Ελεύθερα
Μπροστά στις ευθύνες μας.
Του
Θωμά Στεφ. Σάρα
Πρόσφατα
ένας νοτιοαμερικάνος φίλος,φλογερός
λάτρης του ελληνικού πολιτισμού,
ανακάλυψε ότι στην επίσημη ηλεκτρονική
ιστοσελίδα των Ενωμένων Εθνών
υπήρχε καταχωρημένη αναφορά στην FYROM
με το όνομα “Macedonia”.
Αμέσως
διακινήθηκε ένα ολόκληρο σύστημα
ενημέρωσης των ομογενών
με την παρότρυνση
της αποστολής επιστολών διαμαρτυρίας
προς την Γενική Γραμματεία του
οργανισμού για αυτήν την απαράδεκτη
καταχώρηση, η οποία σε τελευταία ανάλυση
προσέβαλλε αυτόν τον ίδιο τον οργανισμό,
μιας και ερχόταν σε αντίθεση με
προηγούμενα ψηφίσματα και αποφάσεις του.
Θα
πρέπει να ομολογήσω ότι έλαβα την
ειδοποίηση από τρεις διαφορετικές πηγές
μεταξύ των οποίων και ένας πολύ καλός
φίλος αξιωματούχος της AHEPA,
ο οποίος μου παρότρυνε να ενεργοποιηθώ
αμέσως. Μολονότι δεν είναι δυνατόν να
παραμείνει κανείς απαθής σε κάτι το
παρόμοιο, θα πρέπει να ομολογήσω ότι
πραγματικά προβληματίσθηκα για τις “περίεργες
συγκυρίες” οι οποίες αλυσιδωτά
συντείνουν στην αλλαγή του γεωπολιτικού
κατεστημένου της νότιας βαλκανικής,
κάτω από το απαθές βλέμμα των Ελλήνων
πολιτικών, όλων των αποχρώσεων.
Και
ενώ η ΓΓ του ΟΗΕ, κάτω από την πίεση των
αμέτρητων μηνυμάτων διαμαρτυρίας που
δέχθηκε, φρόντισε αμέσως να προβεί σε
διόρθωση του “ τυχαίου σφάλματος της”,
ο προβληματισμός μου έγινε, θα έλεγα,
εντονότερος για το πώς είναι δυνατόν μια
ολόκληρη στρατιά διπλωματών και μελών
του διπλωματικού προσωπικού της Αθήνας
σε ολόκληρη την γή, δεν κατόρθωσαν να
εντοπίσουν για δύο ολόκληρα χρόνια, από
την αρχή, ένα τόσο σοβαρό θέμα.
Και
στο σημείο αυτό πιστεύω ότι βρίσκεται ο
“μίτος της Αριάδνης” για την ερμηνεία
και την ανάλυση των σοβαρών προβλημάτων
που αντιμετωπίζει η Αθήνα στην άσκηση
της πολιτικής της σε σχέση με τα εθνικά
θέματα της Ελλάδας. Στο σημείο αυτό θα
ήθελα να κάνω αναφορά σε πρόσφατες
δηλώσεις του πρωθυπουργού της Ελλάδας
Κωνσταντίνου Καραμανλή, ότι η Ελλάδα δεν
προτίθεται να αντιτάξει VETO
εάν η ΕΕ αποφασίσει να εντάξει την FUYROM
με το όνομα “Μακεδονία”. Η δήλωση αυτή
του κ. Καραμανλή κάθε άλλο παρά θα πρέπει
να παραξενεύει άπαξ και ακολουθεί πιστά
την πολιτική και τις εντολές της ηγεσίας
του ΝΑΤΟ.
Πέραν
τούτου όμως είναι γνωστό
στους πολιτικούς παρατηρητές των
ελληνικών υποθέσεων, ότι το τελευταίο
διάστημα η Άγκυρα, “γνωστή φίλη της
Ελλάδας”, καθημερινά γίνεται
περισσότερο απαιτητική στις
διεκδικήσεις της εδαφών από την
ελληνική επικράτεια και κυρίως του
Ανατολικού Αιγαίου, των νησιών της
περιοχής, της Δυτικής Θράκης και τέλος
της Κύπρου.
