Μια
δική μου αντίφαση
Του
Χρήστου Κηπουρού {*}
Τα
όποια κυβερνητικά γκελ υπήρξαν στην
υπόθεση των υποκλοπών, δεν χρεώθηκαν
στον Καραμανλή. Όχι τόσο γιατί τον
παρακολουθούσαν και αυτόν, όσο κυρίως
γιατί άλλους, όπως π.χ. τον Παπανδρέου,
δεν τους παρακολουθούσαν, και άλλα
δημόσια πρόσωπα, όπως τη Μπακογιάννη, τα
έβαλαν στη λίστα, για να θολώσουν τα νερά.
Να όμως που όλη η ιστορία συνδέεται
πολύμορφα, και όχι μόνο χρονικά, με τις
εξελίξεις και τον από μηνών
κυοφορούμενο ανασχηματισμό. Όπως βέβαια
το ίδιο κάνει και το προσωρινό πάγωμα
γνωστών ξένων αναμείξεων, στο Σκοπιανό.
Όμως
το άρωμα Ανάν που αναδίδεται,
καταλογίζεται αποκλειστικά τον
Καραμανλή. Η ουσία του ανασχηματισμού
είναι η εκπαραθύρωση μιας βραχύβιας
υπουργικής διαδρομής, έστω κι αν δεν
συγκρίνεται με τις αντίστοιχες της
παρελθούσας δεκαετίας στο υπουργείο
Εξωτερικών. Παλιά αυτό είχε δυο γραμμές.
Τώρα έχει δυο κόμματα. Επίσης ισάριθμους
πρώην πρωθυπουργούς. Τελικά, όσο το
ΠΑΣΟΚ τα θαλασσώνει, άλλο τόσο η ΝΔ
πρασινίζει. Τελευταίο δείγμα, η απόκτηση
του μπλε διδύμου.
Μια
σοβαρή επιστημονική πολιτική έρευνα,
μεταξύ των άλλων, θα διαπίστωνε ότι όχι
μόνο ανθίζει το ήδη ανθούν κληρονομικό
πολιτικό δίκαιο, αλλά ακόμη και η ίδια η
προϊστορία, οι μάγοι των αρχέγονων
αφρικανικών χωριών που δεν είχαν το
δικαίωμα στην κληρονομικότητα, είναι σε
θέση να βάλουν τα γυαλιά στην ιστορία
της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Γιατί ακόμη
και τα τότε ψήγματα της Δημοκρατίας,
είναι πιο πολύ από τη γαληνότατη αυτή
Ελλάδα των νέων, πράσινων και γαλάζιων,
γαλαζοαίματων.
Παρόλα
αυτά, η μεγαλόνησος μπορεί να τα βγάλει
πέρα και μόνη της. Μπορούσε και
παλιότερα. Πόσο μάλλον τώρα που έχει
μαζί της, το τόσο μεγάλο όχι του
Κυπριακού λαού όσο και την ένταξη στην Ε.Ε.
αλλά και το μεγάλο ναι του Ελληνισμού,
πλην Λακεδαιμονίων. Αθηναϊστών, ήθελα να
πω, για να μη πω Ελλήνων Bush
και Kemal.
Αυτοί που δραστηριοποιούνται για
νεκρανάσταση του σχεδίου του Γ. Γ. του Ο.Η.Ε.
Ας
υποθέσουμε ότι όλα αυτά κινούνται στο
χώρο μιας άρρωστης φαντασίας, και ότι
πρόκειται για τακτική κίνηση του
πρωθυπουργού. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο.
Ένας Ευρωπαίος ηγέτης έλεγε ότι
πολιτική είναι ο χειρισμός των συμβόλων.
Ένα εκ των οποίων, ίσως και το πρώτο,
είναι ο χρόνος. Το βλέπει κανείς σε
συγκεκριμένες ημέρες που είναι από
μόνες τους σύμβολα. Άλλοτε είναι ημέρες
που παραπέμπουν σε εθνική ανάταση και
αξιοπρέπεια, άλλοτε σε θλίψη. Πάντοτε
όμως συνιστούν ημέρες μνήμης. Δεν τις
λέω επετείους, γιατί αυτή τη λέξη την
έκαψαν. Ερωτώ λοιπόν:
«Αν
είναι έτσι, τότε κύριε Καραμανλή χάθηκαν
οι υπόλοιπες ημέρες για να ασκήσετε την
προνομία σας με τον ανασχηματισμό;
Έπρεπε να τον κάνετε την σημαδιακή,
την αποφράδα ημέρα που η κυβερνητική
Ελλάδα του 1999, κατέδωσε τον ιστορικό
ηγέτη ενός πανάρχαιου λαού; Και η
πολιτική Ελλάδα του 2005, όχι μόνο έδειξε
ενδιαφέρον για την πολιτική και ηθική
αποκατάσταση του ανοσιουργήματος, αλλά
ούτε καν ενδιαφέρθηκε για το
ανθρωπιστικό μέρος; Τρεις Ιταλοί
δικηγόροι προσέτρεξαν μετά το πρόσφατο
έμφραγμα του Οτζαλάν. Οι Έλληνες
δικηγόροι; Τα πολιτικά κόμματα; Μια
ερώτηση έστω στο Ευρωκοινοβούλιο, να
μεταφερθεί σε νοσοκομείο σε κάποια
Ευρωπαϊκή χώρα; Αλλά και η ίδια η Ευρώπη,
τι άλλο άραγε περιμένει;
Την τουρκική ανακοίνωση περί της
ανακοπής; Τη δεύτερη δόση της δολοφονίας
του; Οφείλετε μια δημόσια απάντηση,
όχι για όλα αυτά. Για την
ημερομηνία. Διαφορετικά εξανεμίζεται
και η απειροελάχιστη εκείνη πιθανότητα
της τακτικής κίνησης και των παιχνιδιών
εξουσίας για κάψιμο χαρτιών, αν και εγώ
νομίζω ότι τα καμένα χαρτιά δεν
καίγονται. Όπως νομίζω ότι σας έγιναν
πολλές υποδείξεις. Δεν γνωρίζω αν εκτός
από το ποιος ή ποια να μπει στην
Κυβέρνηση, υπεδείχθη και το πότε,
γνωρίζω όμως καλά πως σκέπτονται οι
Τούρκοι χειριστές των συμβόλων, όπως και
το άριστα που παίρνουν στο σπασμένο
τηλέφωνο. Π.χ. όταν επικοινωνούν με τις Η.Π.Α.
