Το Μακεδονικό Ζήτημα !
Γράφει
ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης
Νέα Υόρκη Γενάρης
2008
Μέρος
Β!
Η
κατάρρευση των κομουνιστικών
καθεστώτων ανέτρεψε την πολιτική
ισορροπία στην Ευρώπη αλλά και
ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, δημιουργώντας
μία καινούργια πραγματικότητα προς την
οποία η Ελλάδα, λόγω της θέσης της, θα
έπρεπε να προσαρμοσθεί και φυσικά να
αναλάβει κάποιο ρόλο πρωτοβουλίας. Όμως
οι πολιτικοί της χώρας δεν το
αντελήφθησαν και δεν το εκμεταλλεύτηκαν.
Κι΄αυτό ήταν ένα μεγάλο σφάλμα τα
αποτελέσματα του οποίου θα άρχιζαν να
διαφαίνονται πολύ σύντομα.
Στον
Καναδά και συγκεκριμένα στο Τορόντο,
βρίσκεται η μεγαλύτερη και πλέον
οργανωμένη μειονότητα των Σκοπίων. Η
οργάνωση κρούσης αυτής της μειονότητας
με την ονομασία “Τα παιδιά του Αιγαίου”είναι
η πλέον μαχητική και αδιάλλακτη ως προς
την ονομασία του κρατιδίου και είναι
αυτή που επηρεάζει και την εξωτερική
πολιτική των Σκοπίων. Πρόκειται για μία
οργάνωση η οποία βαρύνεται με σημαντική
δράση εναντίον της Ελλάδας. Την περιοχή
αυτή λοιπόν και τους ανθρώπους αυτούς
επέλεξε η εξωτερική πολιτική της
Ελλάδας να επισκεφτεί προκειμένου να
έχει κάποιες συζητήσεις
και διαβουλεύσεις μαζί τους και να
πετύχει κάποιον συμβιβασμό αναφορικά με
το πρόβλημα της ονομασίας
Στα
μέσα του 1992 φτάνει στο Τορόντο του
Καναδά ο στρατηγός Γριλλάκης
απεσταλμένος του τότε πρωθυπουργού Κων.
Μητσοτάκη με την εμπιστευτική εντολή να
συναντηθεί με τους υπευθύνους της
Καναδικής κυβέρνησης και εκπροσώπους
των εκεί Σκοπιανών οργανώσεων
προκειμένου να βρεθεί μία συμβιβαστική
λύση του προβλήματος της ονομασίας.
Παρ΄όλες τις αντιρρήσεις των Καναδικών
αρχών, με την μεσολάβηση κάποιου
έγκριτου Ελληνοκαναδού
δημοσιογράφου, οι Καναδοί υποχώρησαν
και δέχτηκαν να καθίσουν στη θέση του
διαιτητή – παρατηρητή στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων.
Μετά
από μία πολύωρη θυελλώδη συζήτηση και
παρά την αδιαλλαξία των Σκολιανών
επιτευχθεί και έγινε αποδεκτή και από τα
δύο μέρη η ονομασία του κρατιδίου να
είναι Nova
Macedonia ενώ συμπληρωματικά υπήρχαν και όλες οι
διαβεβαιώσεις για το απαραβίαστο των
συνόρων, την εξάλειψη των αλυτρωτικών
τάσεων, το θέμα Μακεδονικής μειονότητας
στην Ελλάδα και άλλα που λειτουργούσαν
υπέρ της Ελλάδας.
Μπορεί
να πει κανείς ότι στο Τορόντο το 1992 η
Ελλάδα πέτυχε αυτό που ήθελε.