Το
περίεργο είναι, ωστόσο, ότι τόσο ο
Αθηναϊκός τύπος, όσο και το πολιτικό
κατεστημένο των Αθηνών, αρέσκονται στην
παρουσίαση αυτών των γεγονότων σαν κάτι
το καινούργιο, το οποίο δημιουργεί
προβληματισμούς για τις προθέσεις και
τις επιδιώξεις των Τούρκων.
Στο
σημείο αυτό ακριβώς, πιστεύω ότι, θα
πρέπει να σταθεί ο παρατηρητής και να
προσπαθήσει να αναλύσει τα γεγονότα
αναζητώντας τις πραγματικές τους αιτίες.
Για δεκαετίες τώρα, είναι γνωστόν ότι η Άγκυρα υπομονητικά και μεθοδικά, καλλιεργεί στον διπλωματικό κόσμο της διεθνούς κοινότητας την ιδέα των συμφερόντων της ανοικτής διεθνούς ναυσιπλοΐας στο Αιγαίο. Η προσπάθεια δε αυτή γίνεται ακόμα κάτω από το απαθές βλέμμα και την ανοχή των εκπροσώπων των ελληνικών διπλωματικών αποστολών, οι οποίοι στην ουσία έχουν εντολή “να προσποιούνται ότι δεν ακούν η δεν καταλαβαίνουν”. Με αυτήν όμως την πολιτική των Αθηνών, αφήνεται ελεύθερο το τοπίο στην Άγκυρα μα δράσει χωρίς καμία ενόχληση η αντίλογο, προωθώντας έτσι με άνεση τα σχέδια και τις απαιτήσεις, σε βάρος της Ελλάδας. Η πολιτική αυτή ωστόσο, δεν είναι προϊών της σημερινής κυβέρνησης των Αθηνών μόνον, αντίθετα θα έλεγα ότι έχει τις ρίζες της στη φιλοσοφία του πρώην Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος πίστευε ότι : “μας συμφέρει να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα και να ζούμε ήσυχοι, παρά να κρατάμε ότι έχουμε και μας ανήκει, μα το διεκδικούν οι γείτονές μας, και να ζούμε καθημερινά με τον φόβο του κινδύνου κάποιας πολεμικής περιπέτειας.”
Την φιλοσοφία αυτή όμως υποχρεώθηκε να την ασπασθεί τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου, όσο και ο Κώστας Καραμανλής, και η Ντόρα Μπακογιάννη, μέσα στα πλαίσια των προσπαθειών του ΝΑΤΟ αναζήτησης διεξόδου από το τόσο ακανθώδες πρόβλημα των ελληνοτουρκικών διαφορών,( διάβαζε τουρκικών απαιτήσεων εναντίον της Ελλάδας).
Η αποδοχή και εφαρμογή εκείνων των μυστικών συμφωνιών των Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Καραμανλή (θείου), και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ουσιαστικά υπήρξε ο “εκρηκτικός μηχανισμός” ο οποίος στην πραγματικότητα νομιμοποίησε τις απαιτήσεις της Τουρκίας και ακόμα περισσότερο τις δυνάμωσε και τις έκανε πιστευτές από την διεθνή κοινότητα σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε να αναζητηθεί στους ορίζοντες του φανταστικού.
Οπλισμένη με την “μυστική εκείνη συμφωνία” του ΝΑΤΟ η Άγκυρα, από την δεκαετία του ’80 και μέχρι σήμερα, κατόρθωσε να πείσει, την διεθνή κοινότητα με τον μύθο των “ελληνικών προθέσεων” να μετατρέψουν το Αιγαίο σε “ελληνική λίμνη”, κατορθώνοντας έτσι να παραπλανήσει κάθε ενδιαφερόμενη διοίκηση, για τον φόβο των σοβαρών προβλημάτων που επρόκειτο να δημιουργήσει στην διεθνή ναυσιπλοΐα μια παρόμοια ενέργεια των Αθηνών.
