Στο
μαυσωλείο του Κεμάλ
«ΜΙΑ
ΚΛΙΝΗ ΝΕΚΡΙΚΗ ΕΣΤΡΩΜΕΝΗ ΤΩΝ
ΣΤΕΦΑΝΩΝ
ΕΚΠΟΙΗΘΕΙΣΗΣ ΜΝΗΜΗΣ»
Του πρώην Βουλευτή Έβρου
Χρήστου Κηπουρού
Αν,
όπως έλεγε ο Mitterand, Πολιτική είναι ο
χειρισμός των Συμβόλων, και η Ελλάδα δεν
έχει ιδέα από Συμβολική Πολιτική, η
Τουρκία τη γνωρίζει απέξω και ανακατωτά.
Πιο καλά όμως κι από αυτή γνωρίζει να
ασκεί την κεμαλική Πολιτική
Γεωοικονομία. Πόσο μάλλον όταν έχει
απέναντί της μια χώρα, όπως η δική μας,
όπου από δεκαετιών η λογική θεωρείται
σαν ένα είδος αρρώστιας, η δε αλήθεια
εκτός του ότι δεν είναι επαναστατική
ούτε έχει εθνική υπόσταση, επιπλέον, με
έναν υποβολιμαίο τρόπο και διαμέσου των
Μέσων κατέληξε στο περιθώριο, γινόμενη
έκτοτε αλήθεια δωματίου, υπόθεση
μοναχική. Μια προσωπική υπόθεση μνήμης,
ασύμβατη με κάθε μορφή εκ των υπαρκτών
πολιτικών. Οι οποίες δεν κινούνται
τυχαία σε σφαίρες του ανίδεου, αν όχι της
ανοϊκότητας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε
ποτέ να υπάρξει Πολιτική χωρίς τη λογική,
χωρίς τις ιδέες, χωρίς την αλήθεια, χωρίς
τη συνώνυμη έννοιά της, τη μνήμη.
Με
βάση αυτά καθώς και τη Συμβολική
Πολιτική, αν η υπό το πορτρέτο του Kemal
φωτογράφηση του Κώστα
Καραμανλή με τον Tayyip
Erdogan
κατά τη συνάντηση των Υψάλων δεν ήταν
παγίδα, δείχνει ότι ο πρώτος ενέδωσε στα
γειτονικά θέσμια, κινούμενος στο δρόμο
που χάραξε ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν
ήταν άλλωστε τυχαία η εμφανής απουσία
του συνήθους του αέρα κατά την ομιλία
στα εγκαίνια του αγωγού φυσικού αερίου
Προύσας-Κομοτηνής, σε αντίθεση με τον
Τούρκο πρωθυπουργό που πετούσε στον
αέρα. Αιτία; Η νέα κεμαλισλαμιστική
συμβολική νίκη επί της, για άλλη μια φορά,
απροετοίμαστης και για αυτό
αναψοκοκκινισμένης κυβερνητικής
Ελλάδας.
Σχετίζεται
επίσης με τη Συμβολική Πολιτική το εάν
πολλοί και διάφοροι αναμένουν πως και
πως το ταξίδι Καραμανλή στην Άγκυρα.
Κάτι που έχει να κάνει με δύο τινά.
Πρώτον, ο χρόνος που γίνεται, λίγες μόλις
ημέρες πριν από τις εκλογές στην Κύπρο,
εμμέσως πλην σαφώς να λειτουργήσει υπέρ
όλων όσοι επιθυμούν την επιστροφή ενός
νέου σχεδίου Annan.
