Άλλη
μια επέτειος μνήμης
Για
33η χρονιά φέτος τον Ιούλη το έθνος
στάθηκε για λίγο σε θύμηση των θυμάτων
του Αττίλα. Ενός Αττίλα βίαιου, βάρβαρου,
χωρίς αισθήματα και ανθρωπισμό,
οπλισμένου με Αμερικανικό εξοπλισμό, με
τάνκ και αεροπλάνα, που ήλθε σαν τυφώνας
και σάρωσε σε χαλάσματα και ερείπια έναν
από τους αρχαιότερους πολιτισμούς της
περιοχής. Πέρασαν τριάντα τρία ολόκληρα
χρόνια από τότε και ο Αττίλας συνεχίζει
να παραμένει εκεί. Βάρβαρος όσο και τότε,
ασυμβίβαστος, στηριζόμενος πάνω στα
όπλα και την στρατιωτική βοήθεια και
πάλι της “φίλης” Αμερικής. Είναι και
αυτό ένα από τα μυστήρια των επετείων
μνήμης. Σου επιτρέπουν να βλέπεις, να
θυμάσαι, ακόμα και να κλαις. Όχι όμως να
διαμαρτύρεσαι ενάντια σε κείνους που
φέρανε την καταχνιά.
Αυτό
ίσως να είναι αρχή του “πολιτισμένου
κόσμου”, του κόσμου της Δύσης, των αρχών
της Αμερικής, η οποία προκειμένου να “ελευθερώσει
λαούς” εμπλέκεται σε πολέμους
πολύχρονους και καταστρεπτικούς. Θα
θυμάστε ορισμένοι από σας τον τύραννο
Σαντάμ του Ιράκ, τόλμησε να πάει βόλτα
στο Κουβέιτ, αλλά όμως σκόνταψε πάνω
στον προστάτη των “πτωχών και αδυνάτων”,
τους Αμερικανούς.
Που
τέτοια τύχη όμως για την Κύπρο. Αυτή δεν
είχε πετρέλαια και ο πρόεδρος της ήταν
ηγέτης με αξιοπρέπεια, πολιτικός που
αγαπούσε τον τόπο, το λαό του.
Ασυμβίβαστος και μαχητικός, ένας
πραγματικός εθνάρχης. Τελικά εκείνος
ακολούθησε τη μοίρα των δυνατών και
ασυμβίβαστων, έτσι πέρασε στην ιστορία,
η δε Κύπρος παρέμεινε καράβι δίχως
καπετάνιο, να περιπλανάται στα
μολυσμένα νερά και τους βάλτους της
διπλωματικής δυσωδίας των πολιτικών
σκοπιμοτήτων των δυνατών του οργανισμού
των Ηνωμένων Εθνών. Και ο θύτης
συνεχίζει να ανεμίζει απειλητικά, κάθε
φορά που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα,
το γιαταγάνι του, ενώ η “σοβαρή και
λογική” ηγεσία των Αθηνών, επιδίδεται
σε “τεμενάδες” κάνοντας επίδειξη
της ευαρέσκειας της στους “αγάδες”,
με κουμπαρλίκια και άλλα τερτίπια
της “καραγκιοζίστικης” διπλωματίας
των Αθηνών. Και για να είμαστε δίκαιοι ας
μη τα φορτώνουμε όλα πάνω στους Αττίλες
της Άγκυρας. Αυτοί έχουν την ευθύνη του
“φυσικού αυτουργού” για το αποτρόπαιο
έγκλημα. Εκείνοι πάντως που μένουν
ατιμώρητοι είναι οι άλλοι, οι “ηθικοί
αυτουργοί”, εκείνοι που έστησαν τη
σκηνή και το σενάριο για να διευκολύνουν
τον εγκληματία. Τριάντα τρία χρόνια από
την ημέρα εκείνη, η κυνηγημένη γενιά των
Κυπρίων προσφύγων, στην πλειοψηφία της,
έχει φύγει για την αιωνιότητα. Το ίδιο
και οι ηγέτες και πρωτεργάτες, οι
συνεργοί και συνυπεύθυνοι της μεγάλης
εκείνης σύγχρονης εθνικής τραγωδίας,
αλλά όμως ο περίφημος φάκελος της Κύπρου,
παραμένει ερμητικά κλειστός. Όχι στα
στεγανά ντουλάπια της Τουρκικής
στρατοκρατίας, αλλά μάλλον στα
σκονισμένα ράφια της
κομματικής σκοπιμότητας της “δημοκρατικής”
γραφειοκρατίας των Αθηνών. Έτσι λοιπόν
και πάλι ο Έλληνας συνεχίζει να
διερωτάται τι ακριβώς συνέβη την ημέρα
εκείνη, όπως επίσης και την άλλη με τα
Ίμια.