“Επομένως συμφέρον της διεθνούς κοινότητας ήταν να μην επιτραπεί στην Ελλάδα να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα διεθνώς παραδεκτά, επειδή έτσι το Αιγαίο χανόταν για πάντα για την διεθνή ναυσιπλοΐα, και δεύτερον ότι με την επιστροφή των νησιών του ανατολικού Αιγαίου στην Άγκυρα επρόκειτο να επιτευχθεί μια ισορροπία η οποία θα διασφάλιζε την ελευθερία της διακίνησης των πλοίων κάθε σημαίας και πλοιοκτησίας.
Όσο και εάν ακούγεται απίστευτος ένας παρόμοιος ισχυρισμός διαβεβαιώ τον αναγνώστη της στήλης ότι αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα.
Στο σημείο αυτό μάλιστα, θα ήθελα να αναφερθώ σε σχετική συνομιλία μου με αξιωματούχο της κυβέρνησης του Καναδά, κατά την διάρκεια της οποίας είχα την ευκαιρία να αναφερθώ στους “τραμπουκισμούς” της Τουρκίας σε βάρος της ελληνικής επικράτειας. Ο τελευταίος άκουσε με προσοχή τις αιτιάσεις μου και όταν τέλειωσα μου δήλωσε ότι δυστυχώς η πραγματικότητα τον πείθει ότι είχα άδικο, δεδομένου ότι είμαι το μοναδικό άτομο από ελληνικής πλευράς το οποίο κάνει αναφορά πάνω σε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα.
Ομολογώ ότι έμεινα με το “στόμα ανοικτό”, από την απάντηση του συνομιλητή μου και του ζήτησα να μου εξηγήσει τι εννοούσε.
“ Έχω συχνές επαφές, μου απάντησε, με Έλληνες συναδέλφους μου, και ακόμα εδώ στη Οτάβα υπάρχει Ελληνική Πρεσβεία, χωρίς όμως κανένας από τους αντιπροσώπους της Ελλάδας να αναφερθεί ποτέ σε παρόμοια ζητήματα, σε αντίθεση με την Τουρκική πλευρά οι διπλωμάτες της οποίας δεν αφήνουν να χαθεί ευκαιρία για να αναφερθούν στις δίκαιες απαιτήσεις τους.” Πρόσθεσε δε ότι δεν είναι δυνατόν η διεθνής κοινότητα να επιτρέψει στην Ελλάδα να μετατρέψει το Αιγαίο σε “ελληνική λίμνη”, κάτι παρόμοιο, τόνισε, θα αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στην περιοχή.
Όταν προσπάθησα να του εξηγήσω ότι η ελληνική πολιτική στο θέμα αυτό είναι ότι για την Ελλάδα δεν υπάρχει παρόμοιο ζήτημα και ούτε έχει τέτοιες προθέσεις, επομένως παραβλέπει τις αιτιάσεις της Τουρκίας, ο συνομιλητής μου αρκέστηκε να χαμογελάσει και να δηλώσει ότι μια παρόμοια πολιτική θα πρέπει να θεωρηθεί εξωπραγματική δεδομένου ότι οι Τούρκοι διπλωμάτες έχουν κατορθώσει να πείσουν τους πάντες για την σοβαρότητα των καταγγελιών τους.
