Πίσω στο ευρετήριο

 Τα ελληνικά γράμματα στην Αμερική.

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης 

  Νέα Υόρκη  Φεβρουάριος 2008

denniskontarinis@yahoo.com

Στο περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ που εκδίδει ο οργανισμός ΟΔΕΓ διάβασα – και όχι μόνο μία φορά – το άρθρο του καθηγητή κ. Μπαμπινιώτη με τίτλο

Η Ελληνική γλώσσα στην Αμερική. Πρόκειται για ένα άρθρο, στο οποίο ο κ. Καθηγητής διατυπώνει τη γνώμη του μετά από μία επίσκεψή του στις ΗΠΑ και καταγράφει τις σκέψεις του.

Κατ΄αρχάς θα πρέπει να του είναι ευγνώμον ο εδώ Ελληνισμός για το χρόνο που διέθεσε αναφορικά με τις επισκέψεις του σε Πανεπιστήμια και σχολεία για να προσφέρει τις γνώσεις του.

Είναι γεγονός ότι η ελληνική Παιδεία και γενικά η ελληνική γλώσσα στην Αμερική αντιμετωπίζουν  προβλήματα πολλά. Προβλήματα, που αν δεν προσεχτούν και αν δεν επιλυθούν πιθανόν οι επιπτώσεις να είναι μεγάλες.

Βασικά – και αυτό ο κ. Μπαμπινιώτης το γνωρίζει καλύτερα - θα πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες, που σηματοδοτούν αυτά τα προβλήματα. Και να χτυπηθούν αυτές οι αιτίες όποιες κι΄αν είναι. Πολύ σωστά παρατηρεί ότι θα πρέπει πρώτα από όλα να πεισθούν οι γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο ελληνικό σχολείο. Φυσικά αυτή είναι μία αιτία αλλά δεν είναι η μόνη.

Στις μεγαλουπόλεις όπου υπάρχουν σχολεία οι γονείς προσπαθούν να στέλνουν τα παιδιά τους στα ελληνικά σχολεία, αλλά αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα αφού τα δίδακτρα, τόσο στα ημερήσια όσο και στα απογευματινά, είναι πάρα πολύ μεγάλα. Και πολλές φορές, απρόσιτα για τις περισσότερες τσέπες. Υπάρχουν όμως και πόλεις μικρές χωρίς ελληνικά σχολεία. Εκεί τι μπορεί να γίνει; Μοιραία τα παιδιά θα μείνουν με τα λίγα ελληνικά που θα τους μιλούν οι γονείς και οι παππούδες με αποτέλεσμα να χαθούν στο πέρασμα του χρόνου. Προσωπικά έχω ζήσει πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις στα σαράντα χρόνια δημοσιογραφίας στην ξενιτιά. Που είναι λοιπόν τα οράματα της Αρχιεπισκοπής γι΄αυτές τις περιπτώσεις;

Ο κ. Μπαμπινιώτης στο άρθρο του μιλάει για μία φιλόδοξη πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου. Για ποια πρωτοβουλία μας μιλάει;

Από μέρους του Αρχιεπισκόπου δεν υπάρχει κανένα απολύτως όραμα για την ελληνική γλώσσα και τα ελληνικά γράμματα εδώ στην ξενιτιά. Κι΄αυτό δεν είναι μόνο δική μου διαπίστωση. Στις εκδηλώσεις που έγιναν την ημέρα της γιορτής των Ελληνικών Γραμμάτων ανάμεσα στους ύμνους και στα τροπάρια ακούστηκαν και κάποιες φωνές που θα έπρεπε από την Ομογένεια να προσεχτούν ιδιαίτερα. Μία από αυτές ήταν και η φωνή του Δρ. Πήτερ Γιάννου, καθηγητή στο Κολλέγιο Στόκτον, ο οποίος αφού σκιαγράφησε το ζοφερό κλίμα μέσα στο οποίο κινείται η ελληνική Παιδεία στην ξενιτιά, είπε. “Μέσα σ΄αυτό το κλίμα καλούμαστε, και ιδίως οι δάσκαλοι, να επιτελέσουμε ένα καινούργιο ελληνικό θαύμα...”Δηλαδή έχουμε καταντήσει σαν τους Μοιραίους του Βάρναλη να προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα! Και στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί να προσθέσω ένα στοιχείο συγκλονιστικό, που πιθανόν ο κ. Μπαμπινιώτης να αγνοεί. Ότι ο μισθός του δασκάλου στην Αμερική, του δασκάλου που καλείται να επιτελέσει ένα καινούργιο θαύμα, είναι πενιχρότατος. Αντίθετα οι μισθοί των κληρικών είναι εξοργιστικά....παχουλοί που αν αναφέρω τα ποσά και τα άλλα ευεργετήματα πιθανόν να μην γίνω πιστευτός.

