Μια επίσκεψη
δίχως κανένα νόημα.
“Ιστορία”
αναμένεται να δημιουργήσει η επίσκεψη
του πρωθυπουργού της Ελλάδος
Κωνσταντίνου Καραμανλή, καθώς
πραγματοποιείται ύστερα από πενήντα
περίπου χρόνια από την τελευταία του
είδους που πραγματοποίησε Έλληνας
πρωθυπουργός, στα
εδάφη του “αδίστακτου τρομοκράτη” της
μέσης Ανατολής και της Νοτιοανατολικής
Μεσόγειου.
Η
επίσκεψη αυτή, σύμφωνα με την Άγκυρα,
αποβλέπει στην ενδυνάμωση των σχέσεων “καλής
γειτονίας” και συνεργασίας των δύο
διοικήσεων, στέλνει δε ένα μήνυμα
υποστήριξης και συμπαράστασης της
κυβέρνησης των Αθηνών προς την
κυβέρνηση Ερτογκάν και την προσπάθεια
της να καταστεί
κανονικό μέλος της μεγάλης οικογένειας
τ ων Ευρωπαίων.
Δεν
υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ενώ ο
Έλληνας πολιτικός προσπαθεί να
προσφέρει κάθε δυνατή βοήθεια προς την
Άγκυρα, από την δική τους πλευρά οι
Τούρκοι συνεχίζουν να προκαλούν και
υποβιβάζουν τα αισθήματα και τις
προσπάθειες της Αθήνας, ισχυριζόμενοι
ότι αυτά γίνονται επειδή οι Έλληνες δεν
έχουν και άλλη επιλογή, στην προσπάθεια
τους να αποτρέψουν το ενδεχόμενο “στρατιωτικού
περίπατου” δύο ωρών της Άγκυρας μέχρι
το κέντρο της Αθήνας.
Παράλληλα,
σχεδόν καθημερινά, το επιτελείο των
τουρκικών ενόπλων δυνάμεων
χαρακτηρίζει ως “γκρίζα ζώνη” και μια
ακόμη περιοχή του Αιγαίου, που θα πει ότι
αμφισβητεί τα δικαιώματα εθνικής
κυριαρχίας πάνω σε αυτήν.
Το
σπουδαίο είναι ότι τις παραμονές αυτής
της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού, το
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων με απόφαση του καταδίκαζε
την Τουρκία για παραβιάσεις της
Σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εξ
αιτίας της άρνησης της να διεξαγάγει
αποτελεσματική έρευνα για τη διερεύνηση
της τύχης των Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων
της τουρκικής εισβολής του 1974, στα εδάφη
της Κυπριακής δημοκρατίας.
Πέραν
τούτου, η ίδια διοίκηση Ερτογκάν, (
κουμπάρου του Έλληνα πρωθυπουργού), επί
τρεις συνεχείς εβδομάδες βομβάρδιζε
συνεχώς τα ακριτικά χωριά των Κούρδων
στο Βόρειο Ιράκ, στην προσπάθειά της να
καταπνύξει στο αίμα την επαναστατική
κίνηση του καταπιεζόμενου κουρδικού
λαού, ο οποίος αποτελεί το ένα τρίτο του
συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας.
Το
γεγονός ότι ο κ. Καραμανλής είναι
πρωθυπουργός χώρας
μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην
οικογένεια της οποίας ανήκει και το
κράτος μέλος της κυπριακής δημοκρατίας,
εδάφη της οποίας τελούν υπό την κατοχή
των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας, οι
οποίες εισέβαλαν στο νησί το 1974 και
έκτοτε συνεχίζουν την κατοχή μεγάλου
μέρους της επικράτειας του, με μοναδική
αιτιολογία την δύναμη των όπλων τους,
πραγματικά δεν φαίνεται να
προβληματίζει τόσο τον πρωθυπουργό όσο
και τους επιτελείς και συμβούλους του.
Το
γεγονός ότι οι καθημερινές παραβιάσεις
των αεροσκαφών της πολεμικής αεροπορίας
της Τουρκίας σε βάρος των εδαφών της
ελληνικής επικράτειας, με αποτέλεσμα
την καθημερινή εμπλοκή αεροπορικών
μονάδων των δύο χωρών, αποτελούν πλέον
ρουτίνα της καθημερινότητας, δεν
φαίνεται να προβληματίζει τον Έλληνα
πρωθυπουργό.
Τέλος,
το γεγονός της άρνησης της Άγκυρας να
συμμορφωθεί με τις διεθνείς της
υποχρεώσεις έναντι του Πατριαρχείου της
Κωνσταντινουπόλεως καθώς επίσης και να
επιτρέψει την λειτουργία της θεολογικής
σχολής της Χάλκης, δεν φαίνεται να
προβληματίζει κανένα στην Αθήνα, το
πολιτικό κατεστημένο της οποίας
επιμένει να τονίσει με την παρουσία εκεί
του Έλληνα πρωθυπουργού, το ενδιαφέρον
της κυβέρνησης και της
χώρας για την ένταξη των τρομοκρατών
της περιοχής στην Ευρώπη. Μιας Τουρκίας
η οποία δε δείχνει κανένα σεβασμό τόσο
για τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών
της, όσο και το διεθνές δίκαιο, με την
διατήρηση στρατευμάτων κατοχής σε εδάφη
μιας άλλης χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής
οικογένειας, όπως είναι η Κύπρος.
Και
όλα αυτά σε μια εποχή που ο ίδιος ο
Πρόεδρος των ΗΠΑ ζητά από την κυβέρνηση
του Ισραήλ να αποσυρθεί από τα εδάφη που
κατάλαβε κατά την διάρκεια των
πολεμικών συγκρούσεων με τους
παλαιστίνιους και να τους δώσει την
ευκαιρία της δημιουργίας ανεξάρτητου
κράτους.
Πραγματικά
είναι να διερωτάται κανείς τι συμβαίνει
με εκείνο το περίφημο “ελληνικό
φιλότιμο” και την αξιοπρέπεια του
Ελληνικού λαού.
“Πατρίδες.”