Όταν
ανακοινώθηκαν στο ελληνικό Κοινοβούλιο
και στον λαό όλα αυτά οι αντιδράσεις
μόνο με μία εσωτερική επανάσταση θα
μπορούσαν να χαρακτηρισθούν. Στο
εσωτερικό της Ελλάδας αλλά και στο
εξωτερικό, εκεί που υπήρχαν μεγάλες
ομάδες Ομογενών, παρουσιάστηκε ένα
ξέσπασμα εθνικού εγωισμού που ξέφυγε
από τις πραγματικές του διαστάσεις. Ο
ανεξέλεγκτος υπερπατριωτισμός των
Ελλήνων για μία ακόμη φορά λειτούργησε
αρνητικά. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις
αλλά και τα κομματικά συμφέροντα
οδήγησαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε
παραίτηση και πετάχτηκαν στον κάλαθο
των άχρηστων όλα όσα στην συνάντηση του
Τορόντο είχαμε πετύχει. Δεκαπέντε
χρόνια μετά η εξωτερική πολιτική της
Ελλάδας θα παρακαλάει τους Σκοπιανούς
να δεχτούν αυτά που τότε μας αυτοί μας
προσέφεραν και εμείς τα πετάξαμε.
Το
1993 την διακυβέρνηση της Ελλάδας
αναλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα
Παπανδρέου. Μία από τις πρώτες ενέργειες
της νέας κυβέρνησης ήταν η διακοπή των
διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια και η
αποχώρηση της Ελλάδας από τις
δεσμεύσεις της
με
την Ενδιάμεση Συμφωνία. Ήταν το πρώτο
τραγικό λάθος από μία σειρά λάθη που θα
ακολουθήσουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα
με τις δεσμεύσεις, που περιέκλειε το
περιεχόμενο της Ενδιάμεσης αυτής
Συμφωνίας, και μετά την αποδέσμευση της
Ελλάδας από αυτήν, τα Σκόπια αυτομάτως
αποκτούσαν το δικαίωμα να διατηρήσουν
την συνταγματική τους ονομασία
Δημοκρατία της Μακεδονίας και να
ζητήσουν την αναγνώριση του ονόματός
τους, έστω και με διμερείς συμφωνίες.
Ουσιαστικά για μία ακόμη φορά η Ελλάδα
έδινε την ευκαιρία στους Σκοπιανούς να
κινούνται μόνοι τους μέσα στον διεθνή
χώρο. Κάτι που το εκμεταλλεύτηκαν έξυπνα,
σωστά και φυσικά με μεγάλα οφέλη τα
οποία τώρα η Ελλάδα αγωνίζεται να τα
παραμερίσει πάλι με κινήσεις, που κάθε
άλλο παρά το συμφέρον της χώρας
εξυπηρετούν. Ήδη σήμερα 120 από τις 170
χώρες του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει τα
Σκόπια με την ονομασία Δημοκρατία της
Μακεδονίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες
και τον Καναδά ανάμεσά τους.
Το
1994 η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου
προχωράει σε οικονομικό εμπάργκο προς
τα Σκόπια. Ήταν μία ενέργεια σκληρή και
χαρακτηρίστηκε εγκληματική από άλλα
κράτη που εγκληματούν πολύ περισσότερο
κατά της ανθρωπότητας. Ήταν όμως, όπως
αποδείχτηκε, ο μόνος τρόπος που θα
μπορούσε να συνετίσει τους Σκοπιανούς.
Το λίγο χρόνο που κράτησε το εμπάργκο, το
κρατίδιο αυτό κυριολεκτικά πλησίασε τον
αφανισμό.
Με
την επέμβαση των Αμερικανών το εμπάργκο
θα αρθεί αλλά οι Σκοπιανοί από την ίδια
στιγμή θα δείξουν ότι δεν έχουν σκοπό να
αλλάξουν τακτική στο θέμα της ονομασίας.
Η
νέα αντίδραση της Ελλάδας αυτή τη φορά
θα προέλθει από τον βιομηχανικό κόσμο.
Αρκετοί Έλληνες βιομήχανοι,
κυριολεκτικά θα σηκώσουν τις
βιομηχανίες τους και θα τις μεταφέρουν
στα Σκόπια. Για μία ακόμη φορά το χρήμα
θα παραμερίσει την πατρίδα. Περιοχές
ευαίσθητες όπως η Θράκη και η Μακεδονία
θα ερημώσουν βυθισμένες στην ανεργία
ενώ τα Σκόπια θα ευημερούν οι Έλληνες
βιομήχανοι θα θησαυρίζουν.
