«Λευκός»
θάνατος! Μάστιγα του αιώνα!
Γράφουν
οι συγγραφείς: Βάιος Φασούλας και
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Στο
σημερινό κόσμο του μίσους και των παθών,
των Πολέμων και των τρομοκρατιών, της
όναγρης εκμετάλλευσης του ανθρώπου από
«άνθρωπο», των αντιπαραθέσεων Ανατολής
και Δύσης, των βομβιστικών επιθέσεων από
«καμικάζι» έναντι σε σύγχρονους
στρατούς, στον σημερινό κόσμο των
ανατινάξεων διαφόρων αντικειμένων και
τους θανάτους αθώων συνανθρώπων μας, σε
έναν κόσμο ομήρων- θυμάτων, κόσμο
απολίτιστο και βάρβαρο από κάθε άποψη,
έχει συμμετοχή και το οργανωμένο
έγκλημα, όπως αυτό παρουσιάζεται στις
μέρες μας έντονο και επικίνδυνο όσο ποτέ:
Ο «Λευκός» θάνατος. Μάστιγα του αιώνα:
«Ήρθες
πάλι! Τι θέλεις από μένα. Φύγε, φύγε σε
μισώ! Στο πρόσωπό σου βλέπω την κόλαση ν’
απλώνει τα μαύρα πέπλα της, να μ’
αγκαλιάζουν και να με πνίγουν άσπονδα….
Σε γνώρισα περισσότερο απ’ όσο
γνωρίζεις εσύ τον εαυτό σου. Όλα τα έχεις
πάρει από πάνω μου και στα στήθια μου
άφησες πίκρα, ερημιά, σκοτάδι, πόνο. Τώρα
έρχεσαι, μετά το κακό που μου ’κανες, να
με σώσεις. Χα! Άνθρωπε, που έχεις όλα τα
συστατικά της καταστροφής! Και τα
προσφέρεις με τους πιο πονηρούς
μηχανισμούς σου. Μηχανισμούς, που θα
τους δεις στο σπίτι σου, στην αυλή σου,
στην κοινωνία, όπως τη λέτε, που οδηγούν
στο μάταιο…Έχεις επιστρατεύσει το
διάολο, τον ερωτεύεσαι, συνεργάζεσαι
μαζί του και τον έχεις υποτάξει στις
ανήθικες αξιώσεις σου. Φύγε! Είσαι ο
φονιάς μου. Είσαι ο δολοφόνος μου! Είσαι
εσύ που μεταβάλεις το φως σε μόνιμη δύση.
Δύση, που κρύβει τον ήλιο και χύνει
παντού άπλετα το σκοτάδι. Για να
φυτεύεις, εσύ, τις αράχνες του τρόμου και
του Άδη. Και μεταβάλεις τα ίδια σου
παιδιά σε άρματα. Φοράς τα μαύρα σου και
στάζεις αίματα. Τα ίδια σου παιδιά τα
κάνεις θύματα. Και για να κάνεις τα
εγκλήματά σου πιο εύκολα και προσιτά,
μεταβάλεις το πικρό σε γλυκό, το μαύρο σε
άσπρο, το ζωντανό σε νεκρό. Να, όπως τώρα
βρίσκομαι εγώ και μου δίνεις το χέρι
απλόχερα. Ένα βρώμικο χέρι, που δεν είναι
τίποτε άλλο από ένα στιλέτο. Για να νιώσω
ακόμα μια φορά τη κρυάδα του και να
φορέσω το μανδύα του χάρου. Φύγε, σου λέω,
φύγε! Σε μισώ, όσο και τη ζωή μου. Αλλά,
μια και ήρθες, κάτσε να σου πω λίγα απ’
τη ζωή μου. Στα στερημένα από αίμα φύλα
της καρδιάς τα έχω κρυμμένα. Είναι,
ξέρεις, τα δικά μου ευαγγέλια και τα δικά
μου μαχαίρια. Χυμένα στα δικά σου
καμίνια και σφυρηλατημένα απ’ τα δικά
σου σφυριά. Κι είναι, ξέρεις, ό,τι απ’ τα
πιο ικανά όπλα να χτυπήσω. Για να κάνω ό,τι
κανείς ως τώρα δεν τόλμησε να κάνει: να
χτυπήσω εσένα, που ως θεατρίνα στέκεις
μπροστά μου και τάζεις. Μόνο τάζεις,
απραγματοποίητα. Οι ιστοί, που εσύ
ύφανες, υφάντρα του τρόμου, δε σ’
αφήνουν πλέον να δεις το φως. Βλέπεις
μόνο σκοτάδι κι αυτό μου προσφέρεις και
τώρα. Να φύγεις και να μην ξανάρθεις! Δεν
ξέρω την άλλη φορά πώς θα αντιδράσω και
πώς θα σου φερθώ! Είναι, ξέρεις, και τα
αντίποινα. Δε θέλω να ξεράσω μίσος και
εκδίκηση, που έχω μέσα μου. Μια
κληρονομιά, ξένη από μένα, που όμως
απόκτησα από σένα. Άκου λοιπόν και μην
ξανάρθεις…»
(Απόσπασμα
από το «Λαβύρινθοι του πάθους» Β.
