Στην Υπηρεσία της Ομογένειας και του Καναδά.

Με την ανά χείρας έκδοση η επιθεώρηση σήμερα ολοκληρώνει άλλον ένα κύκλο υπηρεσίας προς την ομογένεια και το Καναδά..
Καθώς δε ο χρόνος συνεχίζει να τρέχει ακάθεκτος, δίκαια συναισθήματα υπερηφάνειας μας διακατέχουν τόσο για το τι δημιουργήσαμε στο παρελθόν και τις υπηρεσίες που προσφέραμε για μισό σχεδόν αιώνα στην ομογένεια της Βόρειας Αμερικής, μα ακόμα και ολόκληρης της υδρογείου.
Την δεκαετία του 1970 εμείς είμασταν εκείνοι που φωνάζαμε για την προπαγάνδα των σλαβόφωνων συμπολιτών μας και τα σχέδια ορισμένων εκστρεμιστών να δημιουργήσουν προβλήματα στην γενέτειρα και τις κοινότητες των αποδήμων.

Δυστυχώς εκείνοι που βρέθηκαν εμπόδιο απέναντι μας προσπαθώντας να παραπλανήσουν τους ομογενείς, σχετικά με τη βαρύτητα της αρθρογραφίας μας, ήταν οι ίδιοι οι διπλωμάτες των Αθηνών, εξ αιτίας της δολιότητας των οποίων τελικά η ομογένεια αισθάνθηκε όλα αυτά τα συναισθήματα ήττας και αγανάκτησης.

Τρείς δεκαετίες αργότερα, ωστόσο, ήλθαν τα γεγονότα και οι πολιτικές διαμορφώσεις της δεκαετίας του 1990, για να επιβεβαιώσουν ότι είχαμε δίκαιο και ότι προβλέπαμε σωστά.

Αργότερα, τη δεκαετία του 1980, είμασταν εκείνοι που αναφερθήκαμε στην έντονη  ανθελληνική προπαγάνδα της Άγκυρας.

Για άλλη μια φορά οι διπλωμάτες της Αθήνας ήταν εκείνοι που ξεσήκωναν τους ομογενείς εναντίον της επιθεώρησης, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν γράφαμε ψέματα, μυθεύματα και φαντασιώσεις. Φτάσανε μάλιστα μέχρι το σημείο να δώσουν εντολή να πετάν τα φύλα της επιθεώρησης, κυρίως από τους χώρους της κοινότητας, ώστε να μην  ενημερώνονται οι ομογενείς. Και όμως, τρείς δεκαετίες αργότερα, όλοι ζούμε και είμαστε μάρτυρες επεισοδίων τα οποία δείχνουν την  ολοένα και αυξανόμενη επιθετικότητα  της Τουρκίας του Σουλτάνου Ερντογάν, ο οποίος αντιλαμβανόμενος την αδυναμία της Ελληνικής πολιτείας και διοίκησης να ανταποκριθεί σε περιττά έξοδα και δαπάνες, προσπαθεί να κατοχυρώσει τις βλέψεις και απαιτήσεις, της κατά παράβαση κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου, καθώς επίσης  κάθε έννοιας του δικαίου της θαλάσσης και του διεθνούς δικαίου και νομολογίας, προσπάθειας του να υφαρπάξει τεμάχια της ελληνικής γης.

Ο πραγματικός, ωστόσο, προβληματισμός πηγάζει από την πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις των Αθηνών σε σχέση με αυτές τις βλέψεις και επιδιώξεις της Άγκυρας. Και ενώ η τελευταία συνεχίζει να υποστηρίζει ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου της ανήκουν, οι κυβερνώντες την Αθήνα παρουσιάζονται δισταχτικοί και αδύναμοι να αντιδράσουν. Αντ’ αυτού μάλιστα συνεχίζουν να παραπλανούν τον ταλαίπωρο Ελληνικό λαό με ψέματα και αναληθείς υποσχέσεις για τις οποίες είναι απόλυτα βέβαιοι και πεπεισμένοι ότι δεν είναι δυνατόν, εκ των πραγμάτων, να πραγματοποιηθούν.