Δεκαπέντε
και πλέον χρόνια τώρα, το θέμα της
ονομασίας των Σκοπίων βρίσκεται στην
εποχή Νίμιτς. Και μέσα σ΄αυτή την
υποκριτική εποχή είναι αναγκασμένη και
η Ελλάδα να χορεύει. Οι μέχρι τώρα
προτάσεις του πρώην Αμερικανού
διπλωμάτη Νίμιτς ως μεσολαβητή του ΟΗΕ
αντί να οδηγούν σε μία διευθέτηση
κρατούν το ζήτημα ουσιαστικά ανοιχτό σε
κάθε είδους ιμπεριαλιστική παρέμβαση.
Πολιτικός
καριέρας των ΗΠΑ ο Νείμεις, είναι
επόμενο να κινείται μέσα στα πλαίσια των
πολιτικών συμφερόντων της Ουάσιγκτον.
Και να ενεργεί σύμφωνα με τα συμφέροντα
των ΗΠΑ τα οποία δεν είναι άλλα από της
εδραίωσή τους στην ευαίσθητη περιοχή
των Βαλκανίων ενάντια στη Ρωσία, που και
αυτή προσπαθεί να εδραιώσει τη θέση στην
περιοχή αυτή. Όμως
παρ΄όλη την ικανότητα στην διπλωματία
που διαθέτει ο Μάθιους Νίμιτς, δεν
κατέστη δυνατόν να κάμψει την
αδιαλλαξία των Σκοπιανών. Απλούστατα
διότι αυτό είναι κάτι που δεν συμφέρει
το παιγνίδι των Αμερικανών. Όμως και από
μέρους της Ελλάδας στο θέμα αυτό – και
να το πω για ακόμη μία φορά –
διαπράχτηκαν τραγικά λάθη. Τα ίδια λάθη
που είχε κάμει η εξωτερική πολιτική της
χώρας μας και στο πρόβλημα της Κύπρου.
Πάνω
στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων
διαφαίνεται μία κάποια υποκρισία των
ΗΠΑ. Κι΄αυτό συνάγεται από το γεγονός,
ότι ενώ αναγνώρισε μονομερώς τη
γειτονική χώρα με το συνταγματικό της
όνομα, τώρα παρουσιάζονται ως
πρεσβευτές καλής
θελήσεως
για να βρεθεί λύση στο όνομα. Είναι ο
ρόλος που πάντοτε παίζεται σε βάρος της
Ελλάδας από αυτούς που θέλουν - και εμείς
τους επιτρέπουμε - να παρουσιάζονται στο
πολιτικό προσκήνιο της χώρας μας
με το προσωπείο του προστάτη, του
φίλου, του σύμμαχου. Ίσως αυτό να είναι
μία ιδιαιτερότητα που παρουσιάζει η
Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης.
Άλλωστε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος
Καραμανλής είχε πει κάποτε. “Η κρίσιμη
γεωγραφική θέση της χώρας μας, την
υποχρέωνε όχι μόνο να δέχεται, αλλά
πολλές φορές και να επιζητεί την
προστασία των Μεγάλων.”
Τον
Μάρτιο του 2004 μετά από απουσία σχεδόν
είκοσι χρόνων από την εξουσία, η Νέα
Δημοκρατία με τον Κώστα Καραμανλή
αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας.
Μέσα στα πάρα πολλά προβλήματα που
παραλαμβάνει η νέα ηγεσία, είναι και το
πρόβλημα της ονομασίας του κρατιδίου
των Σκοπίων. Ο Καραμανλής τόσο
προεκλογικά όσο και από την θέση του
Πρωθυπουργού υπόσχεται πως “...στο θέμα
της ονομασίας
των
Σκοπιών θα επιζητήσουμε να δοθεί η λύση
που να διασφαλίζει την εδαφική
ακεραιότητα της χώρας μας, της
Μακεδονίας μας και την ιστορία μας.”