Φασούλα)
Ξεκινήσαμε
με αυτό το απόσπασμα της νεαρής
Γερμανίδας, η οποία μετά από επίπονες
και μακρόχρονες προσπάθειες
απελευθερώθηκε από τα ναρκωτικά χάρη
στον πατέρα της, στο νεαρό φίλο που την
αγαπούσε και σε μετρημένους
οικογενειακούς φίλους. Πρόκειται για
μια καταγγελία έναντι στην κοινωνία-κατεστημένο,
που σε ολόκληρο τον κόσμο, δρα ως εκ «μαγείας»
με τον ίδιο και αποτελεσματικό τρόπο. Αν
και ακούγονται πολλά ότι καταβάλλονται
προσπάθειες απεξάρτησης και
απαγόρευσης των οποιοδήποτε ναρκωτικών,
η πραγματικότητα άλλα μας λέει και άλλα
μας δείχνει. Το κακό διευρύνεται: Από τη
μια μεριά σχεδόν σε κάθε σπίτι υπάρχει ο
φόβος μήπως κάποιος από την οικογένεια
ξεπέσει και γίνει ένας χρήστης ή ένας
μαστροπός ή ένας έμπορας ή ένας ληστής ή
ένας δολοφόνος ή μια πόρνη και από την
άλλη η… οργανωμένη πολιτεία
παρουσιάζει ή παράγει δικαστές και
νόμους, αστυνόμους και φύλακες,
δικηγόρους και βουλευτές, σωφρονιστικά
καταστήματα και διάφορες κοινωνικές
υπηρεσίες, προγράμματα κ. ά. έτσι που να
αντιπαρατίθενται ενάντια στη «Λευκή»
μάστιγα και να επιβάλει τις ανάλογες
τιμωρίες και κυρώσεις. Κι εδώ ακριβώς
υφίσταται η δομή και η αποτελεσματική
λειτουργία των παραπάνω φορέων – ταγών -
υπηρετών των πολιτειών έναντι στα
καρκινώματα που λέγονται «Λευκός»
θάνατος
Διευρύνοντας
το θέμα μας θα δούμε ότι η λογική μάς
λέει, όταν σταματήσει η ζήτηση ενός
προϊόντος σταματά και η καλλιέργεια και
το εμπόριο. Όταν σταματήσουν οι χρήστες
να ζητούν τη δόση τους θα σταματήσει και
η εξάπλωση των ναρκωτικών. Αν κι αυτό δεν
είναι εύκολο, όσο θα θέλαμε, τουλάχιστον
δεν καταβλήθηκε καμιά σοβαρή προσπάθεια
και για την εμπόδιση των ναρκωτικών(δηλαδή
να παράγονται μόνο όσα χρειάζεται η
επιστήμη για φάρμακα) και για την
αποκατάσταση των άμοιρων χρηστών,
μάλιστα στην εποχή του «σύγχρονου»
κόσμου μας, όπου ο «άνθρωπος» κατάφερε
να φτιάχνει άνθρωπο!!