Όταν το 1991 προχωρήσαμε θαρραλέα στη δημιουργία συν θηκών για την επίλυση του προβλήματος του ονόματος της νέας δημοκρατίας των Βαλκανίων  ως “Σλάβο-Μακεδονίας”, είμασταν πεπεισμένοι και βέβαιοι ότι είχαμε προσφέρει μια ιστορική ευκαιρία στους δύο λαούς και κράτη της Βαλκανικής να επιλύσουν ειρηνικά τις διαφορές τους.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά, εκείνη η συμφωνία τορπιλίσθηκε από κάποιον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος πίστευε ότι του ήταν γραμμένο να επιλύσει ο ίδιος αυτό το τόσο σοβαρό εθνικό ζήτημα, το αποτέλεσμα και πάλι ήταν η συνέχιση των διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο πλευρών για άλλα είκοσι επτά χρόνια και με ένα κόστος τόσο σημαντικό του δημοσίου ταμείου, χωρίς ωστόσο και πάλι να αναζητηθεί κάποιος υπεύθυνος αυτού του φοβερού εγκλήματος σε βάρος του λαού. Το χειρότερο είναι ότι ύστερα από τρεις σχεδόν δεκαετίες η πλειονότητα των ανεξάρτητων χωρών της διεθνούς κοινότητας, κατά τον ένα ή τον άλλο διπλωματικό τρόπο αναφέρονται στη νέα γείτονα της Ελλάδος ως “Μακεδονία”. Φθάσαμε, μάλιστα, μέχρι του σημείου να ακούσουμε υπουργό της  κυβέρνησης των Αθηνών να αναφέρονται σε αυτήν ως “Μακεδονία”.
Το χειρότερο, όμως,  είναι ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες συνεχίζει να υποκρύπτεται μια απαράδεκτη ολιγωρία στην προσπάθεια για την επίλυση αυτού του τόσο σοβαρού για τη Βόρεια Ελλάδα, ζητήματος. Μια ολιγωρία η οποία κοστίζει τόσο σε χρόνο όσο και την οικονομία, πάνω από τις θυσίες ενός λαού ο οποίος καθημερινά και περισσότερο αισθάνεται ότι τον αρμέγουν στην κυριολεξία οι ταγοί του.
Το 2006 αναφερθήκαμε στο ενδεχόμενο προσπάθειας πυρκαγιών στην Πελοπόννησο, πέραν της αρθρογραφίας μας, καταβάλαμε κάθε προσπάθεια προκειμένου να ενημερωθούν οι υπεύθυνοι. Δυστυχώς, για άλλη μία φορά, συναντήσαμε ένα τείχος αδιαφορίας από πλευράς των υπευθύνων της  Αθηναϊκής διοίκησης. Το αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος αθώων πολιτών και μικρών παιδιών, χωρίς ωστόσο και πάλι να υπάρξει κάποιος υπεύθυνος για την  εγκληματική εκείνη αδιαφορία, από πλευράς των εκπροσώπων της Ελληνικής διοίκησης. Πέραν όμως αυτών των φοβερών παραλήψεων, άτομα, κυρίως διπλωμάτες οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη και να αποπεμφθούν για την ανικανότητά τους να αντιληφθούν τη σπουδαιότητα των σημείων, έτυχαν της αναγνώρισης της διοίκησης και διορίσθηκαν σε θέσεις κλειδιά, μέχρι και το γραφείο πρωθυπουργών. Έτσι λοιπόν έφθασε η Αθήνα στην σημερινή της κατάσταση.
Μια διοίκηση η οποία προσπαθεί να διατηρήσει τα προσχήματα επιτυχιών, ενώ ο λαός στενάζει αδύναμος να αντιδράσει.
Και κάτω όμως από αυτές τις συνθήκες, ας μην μας φανεί περίεργο, οι διπλωμάτες των Αθηνών σε συνεργασία με τον ηγέτη της Ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας του Καναδά, συνέτασσαν ψεύτικες αναφορές προκειμένου να χρηματοδοτηθούν δήθεν “έντυπα των αποδήμων”, με την πληρωμένη αρθρογραφία  των οποίων τα οποία προσπαθούν να παραπλανήσουν την μεγάλη ομογένεια στην αποδημία.
Μήπως όμως θα έπρεπε να αναφερθούμε για ακόμα μια φορά στην αρθρογραφία μας τη σχετική με τις διεκδικήσεις και την πολιτική προπαγάνδα της Άγκυρας σε βάρος των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, και το περίφημο την «δουλειά σας κύριε Σάρα, και αφήστε και εμάς να κάνουμε τη δική μας, των διπλωματών της Αθήνας.

Αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι για τους οποίους συνεχίζουμε τους αγώνες που αρχίσαμε εδώ και μισό σχεδόν αιώνα.
Θα ήταν δε άδικο εάν την ώρα αυτή της αυτοκριτικής μας δεν εκφράζαμε τις ευχαριστίες μας σε όλους εκείνους που για μισό αιώνα στάθηκαν δίπλα μας βοηθοί και σύντροφοι και μας συμπαραστάθηκαν ηθικά και οικονομικά.

Ένα μεγάλο, λοιπόν,  ευχαριστώ στην οικογένεια Μιρκόπουλου και κυρίως τον αποδημήσαντα Νικόλαο, αιωνία του η μνήμη.
Τον ακούραστο και γαλαντόμο Γιώργο και την Αναστασία Σερέτη,
τον αγαπητό συμπατριώτη μας Αναστάσιο (Τάσο) Μιχαλόπουλο,
τον Τάσσο Μηλιώνη
τον Λούη Βαβαρούτσο,
τον Κώστα Μορφέση από το Κάλγκαρη της Αλμπέρτα,
Τον Δημήτρη και την Κατερίνα Αγγελάτου από το Βανκούβερ,
και όλους εκείνους που στάθηκαν πλάι μας και βοήθησαν ώστε να κατορθώσουμε να επιβιώσουμε ξεπερνώντας όλα εκείνα τα “εμπόδια και τις παγίδες” που επί μισό σχεδόν αιώνα αντιμετωπίζει η επιθεώρηση και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει απτόητη το έργο της.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους, καθώς επίσης και την πλατιά ομογένεια του Καναδά και των ΗΠΑ,  για την μεγάλη και σεβαστή της στήριξη.
Με αγάπη και βαθιά εκτίμηση.
“Πατρίδες”