Όχι μόνο Τούρκοι ή Αμερικανοί αλλά και
Ελλαδίτες και βέβαια και Ελληνοκύπριοι
υποψήφιοι Πρόεδροι. Αρκούσε δε αυτό για
να μη γίνει το ταξίδι. Δεύτερον, είναι η
επίσκεψη στο μαυσωλείο του Κεμάλ. Ένας
εκπρόσωπος δηλαδή ιστορικών θυμάτων να
πάει να προσκυνήσει το θύτη τους,
καταθέτοντας τον στεφάνι. Κάτι που η
Τουρκία το πέτυχε ήδη πριν ολίγα έτη με
το Γιώργο Παπανδρέου, ως Υπουργό
Εξωτερικών, όχι όμως με τον Πέτρο
Μολυβιάτη που προφανώς γνώριζε την
Τουρκία καλά από την περίοδο ακόμη της
Συμφωνίας της Ζυρίχης, όπως τις ευθύνες
του, και για αυτό στη Λουκέρνη είχε μια
στάση που τον τιμά και εξαιτίας της
οποίας η Τουρκία έπραξε όσα έπραξε στο
Αιγαίο και ειδικά στα Ίμια κατά τις
ημέρες της επίσκεψης. Δεν είχε λοιπόν
λόγο να εκλογικεύει σήμερα το ταξίδι του
Καραμανλή.
Ας
επιτραπεί στο σημείο αυτό να επαναλάβω
ότι όπως δείχνει η ιστορία αλλά και το
παρόν, με άλυτο το Κουρδικό ζήτημα, τα
Αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα δεν
ταυτίζονται με τα Τουρκικά στην περιοχή,
όμως αυτό δεν εμποδίζει τις Ηνωμένες
Πολιτείες προτού χρυσώσουν το χάπι στη
γνωστή τουρκική πλεονεξία, να στέλνουν
το λογαριασμό να εξοφληθεί από τον
Ελληνισμό. Να πληρώσει αυτός τα σπασμένα,
τις αναγκαίες τουρκικές αποζημιώσεις.
Άλλες φορές με σχέδια, όπως του Annan
στη Μεγαλόνησο, και άλλες με την
ενεργειακή Ελλάδα να γίνεται τουρκικό
εξάρτημα.
Τα
λέω αυτά γιατί κάποιοι στη χώρα αυτή,
όπως π.χ. εκ της ελάσσονος ανανεώσιμης
αντιπολίτευσης, ανακαλύπτουν κάθε τόσο
την Αμερική, όπου αποδίδουν συλλήβδην
όλη την ενοχή, κινούμενοι στα πλαίσια
ενός αντιαμερικανισμού μεν,
φιλοκεμαλισμού δε. Ίσως γιατί στο σχέδιο
Annan,
δεν είχαν σκεφθεί, και για αυτό το
υπερασπίστηκαν τόσο, όπως το ίδιο
έπραξαν και πράττουν με προεξάρχοντα
τον Πρόεδρό τους, οι εκ του ΠΑΣΟΚ παλιοί
σύντροφοι, μετά των ρευμάτων και
παλιατζίδικων εμπορευμάτων τους που
διακινούν στην αγορά, ξεχνώντας βέβαια
ότι «διανοούμαι σημαίνει παράγω κάτι
νέο, και δεν σημαίνει αναμασώ». Πόσο
μάλλον όταν πράττουν πειθόμενοι τοις
υπερποντίων όσο και τοις εξ Ανατολών
ρήμασι, όπως έκαναν το μαύρο Φεβρουάριο
του 1999 εκποιώντας μια ολόκληρη
Δημοκρατική ιστορία προς χάρη μιας
τετραετίας.
Για
τη στάση της Τουρκίας απέναντι στη Θράκη
το μόνο που έχω να προσθέσω δεν είναι
βέβαια οι περί βαρβάρων Καβαφικοί
στίχοι και το τι θα γίνουμε χωρίς αυτούς,
αλλά το ότι καλά που είναι και η Τουρκία
που κάθε τόσο, πότε με τον έναν και πότε
με τον άλλο απεσταλμένο της, θυμίζει τι
θέλει στη Θράκη, οπότε και θα συνεχίσουν
κάποια κονδύλια να ανηφορίζουν από την
πρωτεύουσα στην πατρίδα μου με στόχο την
περιβόητη ανάπτυξη που όμως δεν θα έρθει
ποτέ, εκτός και αν γινόταν κανένα θαύμα
στην περίπτωση που εισακουγόμουν. Απλά
με το υπαρκτό τηλεοπτικό και πολιτικό
σίχαμα των Αθηνών και τους εν τη Θράκη
θεσμικούς βαφτιστικούς του, ο Θρακικός
τόπος θα είχε ρημάξει προ πολλού. Κυρίως
όμως αυτό που λέω είναι το ότι καλά που
είναι και οι Πομάκοι, οι Ινδιάνοι αυτοί
των Βαλκανίων, με τους οποίους ό,τι και
να κάνει ο τουρκικός επεκτατισμός, θα
συνεχίζει να τα βρίσκει μπαστούνια.
