Καθηγητές ΑΕΙ: Όμηροι του Ασύλου!
Της
Χριστιάννας Λούπα*
Ιστορία
Πρώτη
«…
Απορεί κανείς εάν το ελληνικό
Πανεπιστήμιο πρέπει να αποδεχτεί και
άλλες συμπεριφορές, για να αφυπνιστεί η
συνείδηση της κοινωνίας και των
αρμοδίων φορέων και να αντιδράσουν. Το
κλίμα φόβου και τρομοκρατίας, που
επιβάλλεται στα Πανεπιστήμια από
ακραίες αντιδράσεις, δεν πρέπει να
περάσει και να καταστρέψει ό,τι μένει
ακόμα όρθιο.
Το
πανεπιστημιακό άσυλο αφορά όλους τους
χώρους και όλα τα μέλη της
πανεπιστημιακής κοινότητας και δεν
πρέπει να θεωρείται πλεονέκτημα μόνον
για μια ομάδα φοιτητών στο Πανεπιστήμιο,
οι οποίοι, λειτουργώντας εξ ονόματός του,
το παραβιάζουν…»
Ανακοίνωση
Πρυτανείας Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου
Θράκης
Η
ανακοίνωση αυτή εκδόθηκε πρόσφατα με
αφορμή τον προπηλακισμό του αντιπρύτανη
κ. Αθανασίου Καραμπίνη από ομάδα
φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Θράκης. Οι
φοιτητές αντιδρούν στην ανάθεση της
σίτισης σε ιδιωτική εταιρεία, μετά από
διαγωνισμό. Φοιτητής κατηγόρησε δημόσια
τον αντιπρύτανη για κατάχρηση κονδυλίων,
ο οποίος με τη σειρά του υπέβαλε μήνυση
καλώντας τον συγκεκριμένο φοιτητή ή να
προσκομίσει στοιχεία ή να ανασκευάσει.
Κατόπιν τούτου κάποιοι φοιτητές μπήκαν
στο γραφείο του καθηγητή και αφού το
διέλυσαν, τον έβγαλαν έξω σηκωτό με τη
συνοδεία ύβρεων και με τούβλα και
τσιμέντο έχτισαν τις εισόδους του
γραφείου του!
Ιστορία
Δεύτερη
«…
Η συνεδρίαση αυτή (20/6/2006) συνιστά μελανό
ορόσημο στην Ιστορία του Πανεπιστημίου
μας. Είναι η πρώτη φορά, που η Σύγκλητος
εξαναγκάζεται σε απόφαση καθ’
υπαγόρευση ομάδας φοιτητών, που την
έχουν θέσει σε ομηρία… Δεν είναι μόνο
θέμα προσωπικής αξιοπρέπειας, που
επιβάλλει την παραίτηση από τη σημερινή
Σύγκλητο. Η παραίτηση είναι η ελάχιστη
δυνατή διαμαρτυρία, όταν το ανώτατο
διοικητικό όργανο του Πανεπιστημίου
οδηγείται στο συμβιβασμό με τη
φασιστική βία και στην απώλεια του
αυτοσεβασμού του, με αποτέλεσμα τον
εξευτελισμό του και την ηθική και
ουσιαστική απαξίωση της Συγκλήτου».
Τα
λόγια αυτά ανήκουν στον κύριο Θάνο
Σκούρα, καθηγητή του Οικονομικού
Πανεπιστημίου Αθηνών, που είχε την
αξιοπρέπεια να υποβάλλει την παραίτησή
του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για όσα
συνέβησαν στον συνάδελφό του επίκουρο
καθηγητή κύριο Βασίλη Βασσάλο τον
περασμένο Ιούνιο. Λόγω της καταλήψεως
είχε τεθεί θέμα εξεταστικών περιόδων. Οι
φοιτητές πρότειναν να γίνουν δύο
εξεταστικές περίοδοι μαζεμένες το
Σεπτέμβριο. Ο κ. Βασσάλος, ανήκε στην
πλειοψηφία των καθηγητών που
υποστήριζαν την άποψη η περίοδος του
Ιουνίου να μετατεθεί τον Ιούλιο, ώστε
και οι φοιτητές να προλάβουν να
μελετήσουν για τη β΄ περίοδο και να
υπάρχει χρόνος για σωστή διόρθωση των
γραπτών. Είχε δε κιόλας το «θράσος» να
ψηφίσει ανάλογα! Στο μεταξύ η Σύγκλητος
τελούσε υπό καθεστώς ομηρίας, αφού της
είχε δηλωθεί πως «αν δεν πάρετε τη σωστή
απόφαση, δεν θα βγει κανείς από δω μέσα».
Λίγες
μέρες αργότερα ο κ. Βασσάλος βρήκε το
γραφείο του κατεστραμμένο, τα βιβλία του
σκισμένα, τον υπολογιστή σπασμένο, μαζί
και το σκληρό δίσκο με μελέτες όχι μόνο
δικές του, αλλά και των φοιτητών. Στους
τοίχους ήταν γραμμένα με μαύρο σπρέι: «Φασίστα
Βασσάλο θα σε κρεμάσουν οι φοιτητές», «Καμιά
ειρήνη με τους καθηγητές». Όσο για τη
Σήμανση που θα μπορούσε να κάνει έλεγχο
για αποτυπώματα… απαγορεύεται δια
ροπάλου να μπει στο Πανεπιστήμιο, γιατί
παραβιάζει το άσυλο!
