Για
τους Τρικαλινούς συμπολίτες …και κάτι
άλλο!
Από
το Βάιο Φασούλα
Σίγουρα
θα έχουμε να πούμε και κάτι άλλο, όταν
βρεθούμε εκεί, στη δημοτική αίθουσα στις
8 του Ιούνη, ημέρα Τρίτη, κατά το βραδάκι.
Εκεί λοιπόν αγαπητές συμπολίτισσες,
αγαπητοί συμπολίτες και απανταχού φίλοι,
σας καλώ να βρεθούμε στην παρουσίαση του
μυθιστορήματος «Μαρίνα»,-θα είναι και η
ίδια εκεί- που θα ανατρέπει το «μύθο» και
θα επιβεβαιώνει την πραγματικότητα της
ιστορίας, που δεν είναι μόνο της «Μαρίνας»
αλλά της κάθε Μαρίνας, ντόπιας, απόδημης
και αλλοδαπής. Εκεί θα είναι και ο «Ντίνος»
της και ίσως κι εκεί «γκρινιάξουνε» όπως
«γκρινιάζανε» και στη Γερμανία όπου ο
μεν «φώναζε» και η δε «σκιάζονταν» για
τις αναφορές των κακών κειμένων του
άντρα της, που όλο και περισσότερο «διευρύνονται»
στους χαλεπούς ορίζοντες του σήμερα. Θα
σας περιμένουμε, λοιπόν, με χαρά σε αυτή
την παρουσίαση της «Μαρίνας» να τα πούμε
από κοντά και ζωντανά και ως τότε, για
τον ελεύθερο χρόνο σας, ας μου επιτραπεί
να σας αφιερώσω ένα μικρό απόσπασμα.
«Ο
κόσμος είναι το μέλλον μας· είναι η ζωή
μας. Αυτόν πρέπει να φτιάξουμε για τα
παιδιά μας. Εμείς, σε λίγο θα
ολοκληρώσουμε τον κύκλο μας. Εδώ,
γυναίκες, δεν έχουμε πλέον μέλλον·
τέλειωσε. Δουλεύουμε μόνο για να τρώμε
και σε λίγο θα δουλεύουμε και δεν θα
τρώμε. Ή θα τρώμε σίδερα και χόρτα
μολυσμένα. Εκ των πραγμάτων θα
εξελιχθούμε σε μια εκκολαπτική μηχανή
που θα παράγει μόνο όχλο ή μάζα ή ένα
αποσαθρωμένο προλεταριάτο με καμιά
προοπτική απελευθέρωσής του. Λοιπόν, μην
μπαίνετε μπροστά μου σαν σκιές. Αφήστε
με να φωνάζω. Αφουγκραστείτε τα
μουγκρίσματα που βγάζουν οι λαοί.
Σκεφτείτε, προς τα πού πορευόμαστε.
Δείτε τους καπνούς που αφήνουν οι φωτιές
και το σίδερο. Δείτε τη σκόνη που μένει
πίσω μας. Πικρή, πηχτή σαν θειάφι.
Επίγειες δυνάμεις μας κατευθύνουν μπρος
κι ολοταχώς στον καθημερινό θάνατο, στην
εξαθλίωση, στα μεγάλα στρατόπεδα των
ελεύθερων σκλαβοπάζαρων και των
ελεύθερων αγορών. Αυτών, που ανεγκέφαλοι
ονοματίζουν παγκοσμιοποίηση και
σύγχρονη εποχή. Σ’ αυτή που δεν υπάρχουν
οράματα και αξίες. Σ’ αυτή που ο χρόνος
ζει στο μηδέν. Εκεί που κυριαρχεί το
αιμοβόρο και το άγριο. Εκεί που δεσπόζει
το μάταιο. Εκεί που τα σφυριά των
δικαστών σιγούν. Με κομμένα ποδάρια και
ανάσα τρέχουμε ανάμεσα σε συντρίμμια
και αναζητούμε, τί γυναίκες; Τηράτε,
τηράτε τα παράξενα χρώματα στα πρόσωπά
μας· ακούστε τους ανάρμοστους χτύπους
της καρδιάς μας. Μοιάζουμε με άνθρωπο;
Ήμασταν κάποτε άνθρωποι; Μήπως
ξεπηδήσαμε μέσα από ένα όνειρο με τη
μορφή του ανθρώπου ενώ είμαστε τέρατα;
Επιτρέψαμε να μας δαμάσει η ύλη. Η
ταφόπλακα της ψυχής μας. Για να μας
αγγελοκρούει αέναα στον κόσμο που ζούμε.
Να μας προπαρασκευάζει σε όντα χωρίς νου
για να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τους
σαδιστές, τους παράφρονες, τους
δολοφόνους· να συνεργαζόμαστε μαζί τους
ή να σιωπούμε. Πώς ξεχαστήκαμε άραγε στ’
αλήθεια; Πώς επιτρέψαμε να μας χτυπούν
οι μάστιγες τούτου του αιώνα; Πώς
φτάσαμε να αφήνουμε να επικρατεί και να
κυριαρχεί η απαρχή των κακών για τα
παιδιά μας; Πού είναι; Τι το κάναμε το
φυσικό μας μεγαλείο, που όλο χάνετε;
Χάνεται, γυναίκες· στους κοντινούς
πλέον ορίζοντες της αιθαλομίχλης όλο
σβήνει. Αφήστε με να φωνάζω.
Αφουγκραστείτε μαζί μου τα μουγκρίσματα
που βγάζουν οι λαοί. Σκεφτείτε, προς τα
πού πορευόμαστε. Πώς μπορούμε να πατούμε
πάνω στη σκόνη, πάνω στα χαλάσματα, στα
ράκη που αφήνει η φωτιά, η αρρώστια και η
πείνα; Αυτά και άλλα μας γενούν μια
κατάρα. Κατάρα από δηλητήριο και σκόνη
που δηλητηριάζει το νου και θολώνει τα
μάτια. Μια κατάρα, που την ντύνουνε
γυναίκα όμορφη, αγνή και αρεστή. Που της
φορούν όλα τα κάλπικα για να μας
αιχμαλωτίζει και σε αδιανόητες
συχνότητες την προβάλουν όλοι οι δούλοι.
Είναι αυτή, η σύγχρονη εποχή, όπως τη
λένε, αυτή που άρχισε εδώ και πολλά
χρόνια και στον ρου της παρασυρθήκαμε κι
εμείς, όταν μας εμπορεύονταν σαν πράματα
την πώλησή μας δεν αντισταθήκαμε. Τώρα
πλέον, αυτή η σύγχρονη εποχή,
αποδεικνύεται γυναίκα επικίνδυνη και
πόρνη. Κι αυτή γίνεται ζωή... Αφήστε με
γυναίκες να φωνάζω και μαζί μου φωνάξτε
κι εσείς...
