Στην
πυρά! Στην πυρά! Να καεί η Δημουλά!
Της
Χριστιάννας Λούπα
Βεβαίως,
είναι πάρα πολύ εύκολο να
αμπελοφιλοσοφείς και να το παίζεις «υπεράνω»,
όταν το πρόβλημα δεν χτυπά τη δική σου
πόρτα, αλλά τις πόρτες των άλλων. Κι
ακόμη πιο εύκολο είναι να κολλάς τη
ρετσινιά του ρατσιστή σε οποιονδήποτε
τολμά να θίξει το πρόβλημα της
εγκληματικότητας, η οποία κατά κύριο
λόγο προέρχεται πλέον από τους
αλλοδαπούς, όταν ο «οποιοσδήποτε»
διαμένει σε γειτονιά υψηλού κινδύνου,
ενώ εσύ όχι.
Διάβασα
και ξαναδιάβασα την ομιλία της κυρίας
Κικής Δημουλά (http://www.palmografos.com/permalink/18737.html)
και αδυνατώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που
ενόχλησε τόσο πολύ ορισμένους. Σε ποιο
σημείο ακριβώς διαφωνούν; Νομίζω
μάλιστα, ότι η λέξη «ρατσισμός» έχει
απεκδυθεί πλέον από την πραγματική της
έννοια. Είναι, στ’ αλήθεια, ρατσιστής,
εκείνος που τολμά να περιγράψει την –
εκφυλισμένη πια - εικόνα μιας από τις
ωραιότερες και πιο ήσυχες (πάλαι ποτέ)
γειτονιές της Αθήνας; Είναι ρατσιστής
αυτός που ομολογεί ότι φοβάται και στο
σπίτι του να μείνει και στο δρόμο να
κυκλοφορήσει – λες και είναι λίγα αυτά
που ακούμε καθημερινά, από κλοπές και
ληστείες, μέχρι φόνους – ; Είναι
ρατσιστής αυτός που μοιραία αναπολεί το
παρελθόν και οικτίρει το κατάντημα της
Αθήνας; Ή μήπως είναι ξενοφοβικός, (πολύ
αβίαστα βγαίνει από το στόμα πολλών και
αυτή η λέξη), αυτός που απαιτεί την
ελεγχόμενη και νόμιμη
μετανάστευση, όπως γίνεται σε κάθε
σοβαρή χώρα; Είναι ποτέ δυνατόν να
παταχθεί η εγκληματικότητα, όταν οι
άνθρωποι αυτοί δεν έχουν, (και οι
περισσότεροι δεν έχουν), νόμιμα χαρτιά,
δηλαδή για το κράτος δεν υπάρχουν; Και,
επί πλέον, πώς θα ζήσουν όταν δεν
βρίσκουν δουλειά;
Κατά
σύμπτωση μιλούσα με μία παιδική μου φίλη
τις προάλλες, που μένει στην οδό
Φαέθοντος και αναπολούσαμε τα μαθητικά
μας χρόνια, όταν βολτάραμε στη Φωκίωνος
Νέγρη, πηγαίναμε σινεμά στο Κολοσσαίο,
χαζεύαμε τις βιτρίνες στην οδό Κυψέλης,
συναντούσαμε φίλους από το 60ο
Λύκειο και κανείς δεν μας ενοχλούσε. Η
λέξη «φόβος» μας ήταν άγνωστη. «Τώρα»,
όπως μου είπε η φίλη μου, «δεν έχει
μείνει σπίτι που να μην το έχουν ανοίξει,
ακόμα και μέρα μεσημέρι. Δεν φαντάζεσαι
τι γίνεται στη γειτονιά. Φόβος και
τρόμος. Όλοι οι παλιοί γείτονες έχουν
φύγει. Μόνο εμείς και η Κική Δημουλά
έχουμε μείνει…».
Αναφέρω
κάποια αποσπάσματα από την ομιλία της
κυρίας Δημουλά:
«...
