ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΟ
ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ
ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
Αθήνα, 4 Ιουλίου 2007
ΓΡΑΜΜΑ
ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ
Του
δημοσιογράφου ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Διευθυντή
του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων
Ελλάδος
Αγαπητέ μου Θωμά,
Περάσαμε
μεν τον καύσωνα των περασμένων ημερών,
αλλά είμαστε όμως, αν όχι στην καρδιά του
καλοκαιριού, τουλάχιστον στον πνεύμονά
του. Αναπνέουμε από την εκπνοή των
σωθικών του, από θαλπωρής μέχρι
πιεστικής θερμότητός του. Δηλώνω ότι εμένα καθόλου δεν με ενοχλεί,
μάλλον μου αρέσει η ζέστη.
Βεβαίως
τον καύσωνα, των ημερών από 26 μέχρι 29
Ιουνίου, που ήταν πραγματικός και όχι
ονομαστικός, όπως συνήθως κινδυνολογούν
τα ΜΜΕ, εγώ δεν τον ένοιωσα. Διότι
βρισκόμουν στην δροσερή Αρμενία, με τον
πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα σου εξηγήσω
στη συνέχεια. Κινδυνολογούν και
φοβίζουν τον κόσμο οι των ΜΜΕ, γιατί
αυτοί που τα λένε είναι πολύ ντελικάτοι.
Ντελικάτος είναι αυτός, το εξηγώ, γιατί
ενδεχομένως πολλά
παιδιά ίσως εκεί στον Καναδά, δεν ξέρουν
τη λέξη, που σημαίνει, ευαίσθητος, αλλά
και ευπαθής. Και προέρχεται από το
ιταλικό delicatο,
που σημαίνει και κομψός.
Εμείς που είμαστε από τη φύση μας
δυσπαθείς, ( μην ψάξεις τη λέξη σε λεξικά
δεν θα τη βρεις, αυτοί που τα γράφουν
είναι μόνον ευπαθείς),
έχουμε περάσει και κρύα και ζέστες
και είμαστε μαθημένοι. Λέμε απλά, κάνει
πολύ ζέστη, θα περάσει. Τέτοιους
καύσωνες έχουμε ζήσει και άλλες φορές
και μάλιστα σε εποχές που δεν είχαμε
ούτε κλιματιστικά, ούτε πολύ νερό να
βρέξουμε τα μούτρα μας, που μπάνια.
Σκληραγωγηθήκαμε και δεν μας φοβίζουν
τέτοιες κινδυνολογίες. Εγώ πιστεύω ότι
όλη αυτή η εκτεταμένη παγκόσμια συχνή
φιλολογία περί του μέλανος μέλλοντος
του πλανήτη και κάτι τέτοιες αηδίες,
είναι προσχήματα για να εκδίδονται
κονδύλια για τους έξυπνους, να τα τρώνε
με δήθεν σκοπό να μας σώσουνε – όπως
γίνεται και σε άλλες περιπτώσεις
άλλωστε. Γιατί όταν σου λένε κάτι για την
καλοπέρασή σου και τη ζωούλα σου, λες «πάρτα
όλα και σφάξε με αγά μου». Αυτό το
σκέπτομαι από τη δεκαετία του 1970, όταν
πρωτοείδα κάτι τέτοιες ταινίες-ντοκυμανταίρ.
Και είπα μέσα μου, «κοίτα να δεις τη
σκαρφιστήκανε, μεγάλη κομπίνα και με
βάθος χρόνου». Και το είπα μετά και σε
κάποιους φίλους και μου ένε σήμερα «λες
ρε μπαγάσα να είναι έτσι»; Το πιστεύω
ακόμη. Τι πάει να πει προστασία του
περιβάλλοντος; Δεν ξέρουμε να
φροντίσουμε για το καλό μας μόνοι μας,
πρέπει να μας το πούνε κάποιοι ειδικοί;
Εδώ τα αγρίμια του βουνού και του κάμπου,
για να κοιμηθούνε κάνουν με τα πόδια
τους δυο κινήσεις και στρώνουν το χώμα.
Και κατουράνε μακριά από εκεί που
κοιμούνται. Χρειάζονται κονδύλια και
σεμινάρια και ο μισός προϋπολογισμός
του Κράτους για να μας πούνε πώς πρέπει
να αγαπάμε τη μάννα μας και τον πατέρα
σας; Αυτό είναι από τη φύση μας. Άλλο
αγωγή και άλλο παραλογισμός,
αποδοτικός σε κάποιους. Είπαμε, για
να οικονομήσεις, θα κινδυνολογήσεις.