Θα
μπορούσα να παραθέσω πλήθος θλιβερών
ιστοριών, όπως του καθηγητή του
Πολυτεχνείου κ. Γιάννη Πασπαλιάρη, που
τον κλείδωσαν στο γραφείο του, του
αντιπρύτανη του Πολυτεχνείου κ. Λευτέρη
Παπαγιαννάκη, που εισέβαλαν στο γραφείο
του, τον απείλησαν κι έβαψαν τους
τοίχους με σπρέι, του πρύτανη του
Πολυτεχνείου Κρήτης κυρίου Γρυσπολάκη,
που δέχτηκε επίθεση με τούρτα (!), αλλά
περιορίζω τον κατάλογο λόγω οικονομίας
χώρου.
Όλα
αυτά δεν φανερώνουν τίποτε άλλο παρά τον
ξεπεσμό των ελληνικών πανεπιστημίων και
την απέκδυση των πανεπιστημιακών
δασκάλων από κάθε κύρος και σεβασμό, που
εξ ορισμού συνεπάγεται μια τέτοια θέση.
Και είναι δυστυχώς ακόμα θλιβερότερο
ότι αυτή η μικρή μειοψηφία των φοιτητών,
οι «φοιτητοπατέρες», που θεωρούν ότι τα
Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα είναι
τσιφλίκι τους, παρακωλύει και τους
υπόλοιπους οι οποίοι μπήκαν στα
Πανεπιστήμια για να σπουδάσουν και όχι
για να τραμπουκίσουν.
Βρισκόμαστε
άλλωστε μπροστά σε ένα «άσυλο αλά καρτ»,
που άλλους τους προστατεύει κι άλλους
όχι και που κάτω από την ομπρέλα του
καθαγιάζεται οποιαδήποτε παραβίαση
ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτοδικία και
ανομία. Οι βανδαλισμοί και οι εμπρησμοί
στα Πανεπιστήμια μένουν ατιμώρητοι και
η αξιοπρέπεια και η υπόληψη των
καθηγητών εξευτελίζονται στο όνομα του
ασύλου – του μεγάλου αυτού ταμπού της
μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Γιατί
δυστυχώς το ταλαίπωρο το άσυλο έχει
καταντήσει ανίατη ασθένεια, που
χρησιμεύει μόνο στους ανιάτως άνοες και
βανδαλίζοντες «ντεμέκ» επαναστάτες των
ανιάτως νοσούντων πανεπιστημιακών
ιδρυμάτων!
Άξιος
επαίνου ο κύριος Σκούρας για τη
γενναιότητα και την ευθιξία του και
θεωρώ ότι το παράδειγμά του θα έπρεπε να
ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι καθηγητές,
γιατί κανείς δεν ξέρει ποιανού σειρά θα
είναι αύριο. Αναρωτιέμαι δε, ως πού
μπορούν να φτάσουν οι ανοχές μιας
ευνομούμενης πολιτείας. Μέχρι πότε θα
συνεχίζουμε να δοκιμάζουμε τις αντοχές
της Δημοκρατίας; Σύμφωνα με ποια λογική
αξιόποινες πράξεις όπως άσκηση βίας,
φθορά ξένης ιδιοκτησίας, εξύβριση («λόγω»
και «έργω»), όχι μόνο μένουν ατιμώρητες,
αλλά προστατεύονται κιόλας από το νόμο;
Όταν
όμως η νομιμότητα και το ακαδημαϊκό ήθος
βγαίνουν στο σφυρί ποιος μπορεί να μένει
αδρανής και άφωνος; Γιατί όταν μπροστά
στα μάτια μας γίνεται ένα έγκλημα κι
εμείς μένουμε απαθείς, τότε αναμφίβολα
είμαστε κι εμείς συνένοχοι. Πόσο μάλλον
όταν το θύμα είναι η ίδια η Δημοκρατία!
Υπέρ
της θεσμικής αλλαγής του ασύλου άλλωστε,
τάσσονται και διακεκριμένοι Έλληνες
καθηγητές Πανεπιστημίων του εξωτερικού,
που βρέθηκαν στην Ελλάδα για να πάρουν
μέρος σε διημερίδα για τα προβλήματα της
Παιδείας. Και πολύ φοβάμαι ότι αν η
αλλαγή δεν γίνει εγκαίρως, τότε δίκαια
θα μιλούν μερικοί για οίκους ανοχής
πανεπιστημιακού επιπέδου κι αυτό
υποθέτω δεν είναι ό,τι καλύτερο ούτε για
διδάσκοντες ούτε για διδασκόμενους.
*
Η Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος και
συγγραφέας του βιβλίου «Μετά την
Καταστροφή, Σμύρνη – Κατοχή» (εκδόσεις
Ιωλκός)