Ας
μην επεκταθώ στα του Αιγαίου και στο
γιατί δεν πρόκειται ποτέ να διακοπούν οι
προκλήσεις καθώς και οι απειλές που
αποτελούν άλλωστε προϊόντα των
αιωνόβιων συμφύσεων του γειτονικού
γεωπολιτικού μορφώματος. Να πω μόνον ότι
αν υπάρχει από μηχανής θεός για την
Ελλάδα, αυτός δεν είναι άλλος από το
ταμάχι των γειτόνων και την πολιτική
ανθρωπολογία τους που έχει ως πάγια
αφετηρία τη μη αναγνώριση της
ανεξάρτητης Ελληνικής κρατικής
οντότητας, που αν και παρήλθαν δύο
περίπου αιώνες από την εθνική
παλιγγενεσία, συνεχίζει να την
εκλαμβάνει ως υποζύγιο.
Μια
πρώτη κίνηση ως προς όλα αυτά είναι να
ενταχθεί στο πρόγραμμα του ταξιδιού του
Έλληνα πρωθυπουργού καθοδόν προς την
Άγκυρα ή στην επιστροφή από αυτήν, η
κατάθεση ενός στεφανιού στο μνημείο της
συμφωνίας της Λοζάνης που βρίσκεται στο
Κάραγατς της Ανδριανούπολης. Με μια
τέτοια επίθεση ειρήνης και φιλίας, θα
μπορούσε να προετοιμάσει η διπλωματική
Ελλάδα την εξαγγελθείσα πλην όμως μη
πραγματοποιηθείσα ακόμη επίσκεψη του
Καραμανλή στη γειτονική χώρα. Λέγοντας
δε κανείς στους Τούρκους την πρόθεσή του
για την κατάθεση στεφανιού σε μνημείο
όπως αυτό της τιμής προς τη Συνθήκη της
Λοζάνης, πέραν των άλλων που σημείωνα σε
κείμενό μου για το μειονοτικό της Θράκης,
κόβει με το μαχαίρι τον τουρκικό βήχα
περί κατάθεσης και άλλου στεφανιού, όπως
είναι αυτό στο μαυσωλείο του Κεμάλ.
Μια
δεύτερη Ελληνική κίνηση μπορούσε να
γίνει προς την Ε.Ε. που όφειλε στα περί Δημοκρατίας
και των άλλων θεμελιωδών Αρχών και Αξιών
κριτήρια της Κοπεγχάγης να προσθέσει
τον ιστορικό θεσμό του Άγνωστου
Στρατιώτη με την απόκτηση του οικείου
εθνικού μνημείου από τις πρωτεύουσες
όσων υποψήφιων προς ένταξη χωρών δεν το
διαθέτουν. Ας επιθυμεί διακαώς η Τουρκία
την κατάθεση στεφανιού στο μαυσωλείο
του Κεμάλ, με στόχο την αποενοχοποίηση,
χωρίς καν μια συγγνώμη. Θα μείνει με την
όρεξη που κάνει τόσο καιρό να βάλει την
Ελλάδα στο τσεπάκι της και να βγει από τη
γωνία όπου είναι στριμωγμένη,
αποκτώντας επιχειρήματα απέναντι στις
εκκρεμούσες αποφάσεις διάφορων χωρών
καθώς και διεθνών οργανισμών ως προς την
αναγνώριση γενοκτονιών, όπως η Αρμενική,
η Ποντιακή και η
Κουρδική.