Στην
Αρμενία λοιπόν από 26 Ιουνίου, με τον κ.
Παπούλια, σε μια επίσημη επίσκεψη, μετά
από πρόσκληση προς τον ίδιο και την
σύζυγό του εκ μέρους του προέδρου της
ωραίας και φίλης χώρας. Σε ανταπόδοση
προηγουμένης επισκέψεώς του στην Ελλάδα
μας. Συχνές οι αλληλοεπισκέψεις
και καλές και αποδοτικές και με
προοπτικές, όπως πρέπει να γίνεται
μεταξύ ηγετών χωρών, για πολλούς και
ποικίλους γνωστούς και αγνώστους λόγους.
Μια χώρα περίπου 3 εκατομμυρίων κατοίκων,
που από το 1991 αποσπάστηκε από την τότε
καταρρέουσα σοβιετική Ένωση, που
προσπαθεί να βρει το δύσβατο δρόμο της
στο μονόδρομο της καπιταλιστικής
παγκοσμιοποίησης. Και που της
συμπαραστεκόμαστε με ό,τι μπορούμε.
Νιόβγαλτη από την κομμουνιστική
νοοτροπία των 70 ετών, δεν είναι και τόσο
εύκολο να μάθεις να κολυμπάς σε κρύα και
βαθιά νερά χωρίς χέρια και πόδια. Και
πάλι που δεν πας στον πάτο. Με μισθούς
δέκα φορές κάτω των ελληνικών, με τιμές
περίπου σαν τις ελληνικές, πώς να
ανταγωνισθείς μια παγκόσμια οικονομία
που τρέχει ξέφρενα και να φιλοδοξήσεις
να μπεις σε μια δεκάδα πρωτοπόρων!
Φυσικό είναι να σου λένε κάποιοι
παλιότεροι, «
βρε πιο καλά ήμαστε τότε, τρώγαμε ένα
κομμάτι ψωμί, είχαμε ένα σπιτάκι μια
σταλιά, δεν γνωρίζαμε πολυτέλειες και
ανταγωνισμούς, είχαμε τα βερυκοκάκια
μας και τα ροδάκινάκια μας, έστω και
καχεκτικά, τώρα μας ζητάνε τον πατέρα
μας και τη μάννα μας. Να τα
καλλιεργήσουμε λέει με προδιαγραφές για
να τα δεχθούνε στην Ενωμένη Ευρώπη. Ρε
δεν μας παρατάνε, να βλέπουμε έστω
και από μακριά το τουρκοκρατούμενο
Αραράτ μας »; Τι
να γίνει μπάρμπα Νιαν, έτσι είναι η ζωή.
Κυλάει σαν το ποταμάκι, αργά και γλυκά.
Μα έρχονται και κάτι νεροποντές και
γίνεται χείμαρρος. Σε πάει πνιγμένο στην
θάλασσα. Λάβε λοιπόν τα μέτρα σου και
άκουσε τους γεωπόνους μας, που σου
στέλνουμε να σε μάθουνε πως να
καλλιεργείς το εύφορο έδαφός σου. Μάθε
πως ανοίγουν και δουλεύουν
τα ψυγεία που
σου στέλνουμε, τα τρακτέρ και τα
φυτοφάρμακα, απαραίτητα πλέον. Μπες κι
εσύ στον κόπο της δυτικόστροφης και
δυτικότροπης ζωής. Γιατί κι εμείς έχουμε
μεν έναν τύπο κομμουνισμού στην εξουσία
μας, την δημόσια διοίκησή μας, αλλά στην
Αγορά μας υπήρξαμε μισό-μισό. Και τώρα
πάμε γα ενδεχόμενη φιλελευθεροποίηση,
αφού έτσι επιτάσσουν οι νέες τάξεις και
τάσεις πραγμάτων. Οδυνηρό ασφαλώς να σου
ζητάω κάτι τέτοιο ακατόρθωτο, όταν στο
φιλόξενο τραπέζι σου πρέπει να σου
ζητήσω ξεχωριστά να μου
βάλεις λίγο λάδι στη πρωτόγονη
μυρωδάτη ντομάτα που θα κόψω στα τρία,
γιατί μου τη φέρνεις στο πιάτο έτσι
άκοπη, όπως την
τρώγαμε στο χωράφι πριν 60 χρόνια στην
Ελλάδα. Αλλά λάδι είχαμε στο σπίτι. Και
να πρέπει να πάρεις τώρα και υβρίδιο κι
αύριο μεταλλαγμένο σπόρο ντομάτας, για
να είναι εμπορεύσιμη ως καρπός της γης
σου. Γι ’ αυτό σου φέραμε και
επιχειρηματίες, που θα σου μιλήσουν για
κέρδη και άλλες απαγορευμένες λέξεις,
για το πως θα παράγεις, θα δίνεις και θα
παίρνεις, θα συναλλάσσεσαι.
