Πίσω στο ευρετήριο

 Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης   

Νέα Υόρκη Φεβρουάριος 2008

denniskontarinis@yahoo.com

"Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι δεν έχει απομακρυνθεί ο κόσμος από την εκκλησία αλλά η εκκλησία από τον κόσμο."

Μία από τις πάρα πολλές αλήθειες, από τα σοφά λόγια, που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε το θάρρος να πει αγνοώντας το οποιοδήποτε κόστος. Γιατί είναι γεγονός ότι από τον Χριστόδουλο δεν έλειπε το θάρρος, αλλά δεν τον φόβιζε και το κόστος.

Αναμφισβήτητα ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπήρξε ένας χαρισματικός θρησκευτικός ηγέτης. Ένας ηγέτης με μεγάλες και πολύπλευρες ικανότητες, τέτοιες και τόσες, όπως τις απαιτούσε η κοινωνία αλλά και η χώρα την οποία υπηρέτησε. Όμως εκεί που υπερτερούσε και που πιθανόν να μην υπάρξει όμοιός του, διάδοχός  του, αντικαταστάτης, ήταν η μεγάλη του ικανότητα στον λεπτό και ευαίσθητο χώρο της επικοινωνίας. Και αυτή του η ικανότητα ήταν, που τον ανέδειξε σε ένα είδωλο για τον λαό του αλλά και για πολλούς ξένους, που έτυχε να τον γνωρίσουν. Γιατί πραγματικά ο Χριστόδουλος αγαπήθηκε όσο ποτέ κανένας άλλος στην θέση αυτή του Αρχιεπισκόπου Ελλάδας. Απλά, γιατί μπορούσε να επικοινωνεί με τους ανθρώπους.

Η διαπίστωσή του ότι η εκκλησία απομακρύνθηκε από τον κόσμο τον οδήγησε Κατ΄αρχάς στην ιστορική προσέγγισή της νεολαίας. Μέτρησε πολύ σωστά ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει την μοντέρνα νεολαία κι΄ ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να τους βγάλει από τα τζιν πανταλόνια. Κατανόησε ότι του ήταν αδύνατο να μακρύνει τις φούστες των κοριτσιών. Και δεν αμφισβήτησε αλλά ανέχθηκε ακόμη και τα σκουλαρίκια τους. Κι΄έτσι όπως ήσαν τους κάλεσε στην εκκλησία.

"Ελάτε όπως είστε. Και με τα πανταλόνια σας και τις κοντές φούστες σας, ακόμη ελάτε και με τα σκουλαρίκια σας" τους είχε φωνάξει.

Και η νεολαία, δειλά στην αρχή, άρχισε να βρίσκεται στην εκκλησία. Για να διαπιστώσει πολύ γρήγορα ότι εκεί, στον οίκο του Θεού, όπως τον αποκαλούν οι μονολιθικοί ιερωμένοι, τους περίμενε ένα μεγάλος φίλος. Ένας μεγάλος φίλος  μ΄έναν λόγο καλό, με μία συμβουλή πολύτιμη, ακόμη και με ένα ανέκδοτο.

Κατηγορήθηκε ότι μετέτρεψε το Άγιο Βήμα της εκκλησίας σε Βήμα πολιτικό. Κι΄αυτό είναι ένα γεγονός. Ήσαν πάρα πολλές οι φορές που, από το Βήμα αυτό με λόγια καυτά άγγιζε πολιτικά θέματα, ιδιαίτερα εξωτερικής πολιτικής. Προχώρησε και σε κριτική των κυβερνήσεων στον χειρισμό αυτών των θεμάτων. Κι΄είπαν πολλοί "Ο Χριστόδουλος πάει για πρωθυπουργός". Βέβαια κάθε άλλο παρά η πολιτική ήταν κάτι που άγγιζε τον Χριστόδουλο. Απλά ένιωθε την ανάγκη, από τη θέση του Αρχιεπισκόπου, να πει στο λαό της εκκλησίας, στο ποίμνιο, τη δική του γνώμη. Ένα δικαίωμα αναφαίρετο για τον κάθε πολίτη μίας δημοκρατικής χώρας με οποιοδήποτε αξίωμα ή θέση και αν κατέχει. Ενοχλούσε τους πολιτικούς διότι όσα έλεγε ήσαν έξω από τα συνηθισμένα πολιτικά παιγνίδια, που παίζονται στη σκακιέρα της εξωτερικής πολιτικής. Απλά γιατί ο Χριστόδουλος έλεγε κάποιες αλήθειες. Ενοχλούσε διότι τα  λόγια του έκλειναν μέσα τους την μεγάλη αγάπη του για την Ελλάδα. Όμως δεν ήταν σοβινιστής. Δεν ήταν εθνικιστής. ¨Ήταν απλά ένας Έλληνας που αγαπούσε τον τόπο του.

