Delacroix: Αποθνήσκουσα Ελλάς στο Μεσσολόγγι
Χαιρετισμός στην Λευτεριά
Εκατόν ογδόντα πέντε χρόνια συμπληρώνονται φέτος, από την άγια μέρα, που οι λίγοι και τολμηροί πήραν την μεγάλη απόφαση να διεκδικήσουν το δικαίωμα του Ελληνικού έθνους να έχει την δική του θέση μεταξύ των ελεύθερων λαών της διεθνούς κοινότητας.
Στην
διάρκεια των επτά ετών του άνισου και
σκληρού αγώνα, χάθηκαν αμέτρητες ζωές
και παίχθηκαν περιουσίες πάνω στον ιερό
βωμό της λευτεριάς.
“Καλύτερα
μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα
χρόνια σκλαβιά και φυλακή”, αυτός ήταν ο
θούριος των αγωνιστών της λευτεριάς, των
ονειροπόλων εκείνων αγνών οραματιστών
οι οποίοι παράβλεψαν οικογένεια και τα
προσωπικά τους συμφέροντα και έταξαν
τους εαυτούς στο “μεγάλο τάμα του
έθνους”, την λευτεριά.
Ήλθαν
στιγμές στην πορεία του αγώνα που “οι
οιωνοί” δεν επέτρεπαν μεγάλες
προσδοκίες, που οι πραγματικότητες δεν
άφηναν ευκαιρίες για την διατήρηση
ελπίδων. Εκείνοι πάντως δεν γονάτισαν,
δεν έχασαν την πίστη τους, την
εμπιστοσύνη τους στις τύχες του
ελληνικού έθνους, και τελικά
θριάμβευσαν.
Ήταν
ένας θρίαμβος γλυκός, τον οποίο όμως
πλήρωσε ο επαναστατημένος λαός με
σωρεία νεκρών και την μικρή γή που
βλάστησε η λευτεριά σκεπασμένη από
χαλάσματα και καταστροφή.
Από
τα Ψαρά, την Χίο, το Μεσολόγγι, την
Αλαμάνα. Από την Πελοπόννησο, την Κρήτη,
τα νησιά, η Ελλάδα ήταν ένας τόπος
καμένος, ένα απέραντο κοιμητήριο.
Επτακόσιες
χιλιάδες όλοι και όλοι οι Έλληνες που
επέζησαν των σφαγών και καταστροφών του
βάρβαρου Τούρκου δυνάστη. Επτακόσιες
χιλιάδες ευχές και ελπίδες που
διαβεβαίωναν ότι το δέντρο της
λευτεριάς που ρίζωσε, ύστερα από
τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς στην
κατακαμένη γή, επρόκειτο να αναπτυχθεί
και να φουντώσει.
Εκατόν
ογδόντα χρόνια από την ημέρα εκείνη,
σήμερα, οι απόγονοι εκείνων των “ημιθέων
και ηρώων”, σπαρμένοι σε ολόκληροι την
γή, σκύβουν ευλαβικά το κεφάλι σε φόρο
απότισης τιμής στους γίγαντες προγόνους
τους, οι οποίοι κατόρθωσαν τόσα πολλά
κάτω από τις πλέον δύσκολες και αντίξοες
συνθήκες.
Τη
μόνη διαφορά σήμερα, ωστόσο, παρουσιάζει
η ηγεσία του Εθνικού Κέντρου, μια “χούφτα”
διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι
προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα
προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα,
προκειμένου να διασφαλισθούν σαν
επιβήτορες της εξουσίας του ελληνικού
κράτους και σαν ηγέτες του Ελληνικού
λαού, έφθασαν στο σημείο να
διαπραγματεύονται απαράγραπτα
δικαιώματα και τα εθνικά συμφέροντα του
έθνους, επικαλούμενοι την ανάγκη
διατήρησης της “ειρήνης και προόδου του
ελεύθερου κράτους”, σαν αιτία της
πολιτικής εθνικής μειοδοσίας που
ακολουθούν.