Τον
ίδιο καιρό το θέμα της ανεξαρτησίας του
Κοσσόβου από την Σερβία είχε πλέον πάρει
ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Οι αλβανόφωνοι
Κοσσοβάροι με τις παροτρύνσεις των
ξένων συμφερόντων επιζητούν την
απόσπαση της περιοχής τους από την
Σερβία και την ανακήρυξή του σε
ανεξάρτητο κράτος. Αρχίζουν οι διμερείς
συνομιλίες Αλβανών –Σέρβων υπό την
επιτήρηση Επιτροπής του ΟΗΕ η οποία λόγω
της συμμετοχής ενός Αμερικανού, ενός
Ρώσσου και ενός εκπροσώπου της
Ευρωπαϊκής Ένωσης παίρνει την ονομασία
Τρόϊκα Φυσικά οι συζητήσεις θα
καταλήξουν σε αδιέξοδο αφού αυτό
συμφέρει τους ενδιαφερόμενους αφέντες.
Στην
κίνηση αυτή, της ανεξαρτησίας του
Κοσσόβου, η Αλβανία, αλλά και οι
αλβανόφωνοι των Σκοπίων δεν μένουν
αμέτοχοι. Το όραμα της Μεγάλης Αλβανίας
αρχίζει να διαφαίνεται πλέον καθαρά στο
πολιτικό προσκήνιο των Βαλκανίων. Για
μία ακόμη φορά στην ιστορία της η
ευαίσθητη αυτή περιοχή μοιάζει να
προετοιμάζει έναν ακόμη πόλεμο. Κάτι το
οποίο έγκυροι αναλυτές δεν το
αποκλείουν.
Το
θέμα της ανεξαρτησίας του Κόσσοβου εκ
των πραγμάτων συνδέεται πλέον με τις
εξελίξεις των διαπραγματεύσεων των δύο
πλευρών – Ελλήνων και Σκοπιανών - για
την ονομασία των Σκοπίων. Είναι ένα
πολιτικό επακόλουθο όχι μόνο λόγω της
θέσης των δύο κρατών στην ευρύτερη
περιοχή αλλά και διότι τα συμφέροντα των
μεγάλων σε όλη αυτή την υπόθεση
ευνοούνται με την σύνδεση αυτή. Η
ανεξαρτησία του Κοσσόβου θα ευνοήσει τα
σχέδια τους και τα Σκόπια μοιραία θα
ακολουθήσουν τις εξελίξεις. Απλά διότι
δεν θα μπορούν να
κάμουν αλλιώς αφού οι προστάτες τους θα
τα εγκαταλείψουν σαν
άχρηστα πλέον, όταν ολοκληρωθούν τα
σχέδιά τους.
Δεν
είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ποιοι
και για ποιους λόγους έχουν ξεκινήσει το
τόσο επικίνδυνο αυτό παιγνίδι. Τα
συμφέροντα των δύο μεγάλων, Αμερικής και
Ρωσίας επέλεξαν την ευαίσθητη περιοχή
των Βαλκανίων για την μεγάλη
αντιπαράθεσή τους.
Μέσα
σε όλον αυτόν τον καταιγισμό των
εξελίξεων η ελληνική εξωτερική πολιτική
επιλέγει σαν λύση την άσκηση του βέτο
στην επικείμενη τον Φεβρουάριο
συνέλευση του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι,
προκειμένου να μελετηθεί εκεί η είσοδος
στον οργανισμό αυτόν αλλά και στην
Ευρωπαϊκή Ένωση της Σερβίας, της
Αλβανίας και των Σκοπίων. Μπρος στην
συνεχιζόμενη αδιαλλαξία των Σκοπιανών ο
Καραμανλής σας μόνη λύση βλέπει την
άσκηση του βέτο. Θα μπορέσει όμως να
πραγματοποιήσει τις δηλώσεις του ή
μάλλον
την απειλή του; Θα τον αφήσουν οι
Αμερικανοί αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση
της οποίας τα περισσότερα μέλη – κράτη
της όχι μόνο βλέπουν σαν ένα πιθανό
μέλος τα Σκόπια αλλά ήδη τα έχουν
αναγνωρίσει την με την συνταγματική
τους ονομασία;
Το
τελευταίο ταξίδι του Μάθιους Νίμιτς
στην περιοχή των Βαλκανίων αλλά και η
επίσκεψή του σε Σκόπια και Αθήνα και οι
συναντήσεις του με τους Σκοπιανούς
πολικούς δεν έφεραν καμιά
αλλαγή στο σκηνικό. Οι Σκοπιανοί
είναι αμετακίνητοι από τη θέση τους. Ο
Φεβρουάριος όπου θα γίνει η συνεδρίαση
του ΝΑΤΟ αλλά
και της Ευρωπαϊκής Ένωσης
είναι πολύ κοντά.
