Τα
τζιπ, τα κουμπούρια, τα «ψηφαλάκια»
και
η Κρήτη
Της
Χριστιάννας Λούπα*
Διάβασα
πρόσφατα σε ξένο περιοδικό πως όσο
περισσότερη ανασφάλεια για τον ανδρισμό
του έχει κάποιος, τόσο πιο διακαής είναι
η επιθυμία του να αποκτήσει όπλο και
τζιπ 4Χ4.
Προσωπικά
δεν δυσκολεύομαι καθόλου να ασπαστώ την
παραπάνω άποψη. Όσον αφορά τους κατόχους
τζιπ 4Χ4 - πόσοι απ’ αυτούς αλήθεια έχουν
πραγματική ανάγκη από ένα τέτοιο
πανάκριβο αυτοκίνητο; - τους βλέπουμε
καθημερινά ανάμεσα μας να κυκλοφορούν
καμαρωτοί και καταχρεωμένοι, απαιτώντας
από εμάς τους ταπεινούς θνητούς, που
κυκλοφορούμε ανυποψίαστοι με τα
συμβατικά αυτοκινητάκια μας στους
μποτιλιαρισμένους δρόμους των
μεγαλουπόλεων, να παραμερίσουμε, να
κάνουμε στην άκρη για να περάσουν,
αναβοσβήνοντας τα φώτα, κορνάροντας
εκνευριστικά, πλησιάζοντας στο ένα
μέτρο και τελικά προσπερνώντας μας να
μας ρίξουν ένα απαξιωτικό,
περιφρονητικό βλέμμα μέσα από τα μαύρα
φιρμάτα «must»
γυαλιά τους.
Η
δεύτερη κατηγορία ανασφαλών ανδρών δεν
είναι τόσο ευδιάκριτη. Κάποιοι
κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χωρίς κανείς να
τους προσέχει. Κάποιοι άλλοι παίρνουν τα
βουνά και τα ρουμάνια με τις καραμπίνες
τους για να «το παίξουν» τρομεροί
κυνηγοί, εξολοθρεύοντας μικρά αθώα
πλάσματα του δάσους. Οι περισσότεροι
όμως βρίσκονται αρκετά μακριά από την
ηπειρωτική Ελλάδα, σ’ ένα νησί όπου ο
χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει εδώ
και κάποιους αιώνες. Όπου η βεντέτα
είναι νόμος, το έγκλημα τιμής «ξέπλυμα
της ντροπής», η ζωοκλοπή έθιμο, οι
μπαλωθιές αντριλίκι και το «ξεκαθάρισμα»
των λογαριασμών και το νταηλίκι ο λόγος
ύπαρξης κάθε αξιοπρεπούς «μάγκα».
Εκεί,
οι κουμπουροφόροι παλικαράδες, που
ονειρεύονται να γίνουν σύγχρονοι Ντον
Κορλεόνε ή φαντασιώνονται ότι
βρίσκονται στη Σικελία και
πρωταγωνιστούν στην Καβαλερία
Ρουστικάνα, έχουν ξεχάσει ότι διανύουμε
ήδη τον 21ο αιώνα και ότι κάτι
τέτοιες γελοιότητες, που μόνο με
ταλιμπανικές νοοτροπίες μπορούν να
συγκριθούν, μας ρεζιλεύουν διεθνώς και
μας κατατάσσουν στους «τριτοκοσμικούς»
της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικότερα
του πολιτισμένου κόσμου.
Με
δεδομένο λοιπόν το «κράτος εν κράτει»
που επικρατεί σε πολλά χωριά της Κρήτης
είναι να απορεί κανείς για τα όσα
συνέβησαν στα Ζωνιανά και την περιοχή
του Μυλοποτάμου; Όλες οι συνθήκες
ατιμωρησίας που επικρατούν εκεί,
καλλιέργησαν το έδαφος για να φουντώσει
η εγκληματικότητα και ο παραβατισμός. Η
ζωοκλοπή, που την περίοδο της
Τουρκοκρατίας θεωρείτο πράξη ανδρείας,
το λαθρεμπόριο όπλων, η οπλοκατοχή και η
οπλοχρησία έχουν γίνει κομμάτι της
καθημερινότητας.
Το
καθεστώς αυτό, ωστόσο, δεν είναι κάτι
καινούριο. Πρώτος ο Ελευθέριος
Βενιζέλος θέλοντας να αντιμετωπίσει το
πρόβλημα, καθιέρωσε ως «ιδιώνυμο»
έγκλημα (έγκλημα για το οποίο
προβλέπονται ιδιαίτερες ποινές σε σχέση
με άλλα εγκλήματα της κατηγορίας του) την
«εθιμική» ζωοκλοπή της Κρήτης. Όσο για
την οπλοχρησία, πολλές προσπάθειες για
την πάταξή της έχουν γίνει κατά καιρούς
από τις κυβερνήσεις και των δύο μεγάλων
κομμάτων, όλες μοιάζουν όμως να πέφτουν
στο κενό. Η αστυνομία δεν τολμά (ή δεν
θέλει) να βάλει πόδι στο άβατο της
πεπαλαιωμένης και αναχρονιστικής
κρητικής νοοτροπίας κι έτσι η κατάσταση
όχι μόνο διαιωνίζεται, αλλά και
επιδεινώνεται, καθώς οι περιοχές
γίνονται ολοένα και περισσότερο ο
παράδεισος της μαφίας.
Όμως
οι Κρήτες πολιτικοί, τι ρόλο
διαδραματίζουν σε όλα αυτά; Γιατί κανείς
δεν τολμά να βάλει το δάχτυλο «επί των
τύπων των ήλων»; Μήπως γιατί τα μεγάλα «τζάκια»
και οι οικογένειες τούς εξασφαλίζουν
πολλά «ψηφαλάκια», όπως λένε τις ψήφους
οι Κρητικοί και δεν θέλουν να τους
δυσαρεστήσουν; Γιατί είναι γνωστό τοις
πάσι άλλωστε, ότι όσες φορές έγιναν
συλλήψεις για οπλοχρησία, μετά από λίγο
έπεσε το ανάλογο «σύρμα» από κάποιο
κομματάρχη ή πολιτικό της περιοχής και
οι επίδοξοι Αλ Καπόνε βρέθηκαν
ελεύθεροι αυθωρεί και παραχρήμα.
Πάντως,
αυτό που θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους
εκείνους τους ψευτοπαλικαράδες που
προβάλλουν τον «ντεμέκ» ανδρισμό τους
μέσα από τον τσαμπουκά και την κάνη του
όπλου τους - ενώ το μόνο που κάνουν είναι
δυσφήμηση στη «Λεβεντογέννα» - ότι στην
ηρωική μάχη της Κρήτης το 1941, οι κάτοικοι
του νησιού πετσόκοψαν τους Γερμανούς
αλεξιπτωτιστές με τσουγκράνες, τσάπες
και αξίνες κι έγιναν παγκόσμιοι ήρωες
και εφιάλτες του Χίτλερ χωρίς ούτε καν
κουμπούρια. Έτσι θέλουμε να την ξέρουμε
εμείς την Κρήτη, περήφανη κι ανυπότακτη
στον εχθρό και όχι στο νόμο.
*Η
Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος και
συγγραφέας του βιβλίου «Μετά την
Καταστροφή, Σμύρνη – Κατοχή», εκδόσεις
Ιωλκός.
