Πάει
η Πάρνηθα!
Το
πρωί στην Αθήνα ξυπνήσαμε μέσα σε
νιφάδες από στάχτες. Το ’στρωσε! Σαν τα
χιόνια. Ναι, σα τα χιόνια έρχονται κάθε
χρόνο οι πυρκαγιές στην Ελλάδα, πιστές
στο ραντεβού τους.
Στάχτες
στεγνές, παγωμένες, σαν ένα γκρίζο δάκρυ
του βουνού που κατρακύλησε
κι έφτασε ώς την πόρτα μας. Στάχτες
κάλυψαν τα αυτοκίνητά μας, χόρευαν
θλιμμένα στα μπαλκόνια μας και έφερναν
το κατάμαυρο μήνυμα από την Πάρνηθα.
Το
βουνό έγινε κάρβουνο, και για τις
επόμενες 10ετίας τα πνευμόνια μας θα
είναι πιο στεγνά, θα έχουν λιγότερο
οξυγόνο, περισσότερο καυσαέριο και θα
στέλνουν μεγαλύτερο σύννεφο θλίψης στην
καρδιά.
Γράφω
σε ένα προάστιο καμιά δεκαριά
χιλιόμετρα από τους πρόποδες της
Πάρνηθας και ο αέρας μυρίζει φωτιά. Την
ίδια ώρα ο «αέρας» των ερτζιανών στο
ραδιόφωνο φέρνει θρηνωδίες, ίσως όμως
και κροκοδείλια δάκρυα. Κάθε χρόνο
τέτοιος μήνες η Ελλάδα κηδεύει δάση!
Όλοι κλαίνε για τον χαμένο «πνεύμονα»
και τα λόγια τους στα τηλεοπτικά
παράθυρα μοιάζουν με επικήδειους!
Την
ίδια ώρα οι εμπρηστές παραμένουν
προστατευμένοι στα σκοτάδια τους. Που
σκορπίζονται μόλις βάλουν φωτιά στο
δαυλό τής οικοπεδοφαγίας. Η Ελλάδα μένει
πάντα ανοχύρωτη στη ατιμία των
οικοπεδοφάγων και δασοφάγων. Γι αυτό
κληρονομούμε στις γενιές που θα έρθουν
καμένη γη. Κυριολεκτικά!
Θεωρήστε
αυτό το άρθρο εκεί, στον μακρινό και
οργανωμένο Καναδά,
σαν παράπονο ενός «καπνισμένου»
Έλληνα που σας στέλνει και μερικές
νιφάδες στάχτης. Για να μοιράσει με
συνέλληνες της Διασποράς τον πόνο της
Πατρίδας...
Δ.Β.