Στις
17 Μαΐου του 2007 στην εφημερίδα Καθημερινή
Αθηνών δημοσιεύεται ένα άρθρο του Αλέξη
Παπαχελά με τον τίτλο “O
Loser των
Βαλκανίων.” Στο άρθρο του αυτό, που
ξεσήκωσε θύελλες αντιδράσεων σε όλη την
Ελλάδα, ο καταξιωμένος αυτός
δημοσιογράφος αναφέρει το πρόβλημα της
ονομασίας των Σκοπίων σαν “χαμένο από
χέρι για την Ελλάδα.” Προσωπικά θα
συνταχτώ με την γνώμη του. Το θέμα από
καιρό για την Ελλάδα έχει χαθεί. Όχι μόνο
για την αρνητική τόσα χρόνια εξωτερική
πολιτική της Ελλάδας πάνω σ΄αυτό το θέμα,
αλλά και γιατί στην περιοχή των
Βαλκανίων από χρόνια πλέον έχουν
αρχίσει να χαράσσονται τα Αμερικανικά
συμφέροντα. Αυτό σημαίνει ότι όλα πλέον
θα κινούνται σύμφωνα με όσα η Ουάσιγκτον
επιθυμεί και την συμφέρουν. Και η
Ουάσιγκτον, για τα συμφέροντά της,
επιθυμεί να γίνει το χατίρι των
Σκοπιανών. Γιά πόσο διάστημα όμως;
Φυσικά για όσο χρειάζεται τους
Σκοπιανούς στο παιγνίδι της.
Σε
ένα άλλο σημείο του άρθρου του ο Αλέξης
Παπαχελάς αναφέρει. “Τα υπαρκτά θέματα
ασφάλειας (της
Ελλάδας) έχουν να κάνουν με την Τουρκία
και εν δυνάμει με
το φαινόμενο του αλβανικού εθνικισμού.”
Και σ΄αυτό το σημείο θα συμφωνήσω μαζί
του. Ο αλβανικός εθνικισμός είναι ένα
θέμα υπαρκτής ασφάλειας που ανησυχεί
σοβαρά την Ελλάδα και που η εξωτερική
της πολιτική το έχει εντοπίσει αλλά
αδυνατεί να προβεί στις απαραίτητες
ενέργειες αντιμετώπισής του.
Με
βάση τις προβλέψεις έγκυρων πολιτικών
αναλυτών οι καθοριστικές εξελίξεις στα
Βαλκάνια θα αρχίσουν να διαφαίνονται
αμέσως μετά την ανεξαρτησία του
Κόσσοβου και την ανακήρυξή του σε
ανεξάρτητο κράτος. Κι΄αυτό έχει
προγραμματιστεί να γίνει μέσα στην
άνοιξη. Είναι επόμενο η Σερβία, με την
συμπαράσταση της Ρωσσίας, να αντιδράσει
για να μην δεχτεί μία ακόμη μείωση των
εδαφών της. Κανείς δεν μπορεί να
αμφισβητήσει την χρησιμοποίηση όπλων
στην αντίδραση αυτή. Αλλά και από μέρους
των Αλβανών είναι δεδομένο ότι στις
διενέξεις τους στο εσωτερικό του
Κόσσοβου θα χρησιμοποιηθούν τα όπλα. Η
αρχή για την δημιουργία της μεγάλης
Αλβανίας, το κύριο ζητούμενο από τις ΗΠΑ
στην περιοχή των Βαλκανίων, θα ξεκινήσει.
