Ελληνική
Κοινότητα Τορόντο: Μια κραυγή αγωνίας.
Δραματική
έκκληση απευθύνει η Ελληνική Κοινότητα
Τορόντο, ο μεγαλύτερος ίσος αστικός
οργανισμός της ομογένειας του Καναδά,
στα μέλη του, να προσπαθήσουν να
παραβρεθούν στην έκτακτη Γενική
Συνέλευση που έχει καλέσει για το
Σάββατο 15 Ιουνίου στο Πολυμενάκειο
πολιτιστικό κέντρο. Σύμφωνα με την
ανακοίνωση, η Γενική αυτή συνέλευση των
μελών θα είναι μια από τις πιο κρίσιμες
των τελευταίων 104 χρόνων της ιστορίας
του οργανισμού, δεδομένου ότι η παρούσα
διοίκηση θεωρεί απαραίτητη την εκποίηση
ενός των περιουσιακών στοιχείων της
κοινότητας, μάλιστα ενός από τους ιερούς
ναούς που ανήκουν στην ιδιοκτησία της,
προκειμένου να κατορθώσει να θέσει υπό
έλεγχο το τεράστιο οικονομικό χρέος που
άφησαν πίσω τους οι διοικήσεις των
τελευταίων δέκα τεσσάρων χρόνων.
Σύμφωνα, πάντοτε, με την ανακοίνωση
“η σημερινή διοίκηση του οργανισμού
τα τελευταία τρία χρόνια παλεύει να
διορθώσει τα τραγικά σφάλματα των
προηγούμενων δέκα χρόνων που έφεραν την
κοινότητα στο χείλος του γκρεμού. Και το
κάνουν αυτό με τα νύχια και με δόντια, σε
καθημερινή βάση,” και συνεχίζει,
“Καλούμε όλους αυτούς που μόχθησαν
για το κτίσιμο της Κοινότητας, αυτούς
που αγάπησαν και συνεχίζουν να την
αγαπούν, να είναι παρόντες στη Γενική
Συνέλευση στις 15 Ιουνίου.” Και τέλος
κλείνει με την δήλωση “Δεν είναι ώρα να
αποδοθούν ευθύνες αλλά να σώσουμε την
κοινότητα που εσείς δημιουργήσατε από
το υστέρημά σας. Ας μην ακολουθήσουμε το
παράδειγμα αυτών που πήδηξαν από το
καράβι. Το καράβι πρέπει να το
οδηγήσουμε σε ήρεμα νερά. Όλοι μαζί
μπορούμε! Η ευθύνη είναι δική σας και
δική μας!” Τι ωραία λόγια αλήθεια, τι
υπέροχο μήνυμα αποποίησης ευθυνών και
ποια μεγαλοψυχία έναντι όλων εκείνων
που οδήγησαν το καράβι στα ταραγμένα
νερά της πιθανής πτώχευσης και αμέσως
μετά “πήδηξαν από αυτό”, όπως τόσο
εύστοχα αναφέρει η έκκληση της παρούσας
διοίκησης. Οφείλουμε να ομολογήσουμε
ότι οι συντάκτες του εγγράφου
εμφανίζονται πραγματικοί συγγενείς
εκείνων που διοικούν την Αθήνα. Όπως οι
δικοί μας εδώ στην αποδημία, έτσι και
εκείνοι στο εθνικό κέντρο, έχουν δώσει “
άφεση αμαρτιών”, στους συναδέλφους τους
που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και
τον Ελληνικό λαό στην απελπισία. Είναι
όμως μια παρόμοια πολιτική η
ενδεδειγμένη. Είναι εκείνη η οποία θα
πείσει την ομογένεια να σπεύσει σε
βοήθεια του ιδρύματος, το οποίο στην
πραγματικότητα δημιούργησαν και
οικοδόμησαν οι προγενέστερες γενιές των
ομογενών που ζήτησαν καταφύγιο στο
απάνεμο αυτό λιμάνι του Καναδά, και όπου
στην προσπάθειά τους να ριζώσουν
δεν υπολόγισαν δαπάνες, οικονομικές
θυσίες και κόπο, προκειμένου να
στεριώσουν τους πάτριους βωμούς και
παραδόσεις. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι
γιατί θα πρέπει να μην αναζητηθούν και
αποδοθούν ευθύνες την ώρα αυτή, αλλά
μάλλον να υπάρξουν νέοι δωρητές και
συνδρομητές οι οποίοι από το υστέρημά
τους, και πάλι, θα συνδράμουν τον
οργανισμό να περάσει τα επικίνδυνα
στενά που οδήγησαν το σκάφος, κακοί,
προφανώς, διοικητές, οι οποίοι ωστόσο
απολαμβάνουν των προνομίων της “άφεσης
αμαρτιών” από την παρούσα διοίκηση.
Κάτι παρόμοιο, δυστυχώς , συμβαίνει και
στο εθνικό κέντρο, όπου η πλειοψηφίας
εκείνων που ευθύνονται για τις
ταλαιπωρίες και δοκιμασίες των Ελλήνων
συνεχίζουν απερίσπαστοι να κάνουν
άνετη τη ζωή τους χάρις στις αμοιβές
και αντιμισθίες που αποφάσισαν να
παραχωρήσουν στους εαυτούς τους και τα
μέλη του διπλωματικού σώματος, ενώ οι
υπόλοιποι πολίτες γνωρίζουν μέρες “οδύνης
και στεναγμών.” Έτσι όμως μας οδήγησαν
και συνεχίζουν να μας οδηγούν σε
κοινωνικούς λαβύρινθους οι οποίοι έχουν
τις εξόδους στους
αστερισμούς της απάθειας και του μη
ενδιαφέροντος. Και για μεν την αρχική
αιτία του γεγονότος ότι η κοινότητα “βρίσκεται
στο χείλος του γκρεμού”, την ευθύνη την
έχουν άλλοι, το ότι όμως ύστερα από
σχεδόν τρία χρόνια “μεταπολίτευσης”
δεν έχει γίνει απολύτως καμία
προσπάθεια να εντοπισθούν οι υπεύθυνοι
και να αναζητηθούν ευθύνες, δίκαια
προβληματίζει τα μέλη της ομογένειας,
όπως ακριβώς και την μεγάλη πλειοψηφία
του Ελληνικού λαού στο εθνικό κέντρο, με
αποτέλεσμα να γινόμαστε καθημερινά
μάρτυρες μιας πρωτοφανούς απάθειας.
Αυτοί είναι και οι λόγοι και οι αιτίες
για τις οποίες σήμερα κάνουμε έκκληση
στην ομογένεια να ανταποκριθεί, κατά
δύναμη, στο προσκλητήριο και να
βοηθήσει όσο είναι δυνατόν το εθνικό μας
αυτό ίδρυμα, το οποίο αποτελεί
θεμέλιο για την φυλετική και εθνική
μας ταυτότητα και παραδόσεις, παράλληλα,
όμως, ζητούμε από τους λίγους εθελοντές
που τόλμησαν να αναλάβουν το δύσκολο
έργο της διάσωσης του οργανισμού, εάν
πραγματικά ενδιαφέρονται για αυτόν, να
τολμήσουν επιτέλους να αναζητήσουν τους
υπεύθυνους αυτής της τραγωδίας καθώς
επίσης και στην αναζήτηση ευθυνών από
όλους εκείνους οι οποίοι συμμετείχαν
στην κακοδιαχείριση όλων αυτών των
χρόνων.
“Πατρίδες”