Την Κυριακή 3^η Φεβρουαρίου ο σύλλογος Κεφαλληνίων “Κέφαλος”τέλεσε φιλολογικό μνημόσυνο για την ποιήτρια και λογοτέχνιδα Ρεγγίνα Παγουλάτου. Η Ρεγγίνα υπήρξε μία μεγάλη μορφή των Ελληνικών Γραμμάτων της ξενιτιάς. Είναι η μόνη Ελληνίδα λογοτέχνις που έχει τιμηθεί και από το New York Times.  Στην εκδήλωση αυτή δεν υπήρχε ούτε ένας εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής, ούτε ένας εκπρόσωπος των Ελληνικών Αρχών.  Για ποιό ενδιαφέρον λοιπόν, μιλάμε; Και δεν είναι η πρώτη φορά. Μονίμως η Αρχιεπισκοπή Αμερικής δεν εμφανίζεται ποτέ σε εκδηλώσεις που αφορούν τα ελληνικά γράμματα. Όσο για τις ελληνικές αρχές να πω μόνο αυτό που ακούστηκε προχτές στην εκδήλωση για την Παγουλάτου από τον πανεπιστημιακό καθηγητή κ. Γιώργο Γιάνναρη. Ότι το αρχείο για τους Έλληνες λογοτέχνες της ξενιτιάς που είχε συγκεντρώσει με κόπο, πριν από χρόνια, ο πρόξενος Βασίλειος Βιτσαξής, πετάχτηκε στα σκουπίδια γιατί δεν είχαν χώρο να το κρατήσουν. Παρακαλώ τα σχόλια δικά σας.

Για κάποιους λόγους η Αρχιεπισκοπή Αμερικής έχει δέσει στο άρμα της την ελληνική Παιδεία, την ελληνική γλώσσα. Τα σέρνει μαζί της απλά για να τα ελέγχει. Διότι σκοπός της είναι τα ελληνικά γράμματα εδώ να είναι τόσα “….όσα χρειάζονται για τη δική της εξυπηρέτηση και για να καταλαβαίνουν οι πιστοί τα δόξα πατρί….”όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του συλλόγου “Κέφαλος”κ. Μάκης Τζιλιάνος

Η Αρχιεπισκοπή, δυστυχώς, δεν έχει κατανοήσει ότι και η ίδια χωρίς την ελληνική γλώσσα δεν θα μπορέσει να επιβιώσει. Άλλωστε ο καθηγητής κ. Πήτερ Γιάννος είπε χαρακτηριστικά και το εξής. “Η Ορθοδοξία και ο Χριστιανισμός, οφείλουν την ύπαρξή τους στον ελληνισμό. Χωρίς την Ελληνική Παιδεία ποιος ξέρει αν θα έβγαιναν έξω από την Ιερουσαλήμ.”

Ο κ. Μπαμπινιώτης, θέλω να πιστεύω, ότι όλα αυτά τα γνωρίζει και θα γνωρίζει ακόμη καλύτερα ότι αν το ελληνικό σχολείο δεν ανεξαρτοποιηθεί από το άρμα της Αρχιεπισκοπής δεν θα μπορέσει να πάει μπροστά. Και τούτο μπορεί να γίνει.

Η πρόταση για μία ακόμη φορά έρχεται από το Σικάγο. Και συγκεκριμένα από τον Περιφερειάρχη Αμερικής του ΣΑΕ κ. Θεόδωρο Σπυρόπουλο. Σε μήνυμά του με την ευκαιρία της γιορτής των Ελληνικών Γραμμάτων ο κ. Σπυρόπουλος μεταξύ άλλων επισημαίνει και τα εξής.

“Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνόγλωσση Παιδεία στην Αμερική...δεν οφείλονται αποκλειστικά στην έλλειψη οικονομικών πόρων, διδακτικού προσωπικού ή υλικού....Οφείλονται στην έλλειψη κοινού οράματος και συνεργασίας. Η Παιδεία δεν πρέπει να αποτελεί Πεδίον αντιπαράθεσης, ανταγωνισμού ή αυτοπροβολής. Η Παιδεία δεν ανήκει στα χωράφια κανενός. Είναι ζήτημα ευθύνης για όλους μας. Είναι ιστορική ευθύνη όλων μας.” και στη συνέχεια καλεί όλους, εκκλησιαστικούς και ομογενειακούς φορείς να ξεπεράσουν τις όποιες διαφορές τους και ενωμένοι να εργαστούν για την ενίσχυση και την προβολή των ελληνικών γραμμάτων.

Είναι παρήγορο ότι αμέσως η Ομοσπονδία Ελληνοαμερικανών Εκπαιδευτικών ανταποκρίθηκε και ήδη έχει προγραμματισθεί μία πρώτη συνάντηση ΣΑΕ –Εκπαιδευτικών για την 23^η Φεβρουαρίου.

Να ελπίσουμε ότι θα προκύψει κάτι καλό από τη συνάντηση αυτή; Προσωπικά το εύχομαι, όπως το εύχονται και χιλιάδες Ομογενών.