Πίσω στο ευρετήριο

 ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΣΗ –

 ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ  ANΑΛΥΣΕΙΣ

 Ουάσιγκτων, του Λάμπρου Παπαντωνίου, 22.2.08

Συνεχίζονται αμείωτα οι πάσης φύσεως αμερικανικές αναλύσεις, σε διάφορες εκπομπές και πρόγραμματα, για την αποκαλούμεη ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σε μια πρόδηλη προσπάθεια να βοηθήσουν την Αμερικανική Κυβέρνηση να πείσει την διεθνή κοινή γνώμη, ότι η πολιτική της, που μετήλθε στο Κοσσυφοπεδίο από τον Κλίντον μέχρι τον Μπους, ήταν η ενδεδειγμένη. Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που λέγονται, αυτές τις μέρες, επισημαίνουμε τον έντονα σκωπτικό τρόπο στην μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας από το Κοσσυφοπέδιο και στη στήριξη που του παρέχει η Δύση και ειδικά οι Ηνωμένες Ποιτείες.

Συγκεκριμένα, πολλοί υποστηρίζουν, πως, με την αναγνώριση του αλβανικού κράτους του Κοσσυφοπεδίου (KOCOBO, στην κυριλλική γραφή), οι αυτοδιοριζόμενοι γιατροί του δυτικού ημισφαιρίου επέλεξαν να σώσουν έναν άρρωστο βάλλοντας κατά του άλλου αρρώστου. Με την αναγνώριση του αλβανικού κράτους του Κοσσυφοπεδίου οι γιατροί αυτοί παραβίασαν τον όρκο του Ιπποκράτη και αποδείχθηκαν κακοί γιατροί. Με την αναγνώριση του αλβανικού κράτους του Κοσσυφοπεδίου, τα δυτικά εγκληματικά κράτη, που είχαν ήδη βομβαρδίσει και καταστρέψει τη σερβική Γιουγκοσλαβία, δέχθηκαν αναμεταξύ τους ένα νέο, το κατεξοχήν εγκληματικό κράτος. Με την αναγνώριση του αλβανικού κράτους του Κοσσυφοπεδίου, η Δύση στέρησε, με ένα χτύπημα, το σερβικό λαό από την πατρίδα του και τον κατέστησε φυλακισμένο και εξορισμένο στην ίδια του τη χώρα. Με την αναγνώριση του αλβανικού κράτους του Κοσσυφοπεδίου, η  αξιοσέβαστη Ευρώπη έχασε για πάντα την ψυχή της.

Άλλοι πάλι διατείνονται,  ότι η επανάκτηση της κυριαρχίας της Σερβίας επί του Κοσσυφοπεδίου δεν θα μπορούσε να γίνει με δημοκρατικό τρόπο, παρά μόνο με πόλεμο. Έναν πόλεμο που θα έκανε η Σερβία για την επανάκτηση ενός χαμένου εδάφους, επιβάλλοντας ένα καθεστώς κατοχής.

Αυτός είναι ο ουσιαστικότερος λόγος για την ανάγκη αναγνώρισης της ανεξαρτησίας. Υπενθυμίζουν δε, ότι, από το 1999 δεν υπάρχει στο Κοσσυφοπέδιο ούτε στρατός, ούτε αστυνομία, ούτε θεσμοί της δικαιοσύνης, ούτε δημοσιονομική διοίκηση, που να προέρχονται από το σερβικό κράτος. Το Κοσσυφοπέδιο, υπό την προστασία του ΟΗΕ, είχε καταστεί μία «δημοκρατία». Οι ηγέτες του διαθέτουν τη νομιμοποίηση, που τους έδωσε η λαϊκή ψήφος. Λένε βέβαια ακόμη,ότι η σερβική μειονότητα θα πρέπει, από την άλλη πλευρά, να ζήσει στο νέο κράτος με διασφαλισμένα τα δικαιώματά της.

Αναφέρονται, επίσης,  στη λανθασμένη αντίληψη που επικρατεί, ότι δηλαδή η περιοχή του Κοσσυφοπεδίου ήταν ανέκαθεν σερβική και ότι οι Αλβανοί βρέθηκαν εκεί κατά λάθος, σε κάποια χρονική στιγμή της ιστορίας. Οι Αλβανοί τονίζουν οι αμερικανοί αναλυτές ζούσαν στο Κοσσυφοπέδιο προ αμνημονεύτων ετών, πολύ πριν έρθουν οι Σέρβοι. Η ιστορία δεν έχει καταγράψει επιδρομές Αλβανών στα Βαλκάνια, σε αντίθεση με τις σλαβικές, βουλγαρικές ή τουρκικές. Και ότι η αλβανική είναι μία ινδοευρωπαϊκή γλώσσα και ότι το χριστιανικό, θρησκευτικό της λεξιλόγιο δεν έχει σλαβικές, αλλά λατινικές ρίζες, γεγονός που πιστοποιεί τον πρώιμο εκχριστιανισμό των Αλβανών.

Τέλος, για τους Σέρβους λένε, ότι  βρέθηκαν στο Κοσσυφοπέδιο το 13^ο αιώνα μ.Χ., δύο μόλις αιώνες πριν την άφιξη των Οθωμανών. Δεν είναι αυτοί που έφεραν τον χριστιανισμό στην περιοχή, ούτε αυτοί που κατασκεύασαν τις πρώτες εκκλησίες και τα πρώτα μοναστήρια. Όταν έφθασαν οι Σέρβοι βρήκαν έναν ήδη χριστιανικό αλβανικό πληθυσμό, που ακολουθούσε για αιώνες μία χριστιανική Θεία Λειτουργία, στα λατινικά ή στα ελληνικά. Αντίθετα η προσπάθεια επιβολής της σλαβονικής Θείας Λειτουργίας, από την Ορθόδοξη Σερβική Εκκλησία σε συνεργασία με τη φεουδαρχική σερβική αριστοκρατία, θα μπορούσε να εξηγήσει τον μαζικό εξισλαμισμό των Αλβανών.

Και εμείς, σε όλα αυτά, απαντάμε:  Χριστός και Απόστολος! Τι άλλο θ΄ακούσουμε, αφού Ηνωμένες Πολιτείες, ΝΑΤΟ και Δύση γενικότερα, άρπαξαν από τους Σέρβους και έδωσαν στους Αλβανούς, με συμβολαιογραφική πράξη δωρεάς, που συνέταχε το υποχείρθό τους, ο Μάρτιν Αχτισαάρι, το 20% σχεδόν της εδαφικής ακεραιότητας της Σερβίας!! Οψόμεθα, φυσικά, για τις ραγδαίες και ανεξέλεγκτες πλέον εξελίξεις, στα έρημα τα Βαλκάνια.