Το
ερώτημα, όμως, και πάλι παραμένει το ίδιο,
όταν οι Τούρκοι συνεχίζουν τους
τρομερούς εξοπλισμούς των στρατιωτικών
δυνάμεων, όταν ενδυναμώνουν και
εξοπλίζουν με σύγχρονα οπλικά συστήματα
την στρατιά του
Αιγαίου, όταν συνεχίζουν τις απαιτήσεις
τους για το Αιγαίο, όταν διεκδικούν την
Θράκη, όταν επιμένουν να κατέχουν
στρατιωτικά την μισή Κύπρο, όταν
ενθαρρύνουν την ηγεσία των Σκοπίων να
μην υποχωρήσει “ούτε μια ίντσα” στις
διαπραγματεύσεις της για το όνομα του
κρατιδίου τους,(- το οποίο συνεχίζει να
υπάρχει εξ
αιτίας της οικονομικής στήριξης της
Αθήνας και των ελληνικών κεφαλαίων-,επιτρέποντας
με τον τρόπο αυτό την συνέχιση βλέψεων
πάνω στα εδάφη της Βόρειας Ελλάδας και
κυρίως της Μακεδονίας), χωρίς την
παραμικρή αντίδραση της διοίκησης των
Αθηνών, τότε σωστά δημιουργείται το
ερώτημα για το που πραγματικά οι Έλληνες
πολιτικοί οδηγούν το σκάφος της
λεύτερης πολιτείας;
Επί
εκατόν ογδόντα χρόνια τώρα, ο ελληνικός
λαός, (λεύτερος και σκλαβωμένος), γνώρισε
σφαγές, διωγμούς, υπέστη γενοκτονίες,
υποχρεώθηκε να στραφεί στην προσφυγιά,
είδε να καταπατούνται τα ιερά του,
αισθάνθηκε την απογοήτευση από την
εγκατάλειψη των ηγετών και φίλων του,
και υποχρεώθηκε τέλος στην αποδοχή
τετελεσμένων τα οποία προσέβαλαν και
υποτιμούσαν την συμβολή και τις θυσίες
του στην υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης
και λευτεριάς.
Και
ενώ θα περίμενε κανείς ότι κάτω από
αυτές τις συνθήκες θα είχε διαμορφωθεί
κάποια κίνηση “εθνικής αφύπνισης” για
την τόσο αναγκαία αναγέννηση των
πολιτικών θεσμών της γης που γέννησε και
θεοποίησε την Δημοκρατία, ξαφνικά
προστέθηκαν στο κατάλογο αναξιοπιστίας
των πολιτικών και τα έργα και οι ημέρες
της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Μια
ολόκληρη σειρά γεγονότων που γενούν “δυσοσμία”
και αποδεικνύουν πλέον την κρίση που
διέρχεται η ελληνική πολιτική και
εκκλησιαστική ηγεσία.
Η
μεν πρώτη, ουδέποτε τόλμησε να σταθεί
αντάξια των παραδόσεων των μεγάλων
ηγετών της νεότερης Ελληνικής πολιτείας
και να αντιμετωπίσει τους άσχετους
σφετεριστές, με τις δικές μας δίκαιες
και ιστορικές απαιτήσεις πάνω σε εδάφη
τα οποία στενάζουν επί εξακόσια χρόνια
τώρα κάτω από την ασφυκτική και βάρβαρη
μπότα του Τούρκου δυνάστη. Η δε
ανιστόρητη εκκλησιαστική ιεραρχία,
αφημένη στο όραμα του πλούτου, της
χλιδής, της κοσμικής εξουσίας, ήλθε να
ολοκληρώσει την σήψη των θεσμών,
δημιουργώντας την πλανερή εντύπωση ότι
η Ελληνική ελεύθερη πολιτεία
παρουσιάζει σημεία κόπωσης και
διαφθοράς, όμοια περίπου με εκείνα που
οδήγησαν στην πτώση της Βασιλεύουσας,
χωρίς να διαφαίνεται κάποιος ιεράρχης
ικανός να ξεκαθαρίσει την “Κόπρο του
Αυγείου”.
Ήταν,
όμως, αυτό το νόημα των αγωνιστών της
λευτεριάς του 1821 ;
Κρίμα.....
“Πατρίδες»