Σας λέω ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο
πράγμα: Πυθίας 42 ήταν το πατρικό μου όπου
ζει σε ένα διαμέρισμα η αδελφή μου. Δύο
φορές την πήγαν στο νοσοκομείο, δύο
φορές την παραμόρφωσε ένας έξω από το
σπίτι, διότι δεν έβρισκε τα κλειδιά για
να μπει μέσα…
Την πρώτη φορά και εκείνη και τον
άνδρα της, επί δύο ώρες, τους έκλεισαν το
στόμα, τους έκλεισαν στο μπάνιο και
έκλεβαν το σπίτι ανενόχλητοι. Περιορισμένα
περιστατικά, ναι, αλλά ο φόβος είναι
απεριόριστος. Δεν θέλω να πω ότι οι ξένοι
της Κυψέλης είναι και ληστές…»
«…
Εγώ συνήθισα με τους ξένους, να ξυπνώ και
να τους βλέπω. Έχω συναντήσει πολλούς
μαύρους με καρότσια του σούπερ μάρκετ…
έχει όμως κι έναν μόδιστρο πακιστανό η
γειτονιά μου που δεν τον φτάνει κανείς
στο διόρθωμα, Φαέθοντος βρίσκεται… και
ανδρικά και γυναικεία. Είναι
περιοχή μετάβασης η Κυψέλη, όλοι σχεδόν
έχουν ζήσει εδώ. Φιλόξενη περιοχή».
«…Μακάρι
να μην υπήρχε αυτό το θέμα της πείνας,
μακάρι οι φυλές του κόσμου να ήταν
ανακατωμένες, εδώ πια είναι ένα πρόβλημα
πώς συντηρούνται αυτοί οι άνθρωποι…».
Σας
μοιάζουν αυτά τα λόγια να ανήκουν σε
ρατσιστή άνθρωπο; Βλέπετε πουθενά να
ισχυρίζεται η κυρία Δημουλά να
στείλουμε τους μετανάστες στα
κρεματόρια; Προσωπικά, αυτό που
εκλαμβάνω από τα λόγια της είναι ότι
πρέπει να γίνει ξεκαθάρισμα. Όσοι
αλλοδαποί έχουν διάθεση να ζήσουν
έντιμα και νόμιμα σ’ αυτόν τον τόπο,
είναι ευπρόσδεκτοι. Στην Ελλάδα όμως,
που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να
ορθοποδήσει, δουλειές δεν υπάρχουν
πλέον, συνεπώς, πώς θα ζήσουν αυτοί που
καθημερινά μπαίνουν λαθραία σ’ αυτόν
τον ταλαίπωρο τόπο, μεταφέροντας τα
προβλήματά τους στη χώρα μας; Εκτός κι αν
πιστεύει κανείς ότι περνούν καλά οι
αξιολύπητοι αυτοί ροβινσώνες
καθαρίζοντας τζάμια, ζητιανεύοντας στα
φανάρια, στοιβαγμένοι σε δωμάτια ο ένας
πάνω στον άλλον, χωρίς τις παραμικρές
συνθήκες υγιεινής, συχνά δε όντας και οι
ίδιοι θύματα εκμετάλλευσης
συμπατριωτών τους! Μακάρι να μπορούσε η
Ελλάδα να τους εξασφαλίσει μια καλύτερη
ζωή, αλλά… ουκ αν λάβοις παρά του μη
έχοντος…
Για
να ηρεμήσουμε λίγο, παιδιά, γιατί όπως
εύστοχα παρατήρησε και η κυρία Άννα
Βαγενά σε μια πολύ αξιόλογη ραδιοφωνική
συνέντευξή της, που άκουσα πρόσφατα, «καταντήσαμε
να μας αποκαλούν ρατσιστές, επειδή λέμε
ότι οι μετανάστες κλέβουν». Σημειωτέον
ότι η κυρία Βαγενά εξακολουθεί και
επιμένει να κρατά το θέατρό της μέσα στη
σφηκοφωλιά του Μεταξουργείου και, όπως
πολλοί γνωρίζουν έχει ανεβάσει το
αριστούργημα «Το Γάλα», που δεν είναι
παρά ένα χτύπημα στο ρατσισμό. Και όμως,
της την κόλλησαν και αυτής τη ρετσινιά
της ρατσίστριας, επειδή περιέγραψε
γλαφυρότατα την κατάσταση που επικρατεί
στο Κέντρο της Αθήνας και προσκάλεσε
όλους αυτούς τους ψευτοπροοδευτικούς να
πάνε να μείνουν μέσα στο Μεταξουργείο,
αντί να κάνουν θεωρίες μακρόθεν.
Σκέφτομαι
και θλίβομαι πόση πίκρα θα πήρε αυτή η
γυναίκα με όλα αυτά που της έχουν σύρει
και πόσο εύκολα και αβίαστα ο όχλος
ρίχνει τον λίθον του αναθέματος,
σπιλώνει υπολήψεις ανθρώπων, κολλάει
ρετσινιές και περιθωριοποιεί άτομα. Ο
όχλος οδήγησε και το Χριστό στο Σταυρό,
την Υπατία σε μαρτυρικό θάνατο και
τόσους ακόμα αθώους ανθρώπους, που
έπρεπε να σηκώσουν τις αμαρτίες του
κόσμου. Ο λόγος τους δεν ήταν αρεστός στη
μάζα, πονούσε και έθιγε το κατεστημένο,
γι’ αυτό έπρεπε να εξολοθρευτούν. Πόσο
υποκριτές είμαστε, Θεέ μου! Πόσο
επιπόλαιοι! Πριν δικάσουμε,
καταδικάζουμε! Πριν πληροφορηθούμε,
κρίνουμε!
