Πίσω στο ευρετήριο

 Χάρης Πετράκης:Ένας χαρισματικός ομογενής.

                    Του Παύλου Μηλιώνη

Winnipeg Ma. Το Κέντρο Ελληνικού πολιτισμού του Πανεπιστημίου της Μανιτόμπας, παρουσίασε πρόσφατα τον Έλληνο-Αμερικανό ποιητή, συγγραφέα και διανοούμενο Χάρη Πετράκη, σε μία διάλεξη η οποία ομολογουμένως συνάρπασε και ενθουσίασε το ακροατήριο, το οποίο ανταποκρίθηκε με θερμά και παρατεταμένα χειροκροτήματα.

Ο  Χάρις Πετράκης σήμερα θεωρείτε ένας από τους αξιολογότερους αμερικανούς εργάτες του γραπτού λόγου, τόσο του έμμετρου όσο και του απλού. Ολόκληρη η ζωή του έχει είναι αφιερωμένη στην λατρεία των μουσών, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Παρά το ότι μο ομογενής συγγραφέας βρίσκεται στο 85 έτος της ηλικίας του δεν δείχνει καμία πρόθεση να σταματήσει το γράψιμο, μια τέχνη την οποία τιμά για μισό περίπου τώρα αιώνα. Αρκετά από τα έργα του Πετράκη έχουν τιμηθεί με αξιόλογα βραβεία και διακρίσεις. Μεταξύ αυτών διακρίνονται το “ Περικλής στην 31^η οδό”, “Το λιοντάρι στην καρδιά μου”, “Η Οδύσσεια του Κώστα Βολική”. Ο Πετράκης για την δουλιά του αυτή έχει τιμηθεί με έναν αριθμό διακρίσεων μεταξύ των οποίων αναφέρονται τιμητικοί τίτλοι σπουδών, Βραβεία και τουλάχιστον μια φορά προτάθηκε  για την Εθνική τιμητική διάκριση του βιβλίου. Τα άρθρα του έχουν δημοσιευθεί στα καλύτερα περιοδικά, συμπεριλαμβανομένου και του “Saturday Evening Post”. Μολονότι η ακαδημαϊκή του παιδεία περιορίζεται μόνο σε ένα χρόνο παρακολούθηση Πανεπιστημιακών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόης, ο ομογενής εργάτης των γραμμάτων έχει να επιδείξει μια μοναδική θέληση για αυτοδιδαχή. Επιδόθηκε σε μακρινά ταξίδια ολόγυρα στο κόσμο και έγραψε αναρίθμητες μικρές ιστορίες γύρω από αυτές του τις περιπλανήσεις και έδωσε διαλέξεις σαν επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Οχάιο και του Αγίου Φραγκίσκου των ΗΠΑ.

Οι γονείς του Πετράκη μετανάστευσαν στην Αμερική το 1916 από την Κρήτη και ο πατέρας του υπηρέτησε αρχικά ως ιερέας στη πόλη Πράϊς της  Γιούτα. Από εκεί η οικογένεια αργότερα μεταφέρθηκε στο St. Louis όπου γεννήθηκε ο Πετράκης το 1923, και αμέσως μετά στο Σικάγο όπου και μεγάλωσε. Η Μητέρα του είχε να επιδείξει μια μοναδική κοινωνική συνεισφορά με την βοήθεια που προσέφερε σε ομογενείς νέο μετανάστες, ενώ ο πατέρας του λειτουργούσε στον ιερό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Άνδρας ο οποίος κατέχει απόλυτα τη χρήση του λόγου, στην κυριολεξία συνάρπασε με την ευγλωττία του ένα απαιτητικό ακροατήριο ακαδημαϊκών, φοιτητών και ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης, της πόλης του Γουίννιπεγκ. Προκειμένου να προετοιμάσει το ακροατήριό του ο ομογενής αφηγητής αναφέρθηκε σε ένα μικρό ιστορικό της παιδικής του ηλικίας, καθώς μικρός μαθητής είχε να αντιμετωπίσει έναν αυστηρό και αγέλαστο δάσκαλο, ο οποίος δεν συμπαθούσε κανέναν στη τάξη. Μια μέρα λοιπόν την ώρα της μεσημεριανής διακοπής των μαθημάτων ο μικρούλης Χάρης καθόταν σκεπτικός στο θρανίο του, λόγω του ότι είχε ξεχάσει σπίτι του το πρωί το μεσημεριανό του φαγητό. Κάποια στιγμή ο δάσκαλος πλησίαση τον  μικρό μαθητή και τον ρώτησε τι συμβαίνει. Ο Χάρης χωρίς να το πολυσκεφτεί του είπε ότι όπως ερχόταν στο σχολείο συνάντησε στο δρόμο έναν ηλικιωμένο  επαίτη, τον λυπήθηκε του έδωσε το δικό του φαγητό και φυσικά τώρα δεν έχει να φάει ο ίδιος. Η πράξη του μικρού Χάρη, πραγματικά εντυπωσίασε το δάσκαλο ο οποίος και τον συγχάρηκε φωναχτά και σε επήκοο  όλων των συμμαθητών του. Για κάποια στιγμή λοιπόν ο μικρούλης Χάρης έγινε ο ήρωας της τάξης αφού και η ποιό ωραία συμμαθήτριά του τον πλησίασε και του έδωσε ένα φιλάκι φιλίας. Ο χάρης ζούσε στους κόσμους της δικής του φαντασίας και πετούσε από χαρά και περηφάνια.

Δυστυχώς κάποια στιγμή αργότερα εμφανίστηκε στην πόρτα της τάξης η μητέρα του με την τσάντα του φαγητού που είχε ξεχάσει το πρωί στο σπίτι. Ο μικρούλης σαν την είδε έμεινε κόκαλο άπαξ και πιάστηκε να λέει ψέματα και έχασε την εμπιστοσύνη όλων των συμμαθητών του. Η ομιλία του ομογενούς συγγραφέα είχε σαν επίκεντρο τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την αγάπη που τρέφουν οι Έλληνες του εξωτερικού για την ιδιαίτερη τους πατρίδα την Ελλάδα. Τόνισε με επίφαση τις λέξεις φιλότιμο και φιλοξενία των Ελλήνων και το βάθος που είχαν αυτές πάνω στις πολιτιστικές αρχές της φυλής.

                Αικατερίνη Μπουντρούγκα:

Θρήνησε πρόσφατα η ομογένεια του Γουίννιπεγκ, το θάνατο της ομογενούς Αικατερίνης Μπουντρόγκα, η οποία μας έφυγε πλήρης ημερών σε ηλικία 106 ετών. Την προηγούμενη επίδοση σε μακροβιότητα  κατείχε η Ελένη Τσολάκη η οποία μας έφυγε σε ηλικία 100 ετών. Ας είναι αιωνία η μνήμη και των δύο άπαξ και αναδεικνύουν την μανιτόμπα ως την μοναδική περιοχή μακροζωίας του Καναδά. Είναι μια λεπτομέρεια η οποία θέλω να πιστεύω ότι θα βοηθήσει  να σταματήσει η εσωτερική μετανάστευση που μαστίζει στην κυριολεξία της επαρχία της Μανιτόμπα.