Η δολοφονία του μέλλοντος: η γυναικοκτονία και η παιδοκτονία στον Πόντο
Του Φάνη Μαλκίδη
Μέρος της ομιλίας του Φάνη Μαλκίδη στην εκδήλωση του Συλλόγου Ποντίων Πετρούπολης και Ίλιου «Μανουήλ Κομνηνός».
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το μαρτύριο που τράβηξαν οι δικοί μας άνθρωποι στον Πόντο, στην Ιωνία, τη Θράκη, από το οθωμανικό κράτος, το κεμαλικό καθεστώς και τις ομάδες που οργάνωσαν προκειμένου να τους εξαφανίσουν. Το μαζικό έγκλημα, το οποίο τελευταία έρχεται στην επιφάνεια είναι τεράστιο και μάλιστα έχει και σημερινές διαστάσεις αφού το ίδιο καθεστώς αναπαράγει και συνεχίζει τη βία. Ιδιαίτερη πτυχή του μαζικού εγκλήματος ενάντια στους Έλληνες αποτελεί αυτό που ονομάσαμε δολοφονία του μέλλοντος, δηλαδή τη γυναικοκτονία και η παιδοκτονία στον Πόντο, τη δολοφονία της συνέχειας ενός έθνους με την εκκαθάριση των γυναικών και των παιδιών.
Είναι γεγονός ότι η
δολοφονία γυναικών και παιδιών αποτελεί
ειδικό σημείο αναφοράς στη σύμβαση για
τη γενοκτονία του ΟΗΕ. (Convention
on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide 9/12/1948.
Ειδικότερα γενοκτονία σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψή της φυλής. Στα βίαια δε μέσα αυτά περιλαμβάνονται και σειρά απαγορευτικών μέτρων επί εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών ή άλλων παραδόσεων προκειμένου να επέλθει διαφοροποίηση ή αλλοίωση της ομάδας με βέβαιη με την πάροδο του χρόνου απώλεια του εθνικού και φυλετικού γνωρίσματός της.
Η εφαρμογή βίας πάνω στις γυναίκες και τα παιδιά είχε πολλές όψεις: με τη βίαιη αρπαγή γυναικών και τον εγκλεισμό τους σε οικίες Τούρκων, το βίαιο εξισλαμισμό τους, τους μαζικούς βιασμούς και βίαιες εγκυμοσύνες, τη δολοφονία εγκύων γυναικών, τη βίαιη αρπαγή παιδιών, βρεφών από τις μητέρες τους και από τις οικογένειές τους και μεταφορά τους σε τουρκικές οικογένειες. Υπήρχε, δηλαδή εκτός από τη βία έναντι στις γυναίκες που δεν κυοφορούσαν ούτε γεννούσαν τους καρπούς τις αγάπης και του έρωτα, αλλά και η βίαιη απόσπαση - αφαίρεση παιδιών μιας εθνικής ομάδας και μεταφορά τους σε άλλη εθνική ομάδα, η οποία συνιστά μεγάλο μέρος του αδικήματος της γενοκτονίας.
Η γενοκτονία και ειδικά ενάντια στις γυναίκες και τα παιδιά, είναι ένα ζήτημα που συνεχίζεται και σήμερα, εφόσον οι λαοί και οι κυβερνήσεις, ιδιαιτέρως αυτές αφού δεν πράττουν τίποτα ώστε και να αποφευχθούν σχεδιαζόμενες γενοκτονίες και να τιμωρηθούν παλιές. Μάλιστα όταν αυτές «επιβραβεύονται» με την απόδοση τιμής στους πρωτεργάτες των μαζικών εγκλημάτων. Στην ελληνική περίπτωση στον Μουσταφά Κεμάλ. Ωστόσο οι φωνές των γυναικών και των παιδιών, ζώντων και τεθνεώτων είναι πολλές, που θα σκεπάσουν την υποκρισία και τη συγκάλυψη.
Αφιερώνεται στη μνήμη των χιλιάδων γυναικών που δολοφονήθηκαν και στη μνήμη των παιδιών- μαθητών του Κολλεγίου της Μερζιφούντας «Ανατόλια».