Κι
επειδή, όπως προανέφερα είναι πανεύκολο
να μένει κανείς στο Χολαργό και να
αποκαλεί ρατσιστές όσους μένουν στον
Άγιο Παντελεήμονα, στη Βικτώρια, στον
Κεραμικό, θα επαναλάβω την πρόταση της
κυρίας Βαγενά με άλλα λόγια:
όλοι οι ψευτοκουλτουριάρηδες που
μιλούν εκ του ασφαλούς, ας έρθουν να
μείνουν στο Κέντρο της πόλης, να
συγχρωτιστούν με τους μετανάστες, να
κυκλοφορήσουν το βράδυ στα στενά της
Πατησίων και τότε, (αν βγουν ζωντανοί), θα
καθίσω υπομονετικά να ακούσω και πάλι
τις απόψεις τους. Γιατί έξω από το χορό,
πολλά τραγούδια λένε! Ακόμα καλύτερα: ας
ταξιδέψουν και λίγο εκτός Ελλάδας κι αν
δουν πουθενά τέτοιο μπάχαλο με το
μεταναστευτικό, ας μου το πουν και μένα.
Η Ελλάδα έχει γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι
κι αυτό, όχι μόνο τα εύσημα του
αντιρατσισμού και του προοδευτισμού,
δεν μας αποδίδει, αλλά αντιθέτως οδηγεί
σε γκετοποίηση των πολιτών και άνοδο
εγκληματικών οργανώσεων,
όπως η Χρυσή Αυγή. Ας μην εκπλησσόμαστε (δήθεν)
λοιπόν για την άνοδο ενός ναζιστικού
κόμματος στη χώρα που επλήγη
περισσότερο από κάθε άλλη από το ναζισμό
κι ας κοιτάξουμε να ελέγξουμε τη
μετανάστευση, γιατί η Νύχτα των
Κρυστάλλων μπορεί να συμβεί ανά πάσα
στιγμή και θα την πληρώσουν και έντιμοι
αλλοδαποί βιοπαλαιστές, που δεν θα
φταίνε σε τίποτα. Γιατί όλοι οι άνθρωποι
δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι…
Όσο
για την κυρία Δημουλά, χαίρομαι
ιδιαίτερα, γιατί επιβεβαιώθηκε η
εξαιρετική εικόνα που είχα για το
πρόσωπό της, κρίνοντας από το πνευματικό
της έργο και τη συγχαίρω για δύο
πράγματα: πρώτον, γιατί είναι από τους
λίγους πλέον εναπομείναντες εντός των
τειχών, αφού αρνείται να εγκαταλείψει
την πόλη που μεγάλωσε και αγάπησε, με ό,τι
αυτό συνεπάγεται και δεύτερον, γιατί
έχει το θάρρος της γνώμης της και είπε τα
πράγματα με το όνομά τους, χωρίς
κολακείες, αδιαφορώντας για το αν θα
είναι αρεστή ή όχι.
Μπράβο,
κυρία Δημουλά! Τέτοιους ανθρώπους
χρειάζεται η χώρα μας! Όχι εκείνους που
χαϊδεύουν αυτιά! Όλοι εμείς οι κακοί,
οπισθοδρομικοί και αιμοδιψείς
φασίζοντες «ρατσιστές», που το μόνο που
ζητάμε είναι να μπορούμε να
κυκλοφορούμε με ασφάλεια στην πόλη μας,
είμαστε στο πλευρό σας!
Κι
εδώ κάπου, λέω να κλείσω το «ρατσιστικό
μου παραλήρημα», όπως είμαι σίγουρη ότι
πολλοί θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν το
κείμενο αυτό. Μην ανησυχείτε, είμαι
προετοιμασμένη για κάθε είδους σχόλια,
που κατά έναν περίεργο λόγο, σε τέτοιες
περιπτώσεις μοιάζουν πάντα με
ηχογραφημένα προπαγανδιστικά
τσιτάτα άλλων εποχών, που αναμασούν
τα ίδια και τα ίδια και ρίχνουν στην πυρά
κάθε διαφωνούντα.