Των
Αθηνών του Κώστα Καραμανλή, του Γιώργου
Παπανδρέου και της Ντόρα Μητσοτάκη, (ζητώ
συγνώμη εννοούσα Μπακογιάννη). Αυτοί
όμως δίκαια δέχονται εντολές και τις
εκτελούν, επειδή έτσι πρόκειται να
εξασφαλίσουν τα “δικαιώματά τους” στην
εξουσία. Κάτι που τους εξασφάλισαν οι
συμβιβασμοί και οι τεμενάδες των γονιών
τους. Οι ίδιοι δεν βρέθηκαν στην εξουσία
επειδή τους επέλεξε ο Έλληνας ψηφοφόρος,
αλλά μάλλον επειδή κάποιος τους επέβαλε
να ψηφιστούν από τον Έλληνα ψηφοφόρο,
και ο τελευταίος βέβαια τους ψήφισε,
μιας και δεν είχε άλλη επιλογή. Είναι,
πράγματι, να σκέπτεσαι και να χάνεις τον
ύπνο σου. Φαίνεται ότι τόσο στο Εθνικό
Κέντρο, όσο και την Λευκωσία χάθηκε
τελείως η ντροπή και αντί για το
παραδοσιακό μοιρολόγι, ο ένας
συναγωνίζεται τον άλλο για το πως θα
βοηθηθεί ο θήτης να “τελειώσει” το θύμα.
Πως θα μπορέσει η Άγκυρα να μπει στην
Ευρώπη. Η Άγκυρα που “άλλαξε νοοτροπία”,
“που έγινε πολιτισμένη”, που διδάσκει
στα σχολικά της βιβλία ότι τα νησιά του
Αιγαίου και η Κύπρος της ανήκουν, και ότι
οι Δυτικοί την αδίκησαν και τα
καταχώρησαν στην Ελλάδα. Έτσι ετοιμάζει
ο θήτης και φανατίζει τα πνεύματα της
επόμενης γενιάς των γενίτσαρων, εκείνων
που θα χρησιμοποιήσει μελλοντικά
για να κτυπήσουν και να διεκδικήσουν
τα “Τουρκικά
δίκαια”.
Κάπως
παρόμοιες οι εξελίξεις και στο από βαρά
μέτωπο με την FYROM.
Ένα μέτωπο πουλημένο στις σκοπιμότητες
και δολοπλοκίες των προσωπικών
συμφερόντων της Αθηναϊκής ηγεσίας, η
οποία προσπαθεί να αποφύγει τις ευθύνες
της, αναθεματίζοντας την αδιαλλαξία της
ηγεσίας του “ποντικού” που η ίδια
επέβαλλε σε κρατική οντότητα, και τώρα
βρυχάται και τρομοκρατεί τους παλαιούς
του προστάτες.
Όσο
για το ελληνικό λαό συνεχίζει να
παρακολουθεί μουδιασμένος όλα αυτά τα
τρομερά και φοβερά που συμβαίνουν σε
βάρος του, χωρίς να μπορεί να τα εξηγήσει.
Αλλά όμως δεν υπάρχει ανάγκη ερμηνείας,
την ερμηνεία του την προσφέρουν οι
ηγέτες, αιτία των δεινών του είναι οι
βάρβαροι. “Αχ και τι θα γινόμασταν αν
δεν υπήρχαν οι βάρβαροι”, σύμφωνα με τον
Σεφερικό προβληματισμό.
“Πατρίδες”