Αλλά τι να κάνουμε, εδώ καταντήσαμε
να πρέπει να γυρίσουμε το ποτάμι προς τα
πίσω, όπως στο Σικάγο. Θερμή η φιλοξενία
στον Πρόεδρό μας και οι λόγοι και οι
πολιτικές παράμετροι των δύο χωρών και
τον αναγορεύσανε, δικαίως, και καθηγητή
του κρατικού πανεπιστημίου του Ερεβάν,
πρωτεύουσας της Αρμενίας. Και πήραμε και
μαθήματα του πως πρέπει να είναι και να
λειτουργούν, τα Μνημεία των Γενοκτονιών,
όπως εκείνο το αξιοθαύμαστο,
συγκινητικό και σωστό της Γενοκτονίας
του ενός και ημίσεως εκατομμυρίου
Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915. Που
μαζεύει ενάμιση εκατομμύριο
Αρμενίους κάθε 24 Απριλίου με ένα άσπρο
γαρύφαλλο ο καθένας τους στο χέρι, με
ευλάβεια, γαλήνη, σεμνότητα, μνήμη και
βούρκωμα στα μάτια. Καλό θα ήταν να
πήγαινε ένα ταξίδι ο δήμαρχος των
Καλαβρύτων, να δει χώρους και τελετές
αγιάσματος. Διότι η ιερά και
αιματωβαμμένη 13
Δεκεμβρίου (1943) των 1300 περίπου
αδικοσκοτωμένων – σε αντίποινα- από
τους Γερμανούς - Καλαβρυτινών,
γίνεται άντρο πολιτικών και κομματικών
συναλλαγών, υπερβολών, φωνασκιών και
ιστορικών ανακριβειών. Που γελοιοποιεί
το Πάθος και υποβαθμίζει την αξιοπιστία
της χώρας μας.
Είναι
τόσο ταχείς οι εξελίξεις περί την
αρρώστια και υγεία του Αρχιεπισκόπου
μας, Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ.
Χριστοδούλου, ώστε ό,τι και να σου γράψω
θα είναι παρωχημένο. Πανελλήνια η
συγκίνηση, η αγάπη και
η εκτίμηση για τον άνθρωπο αυτόν, τώρα,
που περνάει δύσκολες ώρες στο κρεβάτι
του πόνου και των δυσκολιών στην υγεία
του, που διερωτάσαι γιατί πρέπει κανείς
να «πεθαίνει» για να τον αναγνωρίζεις ως
κάτι πολύ μεγάλο, σπάνιο και χρήσιμο. Όλα
όμως, όπως πληροφορούμεθα, οδηγούν σε
ανάγκη μακρόχρονης θεραπείας. Εγώ και ως
εκκλησιαστικός Συντάκτης,
διαπιστευμένος στην Αρχιεπισκοπή,
γνωρίζω και πάντοτε, όπως ξέρεις, τόνιζα
την μοναδικότητα και προσφορά και θεία
αξία αυτού του Ανθρώπου. Και πιστεύω πως
όλα θα πάνε καλά. Γιατί διαθέτει
ατελείωτα αποθέματα δύναμης,
καρτερικότητας και γνώσης, ακόμη και πώς
να αντιμετωπίσει αυτή την αιφνιδιαστική
μπόρα. Μακαριώτατε, με το καλό να σε
ξαναδούμε και να σε ξανακούσουμε.
Αιφνιδιαστική
μπόρα όμως έχουμε σχεδόν
κάθε πρωϊνό, γύρω στις 10-12, στο Κέντρο της
Αθήνας. Εκτός των συνήθων νυκτερινών.