Η αναφορά αυτή γίνεται στην προσπάθεια να αντιληφθεί ο αναγνώστης τις αιτίες και τους λόγους που κρατούν σήμερα την Ελλάδα “όμηρο” της Τουρκικής διπλωματίας σε ότι αφορά την Θράκη, το Ανατολικό Αιγαίο, την Κύπρο, και τελευταία προστέθηκε στον κατάλογο και η Κρήτη.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η αιτία του κακού ξεκινά από την λαθεμένη πολιτική εκείνων που χαράζουν τις κατευθύνσεις της Ελληνικής διπλωματίας στην Αθήνα η τις Βρυξέλλες. Το ίδιο είχε συμβεί εξ άλλου και με το Μακεδονικό. Ενώ οι μαχητικοί σλαβόφωνοι έκαναν αγώνα διασύροντας την Ελληνική δημοκρατία, οι Έλληνες πολιτικοί και διπλωμάτες απόφευγαν κάθε αναφορά σε αυτούς. Για το ΥπΕξ της Ελλάδας δεν “υπήρχε κανένα πρόβλημα”, έως ότου φυσικά το πρόβλημα ξέσπασε σε καταιγίδα και συγκλόνισε ολόκληρο το κατεστημένο εκείνων που έκαναν την ζωή τους με τον ιδρώτα του Έλληνα φορολογούμενου, υποτίθεται εργαζόμενοι για την διασφάλιση των συμφερόντων του, και τελικά αποδείχθηκαν ανίκανοι να προβλέψουν ή και να προλάβουν την καταιγίδα η οποία τελικά αποδείχθηκε τυφώνας ο οποίος απειλεί να σαρώσει το πολιτικογεωγραφικό κατεστημένο της περιοχής.
Χωρίς ωστόσο να ακουστή έστω και ένα παραιτούμαι, έτσι για λόγους ηθικής τάξης και την ανάληψη ευθυνών, μιας και απότυχαν στην αποστολή τους.
Φάκελος
Βορείου Ηπείρου
Για όσους παρακολουθούν την στήλη μου, είμαι βέβαιος ότι θα θυμούνται το περιστατικό με τον Χαβιέ Σολάνα, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ. Συνάντησα τον Ισπανό διπλωμάτη σε ξενοδοχείο του Τορόντο και επειδή το κύριο θέμα της σύσκεψης ήταν το Κόσσοβο τον ρώτησα εάν υπήρχαν κάποια πλάνα για την βοήθεια των Ελλήνων της νότιας Αλβανίας, γνωστής ως Βόρειας Ηπείρου. Εκείνος με άκουσε με προσοχή και αμέσως μετά μου είπε : “πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς, σε ποιους Έλληνες της Αλβανίας αναφέρεσαι. Σε διαβεβαιώ ότι μόλις εχθές το απόγευμα βρισκόμουν στην Αθήνα και κανένας απολύτως από τους υπεύθυνους της Ελλάδας δεν έκανε καμία σχετική αναφορά.” Πραγματικά αισθάνθηκα ντροπή για το αποτυχημένο στην πλειοψηφία του πολιτικό και διπλωματικό κατεστημένο της Αθήνας.
Λίγους μήνες αργότερα, την Καναδική πρωτεύουσα επισκέφθηκε η ΥπΕξ των ΗΠΑ, Ολμπράητ. Θυμάμαι ήταν μια μέρα χειμωνιάτικη με χιονοπτώσεις και κρύο. Αποφάσισα ωστόσο να παραβρεθώ στην συνέντευξη του Τύπου που ήταν προγραμματισμένη στο κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών του Καναδά. Όταν σε κάποια στιγμή μου δόθηκε ο λόγος, ρώτησα τους δύο ΥπΕΞ, (Καναδά και ΗΠΑ), εάν υπήρχαν κάποιες πρόνοιες για τις συνθήκες ζωής και τα δικαιώματα των Ελλήνων που ζουν στην Βόρειο Ήπειρο. Η Αμερικανίδα ΥπΕξ μου δήλωσε ότι θα έπρεπε να γίνει κάτι και ότι θα μελετούσε την όλη κατάσταση για να πληροφορηθεί σχετικά, άπαξ και κανένας μέχρι τώρα δεν θέλησε να φέρει το θέμα.
