ελληνισμός σήμερα ζει μια
δύσκολη καμπτή της ιστορίας του, αν
κατορθώσει να απελευθερωθεί από την
αιχμαλωσία του, - αιχμαλωσία με μεταξωτά
η μη δεσμά- θα ξαναπάρει στα χέρια του
την ιστορία, την αξιοπρέπεια και την ζωή
του. Και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η
σημερινή έγερση των Ελλήνων, ολούθε της
γης, για την Μακεδονία αφήνει να
διαφανεί κάτι παρόμοιο : απελευθέρωση,
ένωση, αγώνα, αποφασιστικότητα και Ζωή,
έννοιες δεμένες τόσο πολύ με την
διαχρονική ιστορία αυτού του υπέροχου
λαού της νότιας Βαλκανικής, ο οποίος
συνεχίζει να δημιουργεί πολιτισμό.
Ο
Χρήστος Σ. Στανόης, είναι πρώην
αξιωματούχος της Παμμακεδονικής Ένωσης
Τορόντο και Καναδά, υπήρξε διοργανωτής
των χορευτικών τμημάτων της οργάνωσης
και κατάγεται από τα ακριτικά Άλωνα της
Φλώρινας.