Επειδή
όμως πολλοί εκ της ημεδαπής πολιτικής
και των Μέσων θα αντιτείνουν ότι το εν
λόγω τουρκικό μνημείο θεωρείται για το
γειτονικό πρωτόκολλο σαν ένα είδος
Άγνωστου Στρατιώτη, πρέπει κανείς να
τους πει ότι άλλο πράγμα συμβολίζει για
τις Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες ο θεσμός του
Άγνωστου Στρατιώτη, που παρεμπιπτόντως
έλκει την καταγωγή από κείμενα όπως
είναι ο Επιτάφιος του Περικλή και με
πρώτο παγκόσμια, το ομώνυμο μνημείο στη
Σύρο, και άλλο τα υποκείμενα, όπως ο
γνωστός γενοκτόνος. Και επιτέλους άλλο
Γκάντι, άλλο Κεμάλ. Άλλο είναι το να
αγωνίζεται κανείς να αναγνωριστούν οι
γενοκτονίες των ιστορικών λαών της
περιοχής και άλλο να τις επιβραβεύσει
τιμώντας το Χιτλερικό πρόδρομο και
αυτουργό. Μάλιστα όταν ο ίδιος δεν
τίμησε καν τον εαυτό του αφού υπό το
βάρος των ερινύων κατέφυγε στην δια
αλκοολισμού αυτοκτονία πεθαίνοντας σε
ηλικία πενήντα επτά ετών από κίρρωση.
Αν
δε αυτά που έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου
καταθέτοντας στεφάνι με άνθη από μνήμη -είδαμε
άλλωστε και την εν συνεχεία στάση του
στο σχέδιο του Γ. Γ. για την Κύπρο- δεν τα
ανακαλέσει με μια σαφή αυτοκριτική, ας
γίνει τότε παράδειγμα προς αποφυγή. Όχι
προς μίμηση. Γιατί αν θα συμβεί αυτό, και
καταθέσει και ο Κώστας Καραμανλής
στεφάνι με άνθη από μνήμη, αν πάει δηλαδή
στην Τουρκία διαθέτοντας μνήμη, την
καταθέσει και γυρίσει χωρίς αυτή, και τα
έβλεπε αυτά από καμιά μεριά ο συγγραφέας
του Επιτάφιου, σίγουρα θα αναρωτιόνταν:
«τέτοιων ανδρών επιφανών ποια άραγε γη
τάφος»; Όπως και «ποια κλίνη κενή
φέρεται εστρωμένη των αφανών»; Και για
μεν την πρώτη ερώτηση δεν γνωρίζω την
απάντηση. Γνωρίζω για τη δεύτερη και
οφείλω να την πω σε όσους συγχέουν το
μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη, όπου
είναι γραμμένες οι εν λόγω φράσεις του
Θουκιδίδη, με το μαυσωλείο του Κεμάλ.
Λέω
λοιπόν ότι η κλίνη που «φέρεται
εστρωμένη» σε αυτό το τελευταίο θα είναι
η νεκρική του κλίνη, όχι βέβαια
εστρωμένη των αφανών, αλλά των στεφάνων,
με την Ελληνική πατρίδα του κλάδου
ελαίας που επικράτησε να αποτελεί το
συνώνυμο του Αγώνα για την Ειρήνη, να
καταλήξει να γίνει και η πατρίδα της
εκποιηθείσης μνήμης. Λέω ακόμη ότι αν
όντως ο Αγώνας ενάντια στην Εξουσία
είναι ο αγώνας της Μνήμης ενάντια στη
Λήθη, τότε η γνωστή ρήση του Μίλαν
Κούντερα ισχύει και αντίστροφα: Ο Αγώνας
διατήρησης της Εξουσίας είναι ο Αγώνας
της Λήθης ενάντια στη Μνήμη. Στη
γειτονική χώρα για την αναπαραγωγή και
διαιώνιση των κεμαλισμών -πότε του
κεμαλικού κεμαλισμού και πότε του
κεμαλικού ισλαμισμού- στη δε Ελλάδα για
τη νομιμοποίηση, εισαγωγή αν όχι και
ιδεολογική και πολιτική τους κυριαρχία
σε αυτή. Παραδείγματα δεκάδες, με πρώτο
και καλύτερο τo
περί της Ευρωπαϊκής ένταξης της
Τουρκίας ιδεολόγημα.