Φυσικό επόμενο θα είναι στο παιγνίδι
αυτό να εμπλακεί και η αλβανική
μειονότητα των Σκοπίων και το πιο πιθανό
να ζητούν την ενσωμάτωση του κρατιδίου
με το Κόσσοβο οπότε στους Σκοπιανούς θα
είναι πλέον μία γλυκιά ανάμνηση η
ονομασία Δημοκρατία
της Μακεδονίας. Όλα αυτά βέβαια με τις
ευλογίες των ΗΠΑ αλλά και τις ευχές της
Αλβανίας την οποία ο κ. Μπους για τον
λόγο αυτόν την είχε επισκεφθεί προ μηνών
με την..... ιδιότητα του ήρωα (;)
Στην
άλλη μεριά βρίσκεται η Τουρκία η οποία
χωρίς να συμμετέχει ενεργά στο παιγνίδι
αυτό το παρακολουθεί άγρυπνα
περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για
να αποκομίσει κάποια οφέλη πάντοτε με
τον προσφιλή της τρόπο, της αρπαγής.
Πρόσφατα φρόντισε να προετοιμάσει τους
Μουσουλμάνους της Θράκης με την
επίσκεψη εκεί του Υπουργού κ.
Αλί
Μπαμπατζάν ο οποίος σαν ιδιοκτήτης της
ελληνικής Θράκης ξεσήκωσε τους
κατοίκους της περιοχής, όπου
καταστρατηγώντας συνθήκες και
συμφωνίες, τους ονόμασε Τούρκους και
τους παρότρυνε να διεκδικούν τα
δικαιώματα τους σαν Τούρκοι. Ένας
αφέντης Τούρκος στο δικό μας μαντρί.
Δυστυχώς για μία ακόμη φορά η εξωτερική
πολιτική της Ελλάδας με το πρόσωπο της κ.
Μπακογιάννη, δέχτηκε αδιαμαρτύρητα ένα
ακόμη χαστούκι. Αλλά και από μέρους της
κυβέρνηση και όλου του πολιτικού κόσμου
στο σύνολό του δεν υπήρξε καμιά
αξιοπρεπής αντίδραση. Σημεία των καιρών.
Βέβαια
στο προσκήνιο υπάρχει και η Βουλγαρία η
οποία ακόμη μέχρι αυτή τη στιγμή δεν
έχει διατυπώσει κάποιο ρόλο στο
παιγνίδι των Βαλκανίων. Όμως τίποτα δεν
μπορεί να αποκλειστεί.
Συμπερασματικά
στα Βαλκάνια το πολιτικό παιγνίδι των
Αμερικανών και των Ρώσων βρίσκεται στο
τελευταίο στάδιο των εξελίξεων. Όλα θα
κριθούν την ερχόμενη άνοιξη με την
συνεδρίαση του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι και
την ανακοίνωση της ανεξαρτησίας του
Κόσσοβου, την οποία θα ακολουθήσει μία
σειρά αναγνωρίσεων με πρώτες τις ΗΠΑ και
τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης. Θα ακολουθήσει η διαμόρφωση της
Μεγάλης Αλβανίας ακόμη και με το
σφύριγμα των οβίδων αν κριθεί
απαραίτητο. Τα σύνορα στα Βαλκάνια θα
αλλάξουν οπωσδήποτε σε βάρος της
Ελλάδας. Τι θα κάνει η κυβέρνηση
Καραμανλή;
Ένα
βέτο δεν αρκεί. Απλούστατα διότι δεν
πρόκειται να χρησιμοποιηθεί. Αν ο
Καραμανλής το χρησιμοποιήσει θα βρει
οπωσδήποτε απέναντί του τους
Αμερικανούς. Αν δεν το χρησιμοποιήσει θα
βρει απέναντί του τον Ελληνικό λαό.
Κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τα λάθη
που έγιναν.