Με τις οποίες μιλάει και η Αθήνα. Η
αντιπολιτευτική ίσως πιο πολύ, από την
κυβερνητική. Επί Ιμίων, εκ μέρους της
Ελληνικής Κυβέρνησης υπήρχαν τρεις
ανοιχτές γραμμές. Το θυμάστε. Όπως και
εγώ θυμάμαι τη θέση σας για την υπόθεση
Οτζαλάν. Τα περί φιάσκου. Όπως και του
πρώην πλέον υπουργού των εξωτερικών, που
είχε προσυπογράψει την πρόσκληση του
Κούρδου Σπάρτακου, την άνοιξη του ΄97, να
έρθει στην Αθήνα, όταν μάζεψα τις 186
υπογραφές Βουλευτών. Όχι όμως και τη
δεύτερη φορά, τον Οκτώβριο του ΄98, όταν
δεν επιτρέψατε στους Βουλευτές σας, τη
δεύτερη προσυπογραφή».
Χιλιόμετρα
σελίδων λόγου αντί φωνασκιών θα
κοσμούσαν τα πρακτικά της Βουλής από μια
αντιπολίτευση, αν βέβαια υπήρχε. Αν η
ιστορική Δημοκρατική παράταξη δεν είχε
την ατυχία να καταλήξει σε αυτό το ΠΑΣΟΚ
του οποίου ο λόγος δεν συνιστά μόνο ένα
συμπίλημα. Αν ήταν έτσι θα το σιγόνταραν
τα Μέσα και θα το εξωράιζαν. Πέραν των
ιστορικών ενοχών, το κατατρύχει η πιο
άσχημη παρενέργειά τους, που δεν είναι
άλλη, από μια δομικού πλέον τύπου αφωνία
των ανθρώπων του. Από τα απλά στελέχη ως
τον επικεφαλής, γιατί δεν έχουν τι να
πουν. Όπως κάτι ανάλογο συμβαίνει με τις
μικρές αντιπολιτεύσεις όπου η εκεί
αφωνία οφείλεται σε άλλους λόγους, που
δεν είναι του παρόντος. Υπάρχει όμως και
κάτι κοινό, που διατρέχει όλες τις
πτέρυγες του ημικυκλίου. Η αντιμετώπιση
της ανέκαθεν αντίξοης καθημερινότητας.
Άλλο όμως αυτό, και άλλο όταν ένα κόμμα
γίνεται σύλλογος διακόνων της, ιερέων
της κλπ.
.
Οι
Έλληνες πολίτες θα αρχίσουν να
σκέφτονται στα σοβαρά να μη ψηφίζουν. Αν
δεν το κάνουν ήδη. Μήπως και αυτοί που
ψηφίζουν έχουν εκπροσώπους; Αν ναι,
ποιοι είναι; Και τι λένε, Έστω για τα
σημερινά; Και κυρίως, για τα αυριανά; Μια
λύση ήταν η αναθεώρηση του Συντάγματος,
όμως όπως και την άλλη φορά, η παρέμβαση
των συνταγματολόγων θυμίζει
περισσότερο επέμβαση των γυναικολόγων
και άμβλωση. Μόνο που τη θέση της
γυναίκας, παίρνει η χώρα, και αντί για
ένα Δημοκρατικό Σύνταγμα με αιρετές
περιφέρειες και τράπεζες ιδεών αντί για
φούσκες, και κάποιες συγκεκριμένες
αρμοδιότητες για τον Πρόεδρο της
Δημοκρατίας, θα προκύψει ένα νέο
εξάμβλωμα. Σύνολο δύο. Και όταν οι
υπόλοιπες είκοσι τέσσερεις αν όχι
είκοσι έξη χώρες της Ε.Ε.
θα έχουν να πουν τι πέτυχαν, η Ελλάδα
του 2010, θα έχει ελάχιστα να δείξει. Όσο
για τους θεσμούς, θα μετράει δυο
αποβολές μέσα σε μια μόλις δεκαετία, του
νέου αιώνα. Και μάλιστα την πρώτη.
Καθόλου καλή πρόγνωση για τις επόμενες.
Ίσως ξαναδούν την Τέταρτη Ελληνική
Δημοκρατία. Αν και δεν το βλέπω, εν
τούτοις, λέω ίσως. Κάτι σαν είθε. Σαν να
το εύχομαι από μέσα. Ακόμη και αν
πρόκειται για μια
δική μου αντίφαση.
___________
{*}
Εκλέχτηκε το 1993 και το 1996, Βουλευτής
Έβρου με το ΠΑΣΟΚ. Αποχώρησε μετά την
παράδοση του Αμπτουλάχ Οτζαλάν, που
έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1999.
Διδυμότειχο, 15 Φεβρουαρίου
2006,
