ΑΛΗΘΩΣ
Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Της
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν
έχει μείνει κανένας Έλληνας, ίσως και
Ευρωπαίος, που να μην έχει πεισθεί, ότι
οικονομικά περνάμε πάρα πολύ δύσκολες
ημέρες. Και ως Κράτος και ως πολίτες. Και
οι ημέρες που θα έρθουνε, θα είναι πολύ
χειρότερες. Και το χειρότερο, τόσο
άγνωστες, όσο και ποιες θα είναι οι
συνέπειες που θα μας επιφέρουν στη ζωή μας. Μπήκαμε για τα καλά
μέσα στην αβεβαιότητα και τον κίνδυνο.
Νοιώθουμε αβεβαιότητα και διστάζουμε να
πιστέψουμε την κυβέρνησή μας, που μας
διαβεβαιώνει πως όλα εξελίσσονται κατά
τρόπο που δεν θα οδηγηθούμε σε πτώχευση
ως κράτος και σε παύση μισθών και
συντάξεων των Έλληνες,.
«αν βέβαια όλα εξελιχθούν σωστά» -
ιδού, ένα ΑΝ, ποια αισθήματα προκαλεί.
Νοιώθουμε κίνδυνο για το αν πρέπει να
πιστέψουμε διεθνή Μέσα Ενημέρωσης και
κάποιους διεθνούς φήμης Οικονομολόγους,
που εκφράζουν την άποψη πως η Ελλάδα θα
εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την
Ευρωζώνη και θα
έχουμε ξανά ως νόμισμά μας την δραχμή -
ασφαλώς υποτιμημένη . Αυτό που,
ενδεχομένως κακοβούλως, αλλά
φημολογείται σφόδρα, τόσο
που εξανάγκασε την κυβέρνηση
ομαδικά και μετά βδελυγμίας, να
διαψεύσει τις φήμες. Αλλά και πόσες
φορές οι διαψεύσεις δεν γίνανε για να
διαψευσθούν την επόμενη στιγμή; Που κι
αυτό σημαίνει μεγάλες περιπέτειες με
αβέβαιο και άγνωστο μέλλον. Και τώρα τί
κάνουμε εμείς οι νέοι; Μένουμε στη μοίρα
την κοινή και περιμένουμε τί θα κάνει η
κυβέρνηση (που μέχρι τώρα δεν έχει κάνει
απολύτως τίποτα για να δημιουργήσει
προϋποθέσεις μιας αναπτυξιακής
πολιτικής, μόνο λόγια λέει, τόσο τίποτα
που αναρωτιόμαστε δεν μπορεί ή δεν θέλει;)
ή βάζουμε το μυαλό μας κάτω και το κεφάλι
ψηλά και κοιτάμε μακριά;
Αυτό κάνουμε. Κοιτάμε
μακριά. Παράτολμα και διακινδευμένα.
Αναγκαστικά αλλά διεξοδικά. Με
συγκέντρωση όλων των εφοδίων μας είτε επ
’ώμου είτε στο μυαλό των γνώσεών μας,
για μια νέα πορεία. Με σφιγμένη μεν την
καρδιά αλλά τεντωμένα με δύναμη τα φτερά,
με πίστη βαθιά ότι αξίζουμε, ότι
μπορούμε, ότι θα αποδείξουμε πως εμείς
δεν θα μπούμε στο καζάνι που μας έχουν
ετοιμάσει μπροστά μας, για να βράσουμε.
Πολλοί νέοι φεύγουνε από την Πατρίδα μας,
το χειρότερο. Αλλά γιατί όχι; «Το μη
χείρον βέλτιστον». Φοβερό να αφήνεις τη
φωλιά σου και ζωή σου είναι το μέρος που
έδεσες τις αναμνήσεις σου και να
προσφεύγεις, καταναγκαστικά, σε ένα άλλο
μέρος. Όμως το διαλέγεις το μέρος, θα
γνωρίσεις νέους ανθρώπους για να ζήσης
και να συνδιαλέγεσαι και να
συνεργάζεσαι και να συμβιώνεις. Δεν
μπορείς να μη σκέπτεσαι με λαχτάρα και
να είσαι στη διάθεση της Πατρίδας σου
ανά πάσα στιγμή, να θέλεις και να μπορείς
να ξαναγυρνάς στην τρύπα που γεννήθηκες
και να νιώθεις τη θέα του μέλλοντος από
το ύψος το παρελθόντος σου. Γιατί το
παρελθόν σου είναι πάντα το υψηλό
εφαλτήριο από το οποίο εκτινάχτηκες.
Πάντα αναγκαστικά. Εφαλτήριο λοιπόν η
σημερινή βουλιαγμένη
κατάσταση στη χώρα μας, πριν βυθιστούμε
μαζί της. Αληθώς λοιπόν η κρίση μπορεί να
γίνει μια ευκαιρία, που εμείς θα
δημιουργήσουμε, σκεπτόμενοι σοβαρά ως
νέοι, συσκεπτόμενοι με σύνεση με τις
οικογένειές μας και οδεύοντας προς
νέους ορίζοντες, που πάντα
διαμορφώνονται και εμπνέουν ζωογόνο
ελπίδα και είναι ανοιχτοί, είτε σε
λόφους, είτε σε βουνά, είτε σε όρη, είτε
σε ατέλειωτους ωκεανούς. Εμπρός λοιπόν
να μην υποστείλουμε τη σημαία της νιότης
μας, αφού ακόμη και από την τέφρα
αναγεννάται ζωή.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