Καμμιά τριανταριά κουκουλοφόροι
ξεχύνονται από την περιοχή των
Εξαρχείων, επιτίθενται
με βόμβες μολότωφ,
τσεκούρια, ρόπαλα, λοστούς, κασμάδες και
καταστρέφουν σταθμευμένα αυτοκίνητα,
τράπεζες, κυβερνητικά κτίρια,
τρομοκρατούν και εξαναγκάζουν να
λοξοδρομεί και να κάνει ασκήσεις και
προπονήσεις κατοστάρη, να φάει τον
Κεντέρη, τον κοσμάκη που πάει ήμερος
στις δουλειές του. Και μετά,
ξαναγυρίζουν στα Εξάρχεια-περιοχή στο
κέντρο της Αθήνας. Συνήθως η Αστυνομία «
αιφνιδιάζεται», όπως λένε τα
ανακοινωθέντα της, μετά αρχίζει να
ερευνά ποιοι «αναρχικοί» είναι αυτοί.
Αλλά ουδέποτε τους ανευρίσκει. Το ίδιο
γίνεται και με τις νυκτερινές μπόρες.
Αυτοί ξεχύνονται μέσα από πανεπιστήμια,
Πολυτεχνείο, άλλους χώρους Εκπαίδευσης,
όπου φαίνεται αντί να διδάσκονται την
ημέρα μαθήματα, διδάσκονται πολεμικές
τέχνες και τρόπους καταστροφής πόλεων.
Κι εδώ το ίδιο, η Αστυνομία ερευνά. Δεν το
λέω υποτιμητικά για την Αστυνομία, άλλοι
δεν την αφήνουν να τους παρουσιάσει…στο
Κοινό.
Τώρα,
με πήρε ο κατήφορος αναφοράς
συμβάντων και θα ξεχάσω να σου πω
πόσο όμορφη είναι η Ελλάδα μας, πόσο
περισσότεροι είναι φέτος οι επισκέπτες
της και οι θαυμαστές της. Μας το είπε και
ο νέος άξιος Γενικός Διευθυντής του
Αεροδρομίου μας των Αθηνών κ. Γιάννης
Παράσχης, που παρέχει σπουδαίες
υπηρεσίες, γνώσεις και προόδους στον
εθνικό μας αερολιμένα. Και βεβαίως να
τονίσω ότι το Αεροδρόμιό μας
εξελίσσεται με γοργότερους ρυθμούς
ακόμη και των πλέον αισιόδοξων
προβλέψεων, από πάσης απόψεως. Κι αυτό
σημαίνει πρόοδος στην Πατρίδα μας. Με
την ευκαιρία να σου δώσω μερικά ιστορικά
στοιχεία του πως, πότε ξεκίνησε η
κατασκευή του Αεροδρομίου. Μου τα ζήτησε
ένας φίλος, συνάδελφος, Γερμανικής
εφημερίδος, όπως και παλιότερα κάποιοι
ακροατές μου στο Ραδιόφωνο. Τα έχω
μπροστά μου. Γράφω στον φίλο μου: Όπως
σας υποσχέθηκα, έψαξα στο Αρχείο μου και
βρήκα στοιχεία σχετικά
με το ιστορικό
κατασκευής του
Αεροδρομίου των Σπάτων.
Στις
9 Ιουνίου 1970, με εισήγηση του τότε
υπουργού Μεταφορών στρατηγού Γεωργίου
Βάλη αποφασίστηκε
η κατασκευή νέου αεροδρομίου «ικανού να
καλύψει τας ανάγκας εις μέγα χρονικόν
βάθος». Και
επίσης με την ίδια απόφαση αποφασιζόταν
η προσωρινή κατασκευή ενός κοντινού
αεροδρομίου, αυτού που ωνομάσαμε
ανατολικού αερολιμένα στο Ελληνικό
– μέχρι τότε υπήρχε μόνο το μικρό, το
λεγόμενο μετά ως Δυτικό.
Το οποίον, Ανατολικό,
έγινε μέσα σε δυο περίπου χρόνια,
εγκαινιάσθηκε το 1973. Κατασκευάστρια η
διεθνής εταιρεία AIRWAYS
ENGINEERING CORP
και BURNS AND
ROI INK.
Με υπογραφή της Σύμβασης από το ελληνικό
Δημόσιο στις 14-9-1970.