Στη
«μοντέρνα» Βαβυλωνία επιτρέπονται όλα
και παν απ’ όλα ο θάνατος. Η αφθονία του
χρήματος και η υπερσυγκέντρωση αυτού
από ένα κομμάτι της ανθρώπινης
κοινωνίας, η προσπάθεια και η επιμονή
αυτών των υπανθρώπων να πουλήσουν μια
υποθετική ευτυχία στα θύματα, μετά και
αφότου έχουν χορτάσει, έχουν μπουχτίσει,
έχουν κουραστεί κι έχουν απογοητευτεί
από την υλιστική υπερκατανάλωση, έφεραν
την αρχή και για το Παγκόσμιο
κατρακύλισμα της ανθρωπότητας στην
ναρκοκατανάλωση.
Η
ευκολία του να γεμίζει η κοιλιά σου, να
χορταίνεις στη σημερινά κοινωνία έφερε
την παντοδύναμη ανία. Κι εδώ ακριβώς
μέσα από αρνητικούς παράγοντες, όπως της
ανεργίας και τη φυγής πληθυσμών που
προξενούν οι πόλεμοι, «παρουσιάστηκε» η
μεγάλη αγορά των ναρκωτικών κι εδώ
ακριβώς, ιδιαίτερα οι νέοι, άρχισαν την
αναζήτηση αγοράς «ευτυχίας», ενός
ψυχικού ταξιδιού στους αιθέρες, ένα
ξεκόλλημα της ψυχής από τη φθαρτή σάρκα,
μια αναζήτηση ενός αιωνίου Νιρβάνα, αφού
το παντοδύναμο και θεοποιημένο χρήμα
υπόσχεται ότι, ναι! Μέσα από τη χρήση
μπορείς ν' αγοράσεις παραδείσους.
Αυτή
η καταστροφική ιδέα της κατάκτησης του «παραδείσου»
μέσω των ναρκωτικών με τη δύναμη του
χρήματος έφερε την δυστυχία και την
καταστροφή της νεολαίας. Πέρασε, άραγε,
ποτέ από το μυαλό μας η ιδέα, γιατί στις
χώρες που καλλιεργούνται τα φυτά και
παράγονται τα ναρκωτικά δεν υπάρχουν
ναρκομανής, εκτός από ελάχιστα
περιστατικά;
Η
πρώτη τους σκέψη είναι το πως θα
γεμίσουν την κοιλιά τους, το πως θα
χορτάσουν ένα κομμάτι ψωμί, άρα κι εδώ
επαληθεύει η παροιμία που λέει από το
κεφάλι βρωμάει το ψάρι, σε τούτη την
περίπτωση από τους έχοντες και
κατέχοντες τον πλούτο της γης στα χέρια
τους, αυτούς που δεν αρκούνται με τ’
αγαθά της γης αλλά έχουν την μωρία να
ζητούν κάτι που η δύναμη του χρήματος
δεν μπορεί να τους την δώσει. Η επιμονή
τους αυτή, για την αγορά της ευτυχίας
φέρνει την εξάπλωση του «Λευκού»
θανάτου. Εκεί έχει οδηγήσει
τους νέους η λανθασμένη φιλοσοφία
ότι το παν αγοράζεται με το χρήμα, και
αυτοί οι ίδιοι οι νέοι, πέφτουν θύματα
στον «πειρασμό» που δεν είναι παρά ο
προσφερόμενος σαδισμός των «σύγχρονων»
Πολιτειών. Έτσι πέφτουν στην παγίδα της
«δοκιμής» και η ζωή συνεχίζεται μέχρι
σήμερα με μια υποσχόμενη ψυχική
αγαλλίαση με την χρήση ναρκωτικών από
τους μεσάζοντες εκμεταλλευτές εμπόρους
ναρκωτικών και κάθε είδους
υποστηρικτικά μιάσματα.
Μια
μάστιγα της ανθρωπότητας, που για να
εκλείψει πρέπει να μορφωθεί η
ανθρωπότητα από μικρά παιδιά ότι η
απόχτηση χρήματος μια ανάγκη μόνο
υλιστικής επιβιώσεως
στην σημερινή κοινωνία και να φύγει το
ταμπού με το χρήμα αγοράζεις το
μεταφορικό μέσο (ναρκωτικά) προς τον
ψυχικό παράδεισο, την ευτυχία, κάτι που
δεν πωλείται.
Ε.Ε.
Ελλάδα, Τρίκαλα,
Ιούνιος 25 2010
pelasgos@fasoulas.de
www.fasoulas.de