Στα θέματα αυτά κάποιες φορές δημοσιογραφικά διαφωνούσα μαζί του κι΄εγώ, αλλά δεν μπορούσα να μην αναγνωρίσω κάποια δικαιώματά του.

Ένα από τα πολλά προσόντα του ήταν ότι ο Χριστόδουλος ήταν ένας ακέραιος Άνθρωπος. Ναι!. Το  άλφα κεφαλαίο. Κι΄αυτή του την ανθρωπιά την χρησιμοποίησε χωρίς ποτέ να την προβάλει. Δεν άφησε ποτέ κανείς να μάθει τι ποιεί η δεξιά του. Όχι γιατί αυτό διδάσκει το ευαγγέλιο. Απλούστατα διότι αυτό του υπαγόρευε η ανθρωπιά του. Και η δεξιά του ποιούσε πολλά. Ειλικρινά πολλά!

Χωρίς να είναι εχθρός της Αριστεράς ταυτιζόταν πολιτικά με την Δεξιά πολιτική. Κάποιες φορές  και μάλιστα από άμβωνος, αυτό το άφηνε να διαφανεί. Κι΄ όμως ο τρόπος που το χρησιμοποιούσε δεν ενοχλούσε. Με το χαμόγελο που συναντούσε τον Καραμανλή, με το ίδιο χαμόγελο συναντούσε τον Παπανδρέου, την Παπαρήγα και τον Αλαβάνο.

Τα γεγονότα που ορθώθηκαν μπροστά  του, κατά την αρχιεπισκοπική διαδρομή του δεν τον τρόμαξαν. Τα αντιμετώπισε παλικαρίσια κι΄αναμετρήθηκε μαζί τους. Τα αντιμετώπισε με την λογική, το ήθος και την δημοκρατική του συνείδηση. Πάλεψε μαζί τους παλικαρίσια αφού παλικάρι ήταν σε όλη του τη ζωή. Κάποιες φορές έχασε κάποιες μάχες. Όμως πάντα αντιμετώπιζε την ήττα του με το χαμόγελο. Πίστευε πως πάντα υπάρχει νικητής και ηττημένος. Κάποιος πρέπει να κερδίσει και κάποιος να χάσει. Και δεν είχε σημασία γι΄αυτόν αν κέρδισε ή έχασε. Σημασία είχε ο τρόπος που πολέμησε.

Κι΄έναν παρόμοιο τρόπο επέλεξε για να αναμετρηθεί και με τον θάνατο.

Όταν τον Σεπτέμβρη του περασμένου χρόνου στο νοσοκομείο του Μαϊάμι έζησε την αποτυχία της μεταμόσχευσης ήξερε από κείνη την στιγμή ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Είχε πλέον να αναμετρηθεί με τον θάνατο. Τον δικό του θάνατο. Και στιγμή δεν δίστασε να επιλέξει να σταθεί όρθιος απέναντι του. Στιγμή δεν δίστασε να του δείξει ότι τον περιμένει. Να του δείξει ότι θα νικηθεί αλλά θα πέσει στο πεδίο της μάχης παλικαρίσιο. Όπως και έγινε.

Ο πήχης της διαδοχής του αρχιεπισκοπικού θρόνου, από τον ίδιο τον Χριστόδουλο, έχει τοποθετηθεί πάρα πολύ ψηλά. Οι μνηστήρες του, αυτοί που κινούνται με βυζαντινούς τρόπους πριν ο Αρχιεπίσκoπός τους πεθάνει, ας το έχουν υπ΄όψη τους.