Με
το έγγραφο ΕΠ 292/ 10 Μαϊου 1971 του τότε
υπουργού Συντονισμού (Νικολάου
Μακαρέζου) προς τον τότε πρωθυπουργό,(
Γεώργιο Παπαδόπουλο) επελέγη ΟΡΙΣΤΙΚΑ Η
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΤΩΝ ΣΠΑΤΩΝ, μετά από έρευνα σε
έντεκα περιοχές. Και οι πιστώσεις
εδόθησαν από το Πρόγραμμα Δημοσίων
Επενδύσεων.
Το
έργο θα τελείωνε σε επτά χρόνια,
προέβλεπε δαπάνη, με 30 δρχ. το
δολάριο τότε, μαζί με τις
απαλλοτριώσεις ποσό 205.201.618 δολαρίων ΗΠΑ,
για την πρώτη φάση, ( τέλος
κατασκευής της 1978). Τελική φάση 1984, με
δαπάνη άλλων 70.
912.800 δολάρια. Η δαπάνη προέβλεπε το 46% σε
συνάλλαγμα. Έκταση
αεροδρομίου 34.000 στρέμματα. ( Σήμερα το
αεροδρόμιό μας καταλαμβάνει 16.000
στρέμματα) Προέβλεπε το 1990 να υποδέχεται
22.350.000 επιβάτες,
με 116 πτήσεις και 11.230 επιβάτες σε ώρα
αιχμής.
Με
το έγγραφο ΔΕΜ /Γ/Ε.80./ 23 Σεπτεμβρίου 1971
του υπουργείου Ναυτιλίας, Μεταφορών και
Επικοινωνιών προς το Υπουργείο
Κυβερνητικής Πολιτικής, μειοδότης του
διαγωνισμού ανεδείχθη ο καναδικός Οίκος
N.D.
LEA AND
ASSOCIATES LTD.
Έγγραφα: α) ΑΠ ΕΜΠ 3 Ιανουαρίου 1972 υπουργού
Ναυτιλίας - Μεταφορών και Επικοινωνιών
προς τον τότε πρωθυπουργό, β) Υπηρεσιακό
Σημείωμα 24 Μαρτίου 1972 έγγραφο
Υπουργείου Κυβερνητικής Πολιτικής προς
βοηθό πρωθυπουργού. Στοιχεία από το
Περιοδικό ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ «ΕΠΙΛΟΓΗ»
σελ. 120 Αύγουστος 1972. Μιλάμε για την εποχή
που ήταν η δικτατορία, χούντα,
Επανάσταση, στρατιωτικό καθεστώς,
πραξικόπημα, όπως θέλει ο καθένας ας το
ονομάσει, για να μη μπλέξω σε πολιτικά.
Μια παρένθεση: Διάβασα στην ημερήσια
Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, στις
22 Απριλίου 2007, από τις έγκυρες και
αντιχουντικές, σήμερα και τότε,
ότι σε
έρευνα της Κάπα research
το 51%, σήμερα, του ελληνικού
λαού, αναγνωρίζει προσφορά έργου από
την χούντα. Μπορείς να
το βρεις και στο διαδίκτυο, στη σελίδα
της Εφημερίδος www.tovima.gr.
Και
κάτι ελαφρώς φαιδρό, αλλά επιβεβαιωτικό
του… αρχείου μου: Στην προεκλογική
περίοδο του 1996, ο τότε υποψήφιος
βουλευτής της Ν.Δ. κ. Βουλγαράκης,
σημερινός υπουργός Πολιτισμού (υπουργείο
που επίσης έγινε από τη χούντα), ρωτούσε
επιμόνως τον επίσης υποψήφιο, για τον
ΠΑΣΟΚ κ. Πρωτόπαπα να του αναφέρει ένα
μεγάλο έργο που έκανε στα τόσα χρόνια
που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ.
Και ο κ. Πρωτόπαπας του είπε: « Να,
προχθές ο κ. Σημίτης θεμελίωσε το νέο
αεροδρόμιο των Σπάτων». Και ο
Βουλγαράκης εμφαντικά του είπε: «Μα το
νέο αεροδρόμιο των Σπάτων, το εθεμελίωσε
ο Παττακός το 1972”. Φαιδρά-ξεφεδρά, (για
τους πολιτικούς μας) καλό είναι να «σπάμε»
λίγο την καλοκαιρινή μας ζέστη.
Αυτό
για σήμερα
Φιλικά
ΗΛΙΑΣ
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