Μερικούς μήνες αργότερα έμεινα άφωνος όταν άκουσα την κ. Ολμπράητ, κατά την διάρκεια ανοικτής συνέντευξης Τύπου, να αναφέρεται στους Έλληνες της νότιας Αλβανίας. Ήταν η μοναδική φορά στην μεταπολεμική ιστορία που επίσημα ένα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αναφερόταν στην Ελληνική μειονότητα της Αλβανίας. Η έκπληξη μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν την ίδια σχεδόν ώρα δέχθηκα τηλεφώνημα πρώην στρατιωτικού ακόλουθου της Ελλάδας στον Καναδά, ο οποίος γνώριζε τι είχε συμβεί, και ο οποίος ενθουσιασμένος από το γεγονός μου έδινε συγχαρητήρια. Το κακό είναι ότι για άλλη μια φορά η Αθήνα έκανε ότι δεν καταλαβαίνει και ακολουθώντας το δόγμα του “εμείς δεν έχουμε απαιτήσεις”, άφησε την σκλάβα ομογένεια ξεχασμένη στην μοίρα της. Έτσι φθάσαμε στο σημείο των τελευταίων ειδήσεων ΄για την απόφαση του ΚΥΣΕΑ να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της χώρας.
Σύμφωνα μάλιστα με την ανακοίνωση στο “βορρά λαμβάνονται όλα τα απαιτούμενα μέτρα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών, όπως είναι η τρομοκρατία, η διακίνηση όπλων, το διεθνές έγκλημα και η αστάθεια.”
“Υπάρχει μια βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία και η Ελλάδα στηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της. Ωστόσο η Τουρκία δεν έχει μεταβάλει την πολιτική αμφισβήτησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Κατά συνέπεια η Ελλάδα έχει υποχρέωση να διατηρεί μια επαρκή, αποτρεπτική, αξιόπιστη δύναμη.”
“Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργεί νέα δεδομένα στο Κυπριακό και στις προσπάθειες για εξεύρεση σταθερής και βιώσιμης λύσης για την επανένωση του νησιού στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση, η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει την αμέριστη και πολυεπίπεδη στήριξη της Ελλάδας, η οποία συμμετέχει ενεργά στα θέματα ασφαλείας της Κύπρου.”
Αυτά αναφέρει η ανακοίνωση η οποία μας θυμίζει εκείνο το “στερνή μου γνώση, να σε είχα πάντα”, του θυμόσοφου Ελληνικού λαού.
Όλα αυτά βέβαια αποβλέπουν σε έναν και μόνο σκοπό στο πως θα παραπλανηθεί η κοινή γνώμη του Ελληνικού λαού, προκειμένου οι γιοι και θυγατέρες των πρωταγωνιστών της πολιτικής της εθνικής ντροπής, να απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη των δυνατών και συνεχίζοντας αυτήν την πολιτική της μειοδοσίας να ταλαιπωρούν τον τόπο, ρίχνοντας στην ανυποληψία της διεθνούς κοινότητας ολόκληρο τον ελληνισμό.
Είμαι βέβαιος ότι κανένας αναγνώστης δεν θα ζητήσει περισσότερες εξηγήσεις. Ο ένας των δελφίνων του ελλαδικού πολιτικού μικρόκοσμου, είναι ο σημερινός φορέας της εξουσίας, ενώ ο δεύτερος βρίσκεται σε αναμονή για να αναλάβει από αυτόν. Τρίτος στην διαδοχή έρχεται κυρία η οποία επίσης ασκεί την εξουσία του μεγαλύτερου δήμου της Ελλάδας.
Όσο για αυτήν, απλώς θυμηθείτε πρόσφατο ισχυρισμό του πατέρα της ο οποίος δήλωσε απερίφραστα ότι είναι βέβαιος “για το ότι η κόρη του θα γίνει πρωθυπουργός, το μόνο που δεν μπορεί να πει είναι να καθορίσει τον χρόνο του πότε θα γίνει αυτό...”, απλώς να προσθέσω στο σημείο αυτό ότι ο άνδρας γνωρίζει τι λέει, γνωρίζει απόλυτα τον παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατίας των Ελλήνων. Του λαού που πραγματικά ανακάλυψε, αξιοποίησε και εφάρμοσε το πολίτευμα των ελεύθερων και περήφανων πολιτών...
